เปิดศึกชิงนาง(เต็มระบบ)

“ก็มาหยาของผม ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา”เขาพูดแบบไม่สบอารมณ์นัก นี่ถ้าเขาไม่ดึงเธอหลบก็คงยืนทื่อให้ไอ้นายหัวใหญ่ขี้หลี่นี่กอดเธอแน่ ๆ ยิ่งคิดยิ่งโมโห

 มาหยาที่เขินอายกับคำชมของนายหัวใหญ่ ซึ่งปกติไม่เคยชมเธอแบบนี้เลย ไหงวันนี้ดันมาชมเธอซะหวานเลี่ยนเลย มาหยาที่โดนคนตัวโตลากให้ไปหลบอยู่ข้างหลัง บังเธอซะมิดเลย

 “ขอเชิญคุณผู้อุปการะกับมาหยาไปชั้นสองโซน VIP ดีกว่าครับตรงนี้คงไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวมื้อนี้ผมเป็นเจ้าภาพเลี้ยงเองดีกว่า”

 “ไม่ละครับผมมีปัญญาจ่ายได้ แค่นี้ผมคงไม่ล้มละลาย”

 มาหยาที่ฟังสองนายหัวผู้ยิ่งใหญ่แย่งกันจ่ายค่าอาหารเธอถึงกับต้องกุมขมับเลยทันที ปกติสองคนนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความดุเป็นอันต้น ๆ เลย แค่ใครพูดไม่เข้าหูก็แทบจะนอนจมกองดินเลยส่วนอัสลานเธอยังไม่เคยเห็นเขาในโหมดโหดสุดขีดและคิดว่าคงไม่อยากเห็นด้วย

 “มาหยาว่าเราขึ้นไปชั้นสองกันก่อนดีกว่านะค่ะ จะได้ทานข้าวแล้วคุยธุระของเรากัน”มาหยารีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อห้ามทับใหญ่

 “ไอ้ยศเอาไวท์ที่ดีที่สุดมาเปิดให้มาหยา พร้อมกับเด็กซักคนสองคนไว้ดูแลนายหัวอัสลาน”

 “ครับนาย”

คนทั้งสามเดินผ่านผู้คนที่จ้องมองกันตาเป็นมันเพราะนายหัวทั้งสองที่หล่อเข้ม ไม่แพ้กัน สาวแก่แม่หม้ายในร้านต่างพากันกรี๊ดกร๊าดไม่ได้พักตลอดทาง มีแต่มาหยาที่อายจนอยากจะละลายตัวเองออกจากตรงนี้ เพราะดูเหมือนตัวเองเป็นจุดเด่นยังไงไม่รู้

 “มาหยาทานเหมือนเดิมไหมเดี๋ยวฉันสั่งให้”นายหัวใหญ่เปิดการทำคะแนนกับเธอไปหนึ่งแต้ม

 “ได้จ้ะนายหัวใหญ่เอาเหมือนเดิมเลยจ้ะ”คำว่าเหมือนเดิมที่ดูไม่เหมือนเดิมคือมีอัสลานนั่งทำหน้าเข้มอยู่ข้าง ๆ เธอไม่ห่างถ้าสิงร่างได้คงทำไปแล้ว

 “นายหัวอัสลานทานอะไรดีจ้ะ”

 “มาหยาสั่งให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันไม่รู้ว่าอาหารที่นี่มีอะไรกินได้บ้าง หรือมันกินไม่ได้เลย”เขาที่ทำน้ำเสียงออดอ้อนให้มาหยาสั่งอาหารให้ แต่ยังไม่วายจะกวนบาทาศัตรูหัวใจอย่างนายหัวใหญ่

 “ร้านผมกินได้ทุกอย่างละครับลองถามมาหยาซิ เมื่อก่อนเธอมากินบ่อยแทบทุกวันเลย”คะแนนแต้มที่สองตกเป็นของนายหัวใหญ่ซะแล้ว

 มาหยาที่ทำหน้าไม่ถูก เมื่อนายหัวใหญ่ขายเธอเรื่องเธอกับนายหัวอัสลานซะแล้ว

 “จริงหรอ มาหยา เธอมากินที่นี่ทุกวันเลย!!”เสียงทุ้มต่ำถามด้วยความหงุดหงิด

 “จริงจ้ะ ก็มาหยากลับบ้านดึกกว่าจะปิดร้าน นายหัวใหญ่ใจดีก็เลยห่อกับข้าวให้มาหยาทุกวันเลย บางวันก็นั่งกินกับนายหัวใหญ่ที่ร้าน แล้วก็กลับบ้าน”เธอเลือกจะตอบทุกอย่างด้วยความสัตย์จริงดีกว่าโกหกแล้วโดนจับได้ทีหลัง เธอจะเจ็บตัวซะเปล่า

 “นายหัวใหญ่นี่ช่างใจดีกับมาหยาของผมเสียจริงนะครับ แต่ว่าต่อไปนี้ผมจะดูแลเธอเองเป็นอย่างดี”

 “ตลอดห้าปีไม่เคยเห็นนายหัวอัสลานจะโผล่หน้ามาหาเธอเลยซักครั้ง ผมไม่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้โผล่มาหลังจากห้าปีหลัง”นายหัวใหญ่ที่ทิ้งคำพูดที่แทงใจดำจี๊ดเข้าไปในหัวใจแกร่งของอัสลาน

 “ผมคงไม่ต้องมานั่งอธิบายอะไรให้กับคนนอกฟัง มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวนะครับ”อัสลานที่ตอบกลับได้เจ็บแสบไม่แพ้กันพร้อมกับทำใบหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ 

ไอ้ยศลูกน้องมือดีคู่กายคู่ใจนายหัวใหญ่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกปลายกระบอกปืนขึ้นจ่อเล็งไปที่นายหัวอัสลานแบบไม่เกรงใจ เพราะเขาทนฟังคำพูดที่เสียดสีนายหัวตัวเองไม่ได้

 “ไอ้ยศ ..!!! เก็บปืน”น้ำเสียงทรงพลังตะคอกลูกน้องทันทีแต่ดูทีท่ายศจะไม่ทำตามซักเท่าไร

แต่อัสลานก็ไม่ธรรมดา เขาก็มีความเร็วมือดุจปีศาจเช่นกันดึงปืนพกออกมาจากเอวพร้อมกับหันปลายกระบอกปืนไปที่นายหัวใหญ่ทันที เขากลับไม่เล็งปลายไปที่ไอ้ยศ

 “ไอ้ยศ !! กูสั่งให้มึงเก็บปืนเดี๋ยวนี้” เขาตะคอกอีกครั้งยศรู้ว่าต้องทำตามคำสั่งผู้เป็นนายจึงลดปืนลง

 มาหยาที่นั่งตกใจจนตัวเย็นวาบไปทั่งร่างกาย เหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างเสียให้ได้ แตกต่างกับอัสลานที่นั่งไขว้ห้างนิ่งสงบในดงปืน แม้กระทั่งโดนปืนจ่อหน้ายังไม่สะทกสะท้านเหมือนกับไม่กลัวตายยังไงยังงั้น

 “มาหยาฉันขอโทษนะที่ไอ้ยศมันเสียมารยาทกับเธอ”นายหัวใหญ่รีบเอ่ยคำขอโทษกับหญิงสาวตรงหน้าที่นั่งหน้าถอดสี

 “เออ คือไม่เป็นไรจ้ะ”

 “ถ้ารอบหน้าไอ้เวรนี้ไปแอบสะกดรอยตามหรือมาป้วนเปี้ยนแถวหน้าบ้านสวนกูอีก กูจะเป่ากะบาลมันทิ้งซะ แล้วจะเอาศพมาฝากมึงแทนนะไอ้ใหญ่”อัสลานพูดน้ำเสียงที่ทรงพลัง นิ่งและเฉียบขาด พร้อมกับพ่นคำหยาบคาบแบบที่มาหยาไม่เคยได้ยิน 

