บทที่ 2 เคลียร์กันยาว

ในตอนนี้นายหัวบุรินทร์อุ้มน้องบลูเบลไปเล่นน้ำด้วยกันอยู่ที่สระว่ายน้ำหน้าบ้าน ทั้งสองคนอยู่ในชุดว่ายน้ำ ซึ่งตอนนี้กำลังสนุกสนานเสียงดังลั่น ส่วนคนเป็นแม่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งอยู่ขอบสระ จ้องมองไปทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วง ณ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ทว่าไม่มีวี่แววจะขึ้นมาเลย

"คุณบุรินทร์คะ ช่วยพาลูกของเนตรขึ้นมาหน่อยค่ะ นี่มันก็ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอกค่ะ"

"แค่ครึ่งชั่วโมงเองจะรีบไปไหน อย่ามาไร้สาระน่า เห็นไหมว่าเด็กกำลังสนุก"

"แต่ลูกของเนตรจะไม่สบายนะคะ คุณรับผิดชอบไหวหรือไง"

เนตรนภาเอ่ยออกมาเสียงดุ แต่ทว่าคนที่อยู่ในสระกลับทำเหมือนไม่สนใจ หันไปสาดน้ำเล่นสนุกสนานกับลูกชายของเธอ หญิงสาวถึงกับกุมขมับไม่รู้จะพูดกับเขายังไง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจพาลูกมาอยู่ที่นี่

"คุณบุรินทร์คะ ถ้าเกิดว่าเล่นน้ำกันเสร็จเนตรจะพาลูกกลับบ้านแล้วนะ แล้วก็จะไม่ทำงานกับคุณแล้ว"

"ว่าไงนะ!"

เขาหันขวับไปมองหญิงสาวด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบว่ายน้ำเข้าไปอุ้มจอมแสบมาไว้ในอ้อมแขน รีบพากันขึ้นมาจากสระเพราะดูเหมือนว่าประโยคข่มขู่จะทำให้เขากลัว

"ไปเลยไอ้แสบเราเล่นน้ำกันนานแล้ว อาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเล่นกันใหม่"

"สนุกมากเลยครับคุณลุง"

"ไหนลองเรียกพ่อซิ"

"แม่บอกว่าไม่ให้เรียกครับ ให้เรียกว่าคุณลุง"

และเมื่อเนตรนภาถูกลูกชายจอมแสบแฉแบบนั้น ก็ถึงกับอึกอักอย่างพูดไม่ออก นายหัวบุรินทร์หันไปมองใบหน้าของเธอ ใช้นิ้วชี้ชี้ตรงไปยังหน้าเธอก่อนจะเอ่ยออกมา

"ให้ลูกหลับก่อน เดี๋ยวเราได้เคลียร์กันทั้งคืนแน่ ไปตัวแสบไปอาบน้ำกันดีกว่า"

"ได้ครับคุณลุง"

บลูเบลวิ่งไปกุมมือของบุรินทร์เอาไว้ จากนั้นก็พากันเดินกลับขึ้นไปชั้นบนของบ้าน โดยมีหญิงสาวถือผ้าเช็ดตัวเดินตามทั้งคู่เข้ามาข้างใน แม่บ้านทั้งหลายที่อยู่มานานจะรู้จักเนตรนภาดี เพราะเธอเป็นอดีตเด็กเลี้ยงของเจ้านายเมื่อนานมาแล้ว แต่การกลับมาครั้งนี้แถมยังมีเด็กน้อยจอมแสบตามมาด้วย มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ทุกคนจึงไม่กล้ายุ่งเรื่องของเจ้านาย เพราะถ้าเกิดคุณเนตรนภากลับเข้ามาอยู่ที่นี่ เท่ากับว่าจะกลายมาเป็นเจ้านายอีกคน

"อาบน้ำเสร็จเนตรจะพาลูกกลับแล้วค่ะ ถ้าขืนอยู่ที่นี่คงจะนิสัยเสีย เพราะคุณตามใจจนเสียคน"

"แล้วฉันเลี้ยงไม่ดีตรงไหน คุณภาพชีวิตดีสุด กินหรูอยู่สบาย มีคนทำให้ทุกอย่าง ที่สำคัญอยากเรียนแพงแค่ไหนก็ได้ สังคมไฮโซคอนเนคชั่นดี เธอคิดว่าการที่เด็กอยู่กับเธอมันดีกว่าอยู่กับฉันจริงดิ"

"ถึงหนูจะไม่มีเงินหรือร่ำรวยแบบคุณ แต่หนูมั่นใจค่ะว่าเลี้ยงดีที่สุด ไม่เสียคนแน่"

สองคนทะเลาะกันโดยที่ลูกยังอยู่ตรงนั้น และเมื่อบลูเบลเห็นพ่อแม่ดูเหมือนจะมีปัญหากันก็รีบเอ่ยร้องห้ามทันที

"อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ บลูเบลไม่ชอบเลย"

และเมื่อลูกชายเอ่ยออกมาแบบนั้น ก็ทำให้ทั้งคู่ได้สติรีบหยุดการทะเลาะกันทันที การที่ผู้ใหญ่มีปัญหากันต่อหน้าเด็กไม่ใช่ทางออกที่ดีเลย ถ้าเกิดว่ามีอะไรควรจะไปคุยกันลับหลัง

"เดี๋ยวได้เคลียร์กันยาวแน่นอนไม่ต้องกลัว ตอนนี้พาลูกไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำที่ห้อง"

