LOGINShare
บทที่ 143
Related chapters
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 144
"ชิ เข้าใจผิดก็เข้าใจผิด ถึงอย่างไรข้าก็ถูกคนเข้าใจผิดไปแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองคน ข้าไม่สนหรอก เอาเถอะ จัดการธุระต่อเถอะ ข้าเองก็ยุ่งอยู่!"มู่จิ่วซีกำลังกังวลว่าตัวเองไม่ได้มีเวลาฝึกฝนเฟิงเหยียนหยูเฟย การที่เห็นศัตรูปรากฎตัวขึ้นมาคนแล้วคนเล่าตรงหน้า ส่วนนางกลับยังไม่มีพละกำลังแข็งแกร่งมากพอ แบบนี้นางจะไม่ร้อนใจได้อย่างไรขณะพูดนางก็เดินไปทางห้องขัง จากนั้นก็พูดมาประโยคหนึ่ง : "ใต้เท้าเย่ เจ้าไม่ถูกพิษ"เย่อู่เหิงก็ถอนหายใจโล่งอกออกมา ส่วนโม่จุนก็หันไปมองและพูดกับเขา : "เรื่องของอัครมหาเสนาบดี นางพวกเจ้าแล้วงั้นเหรอ?"เย่อู่เหิงพยักหน้าพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมาก"เหอะ! นางกลับเชื่อในเจ้าเนี่ยนะ" โม่จุนไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้พูดประโยคนี้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จากนั้นเขาก็ไม่ได้รอฟังเย่อู่เหิงพูดก็เดินตามมู่จิ่วซีไปสีหน้าของเย่อู่เหิงเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจและก็ทำอะไรไม่ถูก ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนกำลังอิจฉาเขานะ?ไม่ใช่ว่าเพิ่งถอนหมั้นไปเหรอ? ถ้าอิจฉาเขาจริง งั้นท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะตบหน้าเอาคืนเขาเร็วไปแล้วไหม นี่น่ะเหรอยอดเทพสงครามแห่งแคว้นเก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 145
ดวงตาของแม่นมหรงก็แทบจะถลนออกมา ใบหน้าของก็บูดบึ้งในทันทีและรีบกล่าวออกมา : "มู่จิ่วซี เจ้ามันอีนางปีศาจ เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้! ลูกสาวข้านางบริสุทธิ์ นางเป็นผู้บริสุทธิ์ นางไม่รู้เรื่องอะไรเลย""แม่นมหรง ทึกคนต่างก็มีความรู้สึก ข้าเองก็ไม่อยากทำอะไรลูกสาวเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าเองก็ต้องทำความปลอดภัยของอาณาจักร ข้าเองก็ทำได้แต่ต้องทำแบบนี้""แต่ว่าข้าสามารถรับประกันได้ ขอเพียงเจ้าให้ข้อมูลกับข้าเล็กน้อย ข้าก็จะปล่อยลูกสาวของเจ้าไป และข้าก็จะไม่บอกเรื่องที่เจ้าคือไส้ศึกกับนาง ข้าจะให้นางได้เป็นคนธรรมดาอยู่ในแคว้นเกาอวิ๋น มีชีวิตสงบสุขตลอดไป เจ้าคิดว่าเป็นไง?"สีหน้าของแม่นมหรงก็หวาดกลัวขึ้นมาพร้อมกับมองไปยังใบหน้าอันงดงามของมู่จิ่วซีที่กำลังพูดและแฝงไปด้วยรอยยิ้ม นางไม่คเยคาดคิดว่ามู่จิ่วซีจะเป็นคนน่ากลัวและโหดร้ายได้ขนาดนี้ต่างจากคุณหนูใหญ่ของจวนมู่ที่ไม่มีอะไรดีคนนั้นเท่าที่นางจำได้ และก็เป็นคุณหนูใหญ่ผู้ดีคนหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจนางหวาดกลัวมาก ในใจก็คิดว่าอาจเพราะความผิดพลาดนี้ แผนทั้งหมดก็อาจจะผิดพลาดไปทั้งหมดด้วยเช่นกันในตอนสุดท้าย เพราะความผิดพลาดครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก"ฮูหยินร
