บทที่ 144

"ชิ เข้าใจผิดก็เข้าใจผิด ถึงอย่างไรข้าก็ถูกคนเข้าใจผิดไปแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองคน ข้าไม่สนหรอก เอาเถอะ จัดการธุระต่อเถอะ ข้าเองก็ยุ่งอยู่!"

มู่จิ่วซีกำลังกังวลว่าตัวเองไม่ได้มีเวลาฝึกฝนเฟิงเหยียนหยูเฟย การที่เห็นศัตรูปรากฎตัวขึ้นมาคนแล้วคนเล่าตรงหน้า ส่วนนางกลับยังไม่มีพละกำลังแข็งแกร่งมากพอ แบบนี้นางจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร

ขณะพูดนางก็เดินไปทางห้องขัง จากนั้นก็พูดมาประโยคหนึ่ง : "ใต้เท้าเย่ เจ้าไม่ถูกพิษ"

เย่อู่เหิงก็ถอนหายใจโล่งอกออกมา ส่วนโม่จุนก็หันไปมองและพูดกับเขา : "เรื่องของอัครมหาเสนาบดี นางพวกเจ้าแล้วงั้นเหรอ?"

เย่อู่เหิงพยักหน้าพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมาก

"เหอะ! นางกลับเชื่อในเจ้าเนี่ยนะ" โม่จุนไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้พูดประโยคนี้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จากนั้นเขาก็ไม่ได้รอฟังเย่อู่เหิงพูดก็เดินตามมู่จิ่วซีไป

สีหน้าของเย่อู่เหิงเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจและก็ทำอะไรไม่ถูก ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนกำลังอิจฉาเขานะ?

ไม่ใช่ว่าเพิ่งถอนหมั้นไปเหรอ? ถ้าอิจฉาเขาจริง งั้นท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะตบหน้าเอาคืนเขาเร็วไปแล้วไหม นี่น่ะเหรอยอดเทพสงครามแห่งแคว้นเก