18

“โห ปากมึงนี่นะ กูแค่ผ่านมาก็เลยแวะมาหา เห็นมึงหายเงียบไปหลายวัน เคลียร์เรื่องคุณศศิแล้วเหรอวะ” เวทัสเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ยัง เดี๋ยวกูจะจัดการเร็วๆ นี้แหละ เบื่อเหมือนกัน” เมื่อพูดถึงศศิ ธามไทก็รู้สึกหนักใจขึ้นมา เขาต้องรีบบอกความรู้สึกของตัวเองให้หญิงสาวรู้โดยเร็ว แม้ที่ผ่านมา ตนเองจะชัดเจนมาตลอดว่าไม่ได้ชอบอีกฝ่ายก็ตาม

“ก็ดี จะได้จีบน้องเค้กได้เต็มที่” เวทัสไม่วายแซวเพื่อนอีกครั้ง และก็ถูกมองกลับมาตาจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่องทันที

“มึงไม่ต้องพูดละ งานปาร์ตีประจำปีของโรงพยาบาลกู มึงจะมาปะ เชิญคุณข้าวฟ่างมาด้วยนะ” ธามไทพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องเชิญเพื่อนรักเพื่อนร้ายของตนเองไปงานด้วย

“จัดที่โรงแรมไหนวะ?” คนมาเยือนเอ่ยถามขึ้นก่อนจะจิบน้ำที่เขมมิกาเอามาเสิร์ฟให้

“เดอะริเวอร์”

“อะไรนะ! โรงแรมไอ้ปริญอะนะ?” สิ้นคำตอบ เวทัสก็เอ่ยถามกลับด้วยความตกใจทันที

“เออ มึงรู้จักเขาด้วยเหรอวะ” ธามไทมองหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ทีงี้อยากรู้ขึ้นมาเลยนะ ไอ้ปริญมันเคยจีบเมียกู แต่เอาจริงๆ มันก็นิสัยใช้ได้ มันกำลังจีบคุณเค้กอยู่งั้นดิ ถ้ามึงไม่ชอบเด็กมันก็ไม่ต้องไปขัดขวางไอ้ปริญหรอก เพราะไอ้นี่ มันก็ไว้ใจได้อยู่” เวทัสพูดอย่างใจคิด เพราะอย่างน้อยก็ชื่นชมปริญไม่น้อยที่ไม่เคยมาวอแวกับเมรีญาอีกเลย

“นี่สรุป มึงเป็นเพื่อนใครกันวะ” ธามไทเอ่ยถามอย่างไม่ชอบใจนัก

“ก็เพื่อนมึงนี่แหละ กูก็บอกอยู่นี่ไงว่า ถ้ามึงไม่ชอบน้องเค้กก็ปล่อยให้ปริญจีบไป” เวทัสยักไหล่อย่างเอาคืน เพราะมั่นใจว่าเพื่อนกำลังหลงรักเด็กฝึกงานอย่างไม่รู้ตัวแน่นอน

“มึงกลับไปได้แล้ว กูมีเคส”

ธามไทรีบไล่เวทัสทันที เพราะไม่อยากถูกเพื่อนจับผิด อีกทั้งตนเองก็มีเคสต้องผ่าตัดพอดี แม้ว่าชายหนุ่มจะวุ่นกับงานส่วนบริหาร แต่เขาเองก็ยังคงทำหน้าที่หมอของโรงพยาบาลอยู่

“รีบไล่เลยนะมึง เคๆ ไว้เจอกันวันงาน”

เวทัสยอมเดินออกไปอย่างว่าง่าย ทิ้งให้ธามไทอยู่กับความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับตนเองเพียงคนเดียว

คุณหมอหนุ่มไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมต้องหงุดหงิดเพียงเพราะคำยืนยันจากเพื่อนว่าปริญเป็นคนดี ทั้งที่หากเขาอยากให้เขมมิกาได้ดีก็ควรจะสนับสนุนเธอ ไม่ใช่รู้สึกอยากกีดกันเธอกับผู้ชายทุกคนแบบนี้!

