ด้วยคำสั่งสุดท้ายของพ่อ ให้เขาทำหน้าที่แทน “คุ้มครองเจ้าพ่อยากูซ่าเท่าชีวิต” ทำไมชายหนุ่มต้องเชื่อ ในเมื่อเขาไม่ต้องการเป็นยากูซ่า แต่หนีไม่พ้น เมื่อหัวใจมันรัก และอยากปกป้อง “ลูกสาวเจ้าพ่อยากูซ่า! พ่อของยูตะ คือลูกน้องมือขวา ของฮินาตะ ยากูซ่าระดับเจ้าพ่อ เขายอมสละชีวิตเพื่อหัวหน้า และยังสั่งเสียครั้งสุดท้าย ให้ลูกชายทำหน้าที่แทน ทำไมชายหนุ่มต้องเชื่อ ทำไม่ต้องปกป้องในเมื่อฮินาตะเป็นคนอื่น แต่เขาก็หนีไม่พ้น! และต้องเข้ามาพัวพันกับเธอ ด้วยการฝึกให้เธอรู้จักการป้องกันตัว ยูตะจะตัดใจไปจากเธอได้ไหม ในเมื่อหลงเสน่ห์ลูกสาวยากูซ่าเข้าไปแล้ว เขาจะจัดการกับหัวใจอย่างไร ในเมื่อเขาไม่อยากเป็น “ยากูซ่า” พอ.เป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวให้นอ.เพราะนอ.เป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าพ่อย.ากู่ซ่าที่จะต้องสืบทอดตำเเหน่งแทน. พอ.รักนอ.มาก แต่พอ.ไม่อยากเป็นยากูซ่า พอ.จึงเลือกที่จะทิ้งนอ.ไป. แต่คอยดูวีดีโอที่สั่งให้ลูกน้องถ่ายนอ.ส่งให้ดูทุกวันสุดท้ายด้วยความรักที่มีมากกว่าถึงยอมกลับมาเพื่อดูแลและปกป้องนอ.ตลอดไป
View Moreหญิงสาวกับชายหนุ่มเดินจับมือกันออกมาจากห้องซ้อม ด้วยใบหน้าและท่าทางอารมณ์ดี จนลูกน้องทั้งสองคน อดแปลกใจในอาการตัวเบา ของลูกพี่ไม่ได้...ช่วงหลังล๊อกประตูห้องซ้อมตลอด และไล่ไม่ให้ยืนเฝ้าด้วย เดินออกมายังหน้าบานขนาดนี้อีก แล้วนั่นกำลังเดินไปที่โรงรถ ลูกพี่ของเขากับลูกสาวเจ้านาย กำลังจะไปไหนกันโกโร่รีบวิ่งมาดักหน้า ทำใจกล้าเอ่ยทักขึ้น“ลูกพี่!จะไปไหนครับ ให้ผมเป็นคนขับให้เหมือนเดิมนะครับ”ฮิบาริ ยืนหอบ เพราะวิ่งมาไกลกว่ารีบเอ่ยตามมาอีกว่า“ให้ผมไปดูแล รับใช้ลูกพี่กับคุณไอโกะด้วยนะครับ”“ใครต้องการพวกแก!” ชายหนุ่มเอ่ยกับลูกน้องเสียงเข้ม แถมยังทำตาดุใส่ ผิดกับอาการหน้าบานเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัด“เอ้อ...คุณไอครับ...”เมื่อไปทางลูกพี่ไม่ได้ จึงหันมาหาหญิงสาวแทน“ฉันจะพาลูกพี่ของพวกนายไปดูดอกไม้...อย่าร้องตามสิ” หญิงสาวแกล้งแหย่“ไอ!รีบไปกันเถอะ!”ชายหนุ่มหันมาเอ็ดหญิงสาว ที่มัวแต่ต่อปากต่อคำกับลูกน้อง เอ่ยเร่งโดยไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็น และอยากตามไปด้วย ของลูกน้องทั้งสองคน ปล่อยให้ทั้งคู่ยืนงง...ก่อนหันมานินทาลูกพี่ตามหลังอย่างน้อยอกน้อยใจ“พอเขาดีกัน เราก็กลายเป็นหมาหัวเน่า ใช่ไหมวะโกโ
