All Chapters of ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง: Chapter 1 - Chapter 10

ประเทศญี่ปุ่นเพล้ง!!เพล้ง!!เสียงแตกกระจายของวัตถุ ชนิดหนึ่ง ตามมาพร้อมกับเสียงเล็กๆ ตะโกนด่าทออย่างกราดเกรี้ยว เสียงดังลั่น จนทำให้คนที่อยู่ด้านล่างได้ยินอย่างชัดเจน“เอาออกไป!ฉันไม่กิน แล้วอย่ามาเรียกฉันอีกนะ”ปัง!เสียงปิดประตูตามหลัง ดังสนั่น จนทำให้ชายสูงวัย ส่ายหน้า มองสบตา กับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนถอนใจลึก“ไอโกะ นับวันยิ่งดื้อรั้น ไม่ฟังใคร ชอบหนีเที่ยว ทำป่วนจนทุกคนปวดหัวไปหมด แกเห็นฤทธิ์แล้วใช่ไหมยูตะ”“ครับ”ชายหนุ่มเคยเห็นเธอ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เวลานั้นเธอมีอายุเพียงห้าขวบ เด็กหญิงตัวอ้วนกลม ผิวขาว แก้มแดง ดวงตากลมโตเป็นประกายน่ารัก มาบัดนี้เธอเริ่มเป็นสาวน้อยในวัยสิบเจ็ดปี กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ บิดาของเธอจึงเป็นห่วงเธอมาก กลัวว่าฝ่ายตรงข้าม อาจจับตัวเธอ เพื่อมาต่อรอง เพราะเธอคือจุดอ่อนของฮินาตะ ซึ่งเป็นหัวหน้ายากูซ่า หนึ่งในห้ากลุ่มใหญ่ฮินาตะ จึงเรียกให้ชายหนุ่มกลับมา หลังจากส่งตัวเขา ไปเรียนวิชาป้องกันตัวทุกชนิด และให้อยู่ดูแลธุรกิจในต่างประเทศที่นั่น จนถึงเวลานี้ เป็นเวลามากกว่าสิบปี “แกพอจะรับมือกับเธอไหวไหม ฉันอยากให้แกสอนเธอทุกอย่าง เผื่อวันหนึ่ง เมื่อไม

พวกมันก็แน่ เมื่อเห็นเขาไม่ใช้ปืน พวกมันเก็บ และวิ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม แบบสองรุมหนึ่งในทันที แต่กลับพลาด เมื่อเขาเปลี่ยนใจใช้มีดสั้น แหวกอากาศส่งไปทั้งสองเล่ม โดยไม่คิดว่าจะสู้ ด้วยมือเปล่าให้เสียเวลา และไม่หันมามองผลงานของตัวเอง แต่กลับหันไปดึงแขน ของหญิงสาวให้ยืนขึ้น แล้วถามว่า“เดินไหวไหม” แต่เธอยังไม่ทันตอบ ยูตะหันหลังย่อตัว เพื่อให้เธอขี่หลัง และเร่งเมื่อหญิงสาวลังเล“เร็วๆ!”ร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่น ด้วยวัยของสาวแรกรุ่น ทำให้หัวใจของคน ที่บอกว่าไร้ความรู้สึก กลับเต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ โดยไม่รู้ตัวทุกครั้งเมื่อได้สัมผัสชิดใกล้ โดยเฉพาะครั้งนี้ เมื่อพาเธอมาสุดทางตัน และมีเพียงซอกหลืบ พอจะหลบจากการถูกตามล่า ได้เพียงสองคนเท่านั้นชายหนุ่มวางหญิงสาวลง และดันตัวเธอให้หลบ เข้าไปด้านในพร้อมกับตัวเอง สองแขนเรียวบาง ทอดวางบนอกกว้าง รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ด้วยตื่นเต้นระคนตกใจ หรือเพราะถูกกอดรัดจากคนตรงหน้า ในพื้นที่มีจำกัด จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคาย ซึ่งบัดนี้เกยอยู่บนศีรษะของเธอ รับรู้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่กำลังเป่ารดอยู่กลางกระหม่อม และสัมผัสถึงหัวใจกำลังเต้นรัว จากฝ่ามือเรียวเล็ก ที่กำล

ยูตะพายเรือกลับ เข้าริมตลิ่งเป็นเวลาช่วงใกล้ค่ำ รอบๆ บริเวณกำลังเปิดไฟสว่างไสวไปทั่ว ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาเที่ยวชมดอกซากุระบานอย่างไม่ขาดสาย ไอโกะส่งมือให้ชายหนุ่ม ดึงเธอให้ขึ้นจากเรือ ในจังหวะที่หญิงสาวกำลังก้าวขึ้น แต่เขากลับเสียหลัก ลื่นหงายหลังและรั้งร่างของหญิงสาว จนล้มลงมาทับเขาทั้งตัว โดยไม่ได้ตั้งใจ ไอโกะรีบยันตัวเองลุกขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มนอนหลับตาอยู่ท่าเดิม หรือว่า เขาหงายหลังล้ม จนหัวฟาดพื้น! “ยู!...ยู!..ยูตะ!คุณเป็นอะไรไหม” หญิงสาวเขย่าตัว พร้อมกับเรียกชื่อชายหนุ่ม ด้วยความตกใจแต่ความจริงแล้ว ยูตะกำลังหลับตาเพื่อสงบใจ ใจเขาเต้นแรงทุกครั้ง เมื่อได้สัมผัสเธอทั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นการซ้อมทุ่ม ขณะฝึกยูโด จนเขาต้องปล่อยให้เธอทุ่ม เพื่อให้เจ็บตัวอยู่อย่างนั้น จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านแม้กระทั่งสอนวิธีจับดาบ แล้วต้องไปยืนซ้อนทางด้านหลัง ได้สูดกลิ่นหอมกรุ่น จากเรือนกายของสาวแรกรุ่นมองเห็นลูกผมผสมกับเหงื่อ แนบไปกับต้นคอขาวผ่อง ยามเมื่อเธอรวบผมสูงขึ้นไปมัดไว้บนศีรษะ เห็นดวงตาคู่สวยกระพริบแต่ละครั้ง จนถึงจมูกโด่งเล็ก รับกับริมฝีปากสีชมพูอิ่มเรื่อ ยามเ

เวลานี้ เธอกำลังอยู่ที่ไหน เขาได้แต่หวังว่า อย่าให้พวกนั้น เจอเธอก่อนเขาเท่านั้นเองไอโกะบอกเขาว่า อยากนั่งรถไฟไปเที่ยว หญิงสาวคงไปสวนดอกไม้จังหวัดอิบารากิ ดอกไม้ที่สวนฮิตาชิซีไซด์ เพราะเธอชอบดอกไม้มาก“ฮิบาริ รีบไปที่สถานีรถไฟ”ฮิบาริเหยียบจนสุดไมล์ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจ ลูกพี่เอาเสียเลยไอโกะสะพายกระเป๋า เดินเข้าไปในสถานีรถไฟเพื่อซื้อบัตร หญิงสาวเคยนั่งรถไฟกับเพื่อน เที่ยวภายในโตเกียวเท่านั้น ยังไม่เคยนั่งรถไฟออกไปต่างจังหวัด เลยสักครั้ง ครั้งนี้คือครั้งแรก เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย และไม่รู้ตัวเลยว่า มีใครเฝ้าตามตลอดเวลา ตั้งแต่ออกจากบ้านมา จนถึงสถานีรถไฟชายปริศนารีบหลบหลังเสาทันที เมื่อเห็นยูตะ เดินแกมวิ่งเข้าไปดึงแขน ของหญิงสาวอย่างแรงด้วยความโมโห จนร่างบางเซมาปะทะกับอกกว้าง ชายหนุ่มจึงรวบเอวบางเอาไว้กับตัว เพราะกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีเขาไปอีก“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!”ยูตะตะคอกใส่หญิงสาวเสียงดังลั่น ไม่สนใจคนบริเวณนั้น ที่กำลังมองทั้งคู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นสองแขนกลมกลึงยกขึ้น ดันอกกว้างของชายหนุ่มเอาไว้ เงยหน้าขึ้น สบตาคู่คมโดยไม่รู้สึกกลัวอะไร และตะเบ็งเสียงตอบกลับไป ไม่ยิ่งหย่

เมื่อสวนเริ่มเปิดมีผู้คนทยอย เข้าไปซื้อตั๋ว แบบระบบอัตโนมัติ กันอย่างเนื่องแน่น แน่นอนว่าโกโร่และฮิบาริ ได้ยืนรอคิวเป็นอันดับแรกไอโกะรู้สึกดีใจ ที่จะได้ชมสวนดอกไม้ กว้างใหญ่เป็นครั้งแรก หลังจากที่ได้ดูมาจากโซเชี่ยลต่าง ๆ จนติดตา และเก็บเอาไปฝันฝันว่า ในดงดอกไม้นั้น มีเธอและยูตะ หยอกล้อเล่นกัน ราวกับคู่รักธรรมดาคู่หนึ่ง มีความสุขกับบรรยากาศรอบ ๆ ท่ามกลางดอกไม้หลากสีสายพันธุ์แต่นั่นมันเป็นเพียงแค่ความฝัน ไม่มีวันเป็นจริงได้ เธอรู้ว่า สักวันเขาต้องจากไป เธอจึงพยายามชักชวนให้เขา พาเธอมาเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ ด้วยกัน ให้อยู่ในความทรงจำลึกๆ ในหัวใจ ถึงแม้มันอาจไม่มีความหมาย มากมายสำหรับเขา แต่สำหรับเธอแล้ว คงไม่มีวันลืมเขาได้ ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่เมื่อทุกคนเดินผ่านประตูทางเข้า ก็พบกับรถรางหลากสี เพื่อให้คนนั่ง เข้าไปชมสวนดอกไม้ ได้ทุกโซน เพราะบางคนอาจเดินไม่ไหวอีกจุดหนึ่งทางสวน มีบริการเช่ารถจักยานให้ปั่น เพื่อกันการเกิดอุบัติเหตุ จึงแยกเส้นทาง ระหว่างจักรยาน กับคนเดินเท้าอย่างชัดเจนไอโกะหันไปจับแขนชายหนุ่ม เขย่าแล้วเงยหน้าถามเขา อย่างประจบ ผิดกับไอโกะเมื่อวานนี้ราวคนละคน“ยู ปั่