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 146
หลังจากแม่นมหรงมองนางอย่างลึกซึ้งพักหนึ่งก็พยักหน้าเบาๆมุมปากของมู่จิ่วซีก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชาและชั่วร้าย จากนั้นก็หันไปมองท่านผู้สำเร็จราชการแทนใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่จุนยากที่จะดูได้ยิ่งกว่าอะไร รอบตัวของเขาแผ่ซ่านบรรยากาศอันเย็นเยือก"คุณหนูใหญ่มู่ ข้าหวังว่าเจ้าจะทำตามที่พูดไว้ และก็สุดท้ายช่วยให้บ่าวได้มีความสุขสักครั้งเถอะ" แม่นมหรงยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ"แม่นมหรง แล้วป้าสะใภ้รองลู่เวยหย่าเป็นไส้ศึกด้วยเหมือนกันใช่ไหม?" มู่จิ่วซีถามแม่นมหรงเองก็ตกตะลึงไป จากนั้นก็กล่าวขึ้นมา : "บ่าวไม่ทราบจริงๆ เจ้าคะ""ได้ ขอบใจเจ้ามาก ลูกสาวเจ้าจะไม่เป็นอะไร เจ้าจากไปอย่างสงบเถอะ" มู่จิ่วซีพูดจบก็เดินจากไปโม่จุนและเย่อู่เหิงก็รีบเดินตามกันออกมาและปิดประตูห้องขังลง"ไม่ไว้ชีวิตนางเหรอ?" เย่อู่เหิงรีบถาม"ไม่มีประโยชน์หรอก สิ่งที่นางรู้ก็ได้พูดออกมาหมดแล้ว หากนางมีชีวิตอยู่จะเป็นการทำร้ายลูกสาวของนาง" มู่จิ่วซีถอนหายใจโม่จุนก็พยักหน้าและหันมองไปที่เย่อู่เหิงพร้อมกับกล่าว : "ให้นางจากไปอย่างไม่ทรมาน"เย่อู่เหิงก็พยักหน้าและออกไปรับสั่งจัดการ"โม่จุน ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 147
โม่จุนลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีดำของเขามองเห็นดวงตากลมโตที่แฝงด้วยรอยยิ้มของนางอย่างใกล้ชิด"นี่เจ้าตรวจเสร็จหรือยังเนี่ย!""อี๋ น้ำลาย!" มู่จิ่วซีกระเด้งตัวออกห่างพร้อมกับเช็ดหน้าด้วยสีหน้ารังเกียจใบหน้าหลอเหลาของโม่จุนก็แดงขึ้นมาทันที เขาเขินอายจนอยากจะมุดแทรกแผ่นดินหนี"โม่จุน เจ้านี่มันโสโครก พูดดีๆ ไม่ได้หรือไง พ่นน้ำลายออกมาเพื่อ" มู่จิ่วซีรู้สึกว่านางเองหมดคำจะพูดจริงๆ"ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ใครใช้ให้เจ้าพูดมากันล่ะ" โม่จุนไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองนาง คอของเขาเองตอนนี้ก็แดงขึ้นมาแล้ว"เป็นข้าที่ผิดอีกแล้ว โม่จุน เจ้าจะซื่อสัตว์สักหน่อยได้ไหม ข้าเห็นเจ้าวิตกขนาดนั้นก็ถึงได้ถาม ข้าไม่ใช่ว่าจะกินเจ้าสักหน่อย เจ้าจะวิตกกังวลอะไร ใครจะไปรู้ว่าเจาจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้""มู่จิ่วซี เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่จริงจัง! เดี๋ยวดูเดี๋ยวไม่ดู ถ้าไม่ดูข้าจะได้ไป" โม่จุนก็แค่อยากที่จะหลีกห่างจากผู้หญิงคนนี้โคตรขายขี้หน้าเลย"ดูสิ ถ้าไม่ให้ดูข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่" มู่จิ่วซีรีบก้าวเข้ามา โม่จุนก็หลับตาลงทันที เขายืนนิ่งไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยราวกับด้ามพู่กันมู่จิ่วซีก็ใช้มือเปิดเปลือกตาของเขาเพื่อมอง
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 148
