17

“มึงอย่าเสือกเลย” ธามไทเลือกที่จะปฏิเสธด้วยที่ไม่อยากให้เรื่องของเขมมิกามารบกวนจิตใจอีก เพราะตอนนี้ เขาก็ห่วงที่เห็นเธอร้องไห้ออกไปจนแทบคลั่งแล้ว

“กูอยากเสือก ทีตอนนั้น มึงยังเสือกเรื่องของกูเลย” เวทัสเอ่ยถามปนขำที่เห็นว่าท่าทีของเพื่อนรักคงไม่ต่างจากตนเองเมื่อก่อนนัก

“ตอนนั้น มึงปรึกษาเรื่องผู้หญิงที่มึงชอบ แต่นี่มันเรื่องของเด็กฝึกงาน กูไม่อยากเอามาใส่ใจ เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ” ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับต้องการจะย้ำเตือนตัวเองเหมือนกันว่า เขมมิกาเป็นเพียงแค่เด็กฝึกงานก็เท่านั้น!

“โอเค เด็กฝึกงานก็เด็กฝึกงาน ว่าแต่น้องเขาชื่ออะไรวะ นี่ถ้าไม่มีข้าวฟ่าง กูจีบแล้ว ขนาดร้องไห้ยังน่ารักเป็นบ้า” เวทัสทำท่าทางนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวเมื่อครู่นี้ จนธามไทจ้องมองตาเขม็ง

“กูพูดเล่นคร้าบบบ แหม่นี่ขนาดแค่เด็กฝึกงานนะ” พูดด้วยความหมั่นไส้เพื่อนที่ไม่รู้จักความรู้สึกตัวเอง เขามั่นใจว่าผู้หญิงเมื่อกี้ต้องไม่ใช่เด็กฝึกงานธรรมดาอย่างแน่นอน

ก๊อกๆ ๆ ๆ

ประตูห้องถูกเปิดมาพร้อมกับเขมมิกาที่เดินถือแก้วน้ำเข้ามาสองแก้วเพื่อต้อนรับแขกของหมอธามไท หญิงสาวเดินเข้ามาโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขาแต่อย่างใด ด้วยกลัวว่าจะไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีก ใจจริง เธอไม่ได้อยากเข้ามาเลยสักนิด แต่ด้วยหน้าที่ และคำตราหน้าที่หมอหนุ่มบอกว่า เธอไม่ได้เข้ามาเพราะอยากทำงานจริงๆ จึงอยากให้เขาเห็นว่าเธอโตพอที่จะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้

“ขอบคุณครับ ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ” เวทัสรับแก้วน้ำจากหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่เพื่อนรักของตนไม่ยอมตอบเสียที

“ชื่อเค้กค่ะ ขอตัวนะคะ” เขมมิกาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ก็ไม่ได้สบตาเวทัสตรงหน้าแต่อย่างใด ด้วยกลัวว่าจะถูกธามไทใส่ร้ายว่าอ่อยเพื่อนเขาอีก

“ไม่เห็นต้องรีบไปเลย อยู่ด้วยกันก่อนสิ ผมชื่อเวทัสนะ เรียกว่าหมอว่านก็ได้ เป็นเพื่อนของไอ้หมอปากเสียนี่”

เวทัสพูดด้วยน้ำเสียงขำขัน ทำให้หญิงสาวตรงหน้ายอมเงยมองเขาแต่โดยดี

“ไอ้เหี้ยว่าน ออกไปได้แล้วเค้ก” ธามไทหันไปสั่งเขมมิกา และแน่นอนว่าเธอยังคงไม่ยอมสบตาเขาและเดินออกไปจากห้องเงียบๆ

“จะบอกกูได้ยังว่ามึงไปทำอะไร น้องเขาถึงได้กลัวมึงขนาดนี้ อย่าบอกนะว่ามึงปล้ำน้องเขากลางห้องทำงาน?” เวทัสคาดคั้นเพื่อนทันทีที่หญิงสาวออกจากห้องไป

“นี่มึงเห็นกูเป็นคนยังไง กูไม่ใช่มึงนะโว้ยที่เอาแต่จะจับคุณข้าวฟ่างกินในห้องทำงาน” ธามไทอดไม่ได้ที่จะแขวะเพื่อนรักของเขา

“ไม่ต้องมาเข้าเรื่องกูเลย ทำไมวะ ชอบน้องเขาหรือไง?” คราวนี้ถามจี้ใจดำเพื่อนรักออกไป และแน่นอนว่าคนอย่างธามไทก็รีบปฏิเสธเช่นกัน

“ชอบเหี้ยไร ไม่ใช่สเปกกูเลย มึงก็รู้” คนอย่างธามไทมักจะถูกตาต้องใจผู้หญิงที่สวย เซ็กซี่ ไม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเขมมิกา และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะกินเด็กเลยสักครั้ง

“ร้อนตัวฉิบหายเลย” เวทัสพูดด้วยความอารมณ์ดี

“กูไม่ได้ร้อนตัว โอเค ที่เค้กร้องไห้เพราะถูกกูดุ มึงพอใจยัง” ธามไทพูดออกไป ใจจริงไม่ได้อยากเล่าให้เพื่อนฟัง แต่เมื่อถูกคาดคั้นมากเข้าก็เลยยอมเล่า เพราะลึกๆ เขาก็อยากจะระบายความอึดอัดเรื่องเขมมิกาเช่นกัน

