19

เขมมิกาเก็บของอย่างว่าง่าย พร้อมกับลาฝ่ายบุคคลสาวกลับบ้านทันที และเธอเองก็ไม่อยากอยู่รอจนได้เจอกับธามไทอีก เพราะตอนนี้ หัวใจไม่เข้มแข็งพอที่จะเห็นหน้าของเขา

หญิงสาวกลับมาถึงห้องเช่าในเวลาเกือบสองทุ่ม ตอนแรกตั้งใจว่าจะซื้อกับข้าวกลับมากินต่อ แต่เมื่อมองดูอาหารแต่ละอย่างที่ตลาดแล้ว เขมมิกากลับรู้สึกพะอืดพะอม จนสุดท้ายไม่ได้ซื้ออะไรติดมือกลับห้องมา เธอรู้ดีว่ามันคงเป็นเพราะความเครียดที่สั่งสมมาตลอดทั้งวันทำให้กินอะไรไม่ลง

เขมมิกาเอื้อมไปหยิบรูปคู่กับพ่อบนเตียงนอน แล้วมองภาพนั้นด้วยความคิดถึงผู้เป็นพ่ออย่างสุดหัวใจ ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น วันนี้ เธอรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน จนไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปหาใคร ไม่รู้ว่าใครจะรับฟังทุกเรื่องได้เหมือนกับที่พ่อรับฟัง และใครจะรักเธอเหมือนที่พ่อรักเธอได้บ้าง

“เค้กคิดถึงพ่อ ฮึก”

คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมา ก่อนที่จะนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มต้นเหตุที่ทำให้เธอซึมเศร้ามาตลอดทั้งวัน ทำไมเขาถึงใจร้ายแตกต่างจากเมื่อห้าปีที่แล้วนัก…

ห้าปีที่แล้ว

เขมมิกาในวัยมัธยมศึกษาปีที่ห้ากลับมาที่บ้านเช่าของตนเองหลังจากเรียนหนังสือเสร็จ วันนี้ เธอกลับมาพร้อมข่าวดีจะบอก ‘ขจร’ ผู้เป็นพ่อว่าเกรดของเธอเทอมนี้ดีมาก และทำให้เธอได้ทุนเรียนฟรีต่อ ที่ผ่านมาเธอตั้งใจเรียนเพื่อให้ตัวเองได้รับทุนเรียนฟรีหวังแบ่งเบาภาระของผู้เป็นพ่อ เพราะรายได้ของขจรตอนนี้มาจากการเป็น รปภ. ที่ไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อน ส่วนหนึ่งเพราะอาการป่วยหลายโรค และโรคที่เสี่ยงมากที่สุดก็คือโรคหัวใจ…

ขจรเป็นโรคหัวใจ และหมอเคยย้ำกับเขาว่าให้ดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอ ไม่ควรอยู่ในสถานที่ร้อนจัดหรืออากาศเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันเพราะอาจทำให้หัวใจวายได้ ที่สำคัญที่สุดคืออย่ามีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจ และลูกสาวอย่างเขมมิกาก็ทำหน้าที่ลูกที่ดีมาตลอด ไม่เคยมีเรื่องให้คนเป็นพ่อต้องเครียด

ด้วยความที่สองพ่อลูกอยู่ด้วยกันเพียงลำพังมาตลอด แม่ของเขมมิกาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เธออายุไม่ถึงหนึ่งขวบ แม้แต่หน้าตาของแม่ เธอก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ ภาพถ่ายก็มีเพียงภาพหน้าศพของแม่เท่านั้น ทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับผู้เป็นแม่แทบไม่มีเลย ตั้งแต่จำความได้ก็มีแต่พ่อเท่านั้นที่อยู่เคียงข้าง และคอยดูแลเธออย่างดีจนไม่เคยรู้สึกขาดความรักและความอบอุ่น พ่อจึงเปรียบเสมือนทุกสิ่งในชีวิตของเขมมิกา

“พ่อคะ เค้กกลับมาแล้ว วันนี้ เค้กมีข่าวดีมาบอกพ่อด้วยนะคะ” ด็กสาววางกระเป๋าที่โต๊ะ ก่อนจะตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อ วันนี้ท่านบอกว่าจะไม่ไปทำงานเพราะรู้สึกเพลียๆ

“พ่อ…” เธอยังคงเรียกหาพ่อต่อไป พร้อมกับเดินหาทั่วบ้านด้วยความสงสัย

และเมื่อเรียกหาพ่อเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เด็กสาวจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป และภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจเธอหล่นวูบทันที!

“พ่อ!”

