เข้าสู่ระบบแชร์
ฮิตาชิซีไซด์ปาร์ค2
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-10 22:19:46เมื่อสวนเริ่มเปิดมีผู้คนทยอย เข้าไปซื้อตั๋ว แบบระบบอัตโนมัติ กันอย่างเนื่องแน่น แน่นอนว่าโกโร่และฮิบาริ ได้ยืนรอคิวเป็นอันดับแรก
ไอโกะรู้สึกดีใจ ที่จะได้ชมสวนดอกไม้ กว้างใหญ่เป็นครั้งแรก หลังจากที่ได้ดูมาจากโซเชี่ยลต่าง ๆ จนติดตา และเก็บเอาไปฝัน
ฝันว่า ในดงดอกไม้นั้น มีเธอและยูตะ หยอกล้อเล่นกัน ราวกับคู่รักธรรมดาคู่หนึ่ง มีความสุขกับบรรยากาศรอบ ๆ ท่ามกลางดอกไม้หลากสีสายพันธุ์
แต่นั่นมันเป็นเพียงแค่ความฝัน ไม่มีวันเป็นจริงได้ เธอรู้ว่า สักวันเขาต้องจากไป เธอจึงพยายามชักชวนให้เขา พาเธอมาเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ ด้วยกัน ให้อยู่ในความทรงจำลึกๆ ในหัวใจ ถึงแม้มันอาจไม่มีความหมาย มากมายสำหรับเขา แต่สำหรับเธอแล้ว คงไม่มีวันลืมเขาได้ ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่
เมื่อทุกคนเดินผ่านประตูทางเข้า ก็พบกับรถรางหลากสี เพื่อให้คนนั่ง เข้าไปชมสวนดอกไม้ ได้ทุกโซน เพราะบางคนอาจเดินไม่ไหว
อีกจุดหนึ่งทางสวน มีบริการเช่ารถจักยานให้ปั่น เพื่อกันการเกิดอุบัติเหตุ จึงแยกเส้นทาง ระหว่างจักรยาน กับคนเดินเท้าอย่างชัดเจน
ไอโกะหันไปจับแขนชายหนุ่ม เขย่าแล้วเงยหน้าถามเขา อย่างประจบ ผิดกับไอโกะเมื่อวานนี้ราวคนละคน
“ยู ปั่นจักรยานกัน คุณขี่แล้วให้ฉันนั่งซ้อนนะ”
ยูตะหันไปสั่งลูกน้องทางสายตา โดยไม่ต้องพูดอะไร เหมือนสายตาของเขา กับลูกน้องทั้งสองคน สามารถลิงก์หากันได้ยังไงยังงั้น
รถจักรยาน มีลูกน้องของยูตะปั่นคนละคัน ส่วนเขาเองเป็นคนปั่นอีกคัน แล้วมีไอโกะนั่งซ้อนท้าย
“หยู้ดดด ก่อน ยู!โกโร่ ฮิบาริ เลี้ยวซ้ายไปทางนั้นก่อน มีของกินกับรถไอศรีมอยู่นั่นด้วย”
ไอโกะตะโกนบอก ทั้งสามคนเสียงดัง จนตกใจ รถเกือบจะเกี่ยวกันล้ม ดีที่พวกเขาขายาว จึงยันพื้นได้ ก่อนเลี้ยวตามกันไปในโซนของกิน
“โว้ๆๆๆ พวกนายสองคน อย่าขี่ใกล้กันนักสิ เกือบเกี่ยวกันล้มแล้วนะ ฮ่ะๆ ๆ ผู้ชายตัวโต ขี่จักรยาน แล้วพันกันล้ม ขายขี้หน้าแย่เลย”
หญิงสาวกอดเอวยูตะ ขณะพูด และหัวเราะพวกเขาอย่างสนุก จนยูตะต้องส่ายหน้า ก่อนเหลือบสายตา ไปมองลูกน้องทั้งสองคน แล้วพากันยิ้มขำเมื่อเห็นตัวเอง เหมือนที่ไอโกะว่าไว้จริงๆ
เมื่อไปถึงโซนของกิน เห็นคนต่อแถวกันยาวเหยียด หญิงสาวถึงกับบ่นอุบ
“ฮู้!คนเยอะจริง เมื่อไหร่เราจะได้กินละนี่”
“เดี๋ยวให้โกโร่กับฮิบาริต่อคิวซื้อไว้ เราไปทางโน้นกันดีกว่า”
ยูตะเอียงหน้า มาบอกหญิงสาว ที่นั่งซ้อนท้ายเขาอยู่ด้านหลัง
เขาปั่นจักรยานพาหญิงสาว มาจนถึงลานดอกไม้ เป็นเนินเตี้ยบ้างสูงบ้าง กว้างสุดลูกหูลูกตา มีดอกเนโมฟิลา สีฟ้าเต็มไปหมด
“ว๊าว!!สวยจัง สวยที่สุดเลย” หญิงสาวอุทานเบาๆ อย่างรู้สึกถูกใจ ดวงตาเป็นประกาย เต็มไปด้วยความสุข
ชายหนุ่มยังไม่ทันจอดรถสนิท เขาถูกไอโกะดึงแขน ลากไปถ่ายรูปด้วยกัน กลางลานดอกไม้นั่นแล้ว
“ดูไกล ๆ ว่าสวยแล้ว ดูใกล้ยิ่งสวยกว่า ยู...ถ่ายรูปให้ฉันหน่อยสิ เอาหลาย ๆ รูปเลยนะ”
หญิงสาวสั่ง ชายหนุ่มก็ได้แต่ทำตามคำสั่ง โดยไม่ปริปากบ่น
ดูแต่อาวุธ ของมีคม มาเยอะแล้ว ดูสาวงาม ท่ามกลางดอกไม้ มันก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย
เมื่อพาเธอเที่ยวทุกโซน ไอโกะรู้สึกเมื่อยล้า จนเกือบลากขากลับมา ตรงจุดจอด รถจักรยานไม่ไหว
หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่ง บนพื้นหญ้าข้างทาง เหยียดขาออก แล้วใช้มือนวดบริเวณปลีน่องเรียว
“นั่งรอฉันตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันไปเอาจักรยานมารับ” ยูตะเอ่ยก่อนจะหมุนตัวเดินไป แต่กลับถูกหญิงสาว จับอุ้งมือใหญ่เอาไว้ทัน
“ไม่...อย่าทิ้งฉันไว้”
ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจ นั่งยองลงข้างๆ ก่อนยื่นมือไปจับปลีน่องเรียว มานวดให้เธอเอง หญิงสาวพยายามชักขากลับ แต่ถูกมือหนาจับไว้แน่น สายตาคมเหลือบมองมา เหมือนบอกเธอว่า....
“พูดกับฉันดีกว่า ฉันอ่านสายตา คุณไม่ออกหรอกนะยู ฉันไม่มีลิงก์สายตากับคุณ เหมือนสองคนนั่น”
ไอโกะพูดดักคอ ก่อนหัวเราะ ทำให้ยูตะยิ้มออกมาได้
“คุณยิ้มสวย ทำไมไม่ชอบยิ้ม” ชายหนุ่มหุบยิ้มทันที เมื่อถูกหญิงสาวเอ่ยทัก
“ยิ้มอีกสิ ยิ้มกับฉันนะยู คุณยิ้มกับฉันได้ไหม” หญิงสาวเอ่ยกับเขาราวกับขอร้อง ชายหนุ่มจึงค่อยคลี่ยิ้มออกมาได้
“บางครั้งชีวิตมันเศร้า ทำให้เรายิ้มไม่ออก แต่บางอย่าง ทำให้รู้สึกดี เราก็ควรยิ้มออกมาได้”
เด็กนักเรียนปกเสื้อกะลาสี กำลังสอนวิธียิ้ม ให้กับชายหนุ่มที่แก่กว่าเธอ มากกว่าสิบปี ทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน
ทั้งสอง มองสบประสานสายตาให้กัน อย่างมีความหมาย จนหญิงสาวรู้สึกได้ นั่นหมายความว่า ทั้งคู่ มีลิงก์เชื่อมโยงกันทางใจและสายตา อย่างที่เธอและเขาเข้าใจความหมาย ที่สื่อออกมาจากหัวใจ และสายตาของกันและกัน ได้อย่างชัดเจน
บทที่เกี่ยวข้อง
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ออนเซ็น1
เมื่อทุกคนมารวมตัวกันในรถ ฮิบาริจึงเปลี่ยนให้โกโร่เป็นคนขับแทนบ้างขณะโกโร่กำลัง เคลื่อนรถออกจากบริเวณสวนดอกไม้ ก็มีเสียงของไอโกะเอ่ยทักขึ้นมา“ฉันยังไม่อยากกลับนะโกโร่”โกโร่มองสบตาลูกพี่ ผ่านกระจกมองหลัง เหมือนจะรอคำตอบ“อยากไปไหน” ยูตะหันมาถาม“ฉันเมื่อยขา เมื่อยตัวด้วย คุณพาฉันไปพักที่ออนเซ็นหน่อยนะคะ เอาแบบอยู่ในห้องส่วนตัว ด้านนอกเป็นธรรมชาติ มีต้นไม้เยอะๆ แล้วก็เสียงนกร้อง แถว ๆ นี้มีไหม”“โกโร่ ฮิบาริ”“ได้ครับลูกพี่”ง่าย ๆ สั้น ๆ ไม่ต้องส่งลิงก์ทางสายตา เพียงแค่เรียกชื่อ ลูกน้องทั้งสองคนของชายหนุ่ม ก็ลงมือทำงานกันได้ อย่างคล่องแคล่วว่องไวฮิบาริยกโทรศัพท์กดหา สถานที่ออนเซ็น ในแบบที่หญิงสาวต้องการ เมื่อพบแล้ว ก็หันไปบอกสถานที่นั้นกับโกโร่ทันทีทำงานกันเป็นทีม!“ฮิบาริ ถามที่นั่นให้ฉันทีว่า มีจิ้งจกอยู่ไหม ถ้ามีช่วยเอาออกจากห้อง ไปให้หมดนะ ฉันกลัว”ยูตะได้ยินจึงหันไปแอบยิ้ม โดยไม่ให้ไอโกะเห็น แต่กลับไม่พ้นสายตาของโกโร่ ที่เห็นอาการของลูกพี่ ผ่านกระจกมองหลัง“เธออยากได้ธรรมชาติไม่ใช่หรือไง มันคือสัตว์ที่อยู่กับธรรมชาติ บ้านไหนมีจะแสดงถึง ความร่ำรวย ยิ่งมีเยอะก็จะยิ่งมั่งคั่ง”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ออนเซ็น 2 NC
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เพราะจับใจความไม่ได้ สมองกำลังสั่งให้ความรู้สึก ทั้งหมดของร่างกายเริ่มตื่นตัว จนไร้แรงต้านทานมันได้อีกต่อไปร่างนุ่มนิ่ม ผิวเนียนขาวอมชมพู ที่เขาอยากสัมผัสมานาน อยู่ในอ้อมแขนตรงหน้ามือใหญ่เริ่มปัดป่ายไปทั่วหลังบอบบาง ไล่ลงมาบริเวณเอวเล็กนอกผ้าขนหนู ลูบไล้ไปที่ขาอ่อน ไม่มีอะไรปกปิดไว้เลยเพราะหญิงสาวพันกาย ปิดได้เพียงช่วงบน ช่วงล่างบัดนี้ ชายผ้าขนหนู ได้ถูกรั้งลอยขึ้นมาเพราะอยู่ใต้น้ำ ไอโกะตัวแข็ง เมื่อถูกสัมผัสลูบไล้จากฝ่ามือหนา และเริ่มตัวอ่อนตามมา เมื่อริมฝีปากอุ่นจัด บดจูบเธออย่างเร่าร้อน หิวกระหาย จนทำให้สติของหญิงสาวแตกกระเจิง รู้สึกอ่อนแรงลงทุกขณะ อะไรบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง ทันทีที่ริมฝีปากได้สัมผัส กับริมฝีปากนุ่มแสนหวาน จูบนั้นทำให้ชายหนุ่ม ลืมทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดสิ้น ลืมสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้แต่แรก หญิงสาวช่างมีแรงดึงดูดมหาศาล ทำให้ชายหนุ่มเสียการควบคุมตัวเอง อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งเห็นเธองดงามไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ ทำให้เขาหมดความยั้งคิด อารมณ์ปรารถนาที่เคยถูกปิดกั้นมาก่อน ต่างประดังเข้ามาอย่างไม่หยุดยั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง จากไปดื้อๆ
ไอโกะกลับจากเที่ยวชมสวนดอกไม้ หญิงสาวไม่ได้เห็นหน้า ชายหนุ่มอีกเลยหลังจากนั้น รวมไปถึงลูกน้องทั้งสองคนของเขา ก็หายไปด้วยเช่นกัน เธอรู้สึกแปลกใจ จึงรีบสาวเท้าก้าวเข้าบ้านโดยเร็ว เมื่อเห็นรถของบิดาจอดอยู่ในโรงรถ นั่นแสดงว่าท่านได้กลับมาแล้ว“พ่อคะ ยูตะไปไหน หนูไม่เห็นมาหลายวันแล้ว พ่อใช้ให้เขาไปไหนอีก”“เขาไปแล้ว”“ไปไหนคะ”“พอดีบริษัทที่พ่อให้เขาดูแลอยู่ที่อเมริกา มีปัญหากับหุ้นส่วน และคู่แข่ง ยูตะเลยต้องกลับไปจัดการนะลูก”“ทำไมเขาไม่บอกหนู เขาจะไปนานแค่ไหนคะ เมื่อไหร่จะกลับมา แล้วใครจะสอนหนู”คำถามที่กำลังพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากอิ่มเรื่อ ทำให้ฮินาตะต้องวางปากกา ที่กำลังเซนเอกสารลง แล้วเงยหน้าขึ้นตอบบุตรสาวตามตรง“ยูตะ เป็นคนฝีมือดี ทั้งทางบู้ และมีไหวพริบทางธุรกิจ เขามีธุรกิจเป็นของตัวเอง แต่ยังคงดูแลบริษัทให้พ่ออยู่ เขาไม่ต้องการเข้ากลุ่มยากูซ่า ไม่อยากยุ่งกับธุรกิจสีเทา พ่อเรียกเขากลับมาเพื่อสอนลูก และอยากให้เขาดูแลปกป้องลูก เหมือนที่พ่อของเขา เคยปกป้องพ่อเสมอจนตัวตาย แต่เขาไม่เลือกเรา”ฮินาตะรักพ่อของยูตะ เสมือนน้องชายตัวเอง เขาจึงไม่อยากใช้อำนาจ บังคับชายหนุ่มให้เข้ากลุ่ม ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง คนที่ไม่อยากเจอ
วันนี้คือครั้งแรกที่ฮินาตะจะพาไอโกะ เข้าที่ประชุมใหญ่ ร่วมกับหุ้นส่วนนักธุรกิจที่มาจากประเทศต่างๆ รวมไปถึงหุ้นส่วนที่อยู่ในประเทศญี่ปุ่นไอโกะในชุดสูททันสมัย เดินหลังตรงตามบิดาของเธอไป หญิงสาวเกล้าผมสูง เปิดให้เห็นหน้าผากมน แต่งหน้าเข้มขึ้น ริมฝีปากอิ่มสีแดงสด ดวงตาที่เคยฉายประกายดื้อรั้น มาบัดนี้ ดวงตายาวรี ฉายประกายแววหวานท้าทาย เด็ดเดี่ยวและมั่นใจ ตามอายุที่เพิ่มขึ้น เมื่อก้าวเข้าห้องโถงใหญ่ เพื่อรอเวลาก่อนเข้าห้องประชุม หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง เมื่อไม่คิดว่าจะได้เจอ คนที่เธอไม่อยากจะเจอ นับจากวันที่เขาจากไป โดยไม่สนใจความรู้สึก ไม่แคร์ ไม่ให้เธอติดต่อเขาได้ และไม่เคยคิดที่จะติดต่อกลับมา นับเป็นเวลานานเกือบห้าปีสายตาของทั้งคู่ สบประสานกัน...ด้วยความตั้งใจของชายหนุ่ม ดวงตาแววหวานกระพริบถี่ ก่อนเบือนหน้าหนีไปอีกทางสายตาของทุกคู่ ในห้อง ต่างหันมามองหญิงสาว ที่เดินตามหลังฮินาตะ เป็นตาเดียว เคยได้ยินแต่ชื่อหรือรูปที่ถูกถ่ายตามสื่อทั้งหลาย ว่าลูกสาวของฮินาตะ สวยบาดตาบาดใจ บางคน ยังไม่เคยเห็นหญิงสาว ถนัดตาดังเช่นวันนี้ฮิโรชิ มองหญิงสาวเต็มตา ชายหนุ่มเคยถูกเธอปฏิเสธการหมั้น เมื่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง คับแค้นใจ
เมื่อฮินาตะเห็นลูกสาวเข้ามา จึงเอ่ยทักหญิงสาวไปว่า“เจอยูตะหรือยังลูก เห็นเขาบอกพ่อว่าจะออกไปหา”“หนูไม่รู้จักเขา พ่ออย่าเอ่ยชื่อนี้ ให้หนูได้ยินอีกนะ!”หญิงสาวกล่าวกับบิดาอย่างหัวเสีย เดินไปสงบสติอารมณ์ อีกมุมหนึ่ง เมื่อเห็นชายหนุ่ม เดินเข้ามาหาบิดาของเธอ หญิงสาวจึงเดินปรี่เข้าไปทันที“พ่อคะ หนูไม่เข้าประชุม หนูจะกลับบ้าน”พูดกับบิดา แต่เธอหันไปมองชายหนุ่มตาขุ่นขวาง ก่อนสะบัดหน้า เดินออกจากห้องโถงไปทันที โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากฮินาตะ ที่มองตามหลังไป เพราะเอ่ยเรียกบุตรสาวไว้ไม่ทัน“ผมจะไปตามเธอเองครับ”ยูตะหันมาบอก แล้ววิ่งตามหญิงสาวไปติดๆแต่ไม่ทัน! เมื่อเธอก้าวเข้าลิฟท์ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจวิ่งลงบันไดไม่นานเขาก็มาถึง คว้าแขนหญิงสาวเอาไว้ได้ ถูกอีกฝ่ายวาดมือมาตบ แต่เขาหลบทัน แล้วรวบเธอพาดบ่าโดยไม่สนใจสายตา ของคนที่ผ่านไปผ่านมาแถวนั้นฤทธิ์เยอะเหมือนเดิม!หญิงสาวโมโหจนหน้าดำหน้าแดง แต่แสร้งทำเป็นสงบ พอถูกชายหนุ่มวางลงเท่านั้น เธอก็ปล่อยหมัดใส่เขา แต่ถูกมือใหญ่รวบกำปั้นเล็ก ๆ ไว้ได้ ก่อนจะปล่อยให้เธอชกเขาใหม่ ชกได้เพียงลม หมัดของหญิงสาว ไม่ได้สัมผัสตัวเขาเลยแม้แต่น้อยไอโกะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง วิธีสุดท้าย
คนร้ายประกบรถของหญิงสาว ขนาบทั้งสองข้าง และด้านหลังอีกคัน บังคับให้ไปในทิศทาง ที่ต้องการให้เธอไป ในเมื่อช้าเร็วต้องเผชิญหน้า จะทอดเวลาไปทำไมถ้าต้องการตัวเธอเป็น ๆ ไม่มีทาง! จะเอาตัวเธอไปได้ ต้องปราศจากลมหายใจเท่านั้นหญิงสาวรู้ดีว่า ยากูซ่าพวกนี้โหดร้าย เห็นคนตายเป็นเหมือนขนมหวาน ไม่เคยคิดปราณีใคร เธอไม่ยอมให้พวกมันจับไป ต่อรองกับบิดาโดยเด็ดขาด ถ้าเธอรอดไปไม่ได้ ก็ขอยอมตายอยู่ตรงนี้หญิงสาวหักพวงมาลัย เบียดคันที่อยู่ด้านซ้าย อย่างไม่กลัวตาย จนมันเสียหลักลงข้างทาง...ฝุ่นตลบ...แล้วประคองรถของตัวเองจอดสนิท รีบลงจากรถ แล้วยิงใส่รถอีกสองคัน ที่กำลังจอดตามมา ในระยะใกล้ โดยไม่ให้พวกมันตั้งตัวได้เมื่อถูกหญิงสาวยิงปืนใส่ ในขณะเดียวกัน ยังมีรถรถเก๋งสีดำ ตามมาจ่อท้ายอีกสี่คัน พวกมันจึงรีบออกรถเพื่อหนี เพราะเห็นว่าพวกของเธอมีมากกว่า“โกโร่ ตามไป!ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร” หญิงสาวออกคำสั่ง เมื่อเห็นโกโร่โผล่ออกมาจากรถ“ไม่ต้องตาม ถามไอ้คัน ที่อยู่ข้างล่างนั่นก็รู้แล้ว”ยูตะ โผล่จากประตูหลังออกมาตอบเมื่อเห็นหน้าคนพูด หญิงสาวรีบสะบัดตูดหนี...กลับไปขึ้นรถของตัวเองทันที ตั้งใจว่าจะขับหนีเขาต่อไปให้ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลืมตัวเผลอใจ
“ไหนคุณบอก...จะออกไปพักโรงแรม ทำไมฉันยังเห็นคุณอยู่นี่อีก”ไอโกะโวยวายเมื่อเห็นชายหนุ่ม นั่งร่วมวงกินข้าวกับบิดา หนำซ้ำยังส่งสายตาแพรวพราวมาให้ อย่างน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าดู“ไม่เอาน่าไอ...ยูเขามาช่วยงานของพ่อ พักที่นี่สะดวกสุดแล้ว นั่นลูกกำลังจะเข้าห้องซ้อมเรอะ ให้ยูตามไปดูหน่อย ว่าฝีมือไปถึงไหน”ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่กลายเป็นบิดาเธอออกรับแทน“ไม่ต้องตามมาดู หนูต้องการซ้อมคนเดียว” หญิงสาวบอกปัดไป โดยไม่ต้องใช้มารยาท“บางอย่างซ้อมคนเดียวได้ อย่างยิงปืนกับขว้างมีด แต่บางอย่างต้องฝึกด้วยกัน ช่วงที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะสอนเพิ่มเติมให้”“ไม่ต้องสอน ฉันไม่เรียน!”“เธออายล่ะสิ ที่ฝีมือยังไม่เอาไหน ชกได้แต่ลมกับกำแพง”ยูตะกล่าวดูถูก ทำให้หญิงสาวถึงกับของขึ้น ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เก็บความโมโหไว้ในใจ แล้วจึงไประบายกับลูกปืน“พรุ่งนี้มือของเธอระบมแน่ ชกกำแพงมาขนาดนั้น ยังมาซ้ำยิงปืนขนาดนี้”ไอโกะหยุดยิง หันขวับมามอง คนที่กำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ด้านหลัง อย่างไม่พอใจ...ทำให้เธอเจ็บทางร่างกายยังไม่พอ ยังตามมาพูดให้เธอเจ็บใจเล่นอีก“มันเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง!”“ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาว ของคนที่บ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เห็นหมดทุกซอกทุกมุม
หญิงสาวยกมืออีกข้างตะครุบสาบเสื้อเอาใว้ กลับถูกคนตัวใหญ่เอ็ดให้ด้วยสายตา เขาจับมือเธอออกก่อนจัดการกับกระดุมเม็ดสุดท้าย...“สวย..สวยเหมือนวันนั้น”หน้าอกอวบเนียน...สวยลานตาไปหมด ปลายยอดสีชมพูเล็กดังเม็ดทับทิม อวดสายตาชายหนุ่มอยู่ตรงหน้า ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ต้องกลืนน้ำลายลงคอ สะกดความพุ่งพล่านที่กำลังก่อตัวขึ้น มือที่กำลังจับผ้าชุบน้ำเริ่มสั่นไอโกะรู้สึกอายจนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ด้วยไม่มีแรงจะต่อต้านเขาไว้ได้ อีกทั้งสายตาวาวหวานที่กำลังจ้องมองหน้าอกของเธอเหมือนจะจดจำให้ขึ้นใจ ทั้ง ๆ ที่เอ่ยกับเธอเองว่า เห็นหมดทุกซอกทุกมุม...เหมือนกับว่าถ้าเห็นอีกครั้งคงไม่คิดอะไรหญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกว่า ไม่ใช่ผ้าชุบน้ำที่กำลังลูบเช็ดหน้าอกให้ แต่มันกลับกลายเป็นนิ้วมือเรียวแข็งนั่นต่างหาก ที่กำลังลูบไล้บีบเคล้น จนทำให้ยอดอกของเธอแข็งเป็นไตสู้มือหนา“ไหนคุณบอกว่าจะไม่ฉวยโอกาสกับคนป่วย” หญิงสาวพยายามเอ่ยเตือนชายหนุ่มเสียงแผ่ว“นิดหนึ่งคงไม่เป็นไร ขอแค่ชื่นใจก็พอ”เรียวปากหนาก้มลงมาหาปลายยอดอก ครอบครองมันด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นร้อน พอ ๆ กับอุณภูมิในร่างกายของหญิงสาวเวลานี้ระอุจา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-13
บทล่าสุด
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลูกค้ารายใหญ่2
ในห้องทำงานของยูตะ..“ดินเนอร์ใต้แสงเทียน..เฮอะ!...ฉันยังไม่เคยเลยสักครั้ง”ไอโกะบ่นหน้ามุ่ย กรอกตามองบน...ริมฝีปากบนยกขึ้นจนเกือบติดจมูกรั้น ๆ นั่น...เธอลุกขึ้นเดินกลับไปกลับมา จนโกโร่กับฮิบาริเริ่มมึนหัวแทน“จะบ่นทำไม..เธอเป็นคนวางแผนทั้งหมดเองนี่...ใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อ..แน่ใจนะว่าจะไม่ก่อเรื่องอะไรขึ้นมา...ให้เสียงานใหญ่น่ะ”เขาถามเธออีกครั้งเพื่อให้เธอยืนยัน...ให้แน่ใจอีกที..ขณะเดียวกันก็ลุกไปนั่งที่โซฟา..ยกขาเหยียดยาวของตัวเองขึ้นพาดกับโต๊ะกระจกตรงกลาง อย่างสบายอารมณ์..มองดูร่างบางที่เดินไปมา..แล้วถึงกับส่ายหน้า..ขำในใจ...แต่ไม่แสดงออก....คงแสดงออกได้เหอะ!โกโร่กับฮิบาริที่ยืนอยู่ใกล้...ก็พากันรอลุ้นแหละว่า...คุณหนูอารมณ์ร้าย...เหวี่ยง...วีน...เอาแต่ใจ...จะจัดการลูกค้าสาวแสนสวยจอมตื้อนั่นอย่างไร...พวกเขาเห็นหล่อนแล้ว...ทั้งสวย...หุ่นสะบึม..เซ็กซี่ไปทั้งตัว...จ้องจะเขมือบลูกพี่ของเขาเสียให้ได้...แต่คุณไอโกะกลับยกปลาย่าง...ถวายให้แมวจนถึงปากขนาดนี้...จะไหวไหมวะ...ไอโกะหยุดเดินแล้วหันองศาหน้ามาหาลูกน้อง เอ่ยเรียกพวกเขาเสียงเข้ม“โกโร่…ฮิบาริ!”“ครับ/ครับ”เธอถอนหายใจยาวยืด แล้วเอ่ย
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลูกค้ารายใหญ่1
งานนี้จะมีอะไรตามมาอีกวะ..เฮ่อ!เธอมองจ้องโทรศัพท์..สลับกับมองสบตากับเขามันขึ้นโปรไฟล์เดียวกันกับวันนั้น...ผู้หญิง!คนเดิม...ใคร!..ผู้หญิงที่ไหน!ตอบ!บรรยากาศดี ๆ เปลี่ยนไปทันทีทันใดอ่อ...ลูกค้ารายใหญ่ดีกรีนางงามคนนั้น...“ฉันกดรับสายเธอให้นะคะ...” เธอเอ่ยเสียงเย็น..และกดรับให้เขาเองหน้าตาเฉย...เปิดโฟนให้อีกด้วย... ยิ้มเย็นเฉียบ... ขยับปากโดยไม่มีเสียง..บอกให้เขาพูดกลับไป กับอีกคนที่อยู่ปลายสาย..แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมลุกออกไปไหน...ต้องการฟังด้วยนะสิ....สบตากันไปมา...จนได้ยินเสียงปลายสายเรียกขาน คนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับเสียงหวาน(“คุณยูคะ...อิจิโอะเองคะ จำได้ไหมเอ่ย”)ใครอนุญาติให้หล่อนเรียกเขาแบบนี้ได้..เรียกชื่อเล่น...สนิทกันแค่ไหน...ห๊ะ!วงแขนเล็กที่โอบรอบคอเขาไว้..เปลี่ยนเป็นจิกเล็บยาวสวยของเธอลงบนบ่าเขาแรง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ จนเขารู้สึกได้แม้จะไม่มีเสียงเธอเอ่ยอะไรออกมาก็ตามที...หึงโหดแบบนี้เขาต้องทำไงวะ...เสียวไปถึงตูดเลยสิครับงานนี้...ฝืนยิ้มให้เธอ...อย่างไม่เต็มปาก..ซุกหน้ากับซอกคอหอมกรุ่นกระซิบเบา ๆ เอาใจ..บอกเธอไปว่า“ไม่รับได้เปล่าอ่ะ”“แล้วให้ไอดีไปทำไมล่ะคะ”เธอสะบั
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลางเริ่มไม่ดี
หลังจากได้เที่ยวทะเล...ที่ยามากูจิคราวนี้ ไอโกะก็ได้แต่อ้อนให้ยูตะพาไปเที่ยวที่อื่นต่อ เหมือนกับเวลานี้…เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมทำงานทำการใดๆ...มานั่งห้อยขาบนโต๊ะทำงานของเขา...มือเล็กข้างขวาวางบนบ่าหนาแล้วเขย่าโยก...เพื่อไม่ให้เขาเซนต์เอกสารหรือให้หยุดทำงานนั่นแหละ...รอให้เขารับปากว่าจะพาเธอไปเที่ยวในที่ที่เธอยังไม่เคยไป..ยั่วกันแต่เช้า...ยั่วกันเข้าไป....แล้วไอ้ต้นขาขาวๆ ที่พ้นชายกระโปรงสั้นออกมาอยู่ใกล้แค่เพียงหางตานี่...เขาควรจะจัดการยังไงดีล่ะ...ทำงานไม่รู้เรื่องแล้วมั้งแบบนี้น่ะ...“ไม่ทำงานหรือไงฮึ...มานั่งบนโต๊ะค้ำหัวผู้ใหญ่แบบนี้ ใครเข้ามาเห็นจะทำยังไง ฉันจะปกครองใครได้อีก”ไอโกะไม่ตอบ...หลุบตาลงมองเขานิดหน่อย ก่อนเสหน้าไปอีกทางเมื่อยังไม่คำตอบที่ชัดเจน…เงียบ..ให้รู้ว่า..งอนแล้ว..“มานี่”เขาว่า...เอาแขนข้างขวาข้างเดียว...เกี่ยวเอวเธอลงมานั่งบนตักเขาพอดี..แล้วหอมแก้มเธอดัง...ฟ่อด!“ยู!”จุ๊บ!“ยู!”ไอโกะยกมือนุ่มหอมขึ้นปิดปากเขาไว้ก่อน แล้วค่อยเอ่ยย้ำคำเดิม“ฉันอยากไปเที่ยว..หมู่บ้านหิมะ....คุณพาฉันไปนะคะ”เอ่ยจบก็เอามือตัวเองออก เปลี่ยนเป็นจูบเขาเบาๆ แล้วผละออกมาจูบแค่นี้...ไม
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เปลี่ยนบรรยากาศ4
“อยากเล่นกับเธอในน้ำมากกว่า....นะ...ได้ไหม”เธอไม่ตอบ แต่จูบเขากลับไป เมื่อผละริมฝีปากออกมาจึงเอ่ยถามเขาว่า“คุณขออนุญาตฉันเหรอคะ”“เปล่า...ไม่ได้ขอ..ชวนน่ะ”เขาตอบ ขณะริมฝีปากและจมูกเริ่มซุกไซร้ซอกคอเรื่อยลงไปอย่างหนัก มือหนาแอบดึงเชือกของชุดทูพีชออกไปจนหมด...ตอนไหน..เธอยังไม่รู้ตัวเองเลยนี่...มือเขายิ่งกว่าปลาหมึกอีกแน่ะ…“แล้วถ้าฉันไม่..” ร่างกายไม่มีอะไรปกปิดแล้วยังจะปฏิเสธ…ขอเล่นตัวสักหน่อยเถอะนะ“จะเอา”เขาว่า...แล้วยกร่างบางขึ้นมาอุ้มในท่าที่เหมาะสมทางด้านหน้า...ดวงตาเป็นประกายแพรวพราวเมื่อลดสายตามองทรวงอกอวบอิ่มตรงหน้า...ที่เจ้าของบอกว่าไม่...แต่กำลังแอ่นกายรับริมฝีปาก ที่ก้มลงไปดูดดุนขบกัดมันอย่างมันเขี้ยว“ถ้าฉันไม่...อ่า...อื้อ..อุ๊ย!..ยู...!”เธอโอบรั้งต้นคอเขายึดไว้...ร้องครางเสียงหวานเมื่อแก่นกายใต้น้ำของเขารุกเข้าไปสำรวจภายใน..และถูกเขากดสะโพกของเธอ รับแรงส่งหนัก ๆ จากความเป็นชายของเขา...รุกหญิงสาวอย่างรวดเร็ว... “ไอ..อื้ม.. อ่า...”เขาครางหนัก ๆ กัดริมฝีปากล่างเอาไว้จนเลือดซิบริมฝีปากนุ่มถูกบดจูบด้วยริมฝีปากคนตรงหน้า จากเนินนาบเริ่มเร่งเร้าเอาแต่ใจ...หนักขึ้นเรื่อยๆ
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เปลี่ยนบรรยากาศ3
