LOGINShare
ไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน(ตอนจบ)
Last Updated:
2025-04-14 22:31:03
Related chapters
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ออกฤทธิ์ ออกเดช1
ประเทศญี่ปุ่นเพล้ง!!เพล้ง!!เสียงแตกกระจายของวัตถุ ชนิดหนึ่ง ตามมาพร้อมกับเสียงเล็กๆ ตะโกนด่าทออย่างกราดเกรี้ยว เสียงดังลั่น จนทำให้คนที่อยู่ด้านล่างได้ยินอย่างชัดเจน“เอาออกไป!ฉันไม่กิน แล้วอย่ามาเรียกฉันอีกนะ”ปัง!เสียงปิดประตูตามหลัง ดังสนั่น จนทำให้ชายสูงวัย ส่ายหน้า มองสบตา กับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนถอนใจลึก“ไอโกะ นับวันยิ่งดื้อรั้น ไม่ฟังใคร ชอบหนีเที่ยว ทำป่วนจนทุกคนปวดหัวไปหมด แกเห็นฤทธิ์แล้วใช่ไหมยูตะ”“ครับ”ชายหนุ่มเคยเห็นเธอ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เวลานั้นเธอมีอายุเพียงห้าขวบ เด็กหญิงตัวอ้วนกลม ผิวขาว แก้มแดง ดวงตากลมโตเป็นประกายน่ารัก มาบัดนี้เธอเริ่มเป็นสาวน้อยในวัยสิบเจ็ดปี กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ บิดาของเธอจึงเป็นห่วงเธอมาก กลัวว่าฝ่ายตรงข้าม อาจจับตัวเธอ เพื่อมาต่อรอง เพราะเธอคือจุดอ่อนของฮินาตะ ซึ่งเป็นหัวหน้ายากูซ่า หนึ่งในห้ากลุ่มใหญ่ฮินาตะ จึงเรียกให้ชายหนุ่มกลับมา หลังจากส่งตัวเขา ไปเรียนวิชาป้องกันตัวทุกชนิด และให้อยู่ดูแลธุรกิจในต่างประเทศที่นั่น จนถึงเวลานี้ เป็นเวลามากกว่าสิบปี “แกพอจะรับมือกับเธอไหวไหม ฉันอยากให้แกสอนเธอทุกอย่าง เผื่อวันหนึ่ง เมื่อไม
Last Updated : 2025-04-04ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ออกฤทธิ์ ออกเดช2
“ไอจำยูได้ไหมลูก” ฮินาตะถามบุตรสาวเสียงนุ่ม เอ่ยถึงบุรุษหน้านิ่ง ที่นั่งร่วมวงบนโต๊ะกินข้าว ตรงกันข้ามกับเธอหญิงสาวมองสบประสาน สายตาคู่นั้นอย่างเอาเรื่อง ก่อนก้มหน้าก้มตากิน โดยไม่ตอบ แล้วเงยหน้า หันไปเอ่ยกับบิดา ตรงหัวโต๊ะว่า“พ่อคะ หนูจะไปเที่ยวชินจูกุเงียวเอน กับเพื่อนพรุ่งนี้”หญิงสาวพูดถึงสวนสาธารณะในโตเกียว เพราะช่วงนี้ดอกซากุระกำลังบานสพรั่ง และมีผู้คน ต่างมาเที่ยวชม กันอย่างมากมาย“ ได้ แต่ลูกต้องฟังพ่อก่อน พ่อต้องการให้ยูตะ สอนวิชาป้องกันตัวแก่ลูกทุกอย่าง”“ไม่เรียน!”“ไอโกะ!” ฮินาตะเอ่ยเรียกบุตรสาว เสียงเข้ม เมื่อหญิงสาวเริ่มดื้อดึง ไม่ยอมฟัง “ลูกต้องเรียน และทำทุกอย่างที่พ่อสั่ง”“หนูไม่ทำ!”“ถ้าไม่ทำ ดื้อมากจะถูกขังไว้แต่ในห้อง ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!”“หนูจะขึ้นห้อง ให้คนตามขึ้นไปใส่กุญแจ ขังหนูไว้ได้เลย” ไอโกะท้าทายสาวน้อยลุกขึ้น หมุนตัวเดินขึ้นบันได ตามที่เธอบอก ทั้งขากระเผลก คนเป็นพ่อได้แต่ถอนใจ โดยไม่รู้จะทำอย่างไร กับลูกสาวของตัวเองดีเป็นเพราะเธอขาดแม่คอยอบรม และเหมือนจะขาดพ่อ ที่มัวแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ดูแลกิจการต่างๆ รวมไปถึงธุรกิจสีเทาของกลุ่ม และลูกน้องอีกหลา
Last Updated : 2025-04-04ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง หัวใจเต้นรัว
พวกมันก็แน่ เมื่อเห็นเขาไม่ใช้ปืน พวกมันเก็บ และวิ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม แบบสองรุมหนึ่งในทันที แต่กลับพลาด เมื่อเขาเปลี่ยนใจใช้มีดสั้น แหวกอากาศส่งไปทั้งสองเล่ม โดยไม่คิดว่าจะสู้ ด้วยมือเปล่าให้เสียเวลา และไม่หันมามองผลงานของตัวเอง แต่กลับหันไปดึงแขน ของหญิงสาวให้ยืนขึ้น แล้วถามว่า“เดินไหวไหม” แต่เธอยังไม่ทันตอบ ยูตะหันหลังย่อตัว เพื่อให้เธอขี่หลัง และเร่งเมื่อหญิงสาวลังเล“เร็วๆ!”ร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่น ด้วยวัยของสาวแรกรุ่น ทำให้หัวใจของคน ที่บอกว่าไร้ความรู้สึก กลับเต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ โดยไม่รู้ตัวทุกครั้งเมื่อได้สัมผัสชิดใกล้ โดยเฉพาะครั้งนี้ เมื่อพาเธอมาสุดทางตัน และมีเพียงซอกหลืบ พอจะหลบจากการถูกตามล่า ได้เพียงสองคนเท่านั้นชายหนุ่มวางหญิงสาวลง และดันตัวเธอให้หลบ เข้าไปด้านในพร้อมกับตัวเอง สองแขนเรียวบาง ทอดวางบนอกกว้าง รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ด้วยตื่นเต้นระคนตกใจ หรือเพราะถูกกอดรัดจากคนตรงหน้า ในพื้นที่มีจำกัด จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคาย ซึ่งบัดนี้เกยอยู่บนศีรษะของเธอ รับรู้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่กำลังเป่ารดอยู่กลางกระหม่อม และสัมผัสถึงหัวใจกำลังเต้นรัว จากฝ่ามือเรียวเล็ก ที่กำล
Last Updated : 2025-04-04ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ครูฝึกวิชาป้องกันตัว
หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น ยูตะและลูกน้อง รวมไปถึงบอดี้การ์ดอีกเกือบยี่สิบคน มีหน้าที่รับส่งไอโกะไปโรงเรียนทุกวัน หลังจากเลิกเรียน ชายหนุ่มต้องเป็นครู ฝึกสอนหญิงสาว ให้เชี่ยวชาญในการต่อสู้ทุกชนิด จนถึงสี่ทุ่มถึงหยุดพักได้ฮินาตะ สร้างสถานที่ฝึกไว้ ในบริเวณบ้านโดยเฉพาะ เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวออกจากบ้าน โดยไม่จำเป็นเพราะกลัวว่า ฝ่ายตรงข้ามอาจลอบทำร้าย หรือจับตัวลูกสาวของเขาไป เพื่อเอามาต่อรองอะไรได้อีก“เธอต้องฝึกใช้อาวุธ ปืน ดาบ มีด และฝึกร่างกายทุกส่วนให้แข็งแรง พร้อมรับกับสถานการณ์ ที่อาจถูกโจมตีได้ทุกเวลา”“คุณพูดแบบนี้ทุกวัน ไม่เบื่อหรือไง อัดเสียงตัวเอง แล้วเปิดให้ฉันฟัง จะได้ไม่ต้องพูด ไม่ใช่เพลงชาตินะ พูดอยู่นั่น ย้ำอยู่นั่น”เธอบ่นพร้อมกับสะบัดหน้า หมุนตัวเดินมานั่ง บนเก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับนั่งพัก ทำหน้างอง้ำ เท้าคางกับโต๊ะ เหลือบตามองชายหนุ่มแล้วพูดไปเรื่อย ๆ “ฉันอยากไปเที่ยว ชมดอกซากุระที่สวนอุเอโนะ เหลืออีกไม่กี่วัน ก็หมดฤดูซากุระบานแล้ว”ชายหนุ่มลากเก้าอี้ ออกมานั่งลงตรงข้าม เอ่ยกับหญิงสาวเสียงขรึม“อันตรายรอบด้าน ทำให้พ่อเธอเป็นห่วง”ไอโกะเม้มปาก หลุบเปลือกตาที่มีขนต
Last Updated : 2025-04-04ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ไม่ชอบเด็กนักเรียนปกเสื้อกะลาสี