เขมมิกาตะโกนเรียกพ่อสุดเสียง ก่อนจะเขย่าตัวชายสูงวัยที่นอนหมดสติที่พื้นห้องน้ำอย่างแรง แต่เขย่าเท่าไหร่ พ่อก็ไม่รู้สึกตัวยิ่งทำให้ใจเสียมากกว่าเดิม ทว่า เธอก็พยายามตั้งสติก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าขึ้นมากดโทรศัพท์หารถพยาบาลทันที

“ช่วยด้วยค่ะ พ่อของหนูหัวใจวาย!”

“พ่อๆ ๆ ฟื้นสิ พ่ออย่าเป็นอะไรนะ”

เขมมิการ้องเรียกผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น ขณะที่เวรเปลกำลังเข็นรถพาชายสูงวัยเข้าห้องฉุกเฉิน จากนั้น เด็กสาวก็ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สนใจใคร ตอนนี้ พ่อของเธอถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินไปเป็นที่เรียบร้อยจึงได้แต่ภาวนาให้ท่านไม่เป็นอันตรายอย่างที่ตนเองนึกกลัวเท่านั้น

“คุณหมอคะ คนไข้อยู่ในห้องฉุกเฉินแล้วค่ะ”

ทันใดนั้น เสียงของพยาบาลก็ดังขึ้น พร้อมกับหมอหนุ่มที่กำลังจะเดินเข้าห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าเครียดจัด เขมมิกาไม่ลังเลที่จะเดินไปหาหมอหนุ่มทันที

“หมอคะ ช่วยพ่อของหนูด้วยนะคะ” เด็กสาวจับมือหมอด้วยสายตาอ้อนวอน ตอนนี้ เธอไม่รู้จะหวังพึ่งใครได้อีกแล้ว คุณหมอตรงหน้าเป็นความหวังเดียวเท่านั้น

“หมอธามคะ เร็วค่ะ”

พยาบาลตะโกนเรียกหมออีกครั้งทำให้หมอหนุ่มหันมามองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าเครียดจัดอีกรอบ

“หมอจะทำอย่างเต็มที่ครับ”

หมอธามไทเดินเข้าห้องผ่าตัดด้วยความเร่งรีบ เขมมิกามองภาพนั้นด้วยความหวัง และเธอกลับรู้สึกอุ่นใจอย่างแปลกประหลาด เมื่อรู้ว่าพ่อกำลังอยู่ในการดูแลของคุณหมอผคนนี้

“พ่ออย่าเป็นอะไรนะคะ”

เขมมิกาเดินไปมาอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินนานกว่าสามชั่วโมง หมอก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาสัดที เด็กสาวไม่รู้จะทำอย่างไร และไม่รู้จะหันไปพึ่งใครจึงได้แต่กอดตัวเองที่ตอนนี้ยังสวมชุดนักเรียนอยู่อย่างแนบแน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“ญาติคุณขจรครับ”

หมอธามไทออกจากห้องผ่าตัดมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจัด เขมมิการีบเดินไปหาเขาทันที

“พ่อเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ พ่อปลอดภัยดีใช่ไหมคะ?” เธอเขย่ามือคุณหมอตรงหน้าอย่างมีความหวัง แต่สายตาและสีหน้าของหมอทำให้หัวใจหล่นวูบอีกครั้ง

“ตอนนี้ อาการของคุณขจรไม่สู้ดี หนูมาคนเดียวหรอ” หมอหนุ่มเอ่ยถาม

“ค่ะ พ่อมีแค่หนู และหนูก็มีแค่พ่อ ฮึก หมอช่วยพ่อหนูด้วยนะคะ” เขมมิการ้องไห้ออกมาอย่างลืมอาย นาทีนี้ เธอขอแค่ให้พ่อปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว

“ทำใจดีๆ นะครับ หมอไม่อยากให้ญาติคาดหวังเกินความเป็นจริง แต่หมอจะรักษาสุดความสามารถ”

เขมมิกามองหมอหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะปล่อยให้เขาเข้าไปรักษาผู้เป็นพ่อของเธอต่อ

“แม่ขา ช่วยให้พ่อปลอดภัยด้วยนะคะ” และได้แต่ภาวนาถึงผู้เป็นแม่ให้ช่วยดลบันดาลให้พ่อปลอดภัย...

เวลาล่วงเลยไปอีกสามชั่วโมง เขมมิกายังไม่ละสายตาไปจากห้องผ่าตัด เธอได้แต่รอหมอหนุ่มเดินออกมาด้วยความหวัง และในที่สุด เขาก็เปิดประตูห้องผ่าตัดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“หมอคะ…”

“ผมเสียใจด้วยครับ คนไข้เสียชีวิตแล้ว” หมอหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับเป็นเรื่องปกติที่เขาต้องคอยรายงานคนไข้

“ทำไมคะ พ่ออยู่ในมือหมอแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมพ่อถึงไม่ฟื้น ฮึก”