Novels by นามปากกา นศามณี

คนตัวเล็กเอื้อมมือไปกุมมือสาวรุ่นพี่เพื่อขอบคุณ เธอดีใจที่อย่างน้อยการมาฝึกงานครั้งนี้ก็ได้เจอผู้ใหญ่ที่เมตตาเธอจากใจจริง“อื้ม มีอะไรก็คุยกับพี่ได้นะ ยังไง พี่ก็เป็นคนดูแลเราอยู่แล้ว”พิมอรตอบกลับด้วยความหวังดี สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างก็อยู่ที่เขมมิกาจะเลือก หากแม่สาวน้อยเลือกที่จะเดินบนเส้นทางแห่งความเสี่ยง ตัวเธอก็ไม่สามารถห้ามอะไรได้…เขมมิกากลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะในช่วงบ่าย เธอสังเกตว่าธามไทกลับมาที่ห้องได้สักพักแล้ว และก็สั่งเอาไว้ว่าห้ามใครเข้าไปรบกวนเด็ดขาด แม้จะห่วงเขาที่ยังไม่ได้ทานอะไร แต่ก็ไม่อยากขัดคำสั่งชายหนุ่มจึงได้แต่นั่งทำงานเงียบๆ อยู่หน้าห้องติ๊ดๆ ๆ ๆ เขมมิกาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเบอร์แปลกที่โทร.เข้ามา ก่อนจะกดรับสายทันที“สวัสดีค่ะ เค้กพูดค่ะ” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานไพเราะ“สวัสดีครับคุณเค้ก ผมปริญนะ”ปลายสายตอบกลับมา และชื่อนั้นทำเอาเขมมิกาถึงกับนิ่งไปเช่นกัน เพราะคนในสายก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ธามไทโมโหใส่เธอ“เอ่อ ค่ะ คุณปริญ มีเบอร์เค้กได้ยังไงคะเนี่ย” เธอเอ่ยถามด้วยความงุนงง เพราะมั่นใจว่าไม่ได้ให้เบอร์ตนเองกับปริญไป“ก็ไม่เห็นจะหายากนี่ครับ ในเมื่อคุ

เขมมิกาเริ่มรู้สึกดีขึ้น อาจเป็นเพราะธามไทคุยด้วยเมื่อช่วงเช้าทำให้รู้ว่า ตอนนี้ เขาไม่ได้โกรธเธอเหมือนเมื่อวาน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันทำให้เห็นจริงๆ ว่าหมอหนุ่มมีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอเป็นอย่างมาก หากเขาโกรธ หญิงสาวก็เศร้าได้ทั้งวันทั้งคืน และหากหายโกรธ เธอก็สามารถกลับมาสดใสร่าเริงราวกับกดสวิตซ์ได้“อารมณ์ดีต่างเมื่อวานเลยน้า วันนี้สงสัยไม่โดนหมอธามดุละสิ” พิมอรเอ่ยถามนักศึกษาฝึกงานสาว หลังจากที่ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในใบหน้ายิ้มแย้มต่างจากเมื่อวานสิ้นดี“เอ่อ ค่ะ วันนี้ หมอธามไม่ดุเค้กเลย” เขมมิกาตอบยิ้มๆ เธอไม่ได้โกหก แต่บอกไม่หมดต่างหาก สาเหตุที่ดีใจเพราะหมอหนุ่มไม่โกรธเธอแล้ว“ดีแล้ว เห็นไหม พี่เคยบอกว่าแล้วว่า หมอธาม ถ้าบทจะดีก็คือดีเลย อีกอย่าง ถ้าหมอเริ่มพูดดีกับเรา แปลว่าเราทำงานดี เริ่มผ่านบททดสอบจากหมอแล้วด้วยนะ” ฝ่ายบุคคลสาวพูดอย่างให้กำลังใจ“ถ้าเป็นอย่านั้นจริงๆ ก็ดีสิคะ เผื่อว่าเค้กจะได้มีโอกาสทำงานที่นี่บ้าง” แม่สาวน้อยหน้าหวานได้แต่หวังใจเล็กๆ ว่าธามไทจะนึกเอ็นดูเธอขึ้นมา แม้จะไม่ได้มอบตำแหน่งเลขาฯ ให้ แต่อาจให้ตำแหน่งอื่นๆ ในโรงพยาบาลนี้“อะแฮ่มๆ เมื่อกี้ได้ยินแว่ว

เธอไม่ได้อยากทำตัวเป็นเด็กสาวโรคจิตที่เฝ้ามองผู้ชาย แต่เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่มีความรักอย่างบริสุทธิ์ เพียงแค่อยากอยู่ใกล้คนที่รักโดยที่ไม่หวังอะไร และหากเขายังจำเธอได้ เขมมิกาก็ยินดีที่จะทำงานเพื่อชดใช้เงินทั้งหมดที่คุณหมอหนุ่มจ่ายเป็นค่ารักษาพยาบาลให้พ่อ“ทำไมคุณถึงเป็นไปได้ขนาดนี้นะ”เขมมิกาดึงตัวเองกลับมาที่ปัจจุบัน คิดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คุณหมอที่แสนอบอุ่นในวันนั้นจะกลายเป็นหมอที่ใจร้าย แถมสาดถ้อยคำแสนเจ็บปวดใส่ตนเองได้ขนาดนี้ แต่ที่แปลกคือ ทำไมเธอถึงยังทำใจเกลียดเขาไม่ลง…วันต่อมา เขมมิกาไปทำงานสาย เพราะเมื่อคืนเอาแต่ร้องไห้เสียจนนอนหลับไปไม่รู้เรื่อง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าสายแล้ว หญิงสาวรีบวิ่งมาที่โต๊ะทำงานด้วยสภาพที่ผมยังเปียกอยู่“เฮ้อ หมอธามมาหรือยังเนี่ย” พูดกับตัวเอง ก่อนจะแอบมองไปที่ประตูห้องของหมอหนุ่ม ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เธอคงจะเดินไปเคาะประตูแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เมื่อวาน หญิงสาวจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ แทน“ทำไมวันนี้มาสายล่ะเค้ก” พิมอรเดินเข้ามาหาเขมมิกาด้วยสีหน้าเครียดจัด“ขอโทษค่ะพี่พิม พอดีเมื่อคืน เค้กนอนไม่ค่อยหลับก็เลย…” แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ด้ว

เด็กสาวร้องไห้ออกมา เธอไม่สามารถรับความจริงได้ เมื่อเช้า พ่อยังคุยดีๆ กับเธออยู่เลย ทำไมตกเย็นถึงได้จากกันไปเช่นนี้“ลองติดต่อญาติผู้ใหญ่ดูนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” แวบเดียวเท่านั้นที่เด็กสาวเห็นสายตาสั่นระริกของคนเป็นหมอ ก่อนที่สายตาของเขาจะนิ่งเรียบอีกครั้ง“ฮึก พ่อ”เขมมิกาไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด นาทีนี้ หัวใจดวงน้อยทั้งดวงแตกสลายเสียจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เด็กสาวปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่คิดจะห้ามมัน พ่อเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างและเป็นแรงบันดาลใจให้เธอทำสิ่งต่างๆ มาวันนี้ไม่มีพ่อ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่อย่างไรต่อไป...ผ่านไปเกือบสัปดาห์ เขมมิกาจัดแจงเรื่องงานศพของผู้เป็นพ่ออย่างโดดเดี่ยว โชคดีที่ท่านทำประกันชีวิตเอาไว้ก่อนที่จะตรวจพบว่าเป็นโรคหัวใจ ทำให้ตอนนี้ เธอพอมีเงินติดตัวอยู่บ้างและสามารถนำมาจัดงานศพเล็กๆ ให้ผู้เป็นพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งในงานจะมีแขกไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนที่ทำงานของพ่อและเพื่อนๆ รวมถึงครูที่โรงเรียนของเธอไม่กี่คนเท่านั้นวันนี้ เขมมิกาเริ่มตั้งสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว แม้ว่าจะยังคงเศร้าเสีย