และได้รู้เดี๋ยวนั้น...เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับเขาทั้งน้ำตา“ฉันไม่ได้โกรธคุณ..ฉันชอบให้คุณทำทุกอย่างกับฉัน แต่ฉันกลัวว่าวันหนึ่ง คุณจะทิ้งฉันไปอีกยังไงเล่า...ตาบ้า!”ชายหนุ่มถูกกำปั้นเล็ก ๆ ทุบรัวบริเวณหัวไหล่ พร้อมกับใบหน้าแดงเรื่อของเธอซุกลงไปที่เดิมเขาหัวเราะอย่างรู้สึกเอ็นดู และพอใจกับคำตอบตรง ๆ ของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน“ไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะอยู่กับเธอ...ดูแลเธอ...ปกป้องเธอ...จนกว่าเธอจะไม่ต้องการฉัน แต่เมื่อกี้เหมือนฉันได้ยินเธอบอกให้ฉันหยุด ไม่ใช่ที่นี่ คืออะไร เธอบอกฉันมาให้หมดสิ..”“ถ้าฉันบอกคุณไปตามตรง ฉันจะเป็นผู้หญิงน่าอายไหมคะ แต่ถ้าไม่พูดออกไปมันก็ต้องเก็บไว้ให้อึดอัดใจ”“ไม่เห็นน่าอายตรงไหน เปิดเผยดีออก ฉันจะได้รู้และไม่ต้องคิดไปเองแบบผิดๆ ทำอะไรผิดๆ”“จริงเหรอคะ”“จริงสิ..บอกมาเถอะน่า”เธอหลุบเปลือกตาลงต่ำ ครุ่นคิดอย่างหนัก...ก่อนตัดสินใจ...ทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นเอ่ยกับเขา ตามที่ใจคิด“ฉันอยากรู้ว่า ถ้าคุณได้ฉันแล้ว คุณจะทิ้งฉันไปเหมือนคราวนั้นอีกไหมคะ”“ฮื่อ...ถามอะไรแบบนี้..บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว...ฉันสัญญา...”ชายหนุ่มเอ่ยกับเธออย่างหนักแน่น มอง
บรรยากาศรอบ ๆ เริ่มดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อหญิงสาวยอมให้ชายหนุ่มจูงมือ มานั่งบนโซฟาตัวนุ่ม และฟังเขาอธิบาย“เธอต้องเรียนรู้เกี่ยวกับงานของพ่อเธอ ทุกสาขาที่อยู่ประเทศต่างๆ และฝึกซ้อมการต่อสู้ให้แข็งแกร่ง และชำนาญกว่านี้”“คุณจะบอกว่าคุณจะสอนฉัน..ว่างั้น!”“ใช่..”“จะอยู่สอนฉัน สักกี่วันดีคะ หรือครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบครั้งก่อน” เธอค้อน ไม่วายเหน็บกลับ“ตลอดชีวิต ถ้าเธอยังต้องการ”หญิงสาวมองประสานสายตา สีหน้าไม่อยากเชื่อ“รู้ว่าไม่เชื่อ...แต่ให้เวลาพิสูจน์ฉันดีไหม” เขาอ่านสีหน้าและดวงตาของหญิงสาวออก และรู้ว่าเธอคิดอะไรไอโกะนั่งเงียบ หลุบตาต่ำลงมองอกกว้างของชายหนุ่มอย่างชั่งใจ รู้สึกกลัวความผูกพันระหว่างกัน ขึ้นมาเสียดื้อๆยิ่งชายหนุ่มถึงเนื้อถึงตัวบ่อย ๆ แบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกกับเขามากกว่าเดิม ถ้าถูกเขาทิ้งไปครั้งนี้ แล้วเธอจะเป็นอย่างไร ระยะเวลาพิสูจน์นี่แหละสำคัญ ต้องใช้เวลานานแค่ไหน เธอควรให้โอกาสเขาใช่ไหม...