"ดังนั้นคนใช้ยาพิษจึงลดน้อยลง" มู่จิ่วซีนึกถึงพิษเงาหอมนิโลบลที่ต้องใช้ระยะเวลานาน โดยปกติคนก็มักจะคิดว่าเจ็บป่วยล้มตาย การจะจับคนวางยาพิษก็คงจะยาก"ใช่แล้วล่ะ ดังนั้นต่อมาในตำหนักในจึงใช้ยาพิษเงาหอมนิโลบลเป็นจำนวนมาก" เย่อู่เหิงก็กล่าวอย่างอดไม่ได้"ข้าขอดูรอบๆ หน่อย" มู่จิ่วซีก็เริ่มเดินเข้าไปดูจวดยาพวกนั้นใกล้ๆ บางขวดนางก็หยิบขึ้นมาดมจนผ่านไปหนึ่งชั่วยามกว่าๆ มู่จิ่วซีก็เดินออกมาและส่ายหัวให้กับเย่อู่เหิง "ไม่มีพิษกู่แบบที่ท่านใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีโดนวางยา""พอพูดแบบนี้แล้ว งั้นก็คงจะไม่ใช่ของแคว้นเกาอวิ๋น" เย่อู่เหิงกล่าวอย่างคาดเดา"ยากที่จะพูด พิษชนิดนี้เป็นพิษเรื้อรัง แต่พิษกู่เองก็ต้องใช้ความสามารถสูงมาก ถ้าไม่ใช่หมอพิษก็ยากที่จะปรุงสกัดออกมา ออกตามหาดูว่าทั้งยุทธภพมีหมอพิษที่เก่งกาจหรือไม่ แคว้นเกาอวิ๋นไม่มี อีกห้าแคว้นที่เหลือก็ต้องมี ลองถามให้ทั่ว"เย่อู่เหิงพอฟังเสร็จก็พยักหน้า หลังจากสองคนนั้นออกไป มู่จิ่วซีก็ออกมาจากศาลต้าหลี่เย่ฮานก็รอนางอยู่ที่ปากประตู เขาเดิมทีคิดว่านางจะกลับจวน แต่ผลสุดท้ายมู่จิ่วซีกลับบอกเขาว่า : "ไป ไปที่หอดาราจันทรากัน""คุณหนูใหญ่ นี่ก็เ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 149
ในใจของมู่จิ่วซีคิดเช่นนี้ ถึงอย่างไรนางก็ยังมีเงิน 20,000 ตำลึงอยู่ในมือ สามารถเอาไปทำเรื่องบางอย่างก่อนได้ถ้าหากไม่พอ นางก็จะลากพ่อของนางหรือโม่จุนเข้ามาร่วมด้วย ถ้าหากยังไม่ไหว ก็ยังลากฮั้วอวิ๋นเทียนและพระพันปีหลวง ซึ่งล้วนเป็นคนมีเงินทั้งนั้นพอเป็นแบบนี้แล้ว นางก็จะมีร้านแฟรนไชส์ชานมในพระนคร ต่อให้มีคนเลียนแบบชานมของนาง แต่ด้วยแบรนด์ที่เปิดตัวออกไปแล้ว ก็คงไม่มีใครจะเอาลงได้และนี่ก็เป็นห่วงโซ่ในธุรกิจแรกของนาว"พวกเจาต้องเต็มใจแน่นอน ต่อให้ทำแค่ทำงานให้กับคุณหนูใหญ่พวกเขาก็เต็มใจ แล้วนี่ก็ยังเป็นเถ้าแก่และเป็นหุ้นส่วนของร้านได้ด้วย เดี๋ยวพอตอนเย็นข้าจะไปคุยกับพวกเขา" อู๋ถงกล่าวอย่างตื่นเต้น"เรื่องนี้เจ้ารับผิดชอบเรื่องรายละเอียดและทำเรื่องเอกสารด้วย ส่วนเรื่องร้านค้า ข้าจะคิดว่าวิธีเอง ไม่ตำเป็นต้องใหญ่มาก แค่ร้านประมาณนี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวข้ากลับมาจะมาสอนอะไรใหม่ๆ ให้ พวกเราแค่ทำธุรกิจเกี่ยวกับสตรีในพระนครก็ทำเงินได้แล้ว"มู่จิ่วซีรู้สึกตื่นเต้นกับการได้หาเงินเย่ฮานที่ได้ยินก็รู้เหมือนหัวสมองจะบวก เขารู้สึกเหมือนกับว่านางสุดยอดมาก คุณหนูใหญ่ของเขาก่อนหน้านี้ขาดทุนไป 25,00
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 150