เขมมิกาเก็บของอย่างว่าง่าย พร้อมกับลาฝ่ายบุคคลสาวกลับบ้านทันที และเธอเองก็ไม่อยากอยู่รอจนได้เจอกับธามไทอีก เพราะตอนนี้ หัวใจไม่เข้มแข็งพอที่จะเห็นหน้าของเขาหญิงสาวกลับมาถึงห้องเช่าในเวลาเกือบสองทุ่ม ตอนแรกตั้งใจว่าจะซื้อกับข้าวกลับมากินต่อ แต่เมื่อมองดูอาหารแต่ละอย่างที่ตลาดแล้ว เขมมิกากลับรู้สึกพะอืดพะอม จนสุดท้ายไม่ได้ซื้ออะไรติดมือกลับห้องมา เธอรู้ดีว่ามันคงเป็นเพราะความเครียดที่สั่งสมมาตลอดทั้งวันทำให้กินอะไรไม่ลงเขมมิกาเอื้อมไปหยิบรูปคู่กับพ่อบนเตียงนอน แล้วมองภาพนั้นด้วยความคิดถึงผู้เป็นพ่ออย่างสุดหัวใจ ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น วันนี้ เธอรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน จนไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปหาใคร ไม่รู้ว่าใครจะรับฟังทุกเรื่องได้เหมือนกับที่พ่อรับฟัง และใครจะรักเธอเหมือนที่พ่อรักเธอได้บ้าง“เค้กคิดถึงพ่อ ฮึก”คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมา ก่อนที่จะนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มต้นเหตุที่ทำให้เธอซึมเศร้ามาตลอดทั้งวัน ทำไมเขาถึงใจร้ายแตกต่างจากเมื่อห้าปีที่แล้วนัก…ห้าปีที่แล้วเขมมิกาในวัยมัธยมศึกษาปีที่ห้ากลับมาที่บ้านเช่าของตนเองหลังจากเรียนหนังสือเสร็จ วันนี้ เธอกลับมาพร้อมข่า

“โห ปากมึงนี่นะ กูแค่ผ่านมาก็เลยแวะมาหา เห็นมึงหายเงียบไปหลายวัน เคลียร์เรื่องคุณศศิแล้วเหรอวะ” เวทัสเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ยัง เดี๋ยวกูจะจัดการเร็วๆ นี้แหละ เบื่อเหมือนกัน” เมื่อพูดถึงศศิ ธามไทก็รู้สึกหนักใจขึ้นมา เขาต้องรีบบอกความรู้สึกของตัวเองให้หญิงสาวรู้โดยเร็ว แม้ที่ผ่านมา ตนเองจะชัดเจนมาตลอดว่าไม่ได้ชอบอีกฝ่ายก็ตาม“ก็ดี จะได้จีบน้องเค้กได้เต็มที่” เวทัสไม่วายแซวเพื่อนอีกครั้ง และก็ถูกมองกลับมาตาจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่องทันที“มึงไม่ต้องพูดละ งานปาร์ตีประจำปีของโรงพยาบาลกู มึงจะมาปะ เชิญคุณข้าวฟ่างมาด้วยนะ” ธามไทพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องเชิญเพื่อนรักเพื่อนร้ายของตนเองไปงานด้วย“จัดที่โรงแรมไหนวะ?” คนมาเยือนเอ่ยถามขึ้นก่อนจะจิบน้ำที่เขมมิกาเอามาเสิร์ฟให้“เดอะริเวอร์”“อะไรนะ! โรงแรมไอ้ปริญอะนะ?” สิ้นคำตอบ เวทัสก็เอ่ยถามกลับด้วยความตกใจทันที“เออ มึงรู้จักเขาด้วยเหรอวะ” ธามไทมองหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ทีงี้อยากรู้ขึ้นมาเลยนะ ไอ้ปริญมันเคยจีบเมียกู แต่เอาจริงๆ มันก็นิสัยใช้ได้ มันกำลังจีบคุณเค้กอยู่งั้นดิ ถ้ามึงไม่ชอบเด็กมันก็ไม่ต้องไปขัดขวางไอ้ปริญหรอก เพราะไอ้นี

“ผมต้องการเป็นพ่อของลูก อยากจะมาขอใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อ ให้ผมช่วยคุณเลี้ยงลูกนะเกรซี”กุลนิดานิ่งอึ้งคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา เมื่อเขาพยายามจะรุกล้ำแบบละมุนละม่อมปราศจากความรุนแรง แล้วเธอจะตอบโต้เขายังไง จะหอบลูกย้ายโรงเรียนหนีก็ไม่ไหว ลงทุนจ่ายค่าเทอมไปจนหมดตัวเงินซื้อทุกอย่างไม่ได้ ไรอันเพิ่งเข้าใจวันนี้ ผู้หญิงไม่ได้หิวเงินไปเสียทุกราย ถ้าเกรซีต้องการเงิน เธอบอกเขานานแล้วเรื่องคืนนั้น เขามันคนฉลาด เจ้าแผนการอยู่แล้ว ในเมื่อลูกก็อยากได้ แม่ของลูกก็คิดจะเอากลับไป งานนี้คงต้องขนความจริงใจมาเอาชนะสองแม่ลูก“ถ้าฉันตอบว่าไม่อนุญาตล่ะคะ คุณจะทำยังไง”“ผมคิดว่าคุณต้องเปลี่ยนใจถ้าได้รู้จักคนอย่างผมดีพอ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง เห็นประกายความจริงใจในดวงตาสีฟ้าอย่างประหลาดแต่กุลนิดาเรียกมันว่าคำขู่ เธอเผลอมองจ้องดวงตาเขาอยู่ยังต้องเบนหลบ“ฉันอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงค่ะ ไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความเพ้อฝัน ผู้ชายรวยๆ อย่างคุณจะพอใจผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันหรือคะ ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันอยู่กับลูกไป จะมาเป็นพ่อให้ลูก ของผู้หญิงจนๆ คนหนึ่งทำไม ทั้งที่คุณแทบจะไม่รู้จักฉันเลย” เธอเชิดหน้าถาม“รู้ได้ไงว่าผ

เขาทำตามที่พูดคือปล่อยมือป้อมๆ ของลูกสาว แล้วมาจับข้อมือแม่ของลูกไว้แทน ดวงตากลมโตของกุลนิดาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ แต่กระแสไออุ่นจากฝ่ามือที่ส่งผ่านไปตามต้นแขนเรียวทำให้หญิงสาวรู้สึกชาวาบอยากจะกรีดร้องดังๆ และสะบัดมือหนีแต่เวลานี้ เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าทีเชอร์แคเธอรีน ยังมีคุณป้าแม่ค้าที่มองมาด้วยสายตาสงสัย เสียงนั้นจึงหายไปในลำคอ มีเพียงสีหน้าซีดเหวอเหมือนกำลังเจอผีเมื่อได้ยินว่า“ผมก็มาทำหน้าที่แด๊ดดี้สิครับ ผมทราบว่าอีกไม่กี่วัน โรงเรียนจะจัดงานวันพ่อ ผมก็ตามเจอคุณพอดี”ไรอันพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานจนเห็นไรฟันขาวเรียงตัวกันเป็นระเบียบ แต่ในสายตาของกุลนิดารู้สึกเหมือนรอยยิ้มปีศาจเธอยืนกำมือแน่น ขณะที่ไรอันก้มมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “คุณบอกลูกด้วยสิครับ ปีนี้แด๊ดดี้จะมาร่วมงานวันพ่อ”“ใครเชิญไม่ทราบ คุณไม่ใช่พ่อของลูกสาวฉัน” เธอผลักตัวเขาออก พูดด้วยเสียงกระด้าง“ถามคนแถวนี้ไหม ถ้าน้ำอิงเดินหายไป เขาจะเอาลูกมาคืนใคร ระหว่างผมกับคุณ”“นี่คุณ!”“ลูกผมหน้าเหมือนผมมากขนาดนี้ ดีเอ็นเอ ฟ้องชัดบนใบหน้า ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ”เขาพูดเรื่องจริงแต่เธอไม่อยากรับรู้ กุลนิดาเม้มปากแน่น มันน่าน้อยใจก็

เด็กหญิงหันไปมอง ชายรูปร่างสูง ในชุดสูทหล่อเหลาที่ก้มหน้ามามอง ส่งยิ้มหวานให้แล้วรู้สึกแปลกๆเด็กหญิงจิ้มนิ้วชี้เข้าหาตัว“ใช่ค่ะ คุณลุงรู้ได้ยังไงคะ นี่แหละค่ะน้ำอิงคนสวยห้อง KG2/4” เสียงใสแจ๋วแล้วยังหลงตัวเองว่าสวย ถามขึ้นแล้วมองคุณลุงสุดหล่อ ท่าทางใจดีด้วยความสนใจ“น่ารัก พูดเก่งมาก อารมณ์ดีด้วย” ไรอันมองเด็กหญิงตัวน้อยราวกับเธอคือของวิเศษแม้จะถูกเรียกว่าเป็นลุงแต่ไรอันยิ้มอย่างพอใจแต่อยากได้ยินคำว่าแด๊ดดี้มากกว่า ปกติเด็กคนอื่นเห็นหน้าเขาก็ร้องไห้จ้า แต่น้ำอิงกลับยิ้มหวานพูดคุยกับเขาได้อย่างไม่กลัว“ทีเชอร์แคเธอรีนบอกคุณลุงครับว่าหนูน้อยน่ารักคนนี้ชื่อน้ำอิง”แคเธอรีนคือผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้และเป็นเพื่อนของแอชลีย์ ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆ ของเขาบางครั้งโลกใบนี้มันก็กลมเกินไป แต่เป็นการกลมที่ทำให้ไรอันเข้าใกล้ลูกสาวได้มากขึ้น ช่างโชคดีเหลือเกินที่พี่สาวของเขาเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้“ทีเชอร์บอกว่าน้ำอิงเป็นเด็กดี คุณลุงไรอันจะซื้อขนมให้หนูเอง”เด็กหญิงเบิกตากว้างแล้วนึกใบหน้าหวานๆ ของมามี้“ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้” เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหน้าระรัว “มามี้สั่งห้ามรับของจากคนแปลกห

“แงๆ”“อย่าร้องสิ ลุงไม่ได้แกล้ง เอานี่ เอาเงินไปกินขนม”เขาจะควักเงินออกมา แต่กลายเป็นว่าในกระเป๋ามีแต่บัตรเครดิต“ขอติดไว้ก่อนนะ วันหลังมาที่นี่แล้วลุงจะเอาโดนัทอร่อยๆ มาฝาก”“แงๆ”“ลูกแม่เป็นอะไรกันคะ”หญิงสาวคนหนึ่งรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามมา มองหน้าคนตัวโตที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่ดวงตาของมนุษย์แม่ที่มองอย่างกล่าวหาทำให้ไรอันจะเดินหนีก็ทำไม่ได้“ผมไม่ได้ทำอะไรหนูน้อยสองคนนี้นะครับ สาบานได้ ผมแค่กำลังวิ่งตามภรรยา”ไรอันถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อเด็กทั้งสองยังร้องไม่หยุด กว่าจะเคลียร์กับแม่ลูกครอบครัวนี้ได้ ทำให้ในที่สุด เขาก็ตามกุลนิดาไม่ทันกุลนิดาถอนหายใจโล่งอก หลังมองกระจกมองหลังแล้วไม่เห็นรถใครขับตามมา เธอขับออกไปในเส้นทางลัดด้านหลังโรงเรียน เลือกขับเข้าไปตามตรอกซอกซอยเพื่อหลบหลีกการติดตามที่อาจจะตามมาเมื่อถึงออฟฟิศที่ทำงาน ก่อนเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มทำงาน กุลนิดาดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วคว้ายาแก้ปวดซัดเข้าปากไปสองเม็ดรวด“ซวยจริงๆ ย้ายหนี แล้วยังตามมาอีกจนได้”กุลนิดายกมือนวดขมับ เรื่องน้ำอิงเป็นลูกของเธอที่เกิดจากเขา ไม่มีใครรู้นอกจากอินทิรา เธอเก็บความลับของอินทิราแล้วขอร้

“ครับ ผมรู้ กุลไม่สนใจผม แต่ผม...”“เอาแบบนี้ดีกว่าค่ะ เรื่องน้ำอิงขาดพ่อ กุลคงไม่รบกวนคุณ ปีนี้คุณตาของน้ำอิงว่าง ท่านเกษียณแล้ว เดี๋ยวกุลชวนคุณตาของน้ำอิงมาร่วมงาน” ที่จริงตาของน้ำอิงเสียชีวิตไปแล้วเธอแค่หาข้ออ้างตัดรำคาญ “หรือถ้าไม่มีใครมา น้ำอิงก็เข้มแข็งพอ แกรู้ค่ะว่ามีแม่ก็แทนพ่อได้ กุลทำความเข้าใจกับน้ำอิงแล้วตั้งแต่แกเริ่มพูดคุยรู้เรื่องแกก็รู้แล้วว่าแกไม่มีพ่อ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”“กุลเข้มแข็งมากนะครับ แต่จะดีแค่ไหนที่เด็กๆ จะมีพ่อและแม่ เป็นครอบครัวอบอุ่น น้องพีทจะได้รู้สึกไม่ขาดแม่ในวันแม่ ส่วนน้ำอิงก็จะได้มีพ่อให้ไหว้ในวันพ่อ”“กุลรับความหวังดีนี้ไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ”ท้ายประโยค กุลนิดาสบตาเขาแน่วนิ่งเหมือนทุกครั้งที่เธอพูด อาชวินคงไม่ใส่ใจ หรือไม่รับฟัง ว่าเธอไม่สนใจจะเอาเขามาทำหน้าที่พ่อของลูกระหว่างที่ยังไม่ทันพูดคุยกันจบ และกุลนิดาพยายามหาทางเลี่ยงการสนทนา ร่างสูงโปร่งด้วยสูทอาร์มานีสีเทาเข้มก้าวเดินอย่างรวดเร็วมาด้วยความเร่งรีบอยู่ไกลๆกุลนิดาเบนสายตาไปมองทางนั้นพอดี คนที่กำลังเดินมาสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร เด่นสะดุดตาด้วยดวงตาสีฟ้า ใบหน้าหล่อคมคาย เขาเป็นน

น้ำอิงชอบตุ๊กตาโพนี่และมีการ์ตูนเรื่องโปรดคือโดราเอมอน เธอขอสะสมตุ๊กตาม้าโพนี่ผู้เป็นแม่จึงให้หยอดกระปุกเอาไว้ หากเก็บเงินครบเมื่อไหร่ก็จะพาไปซื้อเป็นการฝึกนิสัยอดออมเท่านั้นลูกหมูแก้มใสค่อยๆ ปรือตาขึ้นส่งยิ้มหวาน “มามี้ขา วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่หรือคะ”เด็กหญิงอ้าปากหาว แต่ดูน่ารัก แก้มใสแดงดั่งมะเขือเทศสุก กุลนิดาเอื้อมมือไปบีบจมูกเล็กๆ แล้วถอนหายใจพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ“อย่ามาเจ้าเล่ห์นะคะน้ำอิง เมื่อวานวันอาทิตย์ แล้วเช้านี้เป็นวันจันทร์ค่ะ”“น้ำอิงไม่ชอบวันจันทร์ ไม่รักวันจันทร์เลย” เด็กหญิงบ่นไปขณะที่คนเป็นแม่พยายามพยุงร่างป้อมๆ ของลูกหมูน้อยให้ลุกขึ้นจากเตียงโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเช้าวันจันทร์ที่เร่งรีบ แสงแดดอ่อนๆ ทอลงมาแรงกล้ากว่าที่เคย หลายชีวิตกำลังเร่งรีบมาส่งบุตรหลานที่โรงเรียนหลังจากส่งน้ำอิงเข้าห้องเรียนแล้ว กุลนิดาก็รีบเดินทางต่อไปยังที่ทำงาน แต่ขณะกำลังเดินอย่างคล่องแคล่วไปตามทางเดินเท้าที่มีหลังคาสีน้ำเงินคลุมกันแดดไว้ตลอดทางเดินระหว่างอาคาร เสียงฝีเท้าหนักๆ ทางด้านหลังดังขึ้นพร้อมทั้งเรียกชื่อ“กุลครับ รอผมด้วย”ดวงตากลมโตที่มีแพขนตางอนยาวขยายขึ้นอย่างสงสัย ร่างบ