หัวใจเต้นรัว

พวกมันก็แน่ เมื่อเห็นเขาไม่ใช้ปืน พวกมันเก็บ และวิ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม แบบสองรุมหนึ่งในทันที แต่กลับพลาด เมื่อเขาเปลี่ยนใจใช้มีดสั้น แหวกอากาศส่งไปทั้งสองเล่ม โดยไม่คิดว่าจะสู้ ด้วยมือเปล่าให้เสียเวลา และไม่หันมามองผลงานของตัวเอง แต่กลับหันไปดึงแขน ของหญิงสาวให้ยืนขึ้น แล้วถามว่า

“เดินไหวไหม” แต่เธอยังไม่ทันตอบ ยูตะหันหลังย่อตัว เพื่อให้เธอขี่หลัง และเร่งเมื่อหญิงสาวลังเล

“เร็วๆ!”

ร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่น ด้วยวัยของสาวแรกรุ่น ทำให้หัวใจของคน ที่บอกว่าไร้ความรู้สึก กลับเต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ โดยไม่รู้ตัวทุกครั้งเมื่อได้สัมผัสชิดใกล้ โดยเฉพาะครั้งนี้ เมื่อพาเธอมาสุดทางตัน และมีเพียงซอกหลืบ พอจะหลบจากการถูกตามล่า ได้เพียงสองคนเท่านั้น

ชายหนุ่มวางหญิงสาวลง และดันตัวเธอให้หลบ เข้าไปด้านในพร้อมกับตัวเอง สองแขนเรียวบาง ทอดวางบนอกกว้าง รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ด้วยตื่นเต้นระคนตกใจ หรือเพราะถูกกอดรัดจากคนตรงหน้า ในพื้นที่มีจำกัด จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

ใบหน้าคมคาย ซึ่งบัดนี้เกยอยู่บนศีรษะของเธอ รับรู้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่กำลังเป่ารดอยู่กลางกระหม่อม และสัมผัสถึงหัวใจกำลังเต้นรัว จากฝ่ามือเรียวเล็ก ที่กำลังทอดวางอยู่ตรงนั้นพอดี

ยูตะรู้สึกถึงอาการสั่น ของสาวน้อยที่ซุกหน้าอยู่กลางอก เธอกำลังตกใจและหวาดกลัว

แต่ความจริงแล้ว เธอไม่เคยอยู่ในอ้อมกอดของชายใด มาก่อนเสียมากกว่า ทำอย่างไรได้ ในเมื่อพื้นที่หลบซ่อนมีจำกัด ใช่ว่าเธอจะสั่นคนเดียวซะเมื่อไหร่ ตัวเขาเองก็รู้สึกไม่แตกต่าง ออกจะมากกว่าด้วยซ้ำไป

ทั้งคู่ใช้ความเงียบ ไม่มีใครกล้าขยับ เพราะกำลังมีเสียงของฝ่ายตรงข้าม วิ่งตามมาถึงบริเวณ ที่เธอและเขาซ่อนตัวอยู่พอดี

หญิงสาวกำสาบเสื้อบนหน้าอกของเขาแน่น เบียดตัวซุก ราวกับจะเข้าไปอยู่ในอก ของชายหนุ่มเสียให้ได้

สองแขนแข็งแรง กอดกระชับร่างบางแน่นขึ้น ลูบศีรษะเธอเบาๆ ราวกับปลอบประโลม ทำให้หญิงสาวรู้สึก อบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

“หายไปไหนแล้ววะ...เร็วฉิบหาย เห็นหลังไว ๆ ”

หนึ่งในสี่ เอ่ยขึ้นมาก่อน คนที่สองจึงเอ่ยตามมาว่า

“ รีบกลับไปรายงานหัวหน้าก่อนเถอะ”

“เราเฝ้าไว้ดีกว่า ฉันว่าพวกมันอยู่แถวนี้”

 คนที่สามเอ่ยค้านขึ้น เพราะค่อนข้างมั่นใจว่า ทั้งสองคนหลบเข้ามาในนี้แน่นอน

“ฉันเห็นด้วย ถ้าเราได้ตัวสาวน้อยลูกสาว ฮินาตะติดมือ กลับไปให้หัวหน้าด้วย คงได้รางวัลอย่างงาม”

คนที่สี่เสริมทับขึ้นมา จนทำให้หญิงสาว สะอื้นออกมาเงียบ ๆ น้ำตาเปียกเสื้อ ตรงหน้าอกของชายหนุ่ม จนเขารู้สึกได้

“ไม่กลัว..อย่ากลัว...จะเอาเธอไปได้ ต้องข้ามศพฉันไปก่อน”

ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินเพียงสองคน

สองแขนกลมกลึง จากทอดวางไว้บนอกแข็งแรงนั้น เปลี่ยนเป็นเลื่อนสอดรอบตัวของยูตะ เธอกอดเขาแนบแน่น เหมือนกลัวว่า เขาจะหายไป

เสียงปืนดังรัวขึ้นอีกหลายนัด หลังจากนั้นมีเสียงพูดคุยกันอย่างคุ้นหู ยูตะจึงผละออก แต่กลับถูกหญิงสาวรั้งไว้ด้วยอ้อมแขนเล็ก ๆ ของเธอ

“เสียงของโกโร่ กับ ฮิบาริ ลูกน้องฉันเอง คงตามมาช่วย”

หญิงสาว ปล่อยสองแขนลงข้างตัว อย่างรู้สึกเสียดาย

เช่นเดียวกับชายหนุ่ม... ทำไมลูกน้องของเขาจึงมาได้เร็วนัก

“โกโร่ ฮิบาริ ฉันอยู่นี่”

“ลูกพี่!” ลูกน้องทั้งสองคน ของชายหนุ่มอุทานขึ้นมาพร้อมกัน อย่างโล่งใจเมื่อรู้ว่า ลูกพี่ของตน และหญิงสาวในอารักขา ที่กำลังโผล่ออกมา จากซอกเล็กๆ นั้นปลอดภัยดี

“พวกเราตามมา เพราะไม่คิดไว้ใจฝ่ายนั้น พอดีเห็นรถลูกพี่จอดไว้ พวกเราจึงเร่งตามหา” โกโร่อธิบาย

“ขอบใจ...รีบไปกันเถอะ”

ชายหนุ่มเดินนำ แต่หยุดกึก...เมื่อนึกขึ้นได้ ก่อนหันมาสำรวจคนข้างหลัง

เธอกำลังเดินตามเขา มาอย่างเชื่องช้า เพราะยังเจ็บขาอยู่

“เธอ..ไหวไหม”

“ไม่ไหว แล้วยังไง คุณจะให้ฉันขี่หลัง ต่อหน้าลูกน้องไม่ได้นะ ยากูซ่า ไม่ทำแบบนี้กับผู้หญิง”

“ฉันไม่ได้อยากเป็นยากูซ่า!”

ชายหนุ่มเอ่ยกลับไปเสียงเรียบ ก่อนหันไปเรียกลูกน้องทั้งสองคน

“ โกโร่ ฮิบาริ แกสองคนเดินนำไปข้างหน้า ห้ามหันกลับมา เข้าใจไหม”

“ครับ”

ทั้งคู่ตอบรับ มองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนหันกลับไปมองข้างหน้า เพียงอย่างเดียว ตามคำสั่ง

“ขึ้นมาเร็วๆ ฉันย่อจนเมื่อยแล้ว”