บทที่ 8 นายหัวบุรินทร์สายเปย์

ดูเหมือนว่าตอนนี้บลูเบลจะลืมว่าตัวเองมากับใคร ปล่อยให้คุณพ่อกับคุณแม่นั่งเล่นอยู่ตรงห้องรับแขก ส่วนตัวเองไปเดินเล่นกับคุณปู่คุณย่าข้างนอกตัวบ้าน ชวนคุยจ้อไม่หยุด ก็ไม่คิดเลยว่าจะสนิทกันเร็วขนาดนั้น

"เนตรกลัวลูกจะรบกวนคุณพ่อคุณแม่ของคุณจังเลยค่ะ"

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ หนูก็เห็นว่าพ่อกับแม่พี่หลงหลานแค่ไหน เดี๋ยวดูนะไม่ยอมให้กลับแน่ แล้วถ้าเกิดว่าพี่พาลูกกลับไปอยู่ที่เกาะ พวกท่านก็จะตามไปอีก"

เนตรนภาพอเข้าใจในประโยคคำพูดของเขา ซึ่งประเมินจากสายตาพวกท่านก็ดูรักลูกชายของเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก ในตอนแรกไม่กล้าที่จะบอกใครด้วยซ้ำ แต่พอเห็นแบบนี้ก็อดดีใจไม่ได้จริง ๆ

"เนตรดีใจนะคะ ที่คุณพ่อกับคุณแม่เอ็นดูหลาน เห็นแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยค่ะ ตอนแรกคิดว่าไม่มีใครรับบลูเบลเข้ามาเป็นครอบครัวด้วยซ้ำ"

มันก็ไม่ได้ผิดถ้าเธอจะคิดแบบนั้น เพราะตลอด 5 ปีที่ผ่านมาเป็นกังวลกับเรื่องนี้ตลอด ถ้าเกิดว่าคุณบุรินทร์รู้ขึ้นมาจะเป็นยังไง แต่พอเห็นเขารักลูกมาก และครอบครัวก็ดูเอ็นดูบลูเบลเป็นพิเศษ หญิงสาวก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

"เราคิดมากเกินไปแล้ว มันไม่ได้มีอะไรเลย พี่รู้ว่าเราคิดมากหลายอย่าง เอาเป็นว่าตอนนี้พี่เลี้ยงลูกได้ พี่สามารถดูแลเนตรได้แค่นี้ก็พอแล้ว"

เขาดึงหญิงสาวเข้ามาสวมกอด ลูบเส้นผมเธอยังอ่อนโยนเพราะว่าไม่อยากให้ต้องมาคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เหตุผลที่เธอเลือกจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ทั้งที่การอยู่กับเขาเนตรนภาก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร แถมยังได้เรียนมหาลัยดังที่ดีที่สุดในประเทศอีก

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เนตรว่าเราออกไปดูลูกกันดีไหมคะ"

"พี่ว่าเนตรห่วงลูกมากเกินไปนะ อยู่กับคุณปู่คุณย่าไม่เป็นอันตรายหรอก อีกอย่างหนึ่งลูกดูจะชอบด้วยซ้ำ เอาเถอะ พี่พาหนูไปนอนพักผ่อนข้างบนดีกว่า"

"แต่ว่า..."

หญิงสาวยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรก็ถูกชายหนุ่มดึงมือให้ลุกขึ้นจากโซฟา จากนั้นก็พากันขึ้นไปยังชั้นบนของคฤหาสน์ ซึ่งตรงนั้นมีห้องนอนของเขาอยู่ นานทีปีหนจะมาพักผ่อน แต่ทว่ามีแม่บ้านทำความสะอาดให้อยู่ตลอด

"ห้องสะอาดมากเลยค่ะ"

เธอมองสำรวจอย่างทึ่งกับความร่ำรวยของคฤหาสน์หลังนี้ ก็ไม่แปลกใจหรอกทำไมถึงบอกว่าสามารถดูแลเธอกับลูกได้ แถมยังเป็นลูกคนเดียวไม่ต้องแบ่งสมบัติกับใครอีก

"แม่บ้านมาทำความสะอาดให้อยู่ตลอดแหละ แต่ส่วนใหญ่พี่ใช้ชีวิตอยู่ที่เกาะ สร้างบ้านอยู่ที่นั่นเพราะพี่ชอบความสงบ เนตรกับลูกต้องอยู่ที่เกาะกับพี่ ส่วนเรื่องเรียนหนังสือ พี่จะหาโรงเรียนแถวนั่นแหละ นานาชาติ อินเตอร์เยอะแยะ ไม่ต้องมาเรียนถึงที่กรุงเทพฯหรอก"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เหมือนกลัวว่าถ้าครั้งนี้เขาไม่รักษาเธอเอาไว้ เนตรนภาอาจจะหายไปจากเขาตลอดกาล

"มาอ้อนอะไรคะ อย่ามาขอมีอะไรด้วยกับหนูตอนนี้นะ เราไม่ได้อยู่ที่บ้านนะคะ"

ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะรู้ทัน หันไปมองสบตาเอ่ยดักทางเอาไว้ก่อน เขาทำหน้าหงิกงอใส่เพราะเกลียดผู้หญิงที่รู้ทันที่สุด

"แกล้งโง่บ้างก็ได้ปะ ไม่ต้องฉลาดทุกเรื่องก็ได้"

