แข่งกันเปย์ให้มาหยา

หลังจากทุกอย่างผ่านพ้นไปมาหย่าก็เริ่มปรับตัวและใจเย็นลงเธอที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของอัสลานไม่ห่างแม้แต่ในขณะที่ยศจอบปลายกระบอกปืนมาที่อัสลานเขากับนิ่งสงบและกอดเธอเอาไว้แน่นเธอไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย

"มาหยาเมื่อกี้เธอตกใจหรือเปล่า"น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ตกใจมากเลยจ้ะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเป็นห่วงนายหัวอัสลานมากนะจ๊ะ"แค่คำที่มาหยาพูดว่าเป็นห่วงเขาก็ทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเป็นเท่าตัว เขาใช้มือหนารูปไปที่หัวทุยของมาหยาด้วยความเอ็นดู

"ขอบคุณที่เธอเป็นห่วงฉันนะ ฉันจะดูแลปกป้องเธอเองถ้ายังมีฉันอยู่ใครหน้าไหนก็ทำอะไรเธอไม่ได้ทั้งนั้น"อัสลานพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"เรากินข้าวกันดีกว่านะจ๊ะจะได้กลับไปพักผ่อนนายหัววันนี้ก็ยุ่งมาทั้งวันแล้ว"

"เอาสิเธอกินข้าวเยอะๆจะได้มีแรงทำงาน"

อัสลานพยายามทำตัวให้เป็นปกติทั้งที่ใจของเขาตอนนี้ทั้งโกรธและโมโหลูกน้องของไอ้นายหัวใหญ่ที่กล้าเอาปลายกระบอกปืนมาจ่อหน้าเขา แต่เขาเป็นห่วงร่างบางตรงหน้ากลัวเธอจะตกใจไปมากกว่านี้จึงต้องข่มอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้

ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่และปรับอารมณ์ให้เป็นปกติไวน์ที่เจ้ายศลูกน้องของนายหัวใหญ่เตรียมเอาไว้ก็มาเสิร์ฟพร้อมกับเด็ก เด็กเอ็นเตอร์เทน อีกสองคนเดินเข้ามาโซน VIP 

ของอัสลาน ทั้งสองพุ่งเป้ามาที่อัสลานทันที ก่อนที่เด็กเอ็นจะได้สัมผัสตัวอัสลานเขาถึงกับตะเพิดดังลั่น

"เอานางเด็ก 2 คนนี้ออกไปให้พ้นหน้ากู"เสียงตะโกนเฉียบขาดทำให้บริการถึงกับต้องรีบดึงเด็กทั้งสองกลับออกมาทันที

"นายหัวจ๊ะทำไมต้องเสียงดังแล้วพูดจาแบบนั้นกับพวกพี่เขาด้วยล่ะ" มาหยาที่เห็นใบหน้าตกใจของเด็กเชียร์แขกเธอถึงกับต้องปรามนายหัวอัสลานของเธอทันทีเพราะดูเหมือนเขาจะดุมากเกินไปแล้ว

"ฉันมีเธอนั่งอยู่ข้างๆทั้งคนเธอยังต้องการให้คนอื่นมาดูแลฉันได้ลงคออีกหรอมาหยา"ตอนนี้อัสลานไม่ต้องการใครทั้งนั้น ปกติเขาไม่ชอบให้ใครถึงเนื้อถึงตัวนอกจากเรื่องบนเตียงเขายังไม่เคยจูบผู้หญิงคนไหนเลยสักคนนอกจากขย่มน้ำแตกแล้วแยกทาง

"งั้นนายหัวก็อย่าอารมณ์เสียนักเลยจ้ะพี่ๆเขากลัวกันหมดแล้วยิ้มหน่อยนะจ๊ะ"มาหยาส่งยิ้มตาหยีเพื่อออดอ้อนให้นายหัวอัสลานอารมณ์เย็นขึ้น

อัสลานรู้สึกอารมณ์เย็นตั้งแต่เห็นรอยยิ้มและท่าทีเป็นห่วงของมาหยา เพียงแต่เขารู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจกับสิ่งที่นายหัวใหญ่พยายามยัดเยียดมาให้เขาก็เท่านั้นเองความสงบสุขผ่านไปเพียงชั่วครู่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงศัตรูตัวหัวใจอย่างนายหัวใหญ่มันก็เข้ามาสร้างความวุ่นวายอีกแล้ว

