20

เด็กสาวร้องไห้ออกมา เธอไม่สามารถรับความจริงได้ เมื่อเช้า พ่อยังคุยดีๆ กับเธออยู่เลย ทำไมตกเย็นถึงได้จากกันไปเช่นนี้

“ลองติดต่อญาติผู้ใหญ่ดูนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” แวบเดียวเท่านั้นที่เด็กสาวเห็นสายตาสั่นระริกของคนเป็นหมอ ก่อนที่สายตาของเขาจะนิ่งเรียบอีกครั้ง

“ฮึก พ่อ”

เขมมิกาไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด นาทีนี้ หัวใจดวงน้อยทั้งดวงแตกสลายเสียจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เด็กสาวปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่คิดจะห้ามมัน พ่อเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างและเป็นแรงบันดาลใจให้เธอทำสิ่งต่างๆ มาวันนี้ไม่มีพ่อ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่อย่างไรต่อไป...

ผ่านไปเกือบสัปดาห์ เขมมิกาจัดแจงเรื่องงานศพของผู้เป็นพ่ออย่างโดดเดี่ยว โชคดีที่ท่านทำประกันชีวิตเอาไว้ก่อนที่จะตรวจพบว่าเป็นโรคหัวใจ ทำให้ตอนนี้ เธอพอมีเงินติดตัวอยู่บ้างและสามารถนำมาจัดงานศพเล็กๆ ให้ผู้เป็นพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งในงานจะมีแขกไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนที่ทำงานของพ่อและเพื่อนๆ รวมถึงครูที่โรงเรียนของเธอไม่กี่คนเท่านั้น

วันนี้ เขมมิกาเริ่มตั้งสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว แม้ว่าจะยังคงเศร้าเสียใจอยู่ แต่เด็กสาวก็มีความรับผิดชอบมากพอ คืนนั้น เธอออกจากโรงพยาบาลไปโดยที่ไม่ทันได้จ่ายค่ารักษา และโชคดีที่คุณหมอเจ้าของโรงพยาบาลซึ่งเป็นคนผ่าตัดให้พ่อใจดี ยอมให้เธอตามมาจัดการค่าใช้จ่ายทีหลังได้

“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลของคนไข้ชื่อขจรค่ะ” เขมมิกาแทนตัวเองว่า ‘ดิฉัน’ เพราะหลังจากนี้ไป เธอจะไม่ทำตัวเป็นเด็กอีกแล้ว จะต้องโตขึ้น เข้มแข็งมากขึ้นอีกเป็นสิบเท่า

“เอ๊ะ มีคนจ่ายให้แล้วนะคะ” ฝ่ายบัญชีของทางโรงพยาบาลแจ้งมาทำเอาเขมมิกางุนงงทันที เพราะเธอไม่มีญาติที่ไหนแล้วใครกันที่เป็นคนจ่ายค่ารักษาให้ผู้เป็นพ่อ

“ดูผิดหรือเปล่าคะ ดิฉันไม่มีญาติที่ไหนเลยค่ะ” สาวน้อยเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“แน่ใจค่ะ ค่ารักษาสองแสนห้า ตอนนี้มีคนจ่ายให้แล้วค่ะ” ฝ่ายบัญชียังคงยืนยันออกไป

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นพอจะบอกได้ไหมคะ ว่าใครเป็นคนจ่ายค่ารักษาพ่อให้ฉัน” เอ่ยถามอีกครั้ง หากมีคนใจบุญช่วยเหลือจริงๆ เธอก็จะไปขอบคุณเขาด้วยตัวเอง

“เอ…ไม่สิ เคสนี้ คุณหมอของเรารักษาให้ฟรีค่ะ”

ฝ่ายบัญชีตรวจสอบดูอีกครั้งก่อนจะตอบออกมา เมื่อเห็นว่านายแพทย์เจ้าของเคสเป็นคนเซ็นจัดการค่าใช้จ่ายให้เอง

“คุณหมอ….ชื่ออะไรเหรอคะ?” เอ่ยถามจบแล้วก็นึกถึงหมอที่ผ่าตัดให้พ่อของเธอในคืนนั้น เธอได้ยินพยาบาลเรียกเขาว่า ‘หมอธาม’ แต่หญิงสาวไม่มั่นใจนัก

“หมอธามไทค่ะ เป็นศัลยแพทย์ทรวงอก และก็เป็นผู้บริหารโรงพยาบาลที่นี่ด้วยค่ะ คุณหมอเซ็นกำกับไว้ว่า ‘ไม่คิดค่ารักษา’ ค่ะ” ฝ่ายบัญชีตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กับนักเรียนสาว

“ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขอพบคุณหมอได้ไหมคะ ดิฉันอยากขอบคุณคุณหมอค่ะ” เขมมิกาตอบจากใจจริง เธออยากขอบคุณเขา และหากมีเงินเมื่อไหร่ก็จะจ่ายคืนให้หมอธามไทอย่างแน่นอน

