บทที่ 146

หลังจากแม่นมหรงมองนางอย่างลึกซึ้งพักหนึ่งก็พยักหน้าเบาๆ

มุมปากของมู่จิ่วซีก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชาและชั่วร้าย จากนั้นก็หันไปมองท่านผู้สำเร็จราชการแทน

ใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่จุนยากที่จะดูได้ยิ่งกว่าอะไร รอบตัวของเขาแผ่ซ่านบรรยากาศอันเย็นเยือก

"คุณหนูใหญ่มู่ ข้าหวังว่าเจ้าจะทำตามที่พูดไว้ และก็สุดท้ายช่วยให้บ่าวได้มีความสุขสักครั้งเถอะ" แม่นมหรงยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

"แม่นมหรง แล้วป้าสะใภ้รองลู่เวยหย่าเป็นไส้ศึกด้วยเหมือนกันใช่ไหม?" มู่จิ่วซีถาม

แม่นมหรงเองก็ตกตะลึงไป จากนั้นก็กล่าวขึ้นมา : "บ่าวไม่ทราบจริงๆ เจ้าคะ"

"ได้ ขอบใจเจ้ามาก ลูกสาวเจ้าจะไม่เป็นอะไร เจ้าจากไปอย่างสงบเถอะ" มู่จิ่วซีพูดจบก็เดินจากไป

โม่จุนและเย่อู่เหิงก็รีบเดินตามกันออกมาและปิดประตูห้องขังลง

"ไม่ไว้ชีวิตนางเหรอ?" เย่อู่เหิงรีบถาม

"ไม่มีประโยชน์หรอก สิ่งที่นางรู้ก็ได้พูดออกมาหมดแล้ว หากนางมีชีวิตอยู่จะเป็นการทำร้ายลูกสาวของนาง" มู่จิ่วซีถอนหายใจ

โม่จุนก็พยักหน้าและหันมองไปที่เย่อู่เหิงพร้อมกับกล่าว : "ให้นางจากไปอย่างไม่ทรมาน"

เย่อู่เหิงก็พยักหน้าและออกไปรับสั่งจัดการ

"โม่จุน ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี?