บทที่ 9 นายหญิงคนใหม่

และคืนนั้นน้องบลูเบลก็ขอไปนอนกับคุณปู่ คุณย่า เอาจริงเธอเองก็ไม่คาดคิดว่าลูกชายตัวแสบจะสนิทสนมกับคนที่บ้านนี้เร็วขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กจะยอมไปนอนด้วยแบบนี้ไหม

"ทำไมไม่นอนคะหนู เป็นอะไรรึเปล่าทำไมทำหน้ากังวลขนาดนั้น เป็นห่วงลูกเหรอไง"

"ห่วงสิคะ ไม่เคยแยกกันด้วยซ้ำไป ไม่คิดว่าลูกจะสนิทสนมกับคุณปู่ คุณย่า เร็วมากขนาดนี้เลย"

เนตรนภาเอ่ยออกมาตามความเป็นจริง ส่วนหนึ่งก็แค่กลัวว่าลูกจะรักเธอน้อยลง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอมีลูกเพียงแค่สองคนจริง ๆ ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเราสองคนต้องห่างกัน คงทำใจลำบากมากเลยแหละ

"คิดมากน่ายังไงลูกอยู่บ้านหลังเดียวกับเรานะ อีกอย่างหนึ่ง ตลอดสี่ปีมานี้คงจะเหงามากเลยแหละ พอเจอเพื่อนเล่นเยอะแถมยังเอาใจเก่งก็เป็นธรรมดาของเด็กที่จะคล้อยตามไป"

"ก็พอเข้าใจค่ะ เนตรจะพยายามคิดมากให้น้อยลงนะคะ"

นายหัวบุรินทร์ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูภรรยา เขารู้ว่าเธอป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างคิดมากมาแต่ไหนแต่ไร แต่ทว่าคนเราเมื่อถึงจุดหนึ่งก็ต้องทำใจว่าลูกไม่มีทางอยู่กับเราตลอดชีวิต คนที่จะอยู่กับเราไปจนตายก็คือตัวเราเองทั้งนั้น

"หนูอย่าคิดมากเลยนะ อนาคตลูกต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง เอาเวลามาสนใจผัวตัวเองดีกว่ามั้ย เพราะพี่คือคนที่อยู่ด้วยตลอดชีวิตนะ"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับยื่นมือไปลูบผมภรรยาอย่างหลงใหล ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ยังคงรัก และห่วงใยเธอแบบนี้เสมอ การจากกันครั้งนั้นเขาพลาดเองแหละที่ปากเสีย ให้เธอเลือกอนาคตกับตัวเอง จึงทำให้เราสองคนต้องแยกจากกันตั้งห้าปี

"หื่นกับหนูอีกแล้วนะคะ เอาจริงหนูว่าคุณน่าจะเก็บกดมานานจริง ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้"

ก็บอกอยู่ว่าห้าปีพี่ไม่มีอะไรกับใครเลย ไม่มีใครทำถึงเท่าหนูอีกแล้ว เพราะฉะนั้นมาทำให้พี่มีความสุขซะดี ๆ"

พูดจบเขาก็กอดรัดตัวภรรยาเอาไว้แน่น โน้มใบหน้าเข้าไปจูบเธออย่างอ่อนโยน หญิงสาวเองก็เต็มใจที่จะมอบความสุขนั้นให้ หลังจากนี้เธอจะทำให้เขามีความสุขมากที่สุด จะรักษาครอบครัวเอาไว้เพื่อตัวเอง และลูกของเราสองคน

"พี่รักหนูมากเลยรู้ไหม ไม่เคยลืมเลยด้วย"

"หนูก็รักคุณค่ะ รักมากที่สุดในโลกเลย"

พูดจบเธอก็โอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้แน่น โน้มใบหน้าเข้าไปคลอเคลีย อย่างโหยหาสัมผัสจากเขามานานหลายปี นายหัวบุรินทร์เองก็เช่นกัน เขาคิดถึงเธอมาก หลังจากนี้จะรักษาครอบครัวให้ดีที่สุด ให้สมกับที่เธอยังรอคอยเสมอ และเลือกที่จะพาลูกกลับมาหา

เช้าวันต่อมา...

ทั้งสองคนตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ ซึ่งในวันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ จะพาหลานไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าข้างนอก ส่วนนายหัวบุรินทร์จะพาภรรยาเข้าไปที่ร้านใจกลางเมือง เขามีสาขาที่ขายเครื่องประดับอยู่หลายสาขา ซึ่งส่วนใหญ่จะวางขายอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า วันนี้จะเข้าไปตรวจงานสักหน่อย และที่เกาะให้ผู้ช่วยคนสนิทคอยดูแลไปก่อนในระหว่างนี้

"เข้าร้านกับพี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่"

"ไม่ซื้อก็ได้นะคะเปลืองเงินเปล่า ๆ อีกอย่างหนูก็มีเสื้อผ้าติดตัวมาเยอะพอสมควรเลยค่ะ ยังใส่ได้อยู่เลย เอาไว้ถ้าเกิดว่าหนูอยากได้ใหม่เมื่อไหร่จะบอกแล้วกันนะคะ"

เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน กอดแขนชายคนรักเอาไว้แน่น ซบใหน้าเล็กลงกับไหล่กว้าง การที่เธอทำแบบนี้มันทำให้นายหัวบุรินทร์ใจอ่อนและยอมทำตามที่เธอร้องขอ เพราะเคยทำแบบนี้ตลอดซึ่งมันได้ผลมาก

"อย่าอ้อนแบบนี้บ่อย หนูก็รู้ว่าพี่แพ้ลูกอ้อน"

ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายดังอึกเมื่อภรรยาสาวออดอ้อนแบบนั้น ถ้าวันหนึ่งเธอมาอ้อนขออะไรแล้วทำแบบนี้ เชื่อมั้ยว่าเขาตามใจ และยอมให้ทุกอย่างที่มี แต่ก็ไม่ได้เป็นทุกคนนะ เฉพาะเนตรนภาคนเดียวเท่านั้น

"หนูรู้จุดอ่อนคุณไง"

"หึ ร้ายไม่เบา เข้าไปข้างในได้แล้วพี่ตรวจงานก่อน หนูก็เรียนรู้ไปด้วยเลยแล้วกัน ยังไงก็ต้องมาช่วยพี่ดูแลเกาะ อุตส่าห์ไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา เอามาใช้ประโยชน์บ้างจะเป็นไรไป"

"ได้เลยค่ะ หนูจะช่วยงานพี่บุรินทร์เอง"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะควงแขนพากันเดินเข้าไปในร้าน ซึ่งตอนนี้พนักงานกำลังทำความสะอาดตู้กระจกกันอยู่ และเมื่อเห็นเจ้านายเดินเข้ามา ทุกคนก็วางทุกอย่างลง ก่อนจะรีบวิ่งมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี

"สวัสดีค่ะนายหัวบุรินทร์ ยินดีต้อนรับค่ะไม่เจอนายหัวนานเลย"

"ไม่ค่อยว่างน่ะสิ แต่ก็ส่งณดลมาตลอดนะ แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง ยอดขายดีขึ้นไหม"

เขาเอ่ยถามพร้อมกับมองดูรอบร้าน ซึ่งเนตรนภาเองก็เดินเล่นไปมาอย่างสำรวจสถานที่ทั่วไป ก็เป็นร้านเครื่องประดับทั่วไป แต่ทว่าเน้นไปที่ไข่มุกเสียมากกว่า ราคาเริ่มต้นก็มีหลักพันไปจนถึงหลักแสน แต่เห็นบอกว่ามีถึงหลักล้าน แต่เขาไม่ได้วางขายทั่วไป เนื่องจากว่าราคาสูงจึงให้สำหรับลูกค้าที่จองและจ่ายเงินครบทุกบาททุกสตางค์เท่านั้น

"ยอดขายเพิ่มขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์เลยค่ะ ช่วงนี้มีแต่คนนิยมเครื่องประดับที่ทำมาจากไข่มุก และมีราคาโปรโมชั่นด้วย แทบจะหมดสต๊อกแล้วค่ะ"

"อืม ให้ที่เกาะผลิตมาเพิ่ม รุ่นไหนขายดีก็แจ้งไป อย่าปล่อยให้ของในร้านขาดสต๊อก ไม่งั้นลูกค้าจะไม่มาอีก เสียลูกค้าโดยใช่เหตุ"

"ได้เลยค่ะนายหัว ทางเราจะรีบเร่งไปทางโรงผลิตค่ะ"

เนตรนภาฟังสามีกับพนักงานพูดคุยกันก็เกิดความสงสัยอย่างหนึ่ง ว่าทำไมลูกค้าถึงต้องเสียเวลาเข้ามาด้วย ทั้งที่เราสามารถเช็กสินค้าออนไลน์ได้เลย หรือจะนัดวันเข้ามาก็ได้

"สงสัยค่ะว่าทำไมพี่ถึงไม่สร้างเว็บไซต์ที่ออนไลน์สินค้าแบบ 24 ชั่วโมงคะ ลูกค้าอยู่ตรงไหนก็สามารถเช็กสินค้าได้ตลอด และถ้าอยากได้ก็ซื้อออนไลน์ได้เลย ทางร้านก็ไปส่งสินค้าเอง ไม่งั้นก็เข้ามารับเอง และมีสินค้าแบบพรีออเดอร์ด้วย ลูกค้าไม่เสียเวลาแถมยังสะดวกอีก หน้าร้านก็จะได้ไม่วุ่นวาย พนักงานจะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่น"

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เนตรนภาเสนอมา จะเป็นความคิดที่ดีมาก อาจจะเพราะว่าร้านของเขาเปิดมานาน และไม่ค่อยตามเทคโนโลยีสมัยนี้ทัน ส่วนหญิงสาวเธอเรียนจบจากต่างประเทศ แถมยังจบทางด้านบริหารอีก ดูท่าทางเกาะไข่มุกของนายหัวบุรินทร์คงถึงเวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว

"ความคิดดีจังแต่พี่ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก หนูทำได้ไหมล่ะ"

"ได้สิคะ หนูจัดการให้ค่ะ"

เธอกอดแขนชายคนรักก่อนจะยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก เรียนมามีความรู้เต็มหัวควรจะนำมาใช้ประโยชน์บ้าง อย่างที่นายหัวบุรินทร์ว่าเอาไว้ ทว่าสายตาที่พนักงานมองทั้งคู่เหมือนจะสงสัยอะไรบางอย่าง

"สงสัยเหรอว่าคนนี้เป็นใคร"

"นิดหน่อยค่ะ แฮะ!"

พนักงานยิ้มแห้งจ้องมองไปยังเนตรนภาด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก ดูสนิทสนมเกินคนรู้จักทั่วไป แถมยังสามารถเสนอความคิดเห็นได้โดยที่นายหัวบุรินทร์เชื่อฟังอีก ท่าทางจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

"คนนี้คือคุณเนตรนภา นายหญิงของเกาะบุรินทร์ รู้จักไว้นะเธอเป็นเจ้านายอีกคนของพวกคุณไง และเธอมีสถานะเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของลูก เอาเป็นว่าเข้าใจตรงกันนะ"