ยูตะพายเรือกลับ เข้าริมตลิ่งเป็นเวลาช่วงใกล้ค่ำ รอบๆ บริเวณกำลังเปิดไฟสว่างไสวไปทั่ว ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาเที่ยวชมดอกซากุระบานอย่างไม่ขาดสาย ไอโกะส่งมือให้ชายหนุ่ม ดึงเธอให้ขึ้นจากเรือ ในจังหวะที่หญิงสาวกำลังก้าวขึ้น แต่เขากลับเสียหลัก ลื่นหงายหลังและรั้งร่างของหญิงสาว จนล้มลงมาทับเขาทั้งตัว โดยไม่ได้ตั้งใจ ไอโกะรีบยันตัวเองลุกขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มนอนหลับตาอยู่ท่าเดิม หรือว่า เขาหงายหลังล้ม จนหัวฟาดพื้น! “ยู!...ยู!..ยูตะ!คุณเป็นอะไรไหม” หญิงสาวเขย่าตัว พร้อมกับเรียกชื่อชายหนุ่ม ด้วยความตกใจแต่ความจริงแล้ว ยูตะกำลังหลับตาเพื่อสงบใจ ใจเขาเต้นแรงทุกครั้ง เมื่อได้สัมผัสเธอทั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นการซ้อมทุ่ม ขณะฝึกยูโด จนเขาต้องปล่อยให้เธอทุ่ม เพื่อให้เจ็บตัวอยู่อย่างนั้น จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านแม้กระทั่งสอนวิธีจับดาบ แล้วต้องไปยืนซ้อนทางด้านหลัง ได้สูดกลิ่นหอมกรุ่น จากเรือนกายของสาวแรกรุ่นมองเห็นลูกผมผสมกับเหงื่อ แนบไปกับต้นคอขาวผ่อง ยามเมื่อเธอรวบผมสูงขึ้นไปมัดไว้บนศีรษะ เห็นดวงตาคู่สวยกระพริบแต่ละครั้ง จนถึงจมูกโด่งเล็ก รับกับริมฝีปากสีชมพูอิ่มเรื่อ ยามเ
Last Updated : 2025-04-04ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง หนีเที่ยว1
“คุณพาไปเที่ยวหน่อยได้ไหมคะ”หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อน ผิดกับเมื่อครู่ หน้ามือเป็นหลังมือ“บอกให้ฝึกนั่งสมาธิตอนก่อนนอน เวลาฝึกจะได้นิ่ง โฟกัสให้ตรงจุด การเคลื่อนไหวจะได้คล่องแคล่ว การจู่โจมจะแม่นยำ ไม่ได้ทำเลยหรือไง”ยูตะต่อว่าหญิงสาวเสียงเข้ม ไม่ยอมออกนอกเรื่อง ทำเหมือนหูไม่ได้ยิน ในสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยให้เขาฟัง“นั่ง!...แต่พอหลับตา มันก็เห็น แต่สถานที่เที่ยวเต็มไปหมดเลยนี่คะ” เธอตอบเขาหน้าง้ำ และบ่นตามมาอีกกระบุง“ปิดเทอมทั้งที ใคร ๆ เขาก็ไปเที่ยวกัน มีแต่ฉันที่ต้องมานั่งซ้อม ยูโด คาราเต้ ยิงปืน ปามีด ฟันดาบ ดูมือฉันสิคะด้านไปหมดแล้ว ตัวก็เหมือนกัน ถูกคุณทุ่มจนกระดูก เคลื่อนไปกี่ซี่แล้วก็ไม่รู้ ” ไอโกะหงายมือเรียวเล็กให้ชายหนุ่มดู ประกอบคำพูด เพราะกลัวเขาไม่เชื่อยูตะหลุบเปลือกตาลง มองฝ่ามือเรียวบางตรงหน้า ก่อนเปิดเปลือกตา ประสานดวงตาคู่งาม อย่างรู้สึกหวั่นไหว แต่พยายามตัดใจ เอ่ยถามหญิงสาวกลับไปเสียงขรึม“อยากไปไหน”“ฉันอยากนั่งรถไฟไปเที่ยว ทะเลสาบคาวากุจิโกะ อยากนั่งรถดูรอบ ๆ ภูเขาไฟฟูจิ นั่งเรือโจรสลัด ชิมไข่ดำโอวาคูดานิ ไปดูดอกไม้ที่สวนฮิตาชิซีไซด์ ช่วงนี้ เป็นฤดูใบไม้ผลิ ดอกนีโมฟิลา
Last Updated : 2025-04-10ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง หนีเที่ยว2
