บทที่ 3

ขนตาเจียงเฟิ่งหัวไหวระริก ใบหน้าเล็กๆ นั้นอดกลั้นจนแดงก่ำ นิ้วมือเรียวกระชับชุดชั้นนอกที่เดิมก็บางเบาอยู่แล้ว ยิ่งปกปิดยิ่งเผยให้เห็นเรือนร่างกลมกลึงของนาง เท้าเปลือยเปล่าคู่นั้นเปิดเผยอยู่เบื้องหน้าเขา ชวนให้คนเอ็นดูเหมือนภูตน้อยไม่มีผิด

เซี่ยซางรีบเสสายตาหนี เอ่ยเสียงเย็นชา “แต่งตัวให้เรียบร้อย”

เจียงเฟิ่งหัวก้มหน้ามอง พบว่าเท้าของตนเองเปลือยเปล่า นางบิดเอวคอดเดินผ่านหน้าเขาไป ด้านหนึ่งดึงอาภรณ์ลงปกปิดอย่างร้อนรน ด้านหนึ่งก็อธิบายเสียงเบา “หม่อมฉันไม่ได้ไม่รู้กฎระเบียบนะเพคะ ท่านอ๋องโปรดฟังหม่อมฉันอธิบายก่อน ตอนกลางวันชุดชั้นนอกของหม่อมฉันถูกไฟเผา หม่อมฉันเกรงว่าจะแลดูไม่เหมาะสม ครั้นกลับห้องหม่อมฉันจึงให้คนไปเตรียมน้ำอาบน้ำ เดิมคิดว่าจะแต่งตัวใหม่ แต่อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไปจึงเผลอหลับไปโดยไม่ทันระวัง หม่อมฉันจึงลืมเวลาไปชั่วขณะ”

“ข้าไม่ได้ถือสา” น้ำเสียงของเขาห่างเหินเย็นชา แววตามืดครึ้มเผยให้เห็นความไม่พอใจ

นางคิด สำหรับคนที่ไม่สนใจแล้ว ต่อให้เปลือยทั้งตัว เขาก็ไม่สนใจหรอก

เจียงเฟิ่งหัวดวงตาเป็นประกาย นางหลบไปข้างๆ อย่างอ่อนแอขวัญอ่อน ดวงตาฉายแววลังเล กัดริมฝีปากสีแดงฉ่ำพึมพำว่า “พิธีในวันมงคลสมรสที่วังหมัวมัวสอนไว้...”

มองสาวน้อยท่าทางอ่อนแอขลาดเขลาตรงหน้า เห็นทีตนเองคงทำให้นางหวาดกลัวเสียแล้ว ความเย็นชาในแววตาของเขาสลายไปเล็กน้อย ปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบลง “เจ้านั่งลง”

“เชิญท่านอ๋องนั่งลงก่อนเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวยิ้มบาง

รอยยิ้มบนใบหน้านางราวกับสามารถติดต่อถึงผู้อื่นได้ ทำให้หัวใจเขาพลันสั่นสะท้าน

เซี่ยซางตีหน้าขรึมนั่งลงบนขอบเตียง เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่มองนาง รักษาความเย็นชาแข็งกระด้างบนใบหน้าไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ

เจียงเฟิ่งหัวแสร้งเป็นมองไม่เห็นความห่างเหินของเขา นั่งลงข้างกายเขาอย่างไร้ข้อกริ่งเกรงใดๆ ใบหน้าซับสีเลือดฝาด “วังหมัวมัวบอกว่า...”

“ไม่ต้องฟังตามที่วังหมัวมัวพูด ตอนนี้ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า” เซี่ยซางตัดบทนาง ประกายคมกริบวาบผ่านดวงตา วังหมัวมัวก็คือสายตาของเสด็จแม่ที่คอยสอดแนมเขาอยู่ทุกขณะ

“เชิญท่านอ๋องพูดเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวหยุดพูดทันที ดวงตาเป็นประกายมองไปทางบุรุษข้างกายอย่างไร้เดียงสา

เซี่ยซางมีรูปโฉมหล่อเหลาโดยแท้ บนศีรษะครอบมงกุฎฝังหยกหรูหราสูงศักดิ์ คิ้วกระบี่นัยน์ตาพราว หางตาเรียวยาว แลดูองอาจเหนือคนทั่วไป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเม้มน้อยๆ แผ่ซ่านความห่างเหินเย็นชาออกมา

เครื่องหน้าที่ราวกับแกะสลักออกมามีเหลี่ยมมุมชัดเจน หล่อเหลาคมคายเหนือสามัญ ไม่แปลกที่ชาติก่อนนางรักเขาดุจชีวิต น่าเสียดายที่ในใจเขามีคนอื่นไปนานแล้ว จึงไม่อาจรองรับคนอื่นได้อีก

ตอนนี้สำหรับนางแล้ว เซี่ยซางเป็นได้เพียงหินรองเท้าในการไขว่คว้าอำนาจของนางเท่านั้น นางไม่มีทางมีความรู้สึกใด ๆ ให้เขาอีกแล้ว

ทว่าบุรุษรูปงามก็มีแรงดึงดูดมากจริงๆ นางเข้าใกล้เขาโดยไม่ทันระวัง

เซี่ยซางสัมผัสได้ทันทีว่าเจียงเฟิ่งหัวขยับเข้ามาใกล้ เสื้อคลุมชั้นนอกของนางพลันคลายออก ข้างในสวมเพียงชุดผ้าเนื้อบางสีแดงชุดเดียว เรือนกายอรชรปรากฏให้เห็นวับๆ แวมๆ เขาผุดลุกขึ้นมา ยึดถือหนักแน่นว่าคนที่ตนเองรักคือซูถิงหว่าน

สีหน้าของเขาเย็นชาขึ้นมาในบัดดล น้ำเสียงไร้ความรู้สึกและไม่แยแส “ข้ามีคนที่ชอบแล้ว ทั้งยังสัญญาไว้ว่าชั่วชีวิตนี้จะชอบนางเพียงคนเดียว นอกจากนาง หัวใจข้าก็ไม่อาจรองรับสตรีคนที่สองได้อีก ดังนั้นข้าไม่มีทางร่วมหอกับเจ้า สิ่งที่วังหมัวมัวบอกเจ้าล้วนแต่เป็นเรื่องผิดพลาด มีเพียงคนที่รักใคร่กันจากใจจริงเท่านั้นจึงจะสามารถเปิดใจไปทำเรื่องแบบนั้นได้”

เจียงเฟิ่งหัวเบิกตาโพลง สีหน้าสงบนิ่งไร้ระลอก นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ที่แท้ท่านอ๋องก็มีคนที่ชอบแล้วนี่เอง!”

ลมปากของผู้ชายเชื่อถือไม่ได้ที่สุดแล้ว หลังจากเซี่ยซางขึ้นครองบัลลังก์ก็เติมเต็มวังหลัง ราชวงศ์ไม่อนุญาตให้เขาโปรดปรานคนเพียงคนเดียว วันหน้าเขาจะรู้เองว่าความจริงโหดร้ายแค่ไหน ความรักของเขากับซูถิงหว่านเล็กจ้อยเพียงใด

ดวงตาของนางสะท้อนความสับสนงงงวย บริสุทธิ์ไร้เดียงสา เอ่ยเนิบช้าว่า “ตั้งแต่ราชโองการประทานสมรสส่งมาถึงจวนสกุลเจียง ท่านแม่ก็บอกข้าว่าข้าสามารถชอบท่านอ๋องได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ทว่าก่อนนี้ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องแล้วจะชอบท่านอ๋องได้อย่างไร ในเมื่อท่านอ๋องมีนางในดวงใจแล้วก็ควรไปสู่ขอนางมาสิเพคะ!”

ความหมายของนางก็คือ ท่านมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่ไม่มีความสามารถไปสู่ขอ เกี่ยวอันใดกับข้า? ข้าไม่ได้ชอบท่านสักหน่อย แต่ที่แต่งงานกับท่านก็เพราะไม่อาจปฏิเสธราชโองการได้ก็เท่านั้นแหละ

นางต้องการบอกเขาว่า นางไม่ได้เจตนาเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาสองคน นางได้รับราชโองการประทานสมรสให้แต่งงานเข้ามาเป็นพระชายาในจวนเหิงอ๋อง

นางรู้จักเซี่ยซางดี ต่อหน้าเขา ทางที่ดีตนเองควรเป็นกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ความอยากเอาชนะของบุรุษรุนแรงกว่าที่คาดคิดกันมากนัก

เซี่ยซางตกตะลึงต่อปฏิกิริยาตอบสนองของนาง ในแววตาเต็มไปด้วยความค้นหา ที่นางเข้าใกล้โดยไร้สาเหตุเมื่อครู่ ไม่ใช่เพราะว่าต้องการหรอกหรือ?

ทว่าดวงตาของนางแจ่มกระจ่างเปิดเผย สีหน้าปราศจากความผิดปกติใดใด กลับเป็นตนเองเสียอีกที่จิตใจว้าวุ่นเพราะการประชิดเข้ามาของนาง

ครั้นคิดว่าเจียงเฟิ่งหัวเป็นชายาของเขาแล้ว ได้ยินว่าสามีชอบสตรีอื่น นางกลับไม่ถือสาแม้แต่น้อย หรือจะเป็นดังที่นางว่า นางไม่ชอบเขา ดังนั้นจึงไม่ถือสา

เขายืนยันอีกครั้ง “เจ้าไม่ถือสาที่นางจะเข้าจวนมาจริงๆ?”

“สามารถทำให้ท่านอ๋องหลงรักได้จะต้องเป็นสตรีที่ดีมากแน่นอน เหตุใดหม่อมฉันต้องถือสาด้วยเพคะ วังหมัวมัวบอกว่าในเมื่อเป็นชายาของท่านอ๋องแล้วก็ต้องเอาใส่ใจเรื่องทายาทของจวนอ๋องเข้าไว้ หน้าที่ของชายาเอกยังรวมถึงการคัดเลือกสตรีที่เหมาะสมเข้าจวนมาปรนนิบัติท่านอ๋อง ต่อไปหม่อมฉันจะต้องใส่ใจให้มากแน่นอนเพคะ” ไม่เห็นด้วยแล้วอย่างไรเล่า ร้องไห้ไปได้ประโยชน์อันใดขึ้นมา สามวันหลังจากนี้ท่านก็ยังจะแต่งนางเข้าจวนมาอยู่ดี ข้าปล่อยตามน้ำผูกน้ำใจไว้เสียมิดีกว่าหรือ ชาตินี้ข้าก็อยากเห็นกับตาตัวเองเหมือนกันว่าระหว่างท่านกับซูถิงหว่านมีความรักหนักแน่นมั่นคงเพียงไร

เซี่ยซางเห็นคิ้วนางเข้มดุจภาพวาด น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล ใบหน้าสงบไร้ระลอก แววตาจริงใจ สีหน้าไร้ความผิดปกติ ราวกับว่าไม่ถือสาที่สามีของตนเองมีหญิงอื่นในใจสักนิดเลยจริงๆ

แต่ได้รู้ว่าเขามีสตรีที่ชอบอยู่แล้ว ไฉนนางจึงมีท่าทางเหมือนโล่งอกเช่นนั้นเล่า

เซี่ยซางเห็นหญิงสาวสงบนิ่งปานนี้ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ นางใจกว้างขนาดนี้จริงงั้นหรือ?

“ท่านอ๋องจะนอนแล้วใช่ไหมเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวเป็นฝ่ายถามขึ้นมา

จิตใจเซี่ยซางพลันสั่นสะท้าน “ในเมื่อคุยกันชัดเจนแล้ว ข้าก็จะไปนอนที่ห้องหนังสือ”

“ท่านอ๋องอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่มีทางทำอันใดท่านอ๋อง พวกเราเพียงแค่เข้านอนกันเท่านั้น ต่างคนต่างนอนดีไหมเพคะ?” นางเสริมมาอีกอย่างอาจหาญ “คิดว่าท่านอ๋องก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วเหมือนกัน ไยจะต้องไปทำรบกวนข้ารับใช้ให้ตกอกตกใจกันด้วย มิสู้นอนเสียที่นี่ อีกอย่าง ดึกดื่นป่านนี้แล้ว หากท่านอ๋องออกจากห้องหอในคืนแต่งงานไปนอนในห้องหนังสือตามลำพัง เกรงว่าวันรุ่งขึ้นหม่อมฉันคงต้องได้ฟังวังหมัวมัวเทศนากิจของภรรยาไม่จบไม่สิ้นแน่นอนเพคะ”

เซี่ยซางฟังแล้วความนึกคิดก็รอบคอบกว่าเดิม ถึงอย่างไรเจียงเฟิ่งหัวก็เป็นคนที่ฝ่าบาทพระราชทานสมรสเข้ามา ไม่อาจดูดายนางเกินไป ในเมื่อนางยินดีให้แต่งหว่านเอ๋อร์เข้าจวน ทั้งยังยินดีไม่ร่วมหอ เขาก็ไม่มีเหตุผลให้ไปนอนที่ห้องหนังสือ

นอกจากนี้ หากคืนนี้เขาไปแล้ว บุตรีราชครูเจียงถูกสามีหมางเมินตั้งแต่คืนวันแต่งงาน หากร่ำลือออกไป เขาเองก็ยากจะอธิบายเหมือนกัน

ขอเพียงเจียงเฟิ่งหัวรู้กาลเทศะ เขาก็จะไม่ทำให้นางลำบากใจ

“หม่อมฉันปรนนิบัติท่านอ๋องผลัดอาภรณ์นะเพคะ” นางกล่าว

“ไม่ต้อง” เซี่ยซางเบี่ยงร่างหลีกเลี่ยงนางแล้วตรงไปหลังฉากกันลม ตอนกลางวันยุ่งมาทั้งวัน ตอนเย็นยังดื่มสุราไปมากขนาดนั้น เขาเหนื่อยล้ามาแต่แรกแล้ว จำเป็นต้องไปอาบน้ำสักรอบ

เจียงเฟิ่งหัวแววตาราบเรียบ ไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อย อย่างไรเสียนางก็อาบน้ำแล้ว นางไม่สนใจเซี่ยซาง ปีนขึ้นเตียง จัดท่านอนที่สบายตัวแล้วนอนหลับไปคนเดียว