21

เธอไม่ได้อยากทำตัวเป็นเด็กสาวโรคจิตที่เฝ้ามองผู้ชาย แต่เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่มีความรักอย่างบริสุทธิ์ เพียงแค่อยากอยู่ใกล้คนที่รักโดยที่ไม่หวังอะไร และหากเขายังจำเธอได้ เขมมิกาก็ยินดีที่จะทำงานเพื่อชดใช้เงินทั้งหมดที่คุณหมอหนุ่มจ่ายเป็นค่ารักษาพยาบาลให้พ่อ

“ทำไมคุณถึงเป็นไปได้ขนาดนี้นะ”

เขมมิกาดึงตัวเองกลับมาที่ปัจจุบัน คิดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คุณหมอที่แสนอบอุ่นในวันนั้นจะกลายเป็นหมอที่ใจร้าย แถมสาดถ้อยคำแสนเจ็บปวดใส่ตนเองได้ขนาดนี้ แต่ที่แปลกคือ ทำไมเธอถึงยังทำใจเกลียดเขาไม่ลง…

วันต่อมา เขมมิกาไปทำงานสาย เพราะเมื่อคืนเอาแต่ร้องไห้เสียจนนอนหลับไปไม่รู้เรื่อง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าสายแล้ว หญิงสาวรีบวิ่งมาที่โต๊ะทำงานด้วยสภาพที่ผมยังเปียกอยู่

“เฮ้อ หมอธามมาหรือยังเนี่ย” พูดกับตัวเอง ก่อนจะแอบมองไปที่ประตูห้องของหมอหนุ่ม ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เธอคงจะเดินไปเคาะประตูแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เมื่อวาน หญิงสาวจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ แทน

“ทำไมวันนี้มาสายล่ะเค้ก” พิมอรเดินเข้ามาหาเขมมิกาด้วยสีหน้าเครียดจัด

“ขอโทษค่ะพี่พิม พอดีเมื่อคืน เค้กนอนไม่ค่อยหลับก็เลย…” แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ด้วยกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นเด็กที่เสียประวัติ

“ไม่มีอะไรหรอก พอดีหมอธามโทร.ไปหาพี่ ถามว่าเค้กไม่มาทำงานเหรอ พี่ก็เลยเดินมาดู ว่าแต่ได้เข้าไปเจอหมอธามหรือยัง?” พิมอรเอ่ยถามขึ้น

“ยังค่ะ” เขมมิกาก้มหน้าลง เธอไม่อยากเข้าไปเจอหน้าหมอหนุ่มในตอนนี้แม้จะรู้ดีว่าสักวันต้องเจอเขาอยู่ดีก็ตาม

“พี่ว่าเข้าไปรายงานตัวหน่อยดีกว่า ไม่งั้น เดี๋ยวหมอจะว่าเอา อ้อ! แล้วก็บอกเหตุผลดีๆ ด้วยล่ะว่าทำไมถึงมาสาย” สาวรุ่นพี่พูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มจางๆ ให้

“ขอบคุณค่ะพี่พิม พี่พิมไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวตอนเที่ยง เค้กเดินไปทานข้าวด้วยนะคะ” เขมมิกาส่งยิ้มอ่อนโยนให้พิมอร

และทันทีที่สาวรุ่นพี่เดินจากไป เธอก็ถอนหายใจออกมาทันที

“เฮ้อ”

ดวงตาคมหันไปมองที่ประตูห้องของหมอธามไทอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปเคาะประตู

ก๊อกๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ธามไทที่กำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วหวังว่าคนกำลังเปิดประตูมาจะเป็นเขมมิกา เมื่อเช้า เขาเห็นว่าเธอยังไม่ถึงโต๊ะทำงาน เล่นเอารู้สึกกังวลเสียจนต้องโทร.ไปถามพิมอร ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าแม่ตัววุ่นจะใจเสาะขอออกจากการฝึกงานไปเสียแล้ว

“เชิญ” เจ้าของห้องเอ่ยอนุญาตด้วยเสียงนิ่งเรียบ

ไม่นาน เจ้าของร่างบางก็เดินเข้าห้องมาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ

“สวัสดีค่ะคุณหมอ เค้กเข้ามารายงานตัวค่ะ เห็นพี่พิมบอกว่าคุณโทร.ไปหา ขอโทษนะคะที่วันนี้เค้กมาสาย” เขมมิกาก้มหน้าพูดโดยที่ไม่มองหน้าหมอหนุ่ม ด้วยกลัวว่าจะเผลอร้องไห้ออกมาให้เขาเห็น