"พวกเราเลิกพูดถึงเขาได้แล้ว มู่จิ่วซี เจ้าเต็มใจจะยอมเป็นพระชายาหกของข้าไหม?" โม่หยวนชิงขอแต่งงานอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวมู่จิ่วซีอีกนิดก็เกือบจะล้มตกจากเก้าอี้ นางมองไปที่โม่หยวนชิงอย่างหวาดระแวง เมื่อนางเห็นประกายตาที่ชอบนางของเขาในดวงตาทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาจริงๆ ในใจของนางก็คิดถึงเจ้าของร่างเดิม ว่านางไปทำชั่วอะไรมา"เจ้าเองก็ชอบข้าเหมือนกันใช่ไหม ข้าเองก็ชอบเจ้า เจ้ามาเป็นพระชายาหกของข้าเถอะ" โม่หยวนชิงก็คิดว่าการที่มู่จิ่วซีลวนลามเขา จะต้องเป็นเพราะว่านางชอบเขาแน่นอน"ท่านอ๋องหก ข้าไม่เต็มใจ" มู่จิ่วซีทำสีหน้าเย็นชาและปฏิเสธไปตรงๆ"เอ้า! ทำไมล่ะ?" โม่หยวนชิงสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที สภาพของเขาเจ็บช้ำอย่างมากและไม่เข้าใจ"ท่านอ๋องหก ข้าเองเพิ่งจะถูกเสด็จพี่ห้าของเจ้าถอนหมั้น แล้วต้องมากลายเป็นพระชายาหก เจ้าไม่รังเกียจข้าทำให้เกิดเรื่องอื้อฉาวหรอ""ทำไมต้องอื้อฉาว หรือว่าแต่งกับข้าแล้วทำให้มีข่าวอื้อฉาวหรือไง?""แม้ว่าเจ้าเองจะไม่ได้ขี้เหล่ แต่ข้าผู้หญิงคนหนึ่งกลับหมายปองสองคนพี่น้องอย่างพวกเจ้า แล้วยังต้องมาคลุมเครือแบบนี้อีก แบบนี้จะไม่ให้เป็นเรื่องอื้อฉาวได้ยังไง? อีกอย่างผู้
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 151
โม่หยวนชิงพอเห็นนางหงุดหงิดก็รีบเอื้อมมือไปกุมมือของนางและกล่าว : "เจ้าอย่าอารมณ์เสียสิ ก็แค่หาร้านค้าไม่ใช่หรือไง? ข้ามีร้านค้าว่างๆ หลายร้านเลย"มู่จิ่วซีมองไปที่มือของตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้และชะงักตะลึงไปไอเด็กคนนี้ ขนาดจีบสาวยังมีลูกไม้"จิ่วซี ข้าจะพาเจ้าไปดูร้าน ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะมอบให้เจ้าทั้งหมดก็ได้" โม่หยวนชิงพอเห็นนางตะลึงไป เขาก็คิดว่านางดีใจก็เลยเติมเชื้อไฟเข้าไปเพิ่มในใจของมู่จิ่วซีก็ตะโกนเสียงดัง 'ไอแม่ย้อย' ถ้าผู้ชายคนนี้อยู่ในยุคปัจจุบันจะต้องมีเสน่ห์น่าดึงดูดแน่นอน รูปก็หล่อ มีทั้งฐานะและเงินทอง สิ่งสำคัญคือยังเป็นสายเปย์อีกต่างหากจะมีผู้หญิงคนไหนทนได้ล่ะ"แค่กแค่กแค่ก จะพูดก็พูด มือไม้อย่าแตะต้อง" มู่จิ่วซีรีบชักมือของนางเองกลับ "เจ้ามีร้านค้าว่างจริงงั้นเหรอ?""แน่นอนว่ามี พระพันปีหลวงและก็เสด็จแม่ได้ให้รางวัลข้ามาเป็นร้านค้าหลายแห่ง แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่มีความสามารถด้านการทำธุรกิจ แต่ก่อนเสด็จพี่สี่ต้องการให้ข้าขายให้กับเขา แต่ข้าไม่ขาย ก็เลยว่างไว้อยู่""เจ้าไม่ขาย?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว"เจ้าอยากซื้อ?" โม่หยวนชิงก็ถามทันที"ถ้าเจ้าขายทิ้ง พระพันปีหลวงกับเ
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
ฮั้วอวิ๋นเทียนหันมองจื่ออวิ๋นเฟยด้วยแววตาปวดร้าว เขากล่าวอย่างเสียใจ : "ทำไมเป็นแบบนี้? เป็นฝีมืออาจื่อใช่ไหม?"จื่ออวิ๋นเฟยพาเขามานั่งข้างนอกและถอนใจสารภาพ : "อาจื่อสวมหน้ากากหนังมนุษย์ปลอมตัวเป็นหญิงอุ้มท้อง มู่จิ่วซีเจตนาดีช่วยหญิงอุ้มท้องจนถูกอาจื่อทำร้ายในระยะประชิด แผลที่เอวบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่นางทานยาเทพสถิตย์ทันที"แม้จื่ออวิ๋นเฟยจะเสียยายาเทพสถิตย์ไปสองเม็ดจนเขาอยากจะสบถ แต่พอรู้ว่ามู่จิ่วซีไม่เป็นอะไร เขาก็รู้สึกว่ามันคุ้มที่จะเสีย หากมู่จิ่วซีเป็นอะไรไป เขาคงจะเสียใจมากกว่าไม่ง่ายที่ในชีวิตนี้เขาจะมีเพื่อนสนิทไว้พูดคุย ได้เป็นศิษย์น้องของเขาร่วมกันค้นคว้าวิจัย เขาไม่อยากเสียนางไปจริงๆมีแค่นางสามารถปรุงยาเทพสถิตย์ฮั้วอวิ๋นเทียนตัวสั่นยิ้มเจื่อน : "ตอนนั้นเพื่อจะปกป้องอาจื่อ ข้าเลยขอยาเทพสถิตย์และหน้ากากหนังมนุษย์ให้นาง แต่กลับถูกเอามาใช้เล่นงานจิ่วซี จิ่วซีพูดถูกแล้ว ข้ามันไม่ทันสังเกต"ชิงเฟิงตายไปแล้ว มู่จิ่วซีคงทำใจไม่ได้ในทันที วิธีเดียวที่จะคลายปมแค้นในใจนางคือต้องจับอาจื่อ เจ้ารู้ไส้อาจื่อเป็นอย่างดี เจ้าพอจะช่วยนางได้ไหม?" จื่ออวิ๋นเฟยถามฮั้วอวิ๋นเทียนกล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
จื่ออวิ๋นเฟยใช้เวลากว่า 1 ชั่วยามซับเหงื่อมู่จิ่วซี เขาถอนหายใจมองใบหน้าซีดเซียวของนางผู้หญิงคนนี้ทำเวรทำกรรมอะไรมา แผลตรงอกไม่ทันหาย ตรงเอวก็มาเป็นต่อ แค่มองก็รู้ว่าถูกแทงระยะประชิดมู่จิ่วซีได้สติในเช้าวันรุ่งขึ้น นางตะโกนเสียงดัง : "ชิงเฟิง ! ชิงเฟิง?"ลู่เอ๋อร์กล่าวร้องห่มร้องไห้ : "คุณหนู ท่านอย่าเพิ่งขยับตัว ชิงเฟิงจากไปแล้วเจ้าค่ะ"มู่จิ่วซีกำผ้าห่มแน่น ในหัวยังคงเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดชิงเฟิงตายเพราะช่วยนาง คนลงมือสังหารไม่ใช่อาจื่อ แต่เป็นมือธนูที่เชี่ยวชาญอีกคนต้องโทษนางที่มองแผนการปลอมเป็นหญิงตั้งครรภ์ไม่ออก ตอนนั้นเหตุการณ์โกลาหล ผู้คนวิ่งเตลิดร้องขอความช่วยเหลือนางช่วยหญิงตั้งภรรค์คนนั้นไว้เพราะอยากให้ต้องตายทั้งกลม ไม่คาดคิดว่าอาจื่อจะใช้ประโยชน์จากความใจอ่อนย้อนมาทำร้ายนางเองผู้หญิงคนนี้ฉลาด โหดร้ายชั่วช้า"ฉินหลานจื่อ! ข้าขอสาบาน ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อหาเจ้าให้เจอ ข้าจะเลาะเนื้อเฉือนกระดูกเจ้าเพื่อแก้แค้นให้ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซี"คุณหนูใหญ่ ท่านใจเย็นก่อน! เดี๋ยวแผลฉีก!" จื่ออวิ๋นเฟยเดินเข้ามาเห็นคราบเลือดบนเตียงขณะมู่จิ่วซีหุนหันเคียดแค้นโม่จุนเด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มู่จิ่วซีหันไปมอง เห็นธนูเพลิงดอกหนึ่งพุ่งไปยังหญิงสาวด้านหลังคนนั้นอีกทั้งนางเป็นหญิงท้องตั้งครรภ์มู่จิ่วซีไม่มีเวลาให้คิดมาก นางพุ่งตัวเข้าไปหาจากบนม้า กริชเล็งเควี้ยงออกไปยังธนูดอกนั้น ส่วนนางก็กระโจนคว้าหญิงตั้งครรภ์เอาไว้"คุณหนูใหญ่!" ชิงเฟิงตะโกนลั่นตามเข้ามาร่างกายของมู่จิ่วซีกระโจนไปหาหญิงตั้งครรภ์ ขณะมือของนางกำลังจะคว้าหญิงตั้งครรภ์คนนั้น นางกลับขนลุกชันขึ้นมาทั้งตัว นางจึงเอี้ยวตัวไปด้านข้าง"ฉวก!" กริชเล่มหนึ่งปักลงตรงเอวด้านซ้ายของนางมีดบินในมือของมู่จิ่วซีเล็งปาดไปที่คอของผู้หญิงตรงหน้าอย่างแรงนางเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นชัดเจน เป็นสาวชาวบ้านธรรมดาๆ ทว่าตรงจมูกระหว่างตามีไฝสีดำเม็ดเล็กอาจื่อ! คาดไม่ถึงว่านางจะปลอมเป็นคนท้องเพียงเพื่อจะสังหารมู่จิ่วซี"มู่จิ่วซี เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า!" เสียงของอาจื่อแฝงไปด้วยความเย็นเยือกสุดขั้วพร้อมกับเบี่ยงศีรษะไปด้านหลัง หลบเลี่ยงคอ ทว่ามีดบินก็ยังกรีดเข้าที่หน้า บาดหน้ากากหนังมนุษย์จนเป็นรอย เลือดสดไหลซึมออกมาดวงตาของมู่จิ่วซีทั้งสองข้างคือความโกรธแค้น มีดบินปรากฎขึ้นในมืออีกครั้ง อาจื่อกลิ้งหลบไปด้านหลังสองตลบแล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
"แน่นอนอยู่แล้ว เซวียนหยวนเชาเมื่อก่อนคิดอยากจะช่วยหวางชิว หวางชิวไม่ใช่คนในราชวงศ์ แล้วเขาเป็นใครกันแน่? เขาถึงได้ไม่ไหว้หน้าเซวียนหยวนห้าว?" มู่จิ่วซียิ้มกล่าวโจวเหยาส่ายหัวและกล่าว : "หวางชิวแทรกซึมเข้าในแคว้นเกาอวิ๋น 20 กว่าปีแล้ว คงมีน้อยคนมากที่จะรู้ตัวตนแท้จริงของเขาในแคว้นเป่ยจิ้น"มู่จิ่วซีพยักหน้าพูด : "ดูเหมือนเซวียนหยวนห้าวใกล้จะมาแล้ว ในเมื่อหวางชิวสำคัญขนาดนั้น คราวนี้แคว้นเป่ยจิ้นคงต้องได้สังเวยเลือดครั้งใหญ่""คุณหนูใหญ่ เราจะต้องปล่อยหวางชิวไปในตอนสุดท้ายใช่ไหม?" โจวเหยาร้อนรนกล่าว "ถ้าต้องปล่อยเขาไป แบบนั้นเป็นการปล่อยเสือกลับภูเขาชัดๆ""เจ้าคิดว่าข้าใจดีขนาดนั้น?" ดวงตาทั้งสองข้างของมู่จิ่วซีมองโจวเหยาโจวเหยาตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังกล่าวออกมา : "งั้นข้าก็สบายใจได้แล้ว เขารู้ความลับของแคว้นเกาอวิ๋นมากเกินไป ถ้าต้องปล่อยเขากลับแคว้นเป่ยจิ้น ถือว่าไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเรา""วางใจเถอะ ต่อให้ปล่อยเขาออกกรมพระราชวังนครบาลไป ก็คงกลับไม่ถึงแคว้นเป่ยจิ้น เรื่องนี้ข้ากับโม่จุนได้ปรึกษากันแล้ว อนุญาตให้เซวียนหยวนเชามกุฎราชกุมารพิการคนนี้กลับไปได้เท่านั้น" มุมปาก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มู่จิ่วซีกล่าวอย่างยิ้มมีเสน่ห์ : "ถึงอย่างไรเจ้าก็ห้ามทำไม่ดีกับข้า ไม่งั้นหลังจากนี้ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า อ่อใช่ เจ้าเคยคิดถึงกิจการในห้าแคว้นอื่นของท่านอ๋องสี่ไหม? ร่วมมือกับท่านพี่ฮั้วไหม?"มู่จิ่วซีเคยพูดถึงแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนให้โม่จุนฟัง"ฮั้วอวิ๋นเทียนคนนี้มันเจ้าเล่ห์ ต่อให้ข้าไม่ร่วมมือ เข้าก็ยังได้ทราบข้อมูลข่าวกรองก่อนใคร ลงมือก่อนใคร ข้าเองได้แต่เป็นฝ่ายถูกกระทำ ในเมื่อเขาเสนอมาว่าจะให้แบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ข้าก็ตกลง เจ้าสมควรได้รับไว้"มู่จิ่วซีทันใดนั้นก็คลายกังวลและยิ้มกล่าว : "แล้วทางพระพันปีหลวงล่ะ?""อีกห้าแคว้นยังมีตำหนัก ไม่ได้ประกอบธุรกิจ ยังมีโฉนดอยู่ บางส่วนมอบคืนให้ราชวงศ์ ส่วนกิจการอื่นที่เกี่ยวข้องกับพระพันปีหลวงก็คงจะรู้ว่าไม่อาจเอากลับมาได้ ทั้ง 5 แคว้นแย่งไปจนเกลี้ยงแล้ว"โม่จุนกล่าวต่อ "ต่อให้ทหารมังกรดำของข้าอยู่ใน 5 แคว้น ก็ไม่อาจเอากลับมาได้ แบบนั้นจะเป็นหารเปิดเผยตัวตนพวกเขา ดังนั้นแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนจึงถูกใจข้าพอดี ข้าเดิมทีก็อยากจะร่วมมือกับเขา ในเมื่อเขามาหาเองถึงที่ งั้นทางเราก็จะไว้หน้าเขา""เจ้าเองก็จิ้งจอกเฒ่า" มู่จิ่วซีมองเขาซึ่งวา