"สำหรับคุณบุรินทร์ เนตรต้องตามทันทุกเรื่องค่ะ ผู้ชายเจ้าเล่ห์แบบนี้ แกล้งโง่ไปก็จะถูกเอาเปรียบ"

"โห! พูดซะ ไม่ทำก็ได้"

เขาทำหน้างอใส่หญิงสาวก่อนจะผละออก จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เซฟที่อยู่บนหัวเตียง ใส่รหัสให้เรียบร้อย และเพียงไม่นานตู้เซฟก็ถูกเปิดออก เนตรนภาไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มคิดที่จะทำอะไร ยืนมองอยู่สักพักก่อนจะตาโตเพราะเขาหยิบกล่องบางอย่างออกมาจากในนั้นหลายอย่าง

"อะไรเยอะแยะคะนั่น"

"เครื่องเพชรทั่วไปเนี่ยแหละค่ะ พี่จะเอามาให้เนตรเผื่อจะใช้"

เขาวางกล่องกำมะหยี่หลายกล่องลงบนเตียงนอน จากนั้นก็เปิดกล่องเล็กสุด เพื่อหยิบแหวนเพชรน้ำงามหลายกะรัตขึ้นมาถือไว้ในมือ

"มานั่งตรงนี้มา"

หญิงสาวขยับตัวมานั่งลงเคียงข้างชายหนุ่มอย่างว่าง่าย จ้องมองไปยังการกระทำของสามี ซึ่งตอนนี้กำลังจับมือข้างซ้ายของเธอขึ้นมา จากนั้นก็บรรจงสวมแหวนเพชรขนาดหลายกะรัตให้เธอที่นิ้วนางข้างซ้าย

"ให้เนตรเหรอคะ มันแพงไปหรือเปล่า"

"ไม่นี่... ราคาทั่วไปไม่ต้องซีเรียสเยอะหรอก อีกอย่างแหวนนี้เป็นแบบประจำตระกูล สั่งทำพิเศษตั้งแต่รุ่นทวดแล้ว อนาคตบลูเบลโตขึ้นมา แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่น ถึงตอนนั้นหนูก็เอาแหวนเพชรวงนี้เอาให้ลูกไปขอเมียนะ"

เธอยกมือของตัวเองมาตรงหน้า จ้องมองเพชรเม็ดงามที่ระยิบระยับเล่นแสง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที

"ได้ค่ะ เนตรจะรักษาไว้อย่างดีเลยนะคะ ถ้าเกิดว่าอนาคตลูกมีครอบครัว เนตรจะมอบแหวนวงนี้ให้ลูกค่ะ"

"น่ารักที่สุดเลย ส่วนแหวนแต่งงานพี่จะซื้อให้หนูต่างหาก เดี๋ยวไปสั่งให้ช่างออกแบบก่อน มีสามีเป็นเจ้าของเกาะไข่มุก แถมยังทำเครื่องประดับขาย จะน้อยหน้าคนอื่นได้ยังไงจริงไหม"

เขายิ้มออกมาก่อนจะอุ้มภรรยามานั่งลงบนตัก ส่งกล่องกำมะหยี่หลายใบไปให้หญิงสาวในมือ ที่เหลือจะเป็นพวกเครื่องประดับ มีทั้งสร้อย ตุ้มหู กำไลข้อมือ และอีกหลายอย่าง ซึ่งเขาตั้งใจจะให้เธอทั้งหมด เพราะเก็บไว้ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องใช้อะไร

"ลองเอาไปเปิดดูแล้วกันนะว่ามันมีอะไรบ้าง พี่ว่าหนูใส่น่าจะสวย"

"ให้หนูหมดเลยเหรอคะ"

เธอตาโตก่อนจะลองเปิดกล่องที่อยู่ในมือ ซึ่งมันเป็นสร้อยเพชรราคาน่าจะเอาเรื่องอยู่ บางชุดก็เป็นไข่มุกน้ำงาม ไม่ค่อยแปลกใจสักเท่าไหร่ เพราะว่าเขาเป็นเจ้าของเกาะไข่มุก ของพวกนี้ก็คงมีเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

"เอาไปเถอะ อยู่กับพี่ก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร ให้หนูเอาไปใส่เล่นดีกว่า"

เขาโอบเอวของเธอเอาไว้แน่น ซบใบหน้าลงกับไหล่ มือซุกซนลูบไล้ท้องน้อยไปมาจนหญิงสาวต้องรีบดึงออกห่าง ไม่งั้นเธอต้องยอมเขาอีกแน่

"อย่ามาหื่นแถวนี้นะคะ ถ้าอยากทำก็รอถึงที่เกาะก่อนค่ะ ที่นี่ไม่ได้"

"ไม่เห็นจะเป็นไรเลย คฤหาสน์หลังนี้เก็บเสียงจะตาย สักน้ำสองน้ำไม่มีใครรู้หรอกนะ"

"คนบ้าเอ๊ยลามกที่สุดเลย คิดถูกหรือคิดผิดก็ไม่รู้ที่มาหาเนี่ย เฮ้อ!"

"คิดถูกแล้วค่ะที่รัก ไม่มีใครให้หนูได้มากเท่าพี่แล้ว เพราะฉะนั้นรักผัวให้มาก ๆ"