“ทำไมมาสาย” ธามไทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา รู้สึกไม่ชอบใจอย่างมากที่เขมมิกาเอาแต่หลบสายตาเขาราวกับเขาเป็นยักษ์เป็นมาร

“พอดีว่ารถติดนิดหน่อยค่ะ เค้กจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ” เธอยังคงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบตามเคยและไม่ยอมสบตาหมอหนุ่มอีกตามเคย

“เป็นอะไร? ทำไมต้องก้มหน้า?” คราวนี้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขารู้ดีว่า เพราะอะไร เขมมิกาถึงเอาแต่ก้มหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดหงุดหงิดใจไม่ได้อยู่ดี

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยอมเงยหน้าขึ้นมาแต่โดยดี เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกแล้ว

ทว่า เพียงแค่เขมมิกาเงยหน้าขึ้นมา ธามไทก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นทันที ดวงตาของเด็กสาวตอนนี้ปูดบวมจนไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เมื่อคืน เจ้าตัวคงผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา และแน่นอนว่าสาเหตุคงจะเป็นเพราะเรื่องที่เขาพูดจาไม่ดีกับเธอ

“ร้องไห้ทั้งคืนเลยหรือไง?” หมอหนุ่มไม่ปล่อยให้ตนเองสงสัยนานจึงถามออกไปทันที แม้จะรู้สึกผิด แต่น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา

“เปล่าค่ะ สงสัย เมื่อคืน เค้กนอนดึก” เขมมิกาจับใบหน้าของตนเองทันที เธอรู้ว่าไม่สามารถโกหกธามไทได้ แต่ก็เลือกที่จะไม่บอกเขาตรงๆ อยู่ดี

“คิดว่าฉันโง่มากหรือไง ทำไม? โดนดุแค่นี้ถึงกับร้องไห้หนักขนาดนั้นเลยหรือไง” ธามไทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“คือว่า…” คนตัวเล็กรู้สึกร้อนที่ดวงตาอีกครั้ง เธอไม่อยากโดนชายหนุ่มต่อว่าอีก เพราะตอนนี้ สภาพจิตใจไม่พร้อมที่จะรับฟังคำพูดเจ็บแสบของเขาได้

“นี่หยุดนะ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอสักคำ จะร้องไห้ทำไม?”

ธามไทหน้าเสียขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าเริ่มเบะปากเหมือนเด็กกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง

“ฮึก เค้กขอโทษค่ะ ฮึก…” เขมมิกาเอามือปิดปากตนเองพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาด้วยกลัวว่าจะถูกชายหนุ่มต่อว่าอีก

“นี่กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง เมื่อคิดว่า ในสายตาของเขมมิกา เขาคงกลายเป็นหมอสุดโหดไปเสียแล้ว

“เค้กแค่กลัวถูกหมอไล่อีก” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มโดยที่ไม่สบตาเขา หารู้ไม่ว่าคำตอบของเธอเรียกรอยยิ้มจางๆ ให้ปรากฏบนใบหน้าหมอหนุ่มได้

“ถ้าไม่อยากโดนฉันไล่ก็เลิกเป็นเด็กขี้แยได้แล้ว” ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนเขมมิกาเงยหน้าสบตากับเขา

“หมอหายโกรธเค้กแล้วใช่ไหมคะ” เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงมีความหวัง แม้จะเสียใจกับถ้อยคำที่ธามไทต่อว่า แต่หากเขาหายโกรธ เธอก็พร้อมลืมเรื่องทุกสิ่ง

“ฉันไม่ได้โกรธ แค่อยากให้เธอรู้จักหน้าที่ของตัวเอง” หมอหนุ่มกลับมาทำน้ำเสียงเรียบอีกครั้ง เมื่อเริ่มรู้สึกว่าตนเองเผลออ่อนไหวกับสายตาออดอ้อนของหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว

“ค่ะ เค้กสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ทำให้หมอผิดหวัง” เขมมิกาค่อยๆ ส่งยิ้มให้คนร่างสูง รู้สึกดีใจเหลือเกินที่เขาไม่ได้โกรธเธอ

“อืม ถ้างั้นก็ออกไปทำงานของเธอได้แล้ว เดี๋ยวฉันมีเคสต้องผ่าตัด”

คราวนี้เป็นธามไทเสียเองที่ต้องหลบสายตาสาวน้อยจอมวุ่นด้วยไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขากำลังเกิดความรู้สึกแปลกๆ

“ค่ะ คุณหมอเข้าผ่าตัดก็สู้ๆ นะคะ”

เขมมิกาพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องแต่โดยดี โดยที่ไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของธามไท ขณะเขามองตามแผ่นหลังบอบบางจนร่างเล็กผ่านประตูออกไป...