16

“หมอเข้าใจว่าเค้กต้องการอะไรคะ” เมื่อทนไม่ไหวจึงเอ่ยถามออกไปตามตรง เธอคิดว่าเขาคงเข้าใจอะไรตนเองผิดไปแน่ถึงได้ออกปากไล่กันแบบนี้

“ฉันจะไม่อ้อมค้อมละกันนะ ฉันไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าเด็กอย่างเธอต้องการอะไร ตอนแรกก็คงตั้งใจจะมาอ่อยฉัน ใช้ทางลัดเพื่อให้ตัวเองได้สบายไวๆ แต่พอฉันไม่สนใจก็เลยทอดสะพานหาไอ้หมอวิน ตอนแรก ฉันก็คิดว่าเธอกับหมอวินชอบกันจริงๆ แต่พอวันนี้มาเห็นว่าเธอเองยังไปหว่านเสน่ห์ให้กับคุณปริญ ฉันก็เข้าใจแล้วว่าจริงๆ เธอคงจะหาใครสักคนก็ได้ที่รวยพอจะทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้น”

“ไม่ใช่นะคะ!” คนตัวเล็กรีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยความรู้สึกโกรธจัด

“อันที่จริง ไอ้เรื่องครอบครัวแสนเศร้าที่เธอเล่ามา ฉันว่าก็ถือเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้ชายอย่างหมอวินหรือคุณปริญสงสารได้อยู่นะ พวกนั้นน่าจะหลงเธอทั้งรูปร่าง หน้าตา แล้วก็สงสารชีวิตของเธอจนต้องอยากยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจนะว่า พวกนั้นจะให้เธออยู่ในฐานะอะไร” ธามไทพูดราวกับเป็นผู้ใหญ่ที่สอนเด็ก แต่ลึกๆ แล้วเขาอยากพูดให้เขมมิกาเจ็บปวดมากที่สุดต่างหาก

“พอแล้วค่ะ เค้กไม่ออยากฟัง” เขมมิกาพูดแทรกขึ้นมา ใช่ว่าเธอทนฟังคำพูดแบบนั้นไม่ได้ แต่เธอแค่ไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับผู้ชายที่ตนเองหลงรักมาตลอดห้าปีต่างหาก

“ทำไม คิดจะทำการใหญ่ก็ต้องใจนิ่งพอที่จำฟังความจริงจากฉันสิ ที่พูดนี่คือเป็นห่วงเธอในฐานะเด็กฝึกงานของฉัน และเธอเองก็จะได้เตรียมใจเอาไว้ด้วย” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อโดยที่ไม่สนใจน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้า

“เค้กไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นค่ะ ฮึก” หญิงสาวไม่อาจห้ามน้ำตาของตนเองได้อีกต่อไป เธอได้แต่บีบมือตัวเองเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด

“แต่เธอต้องรู้! พวกนั้นคงไม่สามารถให้สถานะแฟนหรือคนรักให้กับเธอได้อย่างเต็มที่หรอกนะ อย่างมากก็อาจจะให้ได้แค่ไม่กี่เดือน ส่วนหลังจากนั้น เธอก็จะกลายเป็นเพียงคนที่ถูกพวกมันทอดทิ้ง หรือดีหน่อยก็อาจจะเป็นเมียเก็บอะไรทำนองนั้น ถ้าเธอไม่ได้อยากได้ความรัก แต่อยากได้แค่ความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ฉันว่าทางเลือกนี้ก็อาจจะไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเท่าไหร่หรอก”

หมอหนุ่มยังคงพูดต่อด้วยความสะใจ เขาเกลียดนักคนที่อยากรวยทางลัดและผู้หญิงอย่างเธอต้องเจอคนแบบเขานี่แหละ

“เค้กทำอะไรผิดเหรอคะ หมอถึงได้มาพูดจาแบบนี้กับเค้ก” เขมมิกาเอ่ยถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าหมอที่แสนดีอย่างเขาทำไมถึงได้มีคำพูดที่หยาบคายได้ขนาดนี้

“ก็เพราะว่าเธอไม่ได้อยากมาทำงานจริงๆ แต่เข้ามาที่นี่เพราะอยากหาผัวยังไงล่ะ!”

“ที่พูดออกมาเพราะคิดแบบนั้นจริงๆ หรืออยากพูดให้เค้กเสียใจกันแน่คะ” เธอรีบพูดแทรกอย่างไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดได้อีก

คำถามของเขมมิกาทำให้ธามไทถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าคิดแบบนั้นกับเธอจริงๆ หรือแค่ต้องการพูดออกไปเพื่อความสะใจกันแน่

“ถ้าเป็นอย่างหลัง หมอก็ทำสำเร็จแล้วค่ะ เพราะเค้กกำลังเสียใจ”

เขมมิกาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และในจังหวะนั้น ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามา

“ทำไรอยู่ครับ ไอ้คุณเพื่อน” เวทัสเปิดประตูห้องเพื่อนรักโดยที่ไม่ได้เคาะประตู เพราะตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์เพื่อน แต่กลับเซอร์ไพรส์กว่าที่เห็นว่าตอนนี้มีนักศึกษาฝึกงานสาวกำลังนั่งอยู่ด้วยอีกคน

“เอ่อ ขอโทษว่ะ ไม่รู้ว่ามึงมีแขก” เห็นอย่างนั้นก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่ถูกเพื่อนรักเรียกเอาไว้เสียก่อน

“มึงไม่ต้องไปหรอก ไม่ใช่แขกที่ต้องเกรงใจอะไร นี่เด็กฝึกงานกูเอง” ธามไทพูดโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่เขมมิกาที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

“แต่กูว่ามึงน่าจะมีเรื่องคุยกับน้องเขาอยู่นะ” คนมาเยี่ยมพูดด้วยความลำบากใจพร้อมกับมองหน้านักศึกษาสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ร้องไห้จนตาแดง จึงรู้ได้ทันทีว่าเธอคนนี้คงถูกเพื่อนเขาดุแน่นอน

“ไม่สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอก เธอออกไปได้แล้ว”

ธามไทไล่เขมมิกาออกจากห้องอย่างไม่ไยดี เมื่อได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวก็ปาดน้ำตาลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไป

“เดี๋ยว” ทันทีที่ร่างบางยืนขึ้น ธามไทก็เรียกหญิงสาวไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกไป

“เพื่อนของฉัน มันมีเมียแล้ว หวังว่าเธอคงไม่คิดจะเอามันด้วยอีกคนนะ”

เจ้าของห้องพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ในขณะที่คนฟังรู้สึกราวกับมีหอกมาทิ่มแทงหัวใจและแน่นอนว่า ธามไทกำลังทำให้เธออับอายต่อหน้าเพื่อนของเขา

“ค่ะ!”

เขมมิกากระแทกเสียงใส่คนปากร้าย ก่อนจะเดินก้มหัวให้เพื่อนของเขาอย่างนอบน้อมและเดินออกจากห้องไปทันที

“เหี้ยอะไรวะเนี่ย นี่ปากมึงเหรอวะไอ้ธาม”

ทันทีที่หญิงสาวเดินจากห้องไป เวทัสก็มองหน้าเพื่อนชายอย่างไม่เข้าใจ ปกติ ธามไทไม่ใช่ผู้ชายที่ปากร้ายขนาดนี้

“เออ มึงทำไม” เจ้าของห้องถอนหายใจออกมาอย่างเคร่งเครียด เขาเห็นว่าเขมมิการ้องไห้ และที่ตนเองกำลังหงุดหงิดอยู่ก็คงเป็นเพราไอ้ความรู้สึกผิดที่เห็นน้ำตาของหญิงสาว

“เกิดไรขึ้นวะ แล้วน้องคนสวยนั่นใคร” เวทัสพูดขึ้น แต่โดนธามไทมองกลับมาด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“มึงมีเมียแล้วนะ ไอ้ว่าน” ธามไทพูดเสียงนิ่ง แต่ความจริงแล้วรู้สึกไม่พอใจที่เพื่อนเรียกเขมมิกาว่า ‘น้องคนสวย’ ต่างหาก

“อะไรของมึง ชมนิดชมหน่อยไม่ได้เลย หวง?” แทนที่จะโกรธที่เพื่อนทำน้ำเสียงดุใส่ แต่เวทัสกลับชอบใจที่เพื่อนของเขาแสดงท่าทีหึงหวงผู้หญิงคนนั้นออกมา

“หวงเหี้ยอะไร กูแค่ไม่อยากเห็นคุณข้าวฟ่างเสียใจ มึงนี่มันเจ้าชู้ไม่เลิก”

ธามไทรีบปฏิเสธทันทีเพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะหึงหวงผู้หญิงน่ารำคาญอย่างเขมมิกา

“กูเลิกเจ้าชู้แล้ว แต่ที่ชมน้องคนเมื่อกี้ว่าสวยก็เพราะเธอสวยจริงๆ ถ้าไม่สวย เพื่อนกูคงไม่คลั่ง แล้วก็ไปด่าน้องจนร้องไห้ออกไปแบบนั้นหรอก” เวทัสมั่นใจว่า สาเหตุที่ทำให้หญิงสาวเมื่อครู่นี้ร้องไห้ก็คงเป็นเพราะเรื่องหึงหวงของธามไทอย่างแน่นอน

“มึงอย่าทำเป็นแสนรู้ กูไม่ได้หึงหวงอะไร กูแค่กำลังจะสอนเด็กมัน” เจ้าถิ่นพูดพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่อง

“สอนอะไรของมึงวะ” เวทัสนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามธามไท ก่อนจะเอ่ยถามอย่างตั้งอกตั้งใจฟัง