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
"ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ดูเหมือนว่าเราจะเดาผิด" มู่จิ่วซีกล่าว "แผลจะได้ไม่ต้องปริ"มู่จิ่วซีกุมอก"หากเป็นที่ลับตา ยังมีอีกที่หนึ่ง" โม่จุนหันมองมู่จิ่วซี"จวนท่านอ๋องสาม?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว"ใช่ เขาหนีออกไปได้แล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะกลับมา?" โม่จุนรีบกลับเลี้ยวม้าออกไปนอกวังด้านหลังตามขบวนมายาวเป็นหางว่าว เย่ฮาน ชิงเฟิงและทหารมังกรดำตามมาติดๆจนเมื่อมาถึงจวนอ๋องสาม เดิมทีควรจะเงียบสงัด ทว่ากลับได้ยินเสียงร้องไห้จากด้านในหลังจากโม่จุนอุ้มมู่จิ่วซีลงจากม้าก็กระโดดข้ามกำแพงเรือนเข้าไป ไม่ได้เข้ามาทางประตูใหญ่พอถึงพื้นก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง ทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนไปมาก"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน ช่วยด้วย!" บ่าวรับใช้รีบตะโกนเรียกเมื่อเห็นโม่จุนและมู่จิ่วซีโม่จุนเห็นบ่าวรับใช้นอนจมกองเลือดเลยรีบเข้าไปถาม : "ที่นี่เกิดอะไรขึ้น?""พระชายา พระชายาถูกลักพาตัวไปแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงสือบาดเจ็บ..." บ่าวรับใช้ชี้นิ้วไปด้านในโม่จุนรีบเรียกคนด้านหลังให้มาช่วยปฐมพยาบาล ส่วนเขาเองกับมู่จิ่วซีรีบเข้าไปด้านใน ตามทางมีองครักษ์มากมายถูกฆ่า ทั้งสองสีหน้าแย่มากกว่าเก่าหลังจากท่าน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
เย่อู่เหิงรีบวิ่งออกไป มู่จิ่วซีสีหน้าเปลี่ยน หลังจากเดินไปมาหลายรอบก็กัดฟัน เปลี่ยนเป็นชุดจิ้นจวงและเดินออกมา"คุณหนู ท่านจะไปไหน?" ลู่เอ๋อร์เข้ามาจากด้านนอกเห็นมู่จิ่วซีเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป นางตกใจสะดุ้งจนตะโกนร้องเรียก"ข้ามีธุระ เย่ฮาน ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซีตะโกนเรียกจื่ออวิ๋นเฟยที่กำลังงุ่นง่านกับศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งได้ยินเสียงของมู่จิ่วซี ก็รีบวิ่งออกมา"คุณหนูใหญ่ เจ้า ท่านจะออกไปข้างนอกรึ?" เย่ฮานกล่าวอย่างตกใจ"มู่จิ่วซี ไม่รักชีวิตตัวเองเลยรึไง แผลยังไม่ทันหายยังจะออกไปอีก?" จื่ออวิ๋นเฟยเองก็ตกใจ"ข้าต้องเข้าไปในวัง ไปเตรียมม้า!" มู่จิ่วซีรีบวิ่งออกไป"เห้ยๆๆ เจ้าระมัดระวังด้วย อย่าบุ่มบ่ามจนแผลฉีกล่ะ" จื่ออวิ๋นเฟยตะโกนจากด้านหลัง"เอายามาให้ข้าเม็ดหนึ่ง! กันไว้ก่อน" มู่จิ่วซีันควับกลับมาและยืนมือไปทางจื่ออวิ๋นเฟย "กลับมาแล้วข้าจะปรุงยาเอามาคืนเจ้า"จื่ออวิ๋นเฟยเบือนหน้าหนีเดินถอยออกไป มู่จิ่วซีเบ้ปากกล่าว : "ขี้งก"พูดจบก็รีบเดินไปทางประตูจื่ออวิ๋นเฟยหยุดฝีเท้าลงและพูดขึ้นมากะทันหัน : "เอาไป!"มู่จิ่วซีหันกลับมา เห็นเพียงขวดยาที่ถูกโยนมาให้"ในนั้นเหลือแค่ 2 เม็ด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