“รักฉัน...ตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาหันมาถาม แต่อีกฝ่ายยังไม่ตอบเพราะมัวแต่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้เขาและให้ตัวเองไปพร้อมกัน เอียงหัวมาซบที่ไหล่หนาแล้วทวนประโยคที่เขาถาม“รักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ”หลังจากทำท่าคิด เธอจึงตอบเขาไปว่า... “อืม...ตั้งแต่ได้สบตากับคุณ...แล้วคุณก็ใจดีพาฉันเที่ยวตลอดเลย”หึ..ใช่เหรอ...ใครว่าเขาใจดี..ก็แม่คุณเล่นจะหนีทุกครั้งไหม..ให้เขาไล่จับจนปวดหัว...เลยต้องยอมต่างหากล่ะนั่นน่ะ...คิดได้แต่ในใจอีกแล้วเหอะ!“คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่า คุณรักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไง ฉันรอคุณเล่าอยู่นะคะเนี่ย” เธอเอ่ยทวงแขนแข็งแรงรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด.หันไปกอดเธอทั้งตัว...จมูกโด่งก้มสูดความหอมจากเรือนผมของเธอหนักๆ ริมฝีปากหยักเอ่ยตอบเธอออกไปว่า“ตั้งแต่เห็นนักเรียนปกเสื้อกะลาสี...แอบรักเด็ก!ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองว่าจะไม่รัก..แต่ก็รักจนได้...ถึงตอนนี้ ยิ่งมากกว่ารักเธอเสียอีกนะ...ฉันดูเธอผ่านวีดีโอที่โกโร่ส่งไปให้ทุกวัน...กรอไปกรอมา..จนในหัวมีเธอเต็มไปหมด...ถ้าฉันตาย จิตสุดท้ายคงอยู่กับเธอนี่แหละมั้ง” เอ่ยถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะหึ...ขำตัวเองชะมัด!ทำไปได้...ก็เพราะรักเธอมากมายนั
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เปลี่ยนบรรยากาศ2
คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด...ไม่มีแสงของดวงจันทร์มาบดบัง..ดวงดาวทั้งหลายจึงเปล่งแสงแข่งกันอย่างสวยงามเต็มท้องฟ้าไปหมด..ไอโกะลดระดับสายตาลง...เพ่งมองไปยังทะเลด้านหน้า เห็นแนวคลื่นเป็นฟองสีขาวสะท้อนแสงแล้วอดใจไม่ไหว..หญิงสาวก้มลงถอดรองเท้า...แล้ววิ่งลงไปย่ำเล่นกับฟองคลื่น...กางแขนหมุนรอบตัว...หัวเราะลั่นเหมือนเด็กๆ...ชายหนุ่มยืนมอง...ยิ้มค้าง...อย่างรู้สึกเอ็นดู...เธอเนี่ย...น่ารักอีกแล้วนะ..ไอโกะ...เขาต้องมาเลี้ยงเด็ก...ไม่ใช่สิ...เลี้ยงลูกให้แทนนายใหญ่...ไม่ใช่อีกนั่นแหละนะ..เธอน่าจะเป็นแทบทุกอย่างเลยละมั้ง...ตั้งแต่...เป็นลูก...ที่เขาต้องคอยโอ๋เอ๋ปลอบประโลม...เป็นเมีย...ที่ให้ความสุขสุดยอดแก่เขาได้ทางร่ายกายและใจ..เป็นแม่...เพราะมีนมให้เขาดูด..นี่เขาคิดถูกไหมนะแบบนี้น่ะ..แต่ทุกอย่างที่เป็นเธอ...เขาก็รักไปหมด...เรียกว่าหลงเลยก็คงได้ละมั้งแบบนี้...“ยู!..มานี่สิคะ..เร็วๆ ”เขาถอดรองเท้า...พับขากางเกงขึ้นไปเล็กน้อย เดินย่ำทรายลงไปหาเธอตามเสียงเรียก...“เล่นน้ำกันนะคะ”หญิงสาวเอ่ยชวน...ขณะเดินเข้ามาจับมือชายหนุ่ม ดึงให้ลงทะเลตามเธอมาด้วยกัน...แต่อีกฝ่ายยื้อไว้....รวบเอวเธอเข้ามากอด แล้
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เปลี่ยนบรรยากาศ1
ชายหนุ่มร้องเสียงหลง...แล้วรีบกระโจนลงจากเตียงไปรับไว้ได้เสียก่อน...ไม่งั้นคงร่วงลงพื้นแตกกระจายไปแล้ว“โธ่..ไอ..พังกันพอดี”เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และเริ่มหายใจขัดเมื่อก้มลงมองหน้าจอ ที่เวลานี้ยังมีเสียงเรียกเข้าดังต่อเนื่องเหมือนปลายสายยังไม่ยอมแพ้ แม้อีกฝ่ายจะยังไม่กดรับเสียทีนั่นเขาเหลือบตาคมมองคนที่ยังนอนนิ่ง ไม่ขยับส่วนไหนของร่างกายเลย ซึ่งผิดกับเมื่อครู่…งอนแหละดูออก!เพิ่งดีกันยังไม่ทันข้ามวัน…มีเรื่องให้ปวดกบาลอีกแล้ว...มีธุระอะไรนักหนา ถึงโทรมาหาเขาเช้าขนาดนี้เนี่ย...อิจิโอะตัดสินใจไม่รับ...กดทิ้ง...อย่างยอมเสียมารยาทซะเลยดิ...ช่างหัวมัน!..“ทำไม่ไม่รับเธอล่ะคะ...รับเธอสิ...รับแล้วเปิดโฟนด้วยนะคะ”คนนอนนิ่ง...ตะแคงตัวหันองศาหน้ามาเอ่ยกับชายหนุ่มเสียงเรียบ แต่ดวงตาดุยังกับแม่เสือว่าแล้วต้องโดนแบบนี้...ถึงได้รีบกดทิ้งทันทีไงครับ...“วางสายไปแล้ว”“โทรกลับไปสิคะ”ยังไม่จบ!แล้วบอกไม่หึงไม่หวงสักนิด..ซะเมื่อไหร่ล่ะครับ...อาการแบบนี้มันหนักกว่านั้นอีกเนอะ...“ไม่โทรกลับ..ไม่รับสายใครทั้งนั้น วันนี้ฉันจะพาเธอไปเที่ยวไง...ไปไหมละ”เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ...และทำให้เธออารมณ
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ไม่หึงไม่หวงเลยสักนิด
ไอโกะเบิกตากว้างก่อนกระพริบตาปริบ ๆ ออกอาการงง...วิ่งสวนชายหนุ่ม ออกไปที่ระเบียง...มองลงไปด้านล่าง แล้วหันองศาหน้ามามองเขาอีกที...ลืมความโกรธที่มีไปชั่วขณะ“คุณขึ้นมาได้ยังไงคะ” เอ่ยถามออกไปแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังโกรธอยู่ จึงรีบเปลี่ยนคีย์เสียงสูงขึ้นทันที“มาทางไหนคุณกลับไปทางนั้นเลยนะ!”ทั้ง ๆ ที่อยากรู้ว่า เขาปีนขึ้นมาหาเธอได้อย่างไร แต่ความที่ทิฐิมีมากกว่า จึงหยุดความอยากรู้ของตัวเองไว้แค่นั้นชายหนุ่มไม่เอ่ยอะไร นอกจากยิ้มกวนๆ แล้วสาวเท้าเข้ามาหา...เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึง“อย่าเข้ามานะ!” มองหาสิ่งของรอบตัวว่ามีอะไรบ้าง...แล้วคว้ามาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นหวี แป้ง น้ำหอม ครีม กวาดมาเรียบ แล้วขว้างใส่คนตัวสูงที่ย่างสามขุมเข้ามาใกล้เขาหลบได้...รีบคว้าร่างบางเข้ามากอด....ล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน...ก่อนที่หญิงสาวจะหยิบอาวุธอย่างอื่นออกมาอีกเฮ้อ!เหนื่อยทุกรอบที่ทำให้เธอโกรธ...แต่ก็มันดี...ล้มลงมาบนที่นอนแบบนี้ ท่ากำลังได้...ดื้อมากๆ...จะฟัดให้จมเตียงเลยคอยดูเหอะ...หงับ!“โอ๊ย!”ยายหมาบ้านี่กัดแขนเขา“เจ็บนะไอ!”โป๊ก!“โอ๊ย!..ไอ.”หญิงสาวเอาหัวตัวเองโขลกกับหน้าผากของชายหนุ่ม แล้วผลักเขาออกจาก
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง อย่าขัดคำสั่ง!2
ไอโกะก้าวเท้านำหน้าลูกน้องนับสิบคน เข้าไปในบ่อนใหญ่ด้วยมาดของนางพญา...ที่เวลานี้ ..เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ และใครหน้าไหนอย่าได้ขวาง...เมื่อไปถึงด้านในทุกคนในที่นี้ต่างหันมามอง และแตกฮือ เมื่อไม่รู้ว่าผู้มาเยือนในที่นี้คือใคร....หญิงสาว..จึงแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พยายามระงับอารมณ์ที่คุกรุ่นของตัวเอง ให้ค่อย ๆ เย็นลงตามลำดับ“ฉันไอโกะมาแล้ว...ไอ้ไดจิอยู่ไหนเรียกมันออกมา”เสียงกดต่ำฟังแล้วดูมีอำนาจ กับท่าทางองอาจกล้าหาญ ดวงตาเด็ดเดี่ยว ไม่ทำให้พวกลูกน้องของไดจิเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย กลับพากับหัวเราเยาะกับ ท่าทาง และรูปร่างบอบบางอรชอนอ้อนแอ้น สวยบาดตาบาดใจ..โดยไม่มีคาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมีดีอะไร มาต่อกรกับผู้ชายอย่างพวกมันได้“ฉันต้องการพบไอ้ไดจิ มันไปมุดหัวอยู่ใต้กระโปรงใคร แน่จริงให้มันออกมา”แม้จะไม่เกรงกลัวหญิงสาว แต่คำพูดของเธอทำให้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก้าวออกมาด้านหน้า แล้วเอ่ยแนะนำตัวเองว่า“ฉันเองไดจิ เธอเรอะลูกสาวนายใหญ่ ที่เป็นคนสั่งให้ปิดบ่อนทุกที่”“ใช่...แต่แกก็ขัดคำสั่งฉัน"“เพราะพวกฉันไม่เห็นด้วย”“ฉันไม่ได้มาถามความเห็น แต่จะมาดูหน้าไอ้คนที่มันกล้าขัดคำสั่ง..รู้กฎของ
