22

เขมมิกาเริ่มรู้สึกดีขึ้น อาจเป็นเพราะธามไทคุยด้วยเมื่อช่วงเช้าทำให้รู้ว่า ตอนนี้ เขาไม่ได้โกรธเธอเหมือนเมื่อวาน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันทำให้เห็นจริงๆ ว่าหมอหนุ่มมีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอเป็นอย่างมาก หากเขาโกรธ หญิงสาวก็เศร้าได้ทั้งวันทั้งคืน และหากหายโกรธ เธอก็สามารถกลับมาสดใสร่าเริงราวกับกดสวิตซ์ได้

“อารมณ์ดีต่างเมื่อวานเลยน้า วันนี้สงสัยไม่โดนหมอธามดุละสิ” พิมอรเอ่ยถามนักศึกษาฝึกงานสาว หลังจากที่ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในใบหน้ายิ้มแย้มต่างจากเมื่อวานสิ้นดี

“เอ่อ ค่ะ วันนี้ หมอธามไม่ดุเค้กเลย” เขมมิกาตอบยิ้มๆ เธอไม่ได้โกหก แต่บอกไม่หมดต่างหาก สาเหตุที่ดีใจเพราะหมอหนุ่มไม่โกรธเธอแล้ว

“ดีแล้ว เห็นไหม พี่เคยบอกว่าแล้วว่า หมอธาม ถ้าบทจะดีก็คือดีเลย อีกอย่าง ถ้าหมอเริ่มพูดดีกับเรา แปลว่าเราทำงานดี เริ่มผ่านบททดสอบจากหมอแล้วด้วยนะ” ฝ่ายบุคคลสาวพูดอย่างให้กำลังใจ

“ถ้าเป็นอย่านั้นจริงๆ ก็ดีสิคะ เผื่อว่าเค้กจะได้มีโอกาสทำงานที่นี่บ้าง” แม่สาวน้อยหน้าหวานได้แต่หวังใจเล็กๆ ว่าธามไทจะนึกเอ็นดูเธอขึ้นมา แม้จะไม่ได้มอบตำแหน่งเลขาฯ ให้ แต่อาจให้ตำแหน่งอื่นๆ ในโรงพยาบาลนี้

“อะแฮ่มๆ เมื่อกี้ได้ยินแว่วๆ ว่าใครอยากทำงานที่นี่นะครับ” จังหวะนั้น มาวินก็เดินเข้ามาร่วมวงสนทนากับสองสาว ก่อนจะส่งยิ้มให้ทั้งคู่อย่างเป็นมิตร

“อ้าว หมอวินสวัสดีค่ะ”

พิมอรเอ่ยทักผู้มาใหม่ ในขณะที่เขมมิกาเองก็ก้มหัวเพื่อทำความเคารพชายหนุ่มน้อยๆ เธอเริ่มวางตัวไม่ถูก เพราะกลัวว่าหากธามไทรู้จะใส่ร้ายว่าตนเองจงใจอ่อยหมอมาวินอีก

“สวัสดีครับคุณพิมพ์ สวัสดีครับเค้ก เมื่อกี้ หมอได้ยินว่าเค้กอยากทำงานที่นี่เหรอ” มาวินเอ่ยถามคนตัวเล็กอย่างเป็นมิตร แม้จะพอสัมผัสได้ว่าธามไทดูหวงเด็กฝึกงานคนนี้เป็นพิเศษ แต่ตราบใดที่เขมมิกายังไม่มีเจ้าของ เขาก็มีสิทธิ์ที่จะเดินหน้าจีบหญิงสาวต่อไป

“ใช่ค่ะ แต่คงต้องรอฝึกงานเสร็จเลย” สาวน้อยยิ้มรับอย่างมีมารยาท

“ก็อีกไม่นานแล้วนี่ครับ ถ้าสนใจอยากสมัครบอกได้นะยังไงเดี๋ยวหมอช่วยเอง” มาวินพูดอย่างใจคิด แม้ว่าธามไทจะพูดว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีเลขาฯ แต่เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเขมมิกา เขาก็พอที่จะช่วยหาตำแหน่งงานในโรงพยาบาลให้ได้

“ขอบคุณนะคะหมอวิน” เขมมิกาไม่อยากทำลายน้ำใจของใครจึงตอบรับน้ำใจของมาวินอย่างว่าง่าย

“แหม หมอวินนี่ใจดีกับน้องเค้กจังเลยนะคะ ปกติไม่เห็นสนใจเด็กฝึกงานที่ไหน นี่คิดอะไรกับน้องสาวพิมพ์หรือเปล่าเนี่ย” พิมอรได้โอกาสเอ่ยถามขึ้น เพราะเธอเองก็อยากจะให้หมอหนุ่มพูดออกมาให้ชัดเจนไปเสียเลย

“หมอว่าหมอก็ชัดเจนนะครับ”

มาวินตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนจะยิ้มให้เขมมิกาอย่างสื่อความหมาย ในขณะที่เจ้าตัวได้แต่อ้าปากค้างด้วยอาการเหวอรับประทาน

“เอ่อ…” แล้วก็ถึงกับไปไม่เป็น แม้ว่าหมอมาวินจะพูดตรงเสียยิ่งกว่าอะไร แต่คนอย่างเธอไม่กล้าพอที่เอ่ยปากปฏิเสธเขาในทันที

“เดี๋ยวหมอไปทำงานต่อก่อนนะครับ ไว้คุยกันนะ”

เมื่อเห็นว่าเขมมิกายังคงอ้ำๆ อึ้งๆ มาวินจึงขอตัวเลี่ยงออกไปก่อนเพื่อให้หญิงสาวได้ตั้งสติ และพอคล้อยหลังมาวินเดินจากไปได้ไม่นาน พิมอรก็พูดขึ้นด้วยความถูกอกถูกใจ

“นั่นไง พี่ว่าแล้วว่าหมอมาวินต้องชอบเค้กแน่ๆ”

“ไม่หรอกมั้งคะ อาจเพราะเค้กเป็นเด็กฝึกงาน หมอวินก็เลยอยากจะแซวเล่น” หญิงสาวพยายามพูดเพื่อปลอบใจตัวเอง เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาชอบเลยสักนิด ด้วยกลัวว่าเรื่องนี้จะรู้ถึงหูของธามไทเข้า

“ไม่หรอก หมอวินไม่เคยยุ่มย่ามกับเด็กฝึกงานคนไหนมาก่อน และค่อนข้างไว้ตัว กับเค้กนี่คนแรกเลยที่มาตีสนิทด้วย สงสัยจะรอให้เค้กเรียนจบแล้วค่อยเดินหน้าจีบแน่ๆ” สาวรุ่นพี่ทำท่าทางคิด และมั่นใจว่าคราวนี้หมอหนุ่มเอาจริงแน่นอน

“แต่เค้กไม่ได้คิดอะไรกับหมอวินเลยนะคะ” เขมมิกาพูดด้วยสีหน้ากังวล พลางคิดว่าหากหมอมาวินมาพูดแบบนั้นอีก เธอจะหาทางปฏิเสธออกไป

“ใจเย็นๆ เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา หมอมาวินก็ไม่ได้แย่อะไรเลยนะ หรือว่า...อย่าบอกนะว่าเค้กมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

คราวนี้ พิมอรเริ่มสงสัย และมองหน้าเขมมิกาอย่างจับผิด เธอกลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่พร่ำบอกมาตลอดจะเกิดขึ้น

“ค่ะ เค้กมีคนที่เค้กชอบอยู่แล้ว” เขมมิการู้ดีว่าไม่อาจปิดบังพิมอรได้ และคิดว่าความรู้สึกที่ตนเองมีให้คุณหมอหนุ่มไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร เธอมีสิทธิ์ที่จะรัก เพราะความรักของเธอไมได้ทำร้ายใคร แต่ก็ไม่จำเป็นให้ธามไทต้องรู้ตัว

“อย่าบอกนะว่า….เฮ้อ! พี่เตือนแล้วนะเค้ก”

พิมอรถึงกับเหนื่อยใจขึ้นมาทันที เพราะไม่อยากให้เด็กฝึกงานแสนน่ารักต้องมาเจ็บปวดกับเรื่องหมอธามไท เพราะถึงอย่างไร หมอหนุ่มผู้เย็นชาก็ไม่คิดจะปักหลักกับใครจริงจัง

“พี่พิมพ์ไม่ต้องห่วงนะคะ เค้กดูแลใจตัวเองได้รับรองว่าไม่ให้เสียเรื่องงานแน่นอน” เจ้าของร่างบางยิ้มออกไปด้วยความมั่นใจ และรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเธอมาก

“เรื่องงานก็ส่วนหนึ่ง แต่หลักๆ คือพี่เป็นห่วงความรู้สึกเค้กนะ หมอธามไม่คิดจริงจังกับใคร อย่างมากก็แค่คบผ่านๆ แป๊บเดียวก็เลิก ถ้าเค้กคิดจริงจัง พี่ว่าอย่าเลยนะ เค้กน่ารัก นิสัยดี มีผู้ชายอีกมากที่พร้อมจะเป็นคนรักดีๆ และทำให้เค้กมีความสุข”

ฝ่ายบุคคลสาวพูดด้วยความเป็นห่วง หากเป็นหมอมาวินก็คงไม่ห้าม แต่พอเป็นหมอธามไทใจหินเข้าแล้ว เธอรู้ปลายทางดีว่าเขมมิกาจะต้องเศร้าเสียใจอย่างแน่นอน

“เค้กรู้ดีค่ะ และเค้กก็ไม่หวังอะไรจากหมอธามเลย แค่ทุกวันนี้ หมอธามให้โอกาสเค้ก มันก็มากพอแล้ว” พยายามบอกใจตัวเองอยู่ทุกวันว่าหมอหนุ่มไม่มีวันสนใจตนเอง แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อความรักที่เกิดขึ้น มันไม่สามารถลบล้างได้ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วัน

“แล้วหมอธามรู้ไหมว่าเค้กคิดยังไงกับเขา” สาวรุ่นพี่เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“คิดว่าไม่รู้นะคะ หมอธามรำคาญเค้กยิ่งกว่าอะไร ถ้ารู้คงไล่ตะเพิดไปไกลๆ แล้ว” เขมมิกาขำทั้งน้ำตาตกใน แม้ว่าวันนี้ ธามไทจะพูดดีด้วย แต่ลึกๆ ก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้ชอบหน้าเธอเท่าไหร่นัก

“เฮ้อ...ยัยเค้กเอ๊ย หาเรื่องให้ตัวเองเสียใจแท้ๆ” พิมอรส่ายหน้าด้วยความสงสาร แต่เมื่อสาวน้อยคนสวยยืนยันว่าดูแลตัวเองได้ เธอก็ไม่อยากออกความเห็นอะไรอีกในเรื่องนี้

“ขอบคุณพี่พิมพ์นะคะที่เป็นห่วง และก็หวังดีกับเค้กมาตลอด”