"ค่ะ ไปครับบลูเบล เราไปอาบน้ำกันนะ"

เธอจูงเหมือนลูกพาเข้าไปในห้องน้ำ ซึ่งตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในห้องรับแขกชั้นบนของบ้าน ส่วนนายหัวบุรินทร์เขากลับไปยังห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้สองแม่ลูกจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อน

"ตอนนี้เรามาคุยกันว่ายังไง ไหนลูกบอกว่าจะเก็บไว้เป็นความลับไง ทำไมไปบอกพ่อเขาแบบนั้นล่ะ"

บลูเบลทำหน้าตาใสซื่อจ้องมองมายังใบหน้าของคุณแม่ด้วยความมึนงง ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าห้ามเรียกคุณพ่อเด็ดขาด จะต้องเรียกว่าคุณลุงเท่านั้นซึ่งเขาก็ทำตามแต่โดยดี ไม่มีตรงไหนที่ผิดสัญญาเลยนะ

"ผมก็ไม่ได้พูดอะไรที่ผิดสัญญาเลยนะครับ"

"ไม่ผิดยังไง ลูกเป็นคนไปบอกพ่อเอง ว่าแม่ไม่ให้เรียกไม่ใช่เหรอ"

"ก็ผมบอกเฉย ๆ ครับ แต่ยังไม่ได้เรียกว่าพ่อเลยนะ ผมก็เรียกคุณลุงตลอดผิดสัญญาตรงไหนครับ"

"ก็มัน..."

หญิงสาวถึงกับเถียงไม่ออกเมื่อถูกลูกชายจอมแสบสวนกลับมาแบบนั้น มันก็จริงแหละที่เธอตกลงกับลูกแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว แต่ใครจะคิดว่าบลูเบลจะสารภาพความจริงออกไปแบบนั้น

"ช่างมันเถอะเรารีบอาบน้ำนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก อยากจะไปนอนกินยาที่โรงพยาบาลหรือไง"

"ไม่เอาหรอกครับ บลูเบลไม่อยากใส่เต่าเลยมันเจ็บครับ"

เด็กน้อยทำท่ากลัวก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ และรู้สึกขยาดทุกครั้งเมื่อนึกถึงโรงพยาบาล

"สระผมด้วยนะรู้ไหม"

"ครับผม"

เธอเดินเข้ามาข้างในก่อนจะเปิดน้ำอุ่นให้ลูกชาย จากนั้นก็จัดการถูสบู่สระผมให้เสร็จเรียบร้อย ใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมเจ้าตัวเล็กเอาไว้ จากนั้นก็อุ้มกลับเข้ามาในห้อง เปิดกระเป๋าที่แม่บ้านเอาขึ้นมาส่งให้ หยิบชุดของบลูเบลออกมาจากกระเป๋าเดินทาง จากนั้นก็เปลี่ยนชุดให้ลูกชายทันที

"หิวข้าวไหม ลูกเล่นน้ำเป็นครึ่งชั่วโมงคงจะเหนื่อยน่าดูสินะ"

"ผมง่วงนอนมากเลยครับคุณแม่ ขอนอนก่อนได้ไหมครับ"

"แล้วหนูไม่หิวเหรอลูก"

เธอยื่นมือเป็นลูบผมลูกชายด้วยความเอ็นดู ช่วงกลางวันนี้เด็กน้อยยังไม่ทันได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าเกิดว่าง่วงเธอก็จะให้พักผ่อนก่อน ตื่นมาก็คงจะพอดีกัน

"ยังไม่หิวเลยครับเพิ่งกินนมไปเอง"

บลูเบลยกมือขึ้นมาปิดปาก ก่อนจะทำตาปรือเพราะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเล่นน้ำ เธออุ้มลูกชายขึ้นไปนอนลงบนเตียง เอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ลูบผมไปมาเพียงแป๊บเดียวเด็กน้อยก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

"หลับเร็วจริง ๆ เลยนะจอมแสบ ฝันดีนะครับ เดี๋ยวตื่นมาแม่หาของอะไรให้กินนะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อมีเสียงประตูถูกเปิดออก ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นใบหน้าของอดีตคนเลี้ยงดูเธอเข้ามาข้างใน

"คุณบุรินทร์เข้ามาทำไมคะ"

"บลูเบลหลับแล้วเหรอ"

"ใช่ค่ะ คงจะเหนื่อยมากเล่นน้ำนานไปหน่อย"

"ก็ดีงั้นให้ลูกหลับอยู่ที่นี่แหละ"

เขายิ้มมุมปากจากเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินเข้ามาดึงข้อมือของหญิงสาวลงมาจากเตียงให้เข้ามาประชิดตัว ใบหน้าสวยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะกอดเอวของเขาเอาไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะล้มลงไปที่พื้น

"คุณคิดที่จะทำอะไรคะ"

"ไปเคลียร์กันไง เดี๋ยวให้แม่บ้านมาเฝ้าลูกไว้ ส่วนเราสองคนควรจะไปเคลียร์กันบนเตียงนะ เพราะยืนคุยกันแบบนี้น่าจะไม่ค่อยเข้าใจ"

"กรี๊ด! คุณจะบ้าเหรอคะ หนูไม่ไปหรอกนะ"

"หึ... ฉันจะทบต้นทบดอก โทษฐานที่เธอพรากลูกไปจากฉันถึงห้าปี"

"คุณบุรินทร์!"