 นายหัวใหญ่ที่ไม่เคยเห็นอัสลานในโหมดนี้เขาก็แอบเสียวสันหลังไม่แพ้กัน ต่อให้ที่นี่ในนี้เป็นถิ่นเขาเอง แต่เขาก็รู้ว่าไม่ควรเล่นกับใคร อัสลานไม่ใช่แค่เจ้าของรีสอร์ทธรรดาเพราะเบื้องหลังคือเจ้าพ่อมาเฟียค้าอาวุธและกิจการมืดดำหลายอย่างในอิตตาลี่และไทย

 “ผมต้องขอโทษแทนลูกน้องผมจริง ๆ ที่เสียมารยาท งั้นมื้อนี้ผมขอเลี้ยงไถ่โทษแล้วกัน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังพร้อมกับหันมาถามร่างเล็กที่นั่งนิ่งเป็นหินในเรื่องงาน

 “มาหยาฉันอยากจะขอให้เธอทำขนมเอาไปส่งที่บาร์อีก 2 แห่งที่อยู่ห่างจากที่นี่ไปอีก ซัก 4-5 กม.จะได้ไหม”

 มาหยาที่กลัวจนแทบไม่ได้สติ พอได้ยินจับใจความได้ก็รีบหันกลับไปตอบนายหัวใหญ่ทันที

 “ได้จ้ะ แต่สาขาละกี่กล่องจ้ะ”

 “สาขาละ 350 กล่องเอาไปทดลองขาย ที่สองสาขาลูกค้าเยอะกว่าที่นี่ คิดว่าน่าจะขายดี”

 “มาหยาขอลองดูกำลังการผลิตก่อนได้ไหมจ๊ะ เพราะแค่โรงแรมนายหัวอัสลานมาหยาก็แทบผลิตกันไม่ทันเลย”เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“เรื่องการผลิตเธอไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้เธอเอง เธอจัดการออเดอร์ของเธอไปเถอะมาหยา”อัสลานที่เห็นท่าทีหนักใจที่แสดงออกบนใบหน้าหวานของมาหยา เขาจึงพูดแทรกเสริมขึ้นมาเพื่อช่วยให้เธอตัดสินใจได้ง่ายขึ้น

“งั้นก็ยินดีมากค่ะนายหัวใหญ่ ขอบคุณนะค่ะทีเมตตามาหยามาตลอด เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหยาจะให้เด็กไปที่สองสาขาเพื่อเอาของไปวางตรงไหนนายหัวใหญ่บอกพนักงานของมาหยาได้เลยนะจ้ะ”

 “ฉันจัดที่ทางไว้ให้เธอแล้วอยู่ตรงเค้าเตอร์บาร์มองเห็นชัดเจนพร้อมกับตู้โชว์พร้อมระบบทำความเย็น”

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันอาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ มันเป็นเมนูแกงจืดเต้าหูหมูสับกับข้าวผัดปู อัสลานที่ตั้งใจดูรายการเมนูต่าง ๆ เพื่อจำเอาไว้ไปฝึกทำให้มาหยากินเองดีกว่า

 “อาหารมาพอดีมาหยากับนายหัวอัสลานเชิญตามสบายยังไงผมต้องขอตัวไปดูลูกค้าก่อน”นายหัวใหญ่ที่พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที พร้อมกับสั่งให้ยศตามออกมาด้วย

 “ไอ้ยศถ้ารอบหน้ามึงทำแบบนี้อีก กูจะบอกว่ากูคงช่วยมึงไม่ได้มากไปกว่านี้ ขนาดมึงปลอมตัวไปดูลาดเลาเขายังจับมึงได้ กูสืบประวัติมาแล้วว่านายหัวคนนี้มันไม่ธรรดา ถ้าเมื่อกี้กูห้ามมึงไม่ทันคนที่จะเป็นศพ ไม่ใช่มันแต่เป็นมึง” เขารีบบอกลูกน้องอย่างจริงจังถึงตัวตนของอัสลานถึงแม้ยังไม่แน่ชัด แต่ข่าววงในไม่พลาดแน่