“ฉัน...จะให้โอกาสคุณ”ยูตะยิ้มกว้างดึงร่างบางเข้ามาแนบอก...กดจมูกโด่งกับเส้นผมหอมกรุ่น กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น...สัญญากับตัวเองในใจ...ไม่ว่าเธอจะเป็นใครก็ช่าง เวลานี้เขาไม่สนใจอะ
คำบอกเล่าของฮินาตะไม่ได้ทำให้แค่ไอโกะตกใจเท่านั้น แต่ทำให้คนตรงข้าม ขยับ… รู้สึกใจเสีย แต่ยังคงนิ่งเฉย เก็บความรู้สึกเอาไว้ภายใน“หนูไม่แต่ง!”ไอโกะตอบออกไปทันทีที่ได้ยิน“การแต่งงานของหนูกับฮิโรชิจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น ไอ้พวกที่จ้องจะทำร้ายเรา จะต้องถอยไปถ้าเรารวมกลุ่มสำเร็จ” ฮินาตะพยายามอธิบาย เหมือนเมื่อห้าปีที่แล้วไม่มีผิด“หนูไม่ชอบผู้ชายแบบนั้น ยังไงหนูก็ไม่แต่ง ถ้าพ่อบังคับหนูจะหนี”“ไอโกะ” ฮินาตะเรียกบุตรสาวอย่างอ่อนใจ“หนูดูแลแก๊งแทนพ่อได้โดยไม่ต้องแต่งงาน ไม่ต้องการใครหน้าไหนมาช่วย และหนูจะทำให้อาณาจักรของพ่อกลายเป็นสีขาวไม่ใช่สีเทาแบบทุกวันนี้ ทุกอย่างที่ผิดกฎหมายหนูจะเลิก ล้างมือให้หมด”“มันทำยากนะลูก คนของเราหลายพันคน ที่เห็นด้วยก็มี ไม่เห็นด้วยก็เยอะ” ฮินาตะถอนหายใจยาวยืด“เอาชีวิตหนูเป็นเดิมพัน”หญิงสาวลุกขึ้นตอบผู้ให้กำเนิด อย่างมั่นอกมั่นใจ ดวงตาเด็ดเดี่ยวอย่างที่ฮินาตะไม่เคยเห็น....ก่อนเดินออกไป...ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบางไปอย่างห่วงใย หญิงสาวโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆหลังจากนั้น ฮินาตะ พาไอโกะเข้าร่วมประชุมแก๊ง เพื่อแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ว่าเธอคือ ว่าที่หัวหน้า
“โกโร่ นายเตรียมรถกับบอดี้การ์ดไว้ให้ฉันหรือยัง”ไอโกะตะโกนถาม ขณะวิ่งลงมาจากบันไดชั้นบน“เรียบร้อยแล้วครับ”“ตอนนี้นายใหญ่อยู่ไหน”“ในห้องทำงานครับ”เท้าที่กำลังจะก้าวไปห้องทำงานของบิดาถึงกับชะงัก...หมุนตัวหันมาถามโกโร่อีกทีเพื่อความแน่ใจ“อยู่กับใคร”“ลูกพี่ยูตะครับคุณไอโกะ”เมื่อได้ยินชื่อของชายหนุ่มหญิงสาวจึงเปลี่ยนใจ ถ้าเธอเข้าไปบอกพ่อ เขาจะต้องรู้แน่ว่าเธอกำลังจะไปไหนหลายวันมานี้ ชายหนุ่มเข้ามาดูแลหญิงสาวในเวลาช่วงเช้า และ ก่อนนอน ขโมยหอมแก้มเธอตลอดเวลาถ้ามีโอกาส ไม่เว้นแม้แต่ยามหลับ เธอเงื้อมือจะตบเขาทีไร ถูกจับไว้ได้ทุกที หรือฝีมือของเธอห่วย ไม่เอาไหนเหมือนที่ชายหนุ่มว่าไว้จริงๆมาคราวนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ญี่ปุ่นนานแค่ไหน เธอไม่ควรปล่อยตัวปล่อยใจตามเขาไป เพราะวันหนึ่ง เขาอาจทิ้งเธอเหมือนที่เคยทำมาแล้ว หญิงสาวได้แต่คอยเตือนตัวเองเสมอว่า...เจ็บแล้วต้องจำ “ไปกันเลยโกโร่ เดี๋ยวฉันค่อยโทรบอกพ่อ”“กำลังจะไปไหนกันโกโร่”เมื่อได้ยินเสียงของยูตะทักมาจากด้านหลัง หญิงสาวหันไปทำตาขวางใส่...ออกอาการเซ็งสุดขีด“ไปสวนดอกไม้ครับลูกพี่” โกโร่ตอบชายหนุ่มออกไปทันที“โกโร่!นายบอกเขาทำไม!”“เอ
หญิงสาวยกมืออีกข้างตะครุบสาบเสื้อเอาใว้ กลับถูกคนตัวใหญ่เอ็ดให้ด้วยสายตา เขาจับมือเธอออกก่อนจัดการกับกระดุมเม็ดสุดท้าย...“สวย..สวยเหมือนวันนั้น”หน้าอกอวบเนียน...สวยลานตาไปหมด ปลายยอดสีชมพูเล็กดังเม็ดทับทิม อวดสายตาชายหนุ่มอยู่ตรงหน้า ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ต้องกลืนน้ำลายลงคอ สะกดความพุ่งพล่านที่กำลังก่อตัวขึ้น มือที่กำลังจับผ้าชุบน้ำเริ่มสั่นไอโกะรู้สึกอายจนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ด้วยไม่มีแรงจะต่อต้านเขาไว้ได้ อีกทั้งสายตาวาวหวานที่กำลังจ้องมองหน้าอกของเธอเหมือนจะจดจำให้ขึ้นใจ ทั้ง ๆ ที่เอ่ยกับเธอเองว่า เห็นหมดทุกซอกทุกมุม...เหมือนกับว่าถ้าเห็นอีกครั้งคงไม่คิดอะไรหญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกว่า ไม่ใช่ผ้าชุบน้ำที่กำลังลูบเช็ดหน้าอกให้ แต่มันกลับกลายเป็นนิ้วมือเรียวแข็งนั่นต่างหาก ที่กำลังลูบไล้บีบเคล้น จนทำให้ยอดอกของเธอแข็งเป็นไตสู้มือหนา“ไหนคุณบอกว่าจะไม่ฉวยโอกาสกับคนป่วย” หญิงสาวพยายามเอ่ยเตือนชายหนุ่มเสียงแผ่ว“นิดหนึ่งคงไม่เป็นไร ขอแค่ชื่นใจก็พอ”เรียวปากหนาก้มลงมาหาปลายยอดอก ครอบครองมันด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นร้อน พอ ๆ กับอุณภูมิในร่างกายของหญิงสาวเวลานี้ระอุจา
“ไหนคุณบอก...จะออกไปพักโรงแรม ทำไมฉันยังเห็นคุณอยู่นี่อีก”ไอโกะโวยวายเมื่อเห็นชายหนุ่ม นั่งร่วมวงกินข้าวกับบิดา หนำซ้ำยังส่งสายตาแพรวพราวมาให้ อย่างน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าดู“ไม่เอาน่าไอ...ยูเขามาช่วยงานของพ่อ พักที่นี่สะดวกสุดแล้ว นั่นลูกกำลังจะเข้าห้องซ้อมเรอะ ให้ยูตามไปดูหน่อย ว่าฝีมือไปถึงไหน”ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่กลายเป็นบิดาเธอออกรับแทน“ไม่ต้องตามมาดู หนูต้องการซ้อมคนเดียว” หญิงสาวบอกปัดไป โดยไม่ต้องใช้มารยาท“บางอย่างซ้อมคนเดียวได้ อย่างยิงปืนกับขว้างมีด แต่บางอย่างต้องฝึกด้วยกัน ช่วงที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะสอนเพิ่มเติมให้”“ไม่ต้องสอน ฉันไม่เรียน!”“เธออายล่ะสิ ที่ฝีมือยังไม่เอาไหน ชกได้แต่ลมกับกำแพง”ยูตะกล่าวดูถูก ทำให้หญิงสาวถึงกับของขึ้น ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เก็บความโมโหไว้ในใจ แล้วจึงไประบายกับลูกปืน“พรุ่งนี้มือของเธอระบมแน่ ชกกำแพงมาขนาดนั้น ยังมาซ้ำยิงปืนขนาดนี้”ไอโกะหยุดยิง หันขวับมามอง คนที่กำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ด้านหลัง อย่างไม่พอใจ...ทำให้เธอเจ็บทางร่างกายยังไม่พอ ยังตามมาพูดให้เธอเจ็บใจเล่นอีก“มันเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง!”“ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาว ของคนที่บ
คนร้ายประกบรถของหญิงสาว ขนาบทั้งสองข้าง และด้านหลังอีกคัน บังคับให้ไปในทิศทาง ที่ต้องการให้เธอไป ในเมื่อช้าเร็วต้องเผชิญหน้า จะทอดเวลาไปทำไมถ้าต้องการตัวเธอเป็น ๆ ไม่มีทาง! จะเอาตัวเธอไปได้ ต้องปราศจากลมหายใจเท่านั้นหญิงสาวรู้ดีว่า ยากูซ่าพวกนี้โหดร้าย เห็นคนตายเป็นเหมือนขนมหวาน ไม่เคยคิดปราณีใคร เธอไม่ยอมให้พวกมันจับไป ต่อรองกับบิดาโดยเด็ดขาด ถ้าเธอรอดไปไม่ได้ ก็ขอยอมตายอยู่ตรงนี้หญิงสาวหักพวงมาลัย เบียดคันที่อยู่ด้านซ้าย อย่างไม่กลัวตาย จนมันเสียหลักลงข้างทาง...ฝุ่นตลบ...แล้วประคองรถของตัวเองจอดสนิท รีบลงจากรถ แล้วยิงใส่รถอีกสองคัน ที่กำลังจอดตามมา ในระยะใกล้ โดยไม่ให้พวกมันตั้งตัวได้เมื่อถูกหญิงสาวยิงปืนใส่ ในขณะเดียวกัน ยังมีรถรถเก๋งสีดำ ตามมาจ่อท้ายอีกสี่คัน พวกมันจึงรีบออกรถเพื่อหนี เพราะเห็นว่าพวกของเธอมีมากกว่า“โกโร่ ตามไป!ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร” หญิงสาวออกคำสั่ง เมื่อเห็นโกโร่โผล่ออกมาจากรถ“ไม่ต้องตาม ถามไอ้คัน ที่อยู่ข้างล่างนั่นก็รู้แล้ว”ยูตะ โผล่จากประตูหลังออกมาตอบเมื่อเห็นหน้าคนพูด หญิงสาวรีบสะบัดตูดหนี...กลับไปขึ้นรถของตัวเองทันที ตั้งใจว่าจะขับหนีเขาต่อไปให้ไ