เวลานี้ เธอกำลังอยู่ที่ไหน เขาได้แต่หวังว่า อย่าให้พวกนั้น เจอเธอก่อนเขาเท่านั้นเองไอโกะบอกเขาว่า อยากนั่งรถไฟไปเที่ยว หญิงสาวคงไปสวนดอกไม้จังหวัดอิบารากิ ดอกไม้ที่สวนฮิตาชิซีไซด์ เพราะเธอชอบดอกไม้มาก“ฮิบาริ รีบไปที่สถานีรถไฟ”ฮิบาริเหยียบจนสุดไมล์ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจ ลูกพี่เอาเสียเลยไอโกะสะพายกระเป๋า เดินเข้าไปในสถานีรถไฟเพื่อซื้อบัตร หญิงสาวเคยนั่งรถไฟกับเพื่อน เที่ยวภายในโตเกียวเท่านั้น ยังไม่เคยนั่งรถไฟออกไปต่างจังหวัด เลยสักครั้ง ครั้งนี้คือครั้งแรก เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย และไม่รู้ตัวเลยว่า มีใครเฝ้าตามตลอดเวลา ตั้งแต่ออกจากบ้านมา จนถึงสถานีรถไฟชายปริศนารีบหลบหลังเสาทันที เมื่อเห็นยูตะ เดินแกมวิ่งเข้าไปดึงแขน ของหญิงสาวอย่างแรงด้วยความโมโห จนร่างบางเซมาปะทะกับอกกว้าง ชายหนุ่มจึงรวบเอวบางเอาไว้กับตัว เพราะกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีเขาไปอีก“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!”ยูตะตะคอกใส่หญิงสาวเสียงดังลั่น ไม่สนใจคนบริเวณนั้น ที่กำลังมองทั้งคู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นสองแขนกลมกลึงยกขึ้น ดันอกกว้างของชายหนุ่มเอาไว้ เงยหน้าขึ้น สบตาคู่คมโดยไม่รู้สึกกลัวอะไร และตะเบ็งเสียงตอบกลับไป ไม่ยิ่งหย่
Last Updated : 2025-04-10ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ฮิตาชิซีไซด์ปาร์ค1
ไอโกะนั่งชิดจนติดริมประตู ริมฝีปากอิ่มสีเรื่อปิดสนิทถึงแม้ว่า ในใจลึก ๆ แล้วรู้สึกดีใจ ที่ชายหนุ่มยอมตามใจ แต่อีกใจก็ยังคงเก็บ ความไม่พอใจเอาไว้เงียบๆด้วยความเป็นเด็กเอาแต่ใจ การควบคุมอารมณ์คุกรุ่น ที่เพิ่งเกิดขึ้น จึงยังทำได้ไม่ง่ายนัก หากเป็นผู้ใหญ่กว่านี้สักหน่อย คงยกระดับการควบคุมอารมณ์ ของตัวเองได้มากขึ้นตามลำดับ“ฮิบาริ วนหาโรงแรมให้คุณไอโกะพักก่อน”ยูตะสั่ง เพราะระยะทางจากโตเกียว มาถึงตัวจังหวัด อิบารากิ ใช้เวลาขับรถยนต์ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ซึ่งเวลานี้ยังไม่ถึงเที่ยงคืนด้วยซ้ำ“ไม่ต้อง!ไม่พัก! ไม่อยากพัก”“อีกหลายชั่วโมงนะกว่าสวนจะเปิด เธอควรพักเอาแรง สวนดอกไม้ของที่นั่น กว้างมากจนสุดลูกหูลูกตา เธออาจไม่มีแรงเดิน” ชายหนุ่มพยายามอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจ“ไปจอดนอนรอหน้าสวน พอสวนเปิด จะได้ซื้อบัตรให้ฉันเป็นคิวแรก” เธอตอบเขากลับไปเสียงห้วนทำตัวไม่น่ารักเอาเสียเลย ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ ขืนพูดออกไป เหมือนเอากองไฟโยนใส่น้ำมันชายหนุ่มส่งสายตา บอกลูกน้องอย่างรู้กัน เมื่อเห็นฮิบาริ เหลือบตาขึ้นมองเขา ทางกระจกมองหลังเมื่อถึงหน้าสวน ทั้งสี่คนพากันออกมาจากรถ เพราะรู้สึกเมื่อยล้า โก
Last Updated : 2025-04-10
Latest chapter
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน(ตอนจบ)
ยูตะนอนตะแคงทอดสายตามองร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยความรัก...เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเธอกำลังหลับสนิท...ชายหนุ่มกดจมูกลงกับแก้มนุ่มหนักๆ จนทำให้อีกคนตื่น...ปรือตาขึ้นมามองแล้วเห็นว่าเขากำลังจับมือของเธอขึ้นมาแนบข้างแก้มของตัวเอง“นอนไม่หลับเหรอคะ” เสียงหวานอู้อี้ติดจะงัวเงียเอ่ยถามก่อนขยับร่างเข้ามาชิด เอื้อมแขนเล็กกอดเขาไว้ แล้วซุกหน้ากับอกอุ่นเพื่อนอนต่อ“มีหลายเรื่องต้องคิดน่ะ”ประโยคนี้ของเขาทำเอาคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรในหัว...รู้สึกหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง...เพราะห่วง...ความรู้สึกของคนที่เธอกำลังกอดอยู่หญิงสาวเปิดเปลือกตา ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา ขมวดคิ้วเชิงถามแทนเสียง แล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกันยูตะเลือกที่จะเดินตัวเปล่าไปเปิดตู้ หยิบผ้าขนหนูมาส่งให้เธอ ก่อนพาตัวเองหายเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่ตอบคำถามของอีกฝ่ายไอโกะมองตามร่างสูงที่เดินตัวเปล่าผ่านหน้าไปอย่างงงๆ ทั้ง ๆ ที่มีผ้า แต่เจ้าตัวกลับเอาพาดบ่าซะอย่างงั้น...แล้วนะ ก็ไม่รู้หรือไงว่าเธออาย...ถึงแม้จะเห็นและสัมผัสเขาทั้งตัว แต่มันยังไม่ชินที่จะให้เธอเห็นเขาเดินโทง ๆ ขนาดนี้คำพูดของเขานั่นอีก...มันทำให้เธอหายง่วงไปแล้ว..ตอนนี้
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ถึงเวลาต้องสะสาง
เขากอดเธอไว้กับตัว พากระโดด แล้วเหวี่ยงเธอขึ้นมาบนชั้นลอยพร้อมกับตัวเองอย่างง่ายๆ ราวกับว่าเขากำลังแบกนุ่นอยู่...แบกเธอขึ้นที่สูงขนาดนี้...โดยไม่ต้องใช้เชือกอีกด้วยเหอะ...เขาเท่...มีเสน่ห์....น่าหลงไหล..เกินไปแล้วนะ...กับชุดที่ใส่นี่ก็ด้วยอ่ะ...ชายหนุ่มปล่อยร่างบางลงกับพื้น แล้วหมุนตัวทำท่าจะกระโดดพุ่งตัวลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว...เหมือนกับตอนที่เอาตัวเธอขึ้นมา....แต่ทว่าเขากลับเสียจังหวะเพราะ...จุ๊บ!แขนเรียวบางที่คล้องคอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แถมยังเขย่งปลายเท้าจุ๊บปากของชายหนุ่มผ่านเนื้อผ้าที่ปิดใบหน้าเขาไว้อีกยูตะส่ายหน้าก่อนดึงผ้าที่ปิดปากลงไว้ใต้คาง แล้วโน้มตัวกดริมฝีปากหนัก ๆ กับเธออย่างเร็วแล้วผละออกเพราะรู้ว่าต้อง..แบบนี้เธอถึงจะยอมปล่อย…หญิงสาววิ่งตามไปดู...จนสุดราวที่กั้นไว้... เธอกวาดตามองคนที่อยู่ด้านล่างซึ่งเวลานี้..ฝ่ายตรงข้ามส่วนใหญ่จะได้รับบาดเจ็บ..โดยมีชายในชุดดำ.ยืนคุมพวกนั้นอยู่ทั่ว...และมีจำนวนมากกว่าหลายเท่าตัวอีกด้วยยูตะยืนเท้าเอวอยู่ด้านหน้า จ่อปลายดาบเข้ากับคอหอยของฟุมิโอะที่มีสภาพร่อแร่เต็มที...แต่ยังปากดีท้าทายเจ้าของปลายดาบอย่างไม่กลัวตายเช่นกัน“ฆ่าฉั
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ตัวประกัน2