"มาหยาเป็นไงรสชาติอาหารยังเหมือนเดิมหรือเปล่า"ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในโซน VIP อีกครั้งพร้อมกับกล่องและถุงในมือ

มาหยาที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับต้องหยุดมือเงยหน้ามองไปตามเสียงที่เรียกเธอ เธอพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติที่สุดเพราะเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ชุลมุนมาไม่ถึง 20 นาที

"อร่อยมากเลยจ้ะฝีมือแม่ครัวร้านนายหัวใหญ่ไม่เปลี่ยนเลยถึงว่าลูกค้าถึงได้เยอะ"มาหยารีบพูดให้บรรยากาศที่ตึงเครียดดูผ่อนคลายลง

"ขออนุญาตนายหัวอัสลานคุยกับมาหย่าสักครู่ได้ไหมครับ"

"เชิญตามสบายอยากคุยก็คุยแต่ผมต้องอยู่ตรงนี้ด้วย"

มาหยาที่หยุดการกินทุกอย่างแล้วกำลังจะลุกขยับออกจากวงแขนแกร่งของนายหัวอลาสรางเธอกลับโดนดึงให้กลับเข้ามาอยู่ใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิมอีก

"เอ่อ..!!นายหัวจ๊ะให้มาอยากขยับออกสักนิดนึงได้ไหมจะได้นั่งได้สะดวก"มาหยาที่ทำหน้าแหยๆหันกลับไปเหมือนเป็นการขอร้องให้อัสลานผ่อนปรนลงสักหน่อย

อัสลานที่เห็นใบหน้าอึดอัดของมาหยาเขาจึงยอมอ่อนข้อให้เธอได้ทำตัวตามสบายอย่างที่เธอต้องการ

"ไม่ต้องห่วงเธอขนาดนั้นก็ได้ครับผู้อุปการะผมแค่อยากจะมาอวยพรวันเกิดย้อนหลังให้กับเธอเท่านั้นเอง"นายหัวใหญ่ที่เห็นใบหน้าของนายหัวอัสลานผู้อุปการะมาหยา ที่แสดงถึงความไม่สบอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน

อัสลานที่ไม่ตอบโต้แสดงสีหน้าเรียบเฉยทันทีเพียงแต่ใช้วงแขนแกร่งโอบรัดไปที่เอวคอดกิ่วไม่ได้ห่างมือ

"ของขวัญวันเกิดของมายาเหรอจ๊ะแต่ว่ามันผ่านมาแล้วไว้ให้มาอย่ารอบหน้าก็ได้"

"อย่าพูดอย่างนั้นสิมาหย่าฉันอุตส่าห์ตั้งใจซื้อไว้รอเธอเลยนะแต่เธอไม่มาที่ร้านฉันก็เลยไม่ได้ให้"

มาหยาหันหน้ากลับไปหาอัสลานเหมือนเป็นการขออนุญาตเขาว่าสามารถรับสิ่งของเหล่านี้ได้หรือเปล่าเธอก็รู้สึกอึดอัดใจไม่น้อยที่จะต้องรับของจากนายหัวใหญ่

"ผู้ใหญ่ให้ของก็รับไปเถอะมาหยาไม่เป็นไรหรอกฉันอนุญาต"อัสลานเองก็มีความใจกว้างอยู่นิดหน่อยเพราะยังไงคนตรงหน้าก็เอ็นดูมาหยาไม่ต่างจากเขา

"แหม..!!มาหยาเดี๋ยวนี้จะต้องขออนุญาตขนาดนั้นเลยหรอ ฮึ น้อยใจแล้วนะ"

"ขอโทษทีจ้ะ"มาหยาส่งยิ้มแห้งๆไปให้พร้อมกับเกาหัวแก้เขิน

"เอาอันนี้ของขวัญวันเกิดย้อนหลังของเธอฉันขอให้เธอมีความสุขมากๆกับสิ่งที่เธอได้เลือก แต่ถ้าสิ่งที่เธอเลือกมันทำให้เธอเจ็บ หรือเสียใจฉันยังอยู่ตรงนี้เสมอ"คำพูดที่เป็นนัยยะของนายหัวใหญ่ อัสลานที่ได้ฟังถึงกับโกรธปรี๊ดแตกขึ้นมา แต่เขาต้องอดทนเพราะไม่อยากให้มาหย่าต้องรู้สึกตกใจไปมากกว่านี้แล้ว

