Mag-log inShare
ลางเริ่มไม่ดี
Huling Na-update:
2025-04-14 02:11:24
Kaugnay na kabanata
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลูกค้ารายใหญ่1
งานนี้จะมีอะไรตามมาอีกวะ..เฮ่อ!เธอมองจ้องโทรศัพท์..สลับกับมองสบตากับเขามันขึ้นโปรไฟล์เดียวกันกับวันนั้น...ผู้หญิง!คนเดิม...ใคร!..ผู้หญิงที่ไหน!ตอบ!บรรยากาศดี ๆ เปลี่ยนไปทันทีทันใดอ่อ...ลูกค้ารายใหญ่ดีกรีนางงามคนนั้น...“ฉันกดรับสายเธอให้นะคะ...” เธอเอ่ยเสียงเย็น..และกดรับให้เขาเองหน้าตาเฉย...เปิดโฟนให้อีกด้วย... ยิ้มเย็นเฉียบ... ขยับปากโดยไม่มีเสียง..บอกให้เขาพูดกลับไป กับอีกคนที่อยู่ปลายสาย..แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมลุกออกไปไหน...ต้องการฟังด้วยนะสิ....สบตากันไปมา...จนได้ยินเสียงปลายสายเรียกขาน คนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับเสียงหวาน(“คุณยูคะ...อิจิโอะเองคะ จำได้ไหมเอ่ย”)ใครอนุญาติให้หล่อนเรียกเขาแบบนี้ได้..เรียกชื่อเล่น...สนิทกันแค่ไหน...ห๊ะ!วงแขนเล็กที่โอบรอบคอเขาไว้..เปลี่ยนเป็นจิกเล็บยาวสวยของเธอลงบนบ่าเขาแรง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ จนเขารู้สึกได้แม้จะไม่มีเสียงเธอเอ่ยอะไรออกมาก็ตามที...หึงโหดแบบนี้เขาต้องทำไงวะ...เสียวไปถึงตูดเลยสิครับงานนี้...ฝืนยิ้มให้เธอ...อย่างไม่เต็มปาก..ซุกหน้ากับซอกคอหอมกรุ่นกระซิบเบา ๆ เอาใจ..บอกเธอไปว่า“ไม่รับได้เปล่าอ่ะ”“แล้วให้ไอดีไปทำไมล่ะคะ”เธอสะบั
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลูกค้ารายใหญ่2
ในห้องทำงานของยูตะ..“ดินเนอร์ใต้แสงเทียน..เฮอะ!...ฉันยังไม่เคยเลยสักครั้ง”ไอโกะบ่นหน้ามุ่ย กรอกตามองบน...ริมฝีปากบนยกขึ้นจนเกือบติดจมูกรั้น ๆ นั่น...เธอลุกขึ้นเดินกลับไปกลับมา จนโกโร่กับฮิบาริเริ่มมึนหัวแทน“จะบ่นทำไม..เธอเป็นคนวางแผนทั้งหมดเองนี่...ใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อ..แน่ใจนะว่าจะไม่ก่อเรื่องอะไรขึ้นมา...ให้เสียงานใหญ่น่ะ”เขาถามเธออีกครั้งเพื่อให้เธอยืนยัน...ให้แน่ใจอีกที..ขณะเดียวกันก็ลุกไปนั่งที่โซฟา..ยกขาเหยียดยาวของตัวเองขึ้นพาดกับโต๊ะกระจกตรงกลาง อย่างสบายอารมณ์..มองดูร่างบางที่เดินไปมา..แล้วถึงกับส่ายหน้า..ขำในใจ...แต่ไม่แสดงออก....คงแสดงออกได้เหอะ!โกโร่กับฮิบาริที่ยืนอยู่ใกล้...ก็พากันรอลุ้นแหละว่า...คุณหนูอารมณ์ร้าย...เหวี่ยง...วีน...เอาแต่ใจ...จะจัดการลูกค้าสาวแสนสวยจอมตื้อนั่นอย่างไร...พวกเขาเห็นหล่อนแล้ว...ทั้งสวย...หุ่นสะบึม..เซ็กซี่ไปทั้งตัว...จ้องจะเขมือบลูกพี่ของเขาเสียให้ได้...แต่คุณไอโกะกลับยกปลาย่าง...ถวายให้แมวจนถึงปากขนาดนี้...จะไหวไหมวะ...ไอโกะหยุดเดินแล้วหันองศาหน้ามาหาลูกน้อง เอ่ยเรียกพวกเขาเสียงเข้ม“โกโร่…ฮิบาริ!”“ครับ/ครับ”เธอถอนหายใจยาวยืด แล้วเอ่ย
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลูกค้ารายใหญ่ 3
โกโร่กับฮิบาริมองเธออย่างไม่วางตา อยากรู้คำตอบ... ลุ้น...จนระทึกไปหมดแล้วจูบ....เหรอ...เอาไง...เธอจะยอมให้ยายนั่นมาจูบเขาเหรอ...แต่ก็แค่จูบ..เขาก็เคยจูบคนอื่นมาก่อนเธอตั้งมากมายนี่นะคำถามนี้เล่นเอาเธอคอแห้ง...บวกกับสายตาทุกคู่มองมาที่เธอเพียงคนเดียว...ไม่ได้อยู่กันสองคนด้วยนี่สิควรไหมที่จะมาเอ่ยเรื่องแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องทั้งสองคนนี่....แต่ทั้งคู่ก็สนิทกับเธอและเขามากกว่าจะเป็นลูกน้องกับเจ้านายไปแล้วละมั้ง คงรู้ทุกเรื่องระหว่างเธอและเขาแล้วล่ะ เพียงแต่ไม่เอ่ยออกมาเท่านั้น...เพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านายเธอมองสบตาคมข้างๆ มองริมฝีปากหยักลึกได้รูปสวยสีสด ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทาลิปสติก...แล้วลองจิตนาการว่าเขาจูบกับยายนั่นดู...หัวใจเธอเต้นแรงและถี่ขึ้นมากกว่าปกติ...ความรู้สึกภายในมันเริ่มร้อนไปทั่วตัว...ยิ่งเห็นปลายลิ้นสีชมพูนั่น..ยื่นออกมาเลียริมฝีปากตัวเองเวลานี้ด้วยแล้ว...เขาต้องแลกลิ้นกับหล่อน!....หัวใจเธอหล่นวูบ...แต่ยังปากแข็งได้อีกนี่สิ…“ทนได้!” คำตอบกับน้ำเสียง ที่เปล่งออกมามันดูย้อนแยงชอบกล….ใช่มั๊ย..ฟังไม่ผิดนะ..“หล่อนเป็นสาวไฟแรงสูง...ตั้งท่าจะช๊อตฉันให้ตายลูกเดียว..แล้วถ้าเกิด
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ลูกค้ารายใหญ่ 4
ยูตะพร้อมกับบอดี้การ์ดที่เพิ่มขึ้นมาจากเดิมอีกคน มานั่งเตรียมความพร้อม เพื่อรอพบลูกค้าวีไอพีก่อนหน้านั้นราวครึ่งชั่วโมงภายในห้องอาหาร ระดับท๊อปซีเคร็ทของโรงแรมหรู และแพงที่สุดในโตเกียวมันคือโรงแรมเดียวกันกับที่อิจิโอะพักอยู่ แต่คนละชั้นเท่านั้นเอง...ยูตะแอบมองร่างบางในชุดบอดี้การ์ด ที่ยืนอยู่ห่างออกไปหน่อยเป็นพักๆ อย่างรู้สึกขำปนเอ็นดูคิ้วสวยขมวดเป็นปม...ใครดูก็รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกเป็นกังวล...เรื่องไหน....ก็เรื่องอารมณ์ของตัวเองอยู่นี่แหละ เธอกำลังประมวลผลอัตราการเต้นของหัวใจ ว่าเวลานี้ยังคงปกติอยู่ใช่ไหม...พยายามเตือนสติตัวเองเอาไว้..ยิ่งมองเห็นรูปร่างและใบหน้างดงาม...ที่ลอยเด่นมาแต่ไกลด้วยแล้ว...อาจทำให้ภูเขาไฟที่กำลังระอุ ระเบิดขึ้นมาได้..กับชุดที่หล่อนใส่นี่นะสิ..ชุดสีแดงเพลิงร้อนแรงเกาะอกไว้เพียงหมิ่นเหม่ ฟิตรัดรูป สั้นแค่โคนขา แต่งหน้าจัด ผมยาวรวบขึ้นไปเผยให้เห็นต้นคอระหงนวลเนียนขาวผ่อง...ที่สำคัญและเด็ดกว่านั้น..หล่อนเดินดิ่งเข้ามาหายูตะ ในขณะที่เขายืนขึ้นเพื่อต้อนรับ...ไม่ใช่สิ...ตั้งท่าจะหนีดีกว่าเมื่อเห็นลูกตาและสีหน้าและท่าทางของอีกคนเข้าชายหนุ่มรีบหันไปคว้ากล่องของ
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง รวบรัดตัดจบ
“ยู!..รอฉันด้วย..ยู!”ไอโกะตะโกนเรียก เดินแกมวิ่งตามร่างสูง และรีบคว้ามือหนาไว้ได้ทันก่อนถึงรถชายหนุ่มหันมาเหลือบสายตามองไปที่ลูกน้อง ที่กำลังเดินตามมาห่างๆ สั่งพวกนั้นทางสายตา…ก็รู้ความหมายว่าให้ไปไกลๆก่อนจะใช้มืออีกข้างรวบเอวบางเข้ามา..เร็วมากจนเธอตกใจจึงปล่อยมือที่จับเขาไว้ จังหวะนั้นเขาเปิดรถ..ยัดเธอเข้าไปด้านหลัง..แล้วร่างสูงก็ตามเข้าไปค่อมร่างเธอตรึงไว้กับเบาะ...“ยู!อย่า...อุ๊บ...”ได้แค่นั้นเมื่อเรียวปากอิ่มถูกครอบครองจนหมด...ถูกบดจูบอย่างดูดดื่ม...หนักหน่วง เนิ่นนาน...หายใจโกยอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน...จนอีกฝ่ายยอมถอนริมฝีปากตัวเองออกมา...เอ่ยกับเธอเสียงหอบ ๆ ว่า“เอาในนี้เลย...ดีกว่ามั้ง”“คุณอารมณ์ค้างจากหล่อนมารึไงคะ”เธอว่าเขา...หอบ ๆ กลับไปเช่นกัน แต่ติดประชดประชันมากกว่า อย่างเข้าใจผิดไปหมด..คิดเองเออเองอีกแล้วเถอะ...ก็ดูหล่อนแต่งตัวสิ..สายตา..กิริยานั่น..จะให้คิดเป็นอื่นได้อีกหรือไงล่ะ“ใช่ไหมล่ะค่ะ...ถึงได้ตัดบทจบ...แล้วรีบออกมาจากหล่อน เพื่อมาระบายลงที่ฉันอยู่ตอนนี้”ไอโกะเอ่ยกับเขาอีกครั้งอย่างที่ตัวเองคิดไว้...เมื่ออีกฝ่ายเงียบไปไม่ยอมตอบแต่กลับซุกไซร้ซอกคอ...กับใช
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ความจริงที่ไม่สามารถหนีได้
อีกสองวันก็จะถึง...วันงานสมาคมนักธุกิจภาคพื้นเอเชีย ที่ยูตะเองก็ได้รับรางวัลในงานนี้เช่นเดียวกัน แต่รางวัลที่ชายหนุ่มได้รับ มันคือรางวัลของนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงที่ประสพความสำเร็จ...สามารถพาบริษัทของตัวเองให้เจริญก้าวหน้าไปสู่ภาคพื้นทวีปยุโรปและอเมริกาซึ่งเรื่องนี้ไอโกะเองยังคาดไม่ถึง แต่ก็พลอยดีใจไปเขาด้วยเช่นกันหญิงสาวตื่นเต้น และบ้าเห่อกว่าคนที่ได้รับรางวัลเองเสียอีกแน่ะ....“ฉันต้องไปงานนี้ด้วยใช่ไหมคะยู...ไปยืนสวยๆ รอพ่อกลับมารับรางวัล ท่านคงมาทันนะคะ”“เห็นโทรบอกฉันว่าน่าจะทัน ถึงสนามบินราวทุ่มหนึ่งแล้วตรงมาที่งานก่อน แต่คุณฮินาตะสั่งไว้ว่าถ้าไม่ทันจริงๆ ให้เธอขึ้นไปรับรางวัลแทนได้เลย”“อ๊ะ!..งั้นฉันก็ต้องสวยเป็นพิเศษนะสิคะ...เย็นนี้ทางร้านให้ไปลองชุด...คุณจะไปเป็นเพื่อนฉันไหมคะ...เอาแบบแหวกทั้งข้างบน แหวกทั้งข้างล่างทีเดียวไปเลย”เธอว่า...แล้วพาตัวเองมาหย่อนก้นนั่งบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม... แต่เมื่อเห็นดวงตาคมที่ทอดมองมาถึงรู้ตัว แล้วรีบเบี่ยงสะโพกหลบมือหนาได้อย่างหวุดหวิด....หัวเราะอย่างดีใจที่ตัวเองเร็วกว่าคนสอนได้..แต่ก็ถูกรวบตัวมากอดและกดจมูกลงบนแก้มนวลได้อยู่ดีเขาเลื่อนเก
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เซอร์ไพรส์1
ช่วงเย็นยูตะพาไอโกะมาลองชุดราตรีที่ร้าน เพื่อเตรียมตัวไปงานรับรางวัลของเขา กับพ่อของเธอในวันพรุ่งนี้หญิงสาวลองชุดสวยที่ตัวเองชอบ และคิดว่าชายหนุ่มก็ต้องชอบเช่นเดียวกันกับเธอ แต่ปรากฏว่า ใส่ชุดไหนออกมา เขาก็ส่ายหน้าไปหมด“คุณเข้ามาเลือกในห้องให้ฉันเองเลยไหมคะ ฉันขี้เกียจลองแล้ว...หิวแล้วค่ะ” ไอโกะบ่นหน้ามุ่ยเดินมาดึงแขนชายหนุ่ม ให้เดินตามเข้าไปเลือกเสื้อผ้าด้วยกันตามที่บอกเจ้าของห้องเสื้อที่รอต้อนรับทั้งคู่เอง ถึงกับอมยิ้มในความน่ารักของทั้งสองคนรวมไปถึงลูกน้องคู่ใจ ที่ได้แต่มองหน้ากันแล้วอมยิ้ม...ที่เห็นลูกพี่เดินตามหญิงสาว เหมือนกับหนุ่มน้อยคลั่งรักอย่าว่าแต่คุณไอโกะหึงโหดเลย ลูกพี่ของพวกเขาก็ใช่ย่อย แทบไม่ให้คุณไอโกะทำอะไร หนีบไว้ข้างกายตลอดเวลา ไอ้ห่วงความปลอดภัยนั่นนะส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนน่ะนะ ก็กลัวบรรดาลูกค้าที่มาติดต่อ หรือนักธุรกิจหนุ่ม ๆ มาตามจีบนั่นแหละ หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีกนั่นน่ะเมื่อรับชุดที่ชายหนุ่มเลือกให้มาพิจารณาดูจนทั่วตัว ไอโกะถึงกับบ่นอุบ...“ทำไมคุณถึงเลือกมาให้ฉันสองชุดล่ะคะ....ชุดเดรสสีเลือดนกตัวนี้มันมีแขน กระโปรงยาวย้วยถึงพื้นจนฉันโชว์รองเท้าไม่ได้เล
Huling Na-update : 2025-04-14ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง เซอร์ไพรส์2
ยูตะแทบไม่อยากเชื่อ เมื่อเลื่อนสายตามาดูเวลา บนหน้าจอมือถือ ก่อนสบถในใจว่า...เวร! นี่มันเลยเวลาฤกษ์เซอร์ไพรส์มาแล้วนี่หว่า...อุตสาห์เลือกสถานที่...เวลาเพื่อสร้างบรรยากาศ..พังหมด!...จะโทษใครล่ะทีนี้...ตัวเองนี่แหละ..หรือจะโทษคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มในอ้อมกอดเขาดี…ที่หลับนี่...เพราะเขาจัดหนักไปหน่อย...โทษฐานที่น่ารัก..เขาก้มมองร่างบางในอ้อมแขน เมื่อเธอลืมตาเงยหน้าขึ้นมามองเขาพอดีจุ๊บ!ร่างบางจับไหล่หนา...ยืดตัวขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกัน ยื่นใบหน้าเข้ามาจุ๊บริมฝีปากเขา ผละออกมาแล้วเอ่ยว่า“ขอบคุณสำหรับเซอร์ไพรส์...ฉันประทับใจมากเลยนะคะ”เรียวคิ้วเข้มย่นเข้าหากันงงๆ....เซอร์ไพรส์เหรอ...เซอร์ไพรส์อะไรของเธอวะ...ยังไม่ได้เซอร์ไพรส์อะไรสักหน่อยเลยนะนั่นน่ะเมื่อเห็นยูตะกระพริบตาทำหน้างง แล้วลุกขึ้นนั่ง..ไอโกะจึงลุกตาม..ยกมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นแนบแก้มของเขา ตบเบา ๆ แล้วถามว่า“เอ๋...ทำไมคุณทำหน้าแบบนี้คะ”“แบบไหน”“ตาแก่หน้ายับ”ว่าแล้วก็หัวเราะร่วน..จนอยากจะจับมาฟาดก้น...“เดี๋ยวเถอะ!”เขาเอ็ด...ไม่ได้จริงจังอะไรนัก แต่ก็อยากรู้ว่าในสายตาของเธอเขาเป็นยังไง....ก็เพราะคำพูดของเธอนี่แ
Huling Na-update : 2025-04-14
Pinakabagong kabanata
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน(ตอนจบ)
ยูตะนอนตะแคงทอดสายตามองร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยความรัก...เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเธอกำลังหลับสนิท...ชายหนุ่มกดจมูกลงกับแก้มนุ่มหนักๆ จนทำให้อีกคนตื่น...ปรือตาขึ้นมามองแล้วเห็นว่าเขากำลังจับมือของเธอขึ้นมาแนบข้างแก้มของตัวเอง“นอนไม่หลับเหรอคะ” เสียงหวานอู้อี้ติดจะงัวเงียเอ่ยถามก่อนขยับร่างเข้ามาชิด เอื้อมแขนเล็กกอดเขาไว้ แล้วซุกหน้ากับอกอุ่นเพื่อนอนต่อ“มีหลายเรื่องต้องคิดน่ะ”ประโยคนี้ของเขาทำเอาคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรในหัว...รู้สึกหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง...เพราะห่วง...ความรู้สึกของคนที่เธอกำลังกอดอยู่หญิงสาวเปิดเปลือกตา ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา ขมวดคิ้วเชิงถามแทนเสียง แล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกันยูตะเลือกที่จะเดินตัวเปล่าไปเปิดตู้ หยิบผ้าขนหนูมาส่งให้เธอ ก่อนพาตัวเองหายเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่ตอบคำถามของอีกฝ่ายไอโกะมองตามร่างสูงที่เดินตัวเปล่าผ่านหน้าไปอย่างงงๆ ทั้ง ๆ ที่มีผ้า แต่เจ้าตัวกลับเอาพาดบ่าซะอย่างงั้น...แล้วนะ ก็ไม่รู้หรือไงว่าเธออาย...ถึงแม้จะเห็นและสัมผัสเขาทั้งตัว แต่มันยังไม่ชินที่จะให้เธอเห็นเขาเดินโทง ๆ ขนาดนี้คำพูดของเขานั่นอีก...มันทำให้เธอหายง่วงไปแล้ว..ตอนนี้
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ถึงเวลาต้องสะสาง
เขากอดเธอไว้กับตัว พากระโดด แล้วเหวี่ยงเธอขึ้นมาบนชั้นลอยพร้อมกับตัวเองอย่างง่ายๆ ราวกับว่าเขากำลังแบกนุ่นอยู่...แบกเธอขึ้นที่สูงขนาดนี้...โดยไม่ต้องใช้เชือกอีกด้วยเหอะ...เขาเท่...มีเสน่ห์....น่าหลงไหล..เกินไปแล้วนะ...กับชุดที่ใส่นี่ก็ด้วยอ่ะ...ชายหนุ่มปล่อยร่างบางลงกับพื้น แล้วหมุนตัวทำท่าจะกระโดดพุ่งตัวลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว...เหมือนกับตอนที่เอาตัวเธอขึ้นมา....แต่ทว่าเขากลับเสียจังหวะเพราะ...จุ๊บ!แขนเรียวบางที่คล้องคอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แถมยังเขย่งปลายเท้าจุ๊บปากของชายหนุ่มผ่านเนื้อผ้าที่ปิดใบหน้าเขาไว้อีกยูตะส่ายหน้าก่อนดึงผ้าที่ปิดปากลงไว้ใต้คาง แล้วโน้มตัวกดริมฝีปากหนัก ๆ กับเธออย่างเร็วแล้วผละออกเพราะรู้ว่าต้อง..แบบนี้เธอถึงจะยอมปล่อย…หญิงสาววิ่งตามไปดู...จนสุดราวที่กั้นไว้... เธอกวาดตามองคนที่อยู่ด้านล่างซึ่งเวลานี้..ฝ่ายตรงข้ามส่วนใหญ่จะได้รับบาดเจ็บ..โดยมีชายในชุดดำ.ยืนคุมพวกนั้นอยู่ทั่ว...และมีจำนวนมากกว่าหลายเท่าตัวอีกด้วยยูตะยืนเท้าเอวอยู่ด้านหน้า จ่อปลายดาบเข้ากับคอหอยของฟุมิโอะที่มีสภาพร่อแร่เต็มที...แต่ยังปากดีท้าทายเจ้าของปลายดาบอย่างไม่กลัวตายเช่นกัน“ฆ่าฉั
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ตัวประกัน2
“พ่อคะ..พ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”ประโยคแรกที่ได้ยินคือหญิงสาวเอ่ยถามคนเป็นบิดา...ที่ยืนอยู่หลังโต๊ะอีกฝั่ง บนนั้นมีแฟ้มเอกสารที่พอจะเดาได้ว่า อีกฝ่ายกำลังบังคับให้ทำอะไรบนใบหน้าฮินาตะมีสีช้ำ หางตาบวมปูด..หางคิ้วแตกยับ ยังเห็นเลือดเกาะกรังจนมองใบหน้าที่แท้จริงของท่านไม่ออกเลย มันบังคับ และซ้อมพ่อของเธอ …หญิงสาวพยามกลืนน้ำตาของความอ่อนแอเข้าไปข้างใน...สั่งใจตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้ไอ้สารเลว....รู้แบบนี้เธอฆ่าลูกมันทิ้งแต่ทีแรกไปแล้ว“พ่อไม่เป็นไรลูก”ฮินาตะตอบลูกสาวกลับมาเพราะไม่อยากให้เธอกังวล เขารู้ว่า ยังไงยูตะต้องมาช่วย เขาจึงไม่ยอมเซ็นเอกสารมอบอำนาจ ยอมให้พวกมันซ้อมเพื่อถ่วงเวลาเอาไว้ แต่ไม่คิดว่าลูกสาวของเขาจะถูกจับตัวมาด้วยแบบนี้“หุบปาก!พวกแกหมดเวลาพูดกันแล้ว ถ้าแกไม่ยอมเซ็นเอกสารนะฮินาตะ ลูกสาวแกกลายเป็นศพตรงนี้แน่...ว่าไง...”สองพ่อลูกเงียบเสียงลง มองสบนัยน์ตาด้วยความหมายที่ต่างคนต่างรู้ดีอยู่แล้ว พอดีกับที่ฟุมิโอะรู้สึกแปลกใจเมื่อไม่เห็นลูกชายตัวเองเข้ามาเสียที เขาจึงหันไปเอ่ยถามกับลูกน้องที่ยืนคุมตัวของไอโกะเอาไว้ว่า“แล้วฮิโรชิลูกพี่แกไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”ฟุมิโอะเลิกคิ้วส
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ตัวประกัน1
ดื้อ!แต่ก็ชอบ...ดีกว่าตอบแต่ค่ะๆๆๆ นั่นมันก็จืดชืดไปหน่อย...“เธอใส่ชุดราตรี มันเด่น ไม่คล่องตัว...แล้วฉันเป็นห่วง ไม่อยากพะวงหน้าพะวงหลัง”เขาพยายามอธิบายตามมา แต่คิดเหรอว่าเธอจะยอมฟัง…นอกจากไม่ฟังแล้วยังทำเหมือนไม่ได้ยินอีกนะนั่นน่ะ“คุณพอจะมีชุดดำแบบคุณให้ฉันใส่บ้างไหมล่ะคะ แบบครบชุดทั้งอาวุธด้วย”ยูตะหัวเราะหึในลำคอ...ก็เดาใจเธอไม่เคยผิดเลยสินะ...ว่าเมียดื้อของเขาต้องพูดแบบนี้ ไม่งั้นคงไม่ใช่ไอโกะ“มันต้องปีนป่าย โรยตัวจากเชือกลงมา ต้องทำให้ตัวเบา เธอยังไม่เคยฝึกอะไรแบบนี้ ทำไม่ได้หรอกนะ”“ทำได้ค่ะ...คุณก็ทำตัวเบา แล้วให้ฉันขี่หลังพาปีนขึ้นไป แล้วก็พาไต่ลงมา มันก็เหมือนเป็นการฝึกไปในตัวนะฉันว่า...”แล้วมาบอกเขาว่ามีผัวแล้วไม่ใช่เด็ก...แต่ที่พูดออกมาแต่ละประโยคนั่น มันใช่ผู้ใหญ่แล้วเถอะ“นินจามันต้องใช้ความเบา ความเร็ว..และคล่องตัว....แล้วฉันจะอุ้มเธอกระเตงไปได้ยังไงล่ะ...ไม่อยากให้ลูกศิษย์กับลูกน้องฉันมาหัวเราะเรา แล้วฝ่ายนั้นอีกพวกมันต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ แล้วฉันจะคุมคนได้ยังไง…รอฉันอยู่ที่นี่เถอะนะ”“...!!...”“............นะ”“..........ไอ..นะ”เขาอ้อนก่อนทิ้งหัวที่มีผ้าคลุมสีด
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ถ่วงเวลาเอาไว้
ยูตะไม่รอช้า รีบพิมพ์ข้อความลับส่งถึงโกโร่...หลังจากที่ไอโกะได้วางสายไปแล้ว...ที่เลือกส่งข้อความลับนั่นก็เพราะว่า...ถ้าเขาเลือกใช้โทรศัพท์ คนอยู่ใกล้ ๆ อาจได้ยินด้วยนี่สิ...ฝ่ายโกโร่..เมื่อเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาก็รู้แล้วว่า ลูกพี่ของเขามีคำสั่ง...และต้องปฎิบัติตามโดยไม่ให้คุณไอโกะรู้นั่นแหละคำสั่งมีอยู่ว่า ให้ถ่วงเวลาหญิงสาวเอาไว้...ก็แค่นั้น...“ โกโร่ นายรู้จริง ๆ ใช่ไหมว่ามันจับตัวพ่อฉันไปไว้ที่ไหน ” ไอโกะเอ่ยถาม...เพราะรู้สึกคุ้นตากับบริเวณที่ผ่านมารอบ ๆ ตัวรถบอดี้การ์ดที่ขับตามมาทางด้านหลังนั่น ก็รู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมคันหน้าของเจ้านาย ถึงได้ขับรถวนไปวนมาแบบนั้น ในเมื่อใกล้จะถึงที่หมายอยู่แล้วนั่นน่ะพวกเขาขับติดตามรถคันหน้าของเจ้านายไปสักพัก...จึงเข้าสู่เส้นทางหลักที่นายใหญ่ของพวกเขาถูกจับตัวไปจริง ๆ เสียทีก่อนถึงที่หมาย ยูตะได้ส่งข้อความไลน์บอกโกโร่ว่า..."อย่าเพิ่งบุกเข้าไปด้านหน้า เพราะเวลานี้พรรคพวกของฟุมิโอะ ได้เตรียมตั้งรับเอาไว้ด้วยเช่นกัน...พาเธอมาหาฉันที่จุดนัดพบตอนนี้เลย"เมื่อถึงจุดรวมพล...โกโร่มองเห็นรถตู้ที่จอดอยู่ในระยะไกลเป็นจำนวนมาก เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือล
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้4
ร่างสูงของยูตะลงมาจากเวทีแล้วเดินตรงปรี่เข้ามาหาฮิบาริที่รอเขาอยูด้านล่าง เพื่อรับฟังรายงานจากลูกน้องคนสนิท ขณะเดินตามกันออกมาจากงานพร้อมกับคนของเขาที่หญิงสาวทิ้งไว้ให้ครึ่งหนึ่ง“คนของเรามาถึงแล้วใช่ไหมฮิบาริ” เขาเสหน้าหันมาถาม ขณะรูดเน็คไทล์ลง เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถแล้ว“ถึงแล้วครับ กำลังรอคำสั่งของลูกพี่”“ส่งโลเกชั่นให้แล้วบอกให้รีบตามมา...ได้เวลาตัดริบบิ้นเสียที” ชายหนุ่มเอ่ยกับลูกน้องเสียงขรึม “รู้ใช่ไหมว่าพวกที่โจมตีนายใหญ่ของเราคือใคร...” เขาถามต่อ“แก๊งของคุณฟุมิโอะครับ...” ฮิบาริหันมาตอบ...ต่อเมื่อเห็นชายหนุ่มเงียบเสียงของตัวเองลง เพื่อรอฟังรายงานของฮิบาริต่อจากนั้น“โกโร่โทรมาบอกว่า...เมื่อกี้คุณไอกับพวกของเราถูกคุณฮิโรชิเอาลูกน้องมาขวางไว้...ดันโผล่มาตอนที่เธอกำลังรีบ...เลยโมโหซัดมีดเข้าใส่จนตั้งรับไม่ทัน...ปักกลางตูดเข้าไปเต็มๆ”ยูตะหัวเราะพรืด...นึกภาพเวลาเธอโมโห หัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วต้องขำ..น่าฟัดจะตายเหอะ...ขัดขืนนิดๆ พอมีจริตจกร้านหน่อยๆ มันทำให้เขาคึกคักทุกทีด้วยสิ..ยิ่งนึกถึงเสียงครางเรียกชื่อเขาหวานๆนั่น มันทำให้รู้สึก...คึกขึ้นมาอีกแล้วเหอะ...เวลาหน้าสิ่วหน
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้3
“รอลูกพี่ก่อนดีกว่านะครับคุณไอ..”เหมือนเคย..โกโร่เอ่ยเตือนเจ้านาย...ขณะที่เขาเดินแกมวิ่งตามเธอออกมา...เมื่อเห็นว่าเธอใจร้อน....รีบออกมาจากงานเพื่อจะตามไปช่วยบิดาโดยไม่ยอมรอลูกพี่ของเขา...เพราะความห่วงใยผู้ให้กำเนิด“เรานำหน้าไปก่อน เดี๋ยวฮิบาริก็คงบอกเอง ลูกพี่นายคงตามเรามาทัน หรือว่า...” เธอหันมาเอ่ยกับโกโร่แล้วเว้นคำพูดไว้ในตอนท้าย ขณะเดินเร็ว ๆ แล้วเปลี่ยนป็นวิ่งเหยาะๆ แทน“ครับ ๆ..เรานำไปก่อนเดี๋ยวนี้เลยครับคุณไอ”โกโร่รีบทำตามคำสั่ง เพราะรู้ว่าประโยคสุดท้ายที่เธอจะเอ่ยตามมานั้น คือคำว่าอะไร...ถ้าไม่บอกว่า...นายจะรอลูกพี่นายอยู่ที่นี่ก็ได้....หรือไม่ก็....นายใช่คนของฉันหรือเปล่า...อย่างน้อยถ้าห้ามไม่ได้ ก็ต้องตามไปคุ้มกัน...หากหญิงสาวเป็นอะไรไปแม้เพียงปลายเล็บ เขาอาจมีรูระบายอากาศทั้งตัว...และผู้เป็นคนติดตั้งให้ ก็คงเป็นเจ้านายอีกคนที่ยังอยู่ในงานนั่นเหอะบอดี้การ์ดที่ตามมาทางด้านหลัง...พากันเร่งฝีเท้าและรอทำตามคำสั่งอย่างต่อเนื่อง...ทุกคนรู้หน้าที่โดยไม่ต้องให้หญิงสาวเอ่ยอะไรมากนักทันทีที่ไอโกะและบอดี้การ์ดส่วนหนึ่ง เดินมาถึงลานจอดรถ...ฮิโรชิและลูกน้องของเขา ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ข