“พี่ว่าน้องอย่าไปยุ่งกับหมอธามเลยดีว่าค่ะ คุณหมอเป็นคนใจดีก็จริง แต่ไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวาย ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ปกติ คุณหมอก็ช่วยคนไข้ที่ไม่มีเงินรักษาแบบนี้อยู่บ่อยๆ ยังไง พี่เสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยนะคะ” ฝ่ายบัญชีตอบกลับด้วยความเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้า

“ขอบคุณมากนะคะ”

จากนั้น เด็กสาวก็ยอมเดินออกจากห้องบัญชีแต่โดยดี เธอยังจำใบหน้าของหมอหนุ่มได้ดี และหวังว่าจะได้พบกับเขาอีกครั้งหนึ่ง

ทันใดนั้นเหมือนฟ้าได้ยินคำขอของคนอาภัพ หมอธามไทกำลังดูเอกสารในมือตนเองขณะเดินผ่านหน้าของเขมมิกาไป เธอไม่รอช้าเรียกหมอหนุ่มทันที

“คุณหมอคะ หมอธาม”

เขมมิกาวิ่งไปจับแขนหมอหนุ่มไว้ เขาชะงักและหันกลับมามอง ก่อนจะค่อยดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเธออย่างไว้ตัว

“ครับ” หมอธามไทเลิกคิ้วมองหน้าสาวน้อยตรงหน้า

“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะที่ช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพ่อ ถ้าฉันมีเงินจะรีบเอามาคืนค่ะ” เขมมิกาพูดออกไปด้วยความตื้นตันใจ

“อ๋อ หนูนั่นเอง หมอยินดีช่วยครับ แล้วก็ขอแสดงความเสียใจด้วยอีกครั้ง ยังไงก็ตั้งใจเรียนนะ พ่อต้องภูมิใจในตัวหนูแน่ หมอขอตัวก่อนนะครับ”

หมอธามไทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะส่งยิ้มจางๆ ให้เด็กสาวและเดินหันหลังจากไปในที่สุด

ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังหมอหนุ่มที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่เต้นรัวแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน การกระทำและน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นของเขา มันช่วยประคับประคองจิตใจของเด็กสาวที่กำลังโดดเดี่ยวได้เป็นอย่างดี และตั้งแต่วินาทีนั้น เธอก็หลงรักหมอหนุ่มจนไม่สามารถห้ามความรู้สึกได้

เขมมิกาตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อให้ได้ทุนเรียนฟรี และเลือกเรียนคณะบริหารตามที่ตนเองสนใจ แต่ความต้องการลึกๆ ของเธอก็ยังคงอยากใกล้ชิดกับหมอหนุ่มอีกครั้ง

เธอยังคงนึกถึงทั้งน้ำเสียงและคำพูดแสนอ่อนโยนที่หมอธามไทพูดให้กำลังใจในวันที่ตนเองแทบไม่เหลือใคร มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่สำหรับเขมมิกา มันคือความทรงจำดีๆ จนตัดสินใจว่า เมื่อถึงช่วงเวลาฝึกงาน เธอจะยื่นเรื่องขอเข้าฝึกงานที่โรงพยาบาลอินทาราม เพื่อให้ได้ใกล้ชิดหมอธามไทอีกครั้ง ทว่า ถึงแม้จะพยายามส่งใบสมัครไปตั้งแต่ตอนเรียนปีสาม แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครตอบรับกลับมาสักที

เขมมิกาต้องเรียนไปทำงานไป โดยทำงานที่ร้านนมแถวมหาลัยทุกวันตอนเย็นและวันเสาร์อาทิตย์อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หรือเรียกได้ว่าไม่มีสิทธิ์เหนื่อยด้วยซ้ำ เพราะถึงแม้จะได้ทุนเรียนฟรี แต่ค่าใช้จ่ายในการเรียนก็มีมากมาย เงินประกันจากตอนที่พ่อเสียก็เริ่มหมดลง จากเคยอยู่บ้านเช่า เด็กสาวก็ต้องย้ายไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ราคาถูกแทน และแน่นอนว่าพอเป็นห้องราคาถูก สภาพแวดล้อมที่ได้ก็ตามราคา นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขมมิกาต้องทำงานอย่างหนักขณะพยายามส่งใบสมัครเข้าฝึกงานที่โรงพยาบาลอินทารามในคราเดียวกัน

และแล้วความพยายามของเธอก็เป็นผล เมื่อพิมอร ฝ่ายบุคคลของโรงพยาบาลติดต่อมาว่าอยากให้เธอฝึกงานเป็นเลขานุการของคุณหมอท่านหนึ่ง และจะมีเงินเดือนให้ด้วย ตอนนั้น เขมมิการีบตอบตกลงอย่างไม่ลังเลทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมอท่านที่ว่าคือใคร และเมื่อได้รู้ว่าหมอคนนั้นคือหมอธามไท หญิงสาวก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่