สองมือเรียวเล็กยื่นไปรับของขวัญจากนายหัวใหญ่พร้อมประนมมือไหว้ ด้วยความเคารพจากหัวใจที่นายหัวใหญ่เอ็นดูเมตตาเธอ

"แกะดูสิชอบหรือเปล่า"

มาหยาเปิดของขวัญตามที่นายหัวใหญ่ร้องขอให้เธอทำเป็นกระเป๋าหรูยี่ห้อหนึ่งสีดำ ดูคลาสสิคมายาเธอเคยเห็นป้ายราคาใบนี้ไม่ต่ำกว่า 2,500,000 บาท พอเปิดอีกกล่องนึงเป็นรีโมทกุญแจออโต้แต่ไม่รู้ว่าเป็นรถอะไร

"นายหัวจ๊ะมันมากเกินไปมาอย่ารับไม่ได้หรอกจ้ะ"เธอถึงกับต้องชักมือกลับแล้วยื่นของคืนให้กับนายหัวใหญ่แค่กระเป๋าใบเดียวเธอก็แทบจะล้มละลายอยู่แล้วไม่กล้าใช้ของราคาแพงขนาดนี้แน่

"มาหยานายหัวอัสาลานของเธอเพิ่งจะบอกเองนะว่าผู้ใหญ่ให้ของก็ให้รับ ห้ามปฏิเสธ ใช่หรือเปล่าครับนายหัวอัสลาน"

อัสลานก็ได้แต่มองทำท่าเรียบเฉยไม่สนใจให้    มาหยาเป็นคนตัดสินใจเอง

"มาหยารับไปเถอะฉันตั้งใจซื้อให้เธอจริงๆ ส่วนกุญแจรถนั้นน่ะไม่ได้แพงมาก ฉันรู้ว่าเธอขับรถใหญ่ไม่เป็นแต่เธอขับมอเตอร์ไซค์เป็นฉันซื้อเป็นสีชมพู       รุ่นลิมิเต็ด ให้เธอเลยนะ เดี๋ยวฉันให้ไอ้ยศเอาไปส่งให้ที่บ้านพรุ่งนี้"

"ขอบคุณมากนะจ๊ะนายหัวใหญ่ที่เอ็นดูเมตตา     มาหยาขนาดนี้  เอาไว้มาหยาจะทำกับข้าวมาให้     นายหัวใหญ่ทานเป็นการตอบแทนนะค่ะ"มาหยาที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ เธอไม่อยากจะรับของขวัญที่มีมูลค่าขนาดนี้รถมอเตอร์ไซค์ที่นายหัวพูดนั้น ไม่ใช่ราคา 4-5 หมื่นแต่เป็นราคา 250,000 บาทเป็นรถยี่ห้อดังที่วัยรุ่นกำลังฮิตกันอยู่ในตอนนี้

"มาหยาเธออิ่มหรือยังฉันรู้สึกเหนื่อยแล้วอยากจะพักผ่อนแล้วล่ะเรากลับกันเลยไหม"อัสลานที่ส่งเสียงขัดคอขึ้นมาระหว่างคนทั้งสอง

"กลับกันเลยก็ได้จ้ะ นายหัวใหญ่ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะจ๊ะและก็ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดที่มอบให้มาหยามันมีค่ามากสำหรับมาอย่างที่สุด"

"งั้นก็กลับบ้านดีๆนะมาหยา ฝันดีนะ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความบอกฉันด้วยแล้วกัน"นายหัวใหญ่ยังไม่วายจะหยอดคำหวานต่อหน้านายหัวอัสลานที่กำลังหงุดหงิดงุ่นง่านถึงที่สุด 

อัสลานลากมาหยาออกจากร้านทันทีเขาเลือกที่จะถือกระเป๋าของขวัญให้มาอย่าเองเพราะเขาไม่อยากให้มาหยาจับต้องสิ่งของของคนอื่นที่ไม่ใช่เขาเป็นคนมอบให้เธอ เขาหวงที่สุด