ออกฤทธิ์ ออกเดช2

“ไอจำยูได้ไหมลูก”

 ฮินาตะถามบุตรสาวเสียงนุ่ม เอ่ยถึงบุรุษหน้านิ่ง ที่นั่งร่วมวงบนโต๊ะกินข้าว ตรงกันข้ามกับเธอ

หญิงสาวมองสบประสาน สายตาคู่นั้นอย่างเอาเรื่อง ก่อนก้มหน้าก้มตากิน โดยไม่ตอบ แล้วเงยหน้า หันไปเอ่ยกับบิดา ตรงหัวโต๊ะว่า

“พ่อคะ หนูจะไปเที่ยวชินจูกุเงียวเอน กับเพื่อนพรุ่งนี้”

หญิงสาวพูดถึงสวนสาธารณะในโตเกียว เพราะช่วงนี้ดอกซากุระกำลังบานสพรั่ง และมีผู้คน ต่างมาเที่ยวชม กันอย่างมากมาย

“ ได้ แต่ลูกต้องฟังพ่อก่อน พ่อต้องการให้ยูตะ สอนวิชาป้องกันตัวแก่ลูกทุกอย่าง”

“ไม่เรียน!”

“ไอโกะ!” ฮินาตะเอ่ยเรียกบุตรสาว เสียงเข้ม เมื่อหญิงสาวเริ่มดื้อดึง ไม่ยอมฟัง

 “ลูกต้องเรียน และทำทุกอย่างที่พ่อสั่ง”

“หนูไม่ทำ!”

“ถ้าไม่ทำ ดื้อมากจะถูกขังไว้แต่ในห้อง ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!”

“หนูจะขึ้นห้อง ให้คนตามขึ้นไปใส่กุญแจ ขังหนูไว้ได้เลย” ไอโกะท้าทาย

สาวน้อยลุกขึ้น หมุนตัวเดินขึ้นบันได ตามที่เธอบอก ทั้งขากระเผลก คนเป็นพ่อได้แต่ถอนใจ โดยไม่รู้จะทำอย่างไร กับลูกสาวของตัวเองดี

เป็นเพราะเธอขาดแม่คอยอบรม และเหมือนจะขาดพ่อ ที่มัวแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ดูแลกิจการต่างๆ รวมไปถึงธุรกิจสีเทาของกลุ่ม และลูกน้องอีกหลายพันคน โดยปล่อยให้หญิงสาวอยู่เพียงลำพัง กับแม่นม ที่เป็นคนคอยเลี้ยงดูเธอ มาตั้งแต่เกิด

หญิงสาวจึงรู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง แม้แต่คำว่ารัก ที่ต้องการได้ยิน จากปากของพ่อนั้น หญิงสาวยังไม่เคยรู้จักมัน เลยจริงๆ

ทุกคนล้วนต้องการครอบครัวอบอุ่น อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก โดยไม่จำเป็นต้องรวยล้นฟ้า แต่เขาและเธอ ขาดสิ่งนั้นเหมือน ๆ กัน ชายหนุ่มแอบสังเกต สาวน้อยตรงหน้า อย่างเข้าใจความรู้สึก

ยูตะต้องรอฟังคำสั่ง ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากมีเจ้านาย อยากหนีไปให้พ้น แต่ก็ต้องวนกลับมาอีกจนได้

ตู๊มมม!!!ๆๆๆ

เสียงปืนและเสียงระเบิดด้านหน้าบ้านดังขึ้น ยูตะ และฮินาตะ รู้ตัวว่า กำลังถูกโจมตีจากฝ่ายตรงข้าม เขาได้วางกำลังคนไว้โดยรอบเพราะไม่เคยประมาท เวลานี้ด้านนอก กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด อย่างเอาเป็นเอาตาย

ทั้งคู่ควักอาวุธปืนออกมาเตรียมพร้อม แต่กลับต้องชะงักเมื่อไอโกะ ที่เพิ่งกลับขึ้นไปชั้นบน กำลังวิ่งหน้าตาตื่นลงมา เพราะได้ยินเสียงปืน จากเจ็บข้อเท้ากลายเป็นตกใจ วิ่งลงมาได้ โดยลืมความเจ็บนั้นไปชั่วคราว

“พ่อ!”

“กลับขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้!!” ฮินาตะ ตะโกนออกคำสั่งกับบุตรสาว และย้ำกับเธออีกครั้งก่อนจะไม่ทันเวลา

“รีบขึ้นไปแล้วใส่กุญแจ ล๊อคด้านในเอาไว้ อย่าลงมาอีกนะ!!”