พิมอรสังเกตเห็นว่านักศึกษาสาวมีท่าทีแปลกไป ปกติหญิงสาวจะเป็นเด็กร่าเริงแจ่มใส แต่วันนี้ตลอดทั้งวัน แม้แต่ตอนกินข้าว เขมมิกาก็ไม่ยิ้มแย้ม และกินไปเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

“เค้ก เลิกงานแล้วนะยังไม่กลับบ้านหรอ”

พิมอรอดห่วงหญิงสาวในการดูแลของตัวเองไม่ได้ เพราะถึงอย่างไรตนเองก็เป็นคนพาเขมมิกาเข้ามาที่นี่

“เอ่อ จริงด้วยค่ะ เค้กทำงานเพลินจนลืมดูเวลาไปเลย”

จริงๆ เขมมิกาเอาแต่คิดเรื่องของธามไทวนไปมาต่างหาก ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อช่วงเช้า เธอก็ไม่ได้พูดคุยกับหมอหนุ่มอีกเลยเนื่องจากว่าเขามีเคสผ่าตัด และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะกกลับมาที่ห้องทำงาน

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า พี่เห็นเค้กดูเหม่อๆ ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันแล้ว” คนเป็นรุ่นพี่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่วงนี้ เค้กแค่กลัวว่าจะทำงานผิดพลาดก็เลยดูเครียดไปหน่อย” เธอเลือกที่จะโกหกออกไป เพราะไม่กล้าบอกใครเรื่องที่โดนหมอธามไทต่อว่า

“แล้วทำงานกับหมอธามเป็นไงบ้าง คุณหมอให้ดูงานอะไรบ้าง ฮึ?”

พิมอรเอ่ยถามขึ้นทันทีที่มีโอกาส เพราะปกติแล้ว เลขาฯ ของหมอธามไทจะต้องเป็นคนละเอียดและรู้แทบทุกเรื่องของชายหนุ่ม แต่ขณะเดียวกันก็จะมีช่องว่างเล็กๆ ที่เลขาฯ ปกติไม่สามารถเข้าถึงเขาได้

“ก็…คอยดูตารางงานให้คุณหมอค่ะ ทั้งตารางงานด้านบริหาร แล้วก็ตารางผ่าตัด แต่ก็ยังงงๆ อยู่บ้างเรื่องงานบริหาร เค้กไม่เคยรู้จักงานด้านนี้มาก่อนค่ะ” เขมมิกาพูดตอบตามตรง

“ค่อยๆ เรียนรู้ไปเดี๋ยวก็เข้าที่เข้าทาง”

โดยปกติแล้ว หมอทั่วไปอาจไม่จำเป็นต้องมีเลขาฯ แต่สำหรับธามไทซึ่งเป็นถึงผู้บริหารของโรงพยาบาล ทำให้ชายหนุ่มควบสองบทบาท และแน่นอนว่าเขาแทบไม่มีเวลาจัดสรรเวลาส่วนตัว พิมอรจึงเสนอให้หาเลขาฯ สักคนมาช่วยจัดสรรเวลา และที่ผ่านมาก็มักจะมีปัญหาเลขาฯ สาวหลงรักหมอหนุ่มนั่นเอง และตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเขมมิกาจะไม่เป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นเพราะเธอไม่อยากให้เด็กสาวน่ารักๆ ต้องเสียใจ

“เค้กก็หวังว่าอย่างนั้นค่ะ มีเวลาอยู่ที่นี่แค่สองเดือน เค้กจะทำเต็มที่ไม่ให้พี่พิมผิดหวังแน่นอน” หญิงสาวตอบจากใจ เพราะต่อให้จะเสียใจที่โดนชายหนุ่มต่อว่าแค่ไหน แต่เธอก็จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดต่อไป ด้วยที่ไม่อยากให้คนที่ช่วยผลักดันเธอต้องเดือดร้อนไปด้วย

“ถ้างั้น พี่ว่าเค้กไปกลับไปพักผ่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาทำงานใหม่ วันนี้ เราดูเพลียๆ”

พิมอรพูดด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง แม้เขมมิกาจะไม่ยอมบอกความจริงออกมาแต่คนผ่านโลกมาก่อนก็สังเกตเห็นว่ารุ่นน้องสาวตาแดงผิดปกติ

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้น เค้กกลับก่อนนะคะพี่พิม”