“พ่อคะ..พ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”ประโยคแรกที่ได้ยินคือหญิงสาวเอ่ยถามคนเป็นบิดา...ที่ยืนอยู่หลังโต๊ะอีกฝั่ง บนนั้นมีแฟ้มเอกสารที่พอจะเดาได้ว่า อีกฝ่ายกำลังบังคับให้ทำอะไรบนใบหน้าฮินาตะมีสีช้ำ หางตาบวมปูด..หางคิ้วแตกยับ ยังเห็นเลือดเกาะกรังจนมองใบหน้าที่แท้จริงของท่านไม่ออกเลย มันบังคับ และซ้อมพ่อของเธอ …หญิงสาวพยามกลืนน้ำตาของความอ่อนแอเข้าไปข้างใน...สั่งใจตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้ไอ้สารเลว....รู้แบบนี้เธอฆ่าลูกมันทิ้งแต่ทีแรกไปแล้ว“พ่อไม่เป็นไรลูก”ฮินาตะตอบลูกสาวกลับมาเพราะไม่อยากให้เธอกังวล เขารู้ว่า ยังไงยูตะต้องมาช่วย เขาจึงไม่ยอมเซ็นเอกสารมอบอำนาจ ยอมให้พวกมันซ้อมเพื่อถ่วงเวลาเอาไว้ แต่ไม่คิดว่าลูกสาวของเขาจะถูกจับตัวมาด้วยแบบนี้“หุบปาก!พวกแกหมดเวลาพูดกันแล้ว ถ้าแกไม่ยอมเซ็นเอกสารนะฮินาตะ ลูกสาวแกกลายเป็นศพตรงนี้แน่...ว่าไง...”สองพ่อลูกเงียบเสียงลง มองสบนัยน์ตาด้วยความหมายที่ต่างคนต่างรู้ดีอยู่แล้ว พอดีกับที่ฟุมิโอะรู้สึกแปลกใจเมื่อไม่เห็นลูกชายตัวเองเข้ามาเสียที เขาจึงหันไปเอ่ยถามกับลูกน้องที่ยืนคุมตัวของไอโกะเอาไว้ว่า“แล้วฮิโรชิลูกพี่แกไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”ฟุมิโอะเลิกคิ้วส
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ตัวประกัน1
ดื้อ!แต่ก็ชอบ...ดีกว่าตอบแต่ค่ะๆๆๆ นั่นมันก็จืดชืดไปหน่อย...“เธอใส่ชุดราตรี มันเด่น ไม่คล่องตัว...แล้วฉันเป็นห่วง ไม่อยากพะวงหน้าพะวงหลัง”เขาพยายามอธิบายตามมา แต่คิดเหรอว่าเธอจะยอมฟัง…นอกจากไม่ฟังแล้วยังทำเหมือนไม่ได้ยินอีกนะนั่นน่ะ“คุณพอจะมีชุดดำแบบคุณให้ฉันใส่บ้างไหมล่ะคะ แบบครบชุดทั้งอาวุธด้วย”ยูตะหัวเราะหึในลำคอ...ก็เดาใจเธอไม่เคยผิดเลยสินะ...ว่าเมียดื้อของเขาต้องพูดแบบนี้ ไม่งั้นคงไม่ใช่ไอโกะ“มันต้องปีนป่าย โรยตัวจากเชือกลงมา ต้องทำให้ตัวเบา เธอยังไม่เคยฝึกอะไรแบบนี้ ทำไม่ได้หรอกนะ”“ทำได้ค่ะ...คุณก็ทำตัวเบา แล้วให้ฉันขี่หลังพาปีนขึ้นไป แล้วก็พาไต่ลงมา มันก็เหมือนเป็นการฝึกไปในตัวนะฉันว่า...”แล้วมาบอกเขาว่ามีผัวแล้วไม่ใช่เด็ก...แต่ที่พูดออกมาแต่ละประโยคนั่น มันใช่ผู้ใหญ่แล้วเถอะ“นินจามันต้องใช้ความเบา ความเร็ว..และคล่องตัว....แล้วฉันจะอุ้มเธอกระเตงไปได้ยังไงล่ะ...ไม่อยากให้ลูกศิษย์กับลูกน้องฉันมาหัวเราะเรา แล้วฝ่ายนั้นอีกพวกมันต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ แล้วฉันจะคุมคนได้ยังไง…รอฉันอยู่ที่นี่เถอะนะ”“...!!...”“............นะ”“..........ไอ..นะ”เขาอ้อนก่อนทิ้งหัวที่มีผ้าคลุมสีด
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง ถ่วงเวลาเอาไว้
ยูตะไม่รอช้า รีบพิมพ์ข้อความลับส่งถึงโกโร่...หลังจากที่ไอโกะได้วางสายไปแล้ว...ที่เลือกส่งข้อความลับนั่นก็เพราะว่า...ถ้าเขาเลือกใช้โทรศัพท์ คนอยู่ใกล้ ๆ อาจได้ยินด้วยนี่สิ...ฝ่ายโกโร่..เมื่อเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาก็รู้แล้วว่า ลูกพี่ของเขามีคำสั่ง...และต้องปฎิบัติตามโดยไม่ให้คุณไอโกะรู้นั่นแหละคำสั่งมีอยู่ว่า ให้ถ่วงเวลาหญิงสาวเอาไว้...ก็แค่นั้น...“ โกโร่ นายรู้จริง ๆ ใช่ไหมว่ามันจับตัวพ่อฉันไปไว้ที่ไหน ” ไอโกะเอ่ยถาม...