สั่งบุตรสาวจบ ทั้งสองคนรีบออกไปทางด้านหน้า เพื่อช่วยเหลือลูกน้อง  โดยมีสาวน้อยมองตามหลังบิดา ไปอย่างรู้สึกเป็นห่วงและกังวล

เธอทำตามที่บิดาบอก หลังจากสิ้นเสียงปืน มีเสียงไซเรน และมีเสียงเคาะประตูห้องตามมา

หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ตรงประตู ยืนชั่งใจสักพัก จนมีเสียงเรียก จากทางด้านนอก

“ไอโกะ”

แค่สั้นๆ แต่ทำให้หญิงสาวรีบเปิดประตูออกทันที และเอ่ยถามชายหนุ่ม เมื่อเธอกวาดสายตามองหา แต่ไม่เห็นพ่อ

“พ่อละ อยู่ไหน”

“ท่านบาดเจ็บ กำลังไปโรงพยาบาล”

หญิงสาวหน้าซีดเผือด ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น อย่างตกใจ จนมีน้ำตาคลอ ออกมาจากดวงตาคู่สวย เธอไม่มีแม่ เวลานี้เหลือพ่อเพียงคนเดียว

“หนักไหม”

 หญิงสาวเงยหน้าถามชายหนุ่มเสียงเบา หายจากการพยศโดยสิ้นเชิง

น้ำตาของเธอทำให้ชายหนุ่มต้องเบือนหน้าหนี เขาเห็นน้ำตาของแม่เกือบทุกวัน หลังจากพ่อเสียชีวิต จนถึงวาระสุดท้าย เมื่อท่านปราศจากลมหายใจไปแล้ว

“แค่เฉียด”

 ชายหนุ่มเอ่ยแค่นั้น ดีที่เขาเห็นพวกนั้นก่อน จึงผลักท่านให้พ้นจากวิถีกระสุน แต่ไม่ทันความเร็วของลูกปืน

ฝ่ายนั้นตายเรียบ ฝ่ายฮินาตะ ตายเพียงไม่กี่คน นอกนั้นบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ยูตะเห็นแล้วรู้สึกสลดใจ เขาฆ่าพวกนั้นตายไปหลายคน เราไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าเรา วนไปแบบนี้ไม่สิ้นสุด

“คุณพาฉันไปหาพ่อนะ ได้ไหม”

สายตาและคำพูด ของสาวน้อยอ้อนวอน แกมขอร้อง ไม่มีแววดื้อรั้นในนั้นอีก ชายหนุ่มจึงถือโอกาสนี้เตือนสติเธอ

“รู้แล้วใช่ไหมว่า ทำไมท่านจึงอยากให้เธอเรียน การป้องกันตัว”

หญิงสาวพยักหน้าก่อน หลุบเปลือกตา ที่ประดับไปด้วยขนขนตางอนยาว แล้วเอ่ยว่า

“รู้แล้ว..จะพาฉันไปหาพ่อได้หรือยัง”

 ยูตะขับรถพาหญิงสาว มาพบพ่อของเธอ ที่โรงพยาบาล ในระหว่างทางมีรถเก๋งสีดำ ขับตามมาในระยะประชิด พวกมันยังไม่ยอมยุติ ทั้ง ๆ ที่เสียพวกไปมากมาย

“จับให้แน่น พวกมันกำลังตามเรามา”

ชายหนุ่มหันมาสั่ง ก่อนเร่งความเร็วบนหน้าปัด ไปจนสุดไมล์

ไอโกะหันไปมองด้านหลัง พยายามตั้งสติ ตัดสินใจ เอ่ยกับเขาไปว่า

“ถ้าเรารอดกลับไป คุณช่วยสอนการต่อสู้ทุกอย่างให้ฉันนะยู”

ชายหนุ่มเหลือบตาคม มองสาวน้อยด้านข้าง แล้วเอ่ยย้ำคำเดิมของเธอกลับไปว่า

“ถ้าเรารอด!”

รถของอีกฝ่ายเร่งความเร็ว ตามมาติด ๆ ถึงสามคัน ยูตะพยายามขับซิกแซก เพื่อให้รถของพวกมันเสียหลัก จากการหลบรถบรรทุกคันหน้า จนพลิกคว่ำ

แต่ยังเหลืออีกสองคัน!

“เราต้องจอดรถทิ้งไว้ แล้วหนีเข้าในเขตชุมชน ในความมืด คงตามเราได้ยาก กว่าอยู่บนรถแบบนี้”

ชายหนุ่มหันมาอธิบาย เธอพยักหน้ารับ เวลานี้ เธอลืมเรื่องบาดหมางที่มีต่อเขาไปเสียสิ้น

“แต่ฉันเจ็บขา อาจวิ่งไม่ไหว ถ้าไม่ทัน คุณจะทิ้งฉันไหม”

“ไม่รู้! ยังไม่ได้คิด”

ชายหนุ่มหักรถเข้าในเมือง เขาจอดรถ อ้อมมาเปิดประตู...ดึงแขนหญิงสาวออกมาอย่างรวดเร็ว

เธอกัดฟันวิ่งตามเขาไป อย่างไม่ทันใจ เพราะพวกนั้น วิ่งตามพวกเธอมาติด ๆ จนไอโกะ สะบัดข้อมือตัวเอง ออกจากอุ้งมือใหญ่

“ไปเถอะ ทิ้งฉันไว้ อุ๊ย!!”

หญิงสาวเอ่ยไม่ทันจบ เธอถูกรวบเอวบางขึ้นพาดบ่า

 ชายหนุ่มวิ่งเข้าซอยนั้น ผ่านซอยนี้ โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย จนมีร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่าย ยืนขวางทางอยู่สองคน

ยูตะหยุดกึก วางหญิงสาวลง แล้วหันไป ตั้งท่าจะต่อสู้ เพราะรู้ว่าถ้าใช้ปืน พวกมันจะพากัน แห่มาทั้งหมดแน่