"เจ้าไปวาดใบหน้าของหน้ากากหนังมนุษย์ของอาจื่อออกมาก่อน" มู่จิ่วซีกล่าว"เออ ข้า ข้าก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เป็นผู้หญิงธรรมดามากๆ ไม่สะดุดตาเลย ข้าตอนนั้นกำลังเพิ่งเริ่มศึกษาค้นคว้า เลยทำหน้ากากออกมาแค่ผืนเดียว ถ้าของมันดี ข้าคงอดไม่ได้ที่จะต้องยกให้คนอื่นใช่ไหมล่ะ?" จื่ออวิ๋นเฟยทำสีหน้าโศกเศร้า"ไม่มีเอกลักษณ์อะไรเลยงั้นเหรอ? ถ้าเจ้าเห็นกับตาจะจำได้ไหม?" มู่จิ่วซีสูดหายใจเข้า"เอกลักษณ์? มีสิ ตรงจมูกหว่างตามีไฝสีดำเม็ดหนึ่ง มีแค่จุดนั้น เพราะว่าเป็นไฝเลยไม่มีวิธีจะเอาออก อาจื่อตอนนั้นยังบอกว่าอัปลักษณ์"มู่จิ่วซีก็ถอยหายใจได้ในที่สุด ขอเพียงมีเอกลักษณ์จุดสังเกต อย่างน้อยให้นางครั้งหน้าเห็นและจำได้ อีกอย่างอาจื่อคงจะต้องคิดหาวิธีมาฆ่านางแน่นอน"อายุล่ะ ภายนอกอายุประมาณเท่าไหร่?" มู่จิ่วซีถาม"ประมาณระหว่าง 20-30 ปี" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าว "สีผิวดูคล้ำกว่าเจ้าเล็กน้อย ไม่ใช่คุณหนูประเภทนั้น คล้ายกับบ่าวรับใช้"มู่จิ่วซีพยักหน้า เข้าใจแล้ว"งั้นก็ดี ตอนนี้ข้าจะสอนศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งให้เจ้า" มู่จิ่วซีจิตใจวิตกกังวล แต่ก็ทำได้เพียงสงบใจและรอฟังข่าวเท่านั้นตกกลางคืน เย่อู่เหิงได้มาเยี่ยม คน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างระแวง : "เจ้า เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้น อาจื่อไม่ใช่ว่ามีโรคหัวใจแต่กำเนิดรึไง? มอบยาให้นางไปก็เพื่อใช้ปกป้องชีวิตของนาง""เจ้าไม่ใช่ว่าเห็นนางขัดหูขัดตาหรือไง?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห"เออ คือ คือข้าได้แลกเปลี่ยนกับฮั้วอวิ๋นเทียน ว่าให้ข้าสามารถรับสวัสดิการที่ดีที่สุดในหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้นได้ ได้รับการปกป้องจากหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้น" จื่ออวิ๋นเฟยสำนักผิดมู่จิ่วซีหมดคำจะพูด"ท่านอ๋องสามตอนนั้นได้ก่อกบฎ ถูกโม่จุนหักขาไปข้าง ทว่าวันนี้ขาของข้ากลับมาเดินบนพื้นได้อีก แค่อาจไม่ค่อยคล่องแคล่ว คงได้ทานยาเทพสถิตย์ไปแล้วแน่" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างมั่นใจ "นอกเสียจากมียารักษาสุดยอดยิ่งกว่ายาเทพสถิตย์"จื่ออวิ๋นเฟยอ้าปากกว้าง จากนั้นก็กล่าวอย่างอักอ่วน : "งั้น งั้นก็คงจะเป็นยาเทพสถิตย์แล้วล่ะ""จะให้พวกเขาหนีออกไปจากแคว้นเกาอวิ๋นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นไอระยำสองตัวนั้นคงทำให้พวกเราไม่อาจอยู่อย่างสงบได้แน่นอน" มู่จิ่วซีกำหมัดจนแน่น แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหารจื่ออวิ๋นเฟยส่งเสียงไอ เขาถึงกับหัวหด"เจ้ายังมีอะไรปิดบังข้าอีก?" มู่จิ่วซีรู้สึกว่าจื่ออวิ๋นเฟยแปลกออกไป"หะ! ไม่