เมื่อฮินาตะเห็นลูกสาวเข้ามา จึงเอ่ยทักหญิงสาวไปว่า“เจอยูตะหรือยังลูก เห็นเขาบอกพ่อว่าจะออกไปหา”“หนูไม่รู้จักเขา พ่ออย่าเอ่ยชื่อนี้ ให้หนูได้ยินอีกนะ!”หญิงสาวกล่าวกับบิดาอย่างหัวเสีย เดินไปสงบสติอารมณ์ อีกมุมหนึ่ง เมื่อเห็นชายหนุ่ม เดินเข้ามาหาบิดาของเธอ หญิงสาวจึงเดินปรี่เข้าไปทันที“พ่อคะ หนูไม่เข้าประชุม หนูจะกลับบ้าน”พูดกับบิดา แต่เธอหันไปมองชายหนุ่มตาขุ่นขวาง ก่อนสะบัดหน้า เดินออกจากห้องโถงไปทันที โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากฮินาตะ ที่มองตามหลังไป เพราะเอ่ยเรียกบุตรสาวไว้ไม่ทัน“ผมจะไปตามเธอเองครับ”ยูตะหันมาบอก แล้ววิ่งตามหญิงสาวไปติดๆแต่ไม่ทัน! เมื่อเธอก้าวเข้าลิฟท์ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจวิ่งลงบันไดไม่นานเขาก็มาถึง คว้าแขนหญิงสาวเอาไว้ได้ ถูกอีกฝ่ายวาดมือมาตบ แต่เขาหลบทัน แล้วรวบเธอพาดบ่าโดยไม่สนใจสายตา ของคนที่ผ่านไปผ่านมาแถวนั้นฤทธิ์เยอะเหมือนเดิม!หญิงสาวโมโหจนหน้าดำหน้าแดง แต่แสร้งทำเป็นสงบ พอถูกชายหนุ่มวางลงเท่านั้น เธอก็ปล่อยหมัดใส่เขา แต่ถูกมือใหญ่รวบกำปั้นเล็ก ๆ ไว้ได้ ก่อนจะปล่อยให้เธอชกเขาใหม่ ชกได้เพียงลม หมัดของหญิงสาว ไม่ได้สัมผัสตัวเขาเลยแม้แต่น้อยไอโกะ
ประเทศญี่ปุ่นเพล้ง!!เพล้ง!!เสียงแตกกระจายของวัตถุ ชนิดหนึ่ง ตามมาพร้อมกับเสียงเล็กๆ ตะโกนด่าทออย่างกราดเกรี้ยว เสียงดังลั่น จนทำให้คนที่อยู่ด้านล่างได้ยินอย่างชัดเจน“เอาออกไป!ฉันไม่กิน แล้วอย่ามาเรียกฉันอีกนะ”ปัง!เสียงปิดประตูตามหลัง ดังสนั่น จนทำให้ชายสูงวัย ส่ายหน้า มองสบตา กับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนถอนใจลึก“ไอโกะ นับวันยิ่งดื้อรั้น ไม่ฟังใคร ชอบหนีเที่ยว ทำป่วนจนทุกคนปวดหัวไปหมด แกเห็นฤทธิ์แล้วใช่ไหมยูตะ”“ครับ”ชายหนุ่มเคยเห็นเธอ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เวลานั้นเธอมีอายุเพียงห้าขวบ เด็กหญิงตัวอ้วนกลม ผิวขาว แก้มแดง ดวงตากลมโตเป็นประกายน่ารัก มาบัดนี้เธอเริ่มเป็นสาวน้อยในวัยสิบเจ็ดปี กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ บิดาของเธอจึงเป็นห่วงเธอมาก กลัวว่าฝ่ายตรงข้าม อาจจับตัวเธอ เพื่อมาต่อรอง เพราะเธอคือจุดอ่อนของฮินาตะ ซึ่งเป็นหัวหน้ายากูซ่า หนึ่งในห้ากลุ่มใหญ่ฮินาตะ จึงเรียกให้ชายหนุ่มกลับมา หลังจากส่งตัวเขา ไปเรียนวิชาป้องกันตัวทุกชนิด และให้อยู่ดูแลธุรกิจในต่างประเทศที่นั่น จนถึงเวลานี้ เป็นเวลามากกว่าสิบปี “แกพอจะรับมือกับเธอไหวไหม ฉันอยากให้แกสอนเธอทุกอย่าง เผื่อวันหนึ่ง เมื่อไม...
Comments