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้2
เมื่อใกล้ถึงเวลารับรางวัล แต่ฮินาตะยังมาไม่ถึง เขาโทรมาบอกกับลูกสาวว่า ให้เป็นตัวแทนของท่านขึ้นไปรับรางวัลได้เลย เพราะเครื่องบินที่นั่งมานั้นดีเลย์...เนื่องจากสภาพอากาศจึงเลื่อนเวลาลงจอดออกไปนิดหน่อย...“ไอ...”ยูตะเรียกให้ไอโกะหันมา...แล้วโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบข้างกกหูของหญิงสาว เอ่ยย้ำกับเธออีกครั้ง ขณะที่ทั้งคู่นั่งรอรับรางวัลอยู่ด้านล่างของเวที รวมกับแขกวีไอพีคนอื่นๆ“เธอต้องขึ้นไปรับรางวัลก่อนฉัน...ระหว่างที่ฉันขึ้นไปรับรางวัล นั่งอยู่ตรงนี้รอฉันลงมา เธอห้ามไปไหนเด็ดขาดเลยนะ...สัญญามาก่อนสิ”ไอโกะได้แต่บึนปาก...เพราะถูกย้ำเป็นครั้งที่ร้อย...ตั้งแต่แต่งตัวให้เธอที่บ้าน จนถึงเวลานี้ก็พูดอยู่แค่สองสามประโยควนลูปอยู่นี่เหอะ...เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงแต่ก็อดเถียงเขากลับไปไม่ได้อีกนั่นแหละ“ฉันมีผัวแล้ว...ไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ดูแลตัวเองได้น่า...อย่าได้ห่วง..”เขายิ้มกว้างกับประโยคแรกที่เธอเอ่ยถึงสถานะของตัวเองออกมา อย่างเต็มปากเต็มคำเป็นครั้งแรก และเขาก็เพิ่งเคยได้ยินในวันนี้น่ารักชิบ!...จนอยากจะชวนออกไปหามุมมืด...ก็หื่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลยนะมึงเนี่ย... “ผูกเอวฉันติดไว้กับตัวคุณเลยดีไห
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้1
เมื่อถึงวันงานสมาคมนักธุกิจภาคพื้นเอเชีย ไอโกะถึงได้รู้ว่าทำไมยูตะถึงต้องการให้เธอใส่ชุดแบบนี้มากระโปรงบานยาวย้วยที่หญิงสาวใส่ มันสามารถปิดบังด้านใน ที่เธอติดปืนพกเล็ก ๆ เอาไว้ได้นี่เอง...ชายหนุ่มกำลังขมักเขม่นกับการแต่งตัวให้หญิงสาว พร้อมกับติดอาวุธให้เธอด้วยตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ และตั้งสติตัวเองไว้ไม่ให้เขวไปกับของของเธอที่อยู่...ใกล้ตา...ใกล้มือ...และใกล้ปากขนาดนี้..เพราะไม่อยากให้เสียงาน... “ฉันว่าเธออย่าใส่ส้นสูงเลยนะ ใส่ผ้าใบน่าจะดีกว่าคล่องตัวดี”เขาแหงนหน้าขึ้นบอกกับหญิงสาว ขณะกำลังนั่งยองขา ติดปืนบริเวณปลีน่องด้านข้างให้“ก็ได้ค่ะ เพราะถึงใส่รองเท้าสวยแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็นอยู่ดี”หญิงสาวเห็นด้วยเพราะไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน เธอก็ไม่ควรประมาทและไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงหรืองกังวลใจกับเธอมากนักเขาบอกให้เธอระวังตัว...ไว้ตลอดเวลา อย่างห่างจากเขาไปไหน แม้กระทั่งเวลาเข้าห้องน้ำก็ตามทีบริเวณงานมีทั้งตำรวจ และบอดี้การ์ดของบรรดานักธุรกิจ หรือยากูซ่าทั้งหลาย ที่ได้มาร่วมงานนี้มากมาย แทบไม่รู้ว่าใครเป็นใครแต่ที่เธอจำได้...ก็คือหล่อนคนนั้น อิจิโอะ เธอยืนอยู่ข้างกันกับฮิโรชิ หล่อนโปร
