บทที่ 148

"ดังนั้นคนใช้ยาพิษจึงลดน้อยลง" มู่จิ่วซีนึกถึงพิษเงาหอมนิโลบลที่ต้องใช้ระยะเวลานาน โดยปกติคนก็มักจะคิดว่าเจ็บป่วยล้มตาย การจะจับคนวางยาพิษก็คงจะยาก

"ใช่แล้วล่ะ ดังนั้นต่อมาในตำหนักในจึงใช้ยาพิษเงาหอมนิโลบลเป็นจำนวนมาก" เย่อู่เหิงก็กล่าวอย่างอดไม่ได้

"ข้าขอดูรอบๆ หน่อย" มู่จิ่วซีก็เริ่มเดินเข้าไปดูจวดยาพวกนั้นใกล้ๆ บางขวดนางก็หยิบขึ้นมาดม

จนผ่านไปหนึ่งชั่วยามกว่าๆ มู่จิ่วซีก็เดินออกมาและส่ายหัวให้กับเย่อู่เหิง "ไม่มีพิษกู่แบบที่ท่านใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีโดนวางยา"

"พอพูดแบบนี้แล้ว งั้นก็คงจะไม่ใช่ของแคว้นเกาอวิ๋น" เย่อู่เหิงกล่าวอย่างคาดเดา

"ยากที่จะพูด พิษชนิดนี้เป็นพิษเรื้อรัง แต่พิษกู่เองก็ต้องใช้ความสามารถสูงมาก ถ้าไม่ใช่หมอพิษก็ยากที่จะปรุงสกัดออกมา ออกตามหาดูว่าทั้งยุทธภพมีหมอพิษที่เก่งกาจหรือไม่ แคว้นเกาอวิ๋นไม่มี อีกห้าแคว้นที่เหลือก็ต้องมี ลองถามให้ทั่ว"

เย่อู่เหิงพอฟังเสร็จก็พยักหน้า หลังจากสองคนนั้นออกไป มู่จิ่วซีก็ออกมาจากศาลต้าหลี่

เย่ฮานก็รอนางอยู่ที่ปากประตู เขาเดิมทีคิดว่านางจะกลับจวน แต่ผลสุดท้ายมู่จิ่วซีกลับบอกเขาว่า : "ไป ไปที่หอดาราจันทรากัน"

"คุณหนูใหญ่ นี่ก็เ