เพราะรู้สึกคุ้นตากับบริเวณที่ผ่านมารอบ ๆ ตัวรถบอดี้การ์ดที่ขับตามมาทางด้านหลังนั่น ก็รู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมคันหน้าของเจ้านาย ถึงได้ขับรถวนไปวนมาแบบนั้น ในเมื่อใกล้จะถึงที่หมายอยู่แล้วนั่นน่ะพวกเขาขับติดตามรถคันหน้าของเจ้านายไปสักพัก...จึงเข้าสู่เส้นทางหลักที่นายใหญ่ของพวกเขาถูกจับตัวไปจริง ๆ เสียทีก่อนถึงที่หมาย ยูตะได้ส่งข้อความไลน์บอกโกโร่ว่า..."อย่าเพิ่งบุกเข้าไปด้านหน้า เพราะเวลานี้พรรคพวกของฟุมิโอะ ได้เตรียมตั้งรับเอาไว้ด้วยเช่นกัน...พาเธอมาหาฉันที่จุดนัดพบตอนนี้เลย"เมื่อถึงจุดรวมพล...โกโร่มองเห็นรถตู้ที่จอดอยู่ในระยะไกลเป็นจำนวนมาก เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือล
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้4
ร่างสูงของยูตะลงมาจากเวทีแล้วเดินตรงปรี่เข้ามาหาฮิบาริที่รอเขาอยูด้านล่าง เพื่อรับฟังรายงานจากลูกน้องคนสนิท ขณะเดินตามกันออกมาจากงานพร้อมกับคนของเขาที่หญิงสาวทิ้งไว้ให้ครึ่งหนึ่ง“คนของเรามาถึงแล้วใช่ไหมฮิบาริ” เขาเสหน้าหันมาถาม ขณะรูดเน็คไทล์ลง เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถแล้ว“ถึงแล้วครับ กำลังรอคำสั่งของลูกพี่”“ส่งโลเกชั่นให้แล้วบอกให้รีบตามมา...ได้เวลาตัดริบบิ้นเสียที” ชายหนุ่มเอ่ยกับลูกน้องเสียงขรึม “รู้ใช่ไหมว่าพวกที่โจมตีนายใหญ่ของเราคือใคร...” เขาถามต่อ“แก๊งของคุณฟุมิโอะครับ...” ฮิบาริหันมาตอบ...ต่อเมื่อเห็นชายหนุ่มเงียบเสียงของตัวเองลง เพื่อรอฟังรายงานของฮิบาริต่อจากนั้น“โกโร่โทรมาบอกว่า...เมื่อกี้คุณไอกับพวกของเราถูกคุณฮิโรชิเอาลูกน้องมาขวางไว้...ดันโผล่มาตอนที่เธอกำลังรีบ...เลยโมโหซัดมีดเข้าใส่จนตั้งรับไม่ทัน...ปักกลางตูดเข้าไปเต็มๆ”ยูตะหัวเราะพรืด...นึกภาพเวลาเธอโมโห หัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วต้องขำ..น่าฟัดจะตายเหอะ...ขัดขืนนิดๆ พอมีจริตจกร้านหน่อยๆ มันทำให้เขาคึกคักทุกทีด้วยสิ..ยิ่งนึกถึงเสียงครางเรียกชื่อเขาหวานๆนั่น มันทำให้รู้สึก...คึกขึ้นมาอีกแล้วเหอะ...เวลาหน้าสิ่วหน
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้3
“รอลูกพี่ก่อนดีกว่านะครับคุณไอ..”เหมือนเคย..โกโร่เอ่ยเตือนเจ้านาย...ขณะที่เขาเดินแกมวิ่งตามเธอออกมา...เมื่อเห็นว่าเธอใจร้อน....รีบออกมาจากงานเพื่อจะตามไปช่วยบิดาโดยไม่ยอมรอลูกพี่ของเขา...เพราะความห่วงใยผู้ให้กำเนิด“เรานำหน้าไปก่อน เดี๋ยวฮิบาริก็คงบอกเอง ลูกพี่นายคงตามเรามาทัน หรือว่า...” เธอหันมาเอ่ยกับโกโร่แล้วเว้นคำพูดไว้ในตอนท้าย ขณะเดินเร็ว ๆ แล้วเปลี่ยนป็นวิ่งเหยาะๆ แทน“ครับ ๆ..เรานำไปก่อนเดี๋ยวนี้เลยครับคุณไอ”โกโร่รีบทำตามคำสั่ง เพราะรู้ว่าประโยคสุดท้ายที่เธอจะเอ่ยตามมานั้น คือคำว่าอะไร...ถ้าไม่บอกว่า...นายจะรอลูกพี่นายอยู่ที่นี่ก็ได้....หรือไม่ก็....นายใช่คนของฉันหรือเปล่า...อย่างน้อยถ้าห้ามไม่ได้ ก็ต้องตามไปคุ้มกัน...หากหญิงสาวเป็นอะไรไปแม้เพียงปลายเล็บ เขาอาจมีรูระบายอากาศทั้งตัว...และผู้เป็นคนติดตั้งให้ ก็คงเป็นเจ้านายอีกคนที่ยังอยู่ในงานนั่นเหอะบอดี้การ์ดที่ตามมาทางด้านหลัง...พากันเร่งฝีเท้าและรอทำตามคำสั่งอย่างต่อเนื่อง...ทุกคนรู้หน้าที่โดยไม่ต้องให้หญิงสาวเอ่ยอะไรมากนักทันทีที่ไอโกะและบอดี้การ์ดส่วนหนึ่ง เดินมาถึงลานจอดรถ...ฮิโรชิและลูกน้องของเขา ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ข
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้2
เมื่อใกล้ถึงเวลารับรางวัล แต่ฮินาตะยังมาไม่ถึง เขาโทรมาบอกกับลูกสาวว่า ให้เป็นตัวแทนของท่านขึ้นไปรับรางวัลได้เลย เพราะเครื่องบินที่นั่งมานั้นดีเลย์...เนื่องจากสภาพอากาศจึงเลื่อนเวลาลงจอดออกไปนิดหน่อย...“ไอ...”ยูตะเรียกให้ไอโกะหันมา...แล้วโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบข้างกกหูของหญิงสาว เอ่ยย้ำกับเธออีกครั้ง ขณะที่ทั้งคู่นั่งรอรับรางวัลอยู่ด้านล่างของเวที รวมกับแขกวีไอพีคนอื่นๆ“เธอต้องขึ้นไปรับรางวัลก่อนฉัน...ระหว่างที่ฉันขึ้นไปรับรางวัล นั่งอยู่ตรงนี้รอฉันลงมา เธอห้ามไปไหนเด็ดขาดเลยนะ...สัญญามาก่อนสิ”ไอโกะได้แต่บึนปาก...เพราะถูกย้ำเป็นครั้งที่ร้อย...ตั้งแต่แต่งตัวให้เธอที่บ้าน จนถึงเวลานี้ก็พูดอยู่แค่สองสามประโยควนลูปอยู่นี่เหอะ...เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงแต่ก็อดเถียงเขากลับไปไม่ได้อีกนั่นแหละ“ฉันมีผัวแล้ว...ไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ดูแลตัวเองได้น่า...อย่าได้ห่วง..”เขายิ้มกว้างกับประโยคแรกที่เธอเอ่ยถึงสถานะของตัวเองออกมา อย่างเต็มปากเต็มคำเป็นครั้งแรก และเขาก็เพิ่งเคยได้ยินในวันนี้น่ารักชิบ!...จนอยากจะชวนออกไปหามุมมืด...ก็หื่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลยนะมึงเนี่ย... “ผูกเอวฉันติดไว้กับตัวคุณเลยดีไห
ยากูซ่าสีน้ำผึ้ง มันต้องชดใช้1
เมื่อถึงวันงานสมาคมนักธุกิจภาคพื้นเอเชีย ไอโกะถึงได้รู้ว่าทำไมยูตะถึงต้องการให้เธอใส่ชุดแบบนี้มากระโปรงบานยาวย้วยที่หญิงสาวใส่ มันสามารถปิดบังด้านใน ที่เธอติดปืนพกเล็ก ๆ เอาไว้ได้นี่เอง...ชายหนุ่มกำลังขมักเขม่นกับการแต่งตัวให้หญิงสาว พร้อมกับติดอาวุธให้เธอด้วยตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ และตั้งสติตัวเองไว้ไม่ให้เขวไปกับของของเธอที่อยู่...ใกล้ตา...ใกล้มือ...และใกล้ปากขนาดนี้..เพราะไม่อยากให้เสียงาน... “ฉันว่าเธออย่าใส่ส้นสูงเลยนะ ใส่ผ้าใบน่าจะดีกว่าคล่องตัวดี”เขาแหงนหน้าขึ้นบอกกับหญิงสาว ขณะกำลังนั่งยองขา ติดปืนบริเวณปลีน่องด้านข้างให้“ก็ได้ค่ะ เพราะถึงใส่รองเท้าสวยแค่ไหนก็ไม่มีใครเห็นอยู่ดี”หญิงสาวเห็นด้วยเพราะไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน เธอก็ไม่ควรประมาทและไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงหรืองกังวลใจกับเธอมากนักเขาบอกให้เธอระวังตัว...ไว้ตลอดเวลา อย่างห่างจากเขาไปไหน แม้กระทั่งเวลาเข้าห้องน้ำก็ตามทีบริเวณงานมีทั้งตำรวจ และบอดี้การ์ดของบรรดานักธุรกิจ หรือยากูซ่าทั้งหลาย ที่ได้มาร่วมงานนี้มากมาย แทบไม่รู้ว่าใครเป็นใครแต่ที่เธอจำได้...ก็คือหล่อนคนนั้น อิจิโอะ เธอยืนอยู่ข้างกันกับฮิโรชิ หล่อนโปร