“ไม่พอใจ มึงต้องเล่ารายละเอียดด้วย” คนเป็นแขกจ้องหน้าเจ้าบ้านอย่างหาคำตอบ

“ก็เด็กมันทำนิสัยไม่ดี มาทำงานแต่วันๆ เอาแต่หว่านเสน่ห์ผู้ชายไปเรื่อย ทั้งไอ้หมอมาวิน แล้วล่าสุดไปคุยงานกับกูก็ไปหว่านเสน่ห์ใส่เจ้าของโรงแรมอีก กูก็เลยสั่งสอนไปนิดหน่อย” มาถึงตรงนี้ หมอหนุ่มก็พูดด้วยท่าทีเหมือนสำนึกผิดเล็กๆ

“น้องเขาหว่านเสน่ห์หรือว่าผู้ชายพวกนั้นมาชอบเขาเองมึงคิดให้มันดีๆ ไอ้ธาม” เวทัสเอ่ยถามราวกับจะเตือนสติเพื่อน

“ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ กูด่าแล้วก็ไล่ให้ไปทำงานกับคนอื่น เพราถ้าคิดจะจับกูคงไม่สำเร็จแน่นอน” ธามไทยักไหล่พูดทำเหมือนไม่ใส่ใจอะไร

“มึงนี่ก็หลงตัวเองเหมือนกันนะ แล้วที่บอกว่ากูมีเมียแล้วนี่กลัวว่าน้องเขาจะมาอ่อยกูหรือไง” เวทัสชี้มาที่ตัวเอง พร้อมกับตั้งคำถามด้วยความสงสัย

“เออ เพราะถ้าอ่อยมึงขึ้นมา มึงเองก็อาจจะห้ามใจไม่ได้ เผลอนอกใจคุณข้าวฟ่างขึ้นมา กูไม่อยากเป็นบาป อีกอย่าง เด็กมันจะได้รู้ว่าไม่ควรทำอะไรแบบนี้”

ธามไทพูดอย่างที่ตัวเองคิด ในขณะที่เวทัสได้แต่มองเพื่อนแล้วก็ส่ายหัวไปมา

“กูไม่มีทางนอกใจข้าวฟ่างหรอก ที่มึงกลัวกูอดใจไม่ไหว เพราะมึงกำลังอดใจไม่ไหว อยากจับเด็กฝึกงานของตัวเองกินเองมากกว่า” เวทัสพูดอย่างรู้ทัน คนถูกกล่าวหารีบปฏิเสธทันที

“หึ ไร้สาระกูไม่มีทางยุ่งกับคนในโรงพยาบาลแน่นอน” คนพูดมีน้ำเสียงมั่นใจ เขาไม่มีทางปล่อยให้เกิดเรื่องชู้สาวในโรงพยาบาล เพราะไม่อยากให้มีปัญหาตามมาเวลาที่ตนเองเบื่อและอยากเลิก

“กูจะบอกอะไรให้นะ กูว่ามึงกำลังเข้าใจอะไรผิดว่ะไอ้ธาม” เวทัสมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง เพราะไม่อยากให้เพื่อนพูดจาดทำร้ายจิตใจผู้หญิงโดยที่ไม่รู้ตัว

“เข้าใจผิดอะไรของมึง” ธามไทจ้องหน้าเวทัสกลับอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน

“กูว่าน้องเค้ก เขาไม่ได้อ่อยใคร เขาก็ทำตัวปกติ ดูจากที่เจอกูเมื่อกี้ กูไม่รับรู้ถึงสายตาผู้หญิงขี้อ่อยเลย กูว่าผู้ชายพวกนั้นต่างหากที่ชอบเด็กของมึง ส่วนมึงก็ทำตัวเป็นคนหวงก้าง กลัวว่าเด็กจะไปชอบคนอื่นก็เลยแสดงออกด้วยคำพูดหมาๆ เพราะอยากให้ผู้หญิงเจ็บ ทำไปเพื่อเหี้ยอะไร ลองถามตัวเองดูก่อน” เวทัสพูดออกมาอย่างใจคิด และจากประสบการณ์ของเขา ธามไทไม่เคยมีท่าทีสนใจผู้หญิงคนไหนขนาดนี้ นั่นเท่ากับว่าเป็นสัญญาณที่ดีที่เพื่อนจะได้รู้จักความรักเสียที

“มึงไม่รู้อะไร มึงเพิ่งเคยเจอเค้กครั้งแรก และกูก็ขอยืนยันว่า กูไม่ได้คิดอะไรกับเด็กฝึกงาน เค้กจะไปรักไปชอบใครก็เรื่องของเขา กูแค่อยากสงเคราะห์ให้ก็แค่นั้นเด็กมันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเที่ยวตามหาผู้ชายรวยๆ เพื่อเป็นทางลัดหาความสุขสบาย” คนไม่ยอมรับพูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่ไยดี เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับเขมมิกาอย่างที่เวทัสกล่าวหาทั้งนั้น ไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็คงเป็นเพียงความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอก็เท่านั้น

“โอ้โห กูขอปรบมือให้กับคำพูดคำจาของมึงจริงๆ ปากหมาไม่มีใครเกิน” เวทัสปรบมือให้ธามไทอย่างปากว่า ในขณะที่คนถูกประชดหันมามองหน้าเพื่อนด้วยสายตาดุ

“มึงไม่ต้องสนใจหรอก เรื่องนี้ กูเอาอยู่ ก็แค่เด็กคนหนึ่ง” ธามไทพูดยืนยันออกไป

“โอเคครับ คุณเพื่อน อย่าให้ถึงวันที่คลานเข่าเป็นหมามาหากูละกัน”

เวทัสพูดด้วยความหมั่นไส้ แต่ธามไทก็ไม่ได้โกรธเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ว่าแต่มึงมาหากูมีเรื่องอะไร ว่างมากหรือไง หรือว่าโรงพยาบาลใกล้เจ๊งเลยจะมาสมัครงานที่นี่ กูไม่รับ” เจ้าถิ่นพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก