บทที่ 5

หลิ่วชิงเหอร้องคร่ำครวญ จากนั้นคุกเข่าลงที่พื้น ถอนหายใจเสียงดัง

เธอมองฉู่เฉินด้วยสายตาเคียดแค้นพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกมันสัตว์เดรัจฉาน! ฉันต้องฆ่าแกให้ได้!”

“เพียะ!”

ฉู่เฉินสะบัดมือออกไป ตบใบหน้าของหลิ่วชิงเหออย่างแรง เขาเสยคางเธอขึ้น พูดว่า “ฆ่าฉันงั้นเหรอ? เธอไม่อยากได้ชีวิตลูกสาวแล้วเหรอ?”

“แก!”

หลิ่วชิงเหอโมโหมาก เมื่อถูกคนจับจุดอ่อนได้แบบนี้ รู้สึกคับข้องใจนัก

เธอเป็นถึงราชินีแห่งวงการการค้า ผู้บริหารฉู่ซื่อกรุ๊ป เป็นผู้หญิงที่ไม่ว่าใครเห็นล้วนต้องยำเกรง

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่สูงส่งอย่างเธอ วันนี้กลับต้องมาคุกเข่าต่อหน้าไอ้บ้าคนนี้!

น่าอับอาย!

น่าอับอายที่สุด!

ความเกลียดชังและจิตสังหารในใจของหลิ่วชิงเหอพุ่งถึงขีดสุด

“หลิ่วชิงเหอ ความแค้นระหว่างเธอกับฉัน ฉันจะค่อยๆ คิดบัญชีกับเธอช้าๆ ฉู่ซื่อกรุ๊ป ฉันก็จะชิงมันกลับมา!” ฉู่เฉินสวมกางเกง พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลิ่วชิงเหอจ้องเขาด้วยสายตาคมกริบ ถ้าสายตาฆ่าคนได้ ป่านนี้เธอคงจ้องทะลุหัวใจฉู่เฉินไปแล้ว

“พอใจหรือยัง? ตอนนี้รีบช่วยลูกฉันซะ! ถ้าแกกล้าโกหกฉัน ต่อให้ต้องไล่ฆ่าแกไปสุดขอบโลก ฉันก็จะฆ่าแกให้ได้!”

หลิ่วชิงเหอลุกขึ้นมาโดยไม่สนใจชุดอาบน้ำที่หลุดลุ่ย

ถึงยังไงฉู่เฉินก็เห็นมาสามปีแล้ว เธอจึงไม่สนใจอีก

ฉู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาสั่งเธอไปว่า “ฉันต้องใช้เข็มเงิน”

“…ฉันจะไปเอาให้เอง!” หลิ่วชิงเหอกัดฟัน เดินไปหยิบเข็ม

ฉู่เฉินรับเข็มเอาไว้ เขาสะบัดเข็มในมือ แล้วจิ้มที่หน้าอก ท้องน้อย และระหว่างน่องขาของหลิ่วหรูเยียน

ฝีไม้ลายมือไหลลื่นราวกับกระแสน้ำหลั่งไหล เพียงไม่นานก็เสร็จสิ้น หลิ่วชิงเหอที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วต้องขมวดคิ้ว พึมพำในใจ ‘ไอ้เด็กนี่ ไปเรียนวิชาแพทย์มาตั้งแต่เมื่อไร?’

มองออกได้ไม่ยากว่าฝีมือการฝังเข็มเงินของฉู่เฉินไม่ธรรมดา

ต่อให้หลิ่วชิงเหอไม่เข้าใจ แต่เธอมองออกว่า หากไม่ฝึกฝนถึงแปดปีสิบปี ไม่มีทางมีฝีมือฝังเข็มเงินระดับนี้แน่

“เขาซ่อนฝีมือไว้งั้นเหรอ?”

หลิ่วชิงเหอรู้สึกหนักอึ้ง จิตสังหารในดวงตารุนแรงยิ่งขึ้น

ฉู่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น เขาสัมผัสถึงจิตสังหารจากหลิ่วชิงเหอที่อยู่ข้างกายได้ แต่เขาไม่กลัว!

ถึงยังไงตอนนี้เขาอยู่ในระดับหลอมปราณชั้นที่สองแล้ว ต่อให้เป็นป้าอู๋คนของหลิ่วชิงเหอ ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ฉู่เฉินยังคงฝังเข็มให้หลิ่วหรูเยียนต่อไป ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า รูปร่างและผิวพรรณของหลิ่วหรูเยียน ไม่ได้ด้อยกว่าแม่ของเธอเลย!

ผิวขาวเรียบเนียนราวกับจะสะท้อนแสง

หน้าท้องที่แบบเรียบ ยังมีกล้ามหน้าท้อง แค่มองก็รู้ว่าเป็นผลลัพธ์มาจากการออกกำลังกาย

ขาที่เรียวยาวขาวนวลราวกับหยก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเด่นชัด ไม่มีร่องรอยของไขมันแม้แต่น้อย

“หลิ่วหรูเยียนนะหลิ่วหรูเยียน คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่เธอต้องให้ฉันช่วย” ฉู่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา เก็บเข็มพลางพูดว่า “เอาล่ะ อีกเดี๋ยวเขาก็ฟื้นแล้ว”

หลิ่วชิงเหอรีบวิ่งเข้ามาดูหลิ่วหรูเยียน และหันไปจ้องฉู่เฉิน “ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง?”

“แล้วแต่จะคิด!” ฉู่เฉินกล่าว

ขณะที่กำลังพูด หลิ่วหรูเยียนไอออกมาทันที หลิ่วชิงเหอรีบเรียกว่า “หรูเยียน หรูเยียน ลูกตื่นสิ…”

“แม่คะ เมื่อกี้หนูเป็นอะไรไป?” หลิ่วหรูเยียนตื่นขึ้น หลิ่วชิงเหอจึงพยุงเธอไปนอนพิงบนโซฟา

“ไม่เป็นไรแล้ว ลูกแค่สลบไป” หลิ่วชิงเหออธิบาย

หลิ่วหรูเยียนพยักหน้ากล่าวว่า “อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้หนูทำโอทีเยอะเกิน ถึงได้รู้สึกเหนื่อย…”

ขณะที่พูดหลิ่วหรูเยียนก็เห็นรอยขาวที่มุมปากของหลิ่วชิงเหอ จึงถามด้วยความตกใจ “แม่คะ ที่ปากมีอะไรติดอยู่?”

หลิ่วชิงเหอตกใจ รีบหยิบผ้ามาเช็ดแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร เมื่อกี้แม่แปรงฟัน ยังไม่ทันล้างสะอาดน่ะ”

ขณะที่พูดเธอยังหันไปถลึงตามองฉู่เฉินที่มองเธอด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย!

เป็นเพราะไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่น!

ถ้าลูกสาวของเธอรู้ละก็ เธอต้องเป็นบ้าแน่!

คนที่สูงส่งอย่างเธอถึงกับทำเรื่องแบบนั้น…

และอีกฝ่ายยังเป็นไอ้ขยะอย่างฉู่เฉิน!

หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ทันใดนั้นเธอหันไปเห็นฉู่เฉินที่จ้องมองเธอกับแม่ด้วยสายตาไร้กังวล

“ฉู่เฉินเหรอ? ทำไมแกอยู่ที่นี่? แกไม่ได้…” หลิ่วหรูเยียนตกใจ

ฉู่เฉินยิ้ม “ไม่ใช่ตายไปแล้ว ใช่ไหม?”

“แก!” หลิ่วหรูเยียนตะโกนเสียงดัง สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

ฉู่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “หลิ่วหรูเยียน อย่าเพิ่งตื่นเต้นไป ฉันยังไม่ตาย แต่ต้องขอบใจเธอนะ ตอนนี้ฉันโอเคมาก”

“เหอะๆ ฉู่เฉินแกมาบ้านฉันทำไม? ในเมื่อยังไม่ตายก็ควรไปหาที่ซ่อนสิ! ตอนนี้แกยังกล้ากลับมาอีก? หาที่ตายชัดๆ!”

เธอพบว่าแขนขาของฉู่เฉินหายดีแล้ว อาการบาดเจ็บบนร่างดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เป็นเพราะกายาโอสถสวรรค์เหรอ?

ยอดเยี่ยมจริงๆ!

“เหอะๆ หลิ่วหรูเยียน อย่าใช้สายตาแบบนี้มาฉัน แล้วก็อย่าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฉันด้วย!”

“ฉันในตอนนี้ไม่ใช่ขยะที่ปล่อยให้พวกเธอดูถูกรังแกเหมือนสามปีก่อนแล้ว!”

“ถ้ามาหาเรื่องฉัน ฉันก็โอเคที่จะจัดการเธอตอนนี้เลย”

เมื่อกล่าวจบฉู่เฉินเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“แกว่าอะไรนะ? แกนะเหรอ? ไอ้ขยะ! เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันใช้แค่มือเดียวก็บีบขยะนกเขาไม่ขันอย่างแกตายได้แล้ว!” หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างดูถูก เธอลุกขึ้นเดินไปทางฉู่เฉิน

เธอออกกำลังกายเป็นประจำ ทั้งยังเคยเรียนยูโดมาก่อน และเป็นยอดฝีมือสายดำด้วย

จัดการกับขยะอย่างฉู่เฉิน แค่มือเดียวก็พอแล้ว

หลิ่วชิงเหอที่อยู่ด้านข้างเข้าใจคำพูดของฉู่เฉิน จึงพูดขัดขวาง “หรูเยียน หยุดเดี๋ยวนี้!”

“แม่ ทำไมล่ะ? หนูจะเตะไอ้ขยะเดี๋ยวนี้เลย!” หลิ่วหรูเยียนตะโกน

หลิ่วชิงเหอพูด “หุบปาก! เรื่องเมื่อคืนนี้แม่ยังไม่ได้คิดบัญชีกับลูกเลย! รีบขึ้นไปซะ!”

“แม่!” หลิ่วหรูเยียนกระทืบเท้า

สีหน้าหลิ่วชิงเหอหนักอึ้ง พูดอย่างจริงจัง “ขึ้นไปกลับห้องตัวเอง!”

เมื่อหลิ่วหรูเยียนเห็นหลิ่วชิงเหอโมโหแล้ว จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่ถลึงตาจ้องฉู่เฉิน และเดินขึ้นไปอย่างไม่ยินยอม

ชั้นล่าง เหลือแค่หลิ่วชิงเหอกับฉู่เฉิน

“ไสหัวไปซะ! รีบออกไป!” หลิ่วชิงเหอชี้นิ้วตะคอกด้วยความโกรธ

ฉู่เฉินคล้ายยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม ลุกขึ้นเอามือล้วงกระเป๋า ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้หลิ่วชิงเหอทีละก้าว บรรยากาศรอบตัวเยือกเย็น

ในวินาทีนั้นในใจของหลิ่วชิงเหอสั่นสะท้าน ไอ้เดรัจฉานนี่ น่าเกรงขามขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร

“หลิ่วชิงเหอ ฉันขอเตือนไว้อย่าง พิษในร่างกายลูกสาวเธอ ฉันยังไม่ได้ขับออกมาหมด”

ฉู่เฉินแสยะยิ้ม

หลิ่วชิงเหอสีหน้าเปลี่ยนไป ขมวดคิ้วถาม “ฉู่เฉิน แกหมายความว่ายังไง?”

“ไม่มีอะไร” ฉู่เฉินยักไหล่พูด “อยากขับพิษออกจากร่างของลูกสาวเธอให้หมด ต้องฝังเข็มอาทิตย์ละครั้ง ทำต่อเนื่องสามเดือนก็พอแล้ว”

เขาพูดไปด้วยพลางเดินเข้าไปกระซิบข้างหูหลิ่วชิงเหอ “ต้องบอกว่าเธอทำเก่งมากจริงๆ”

“แต่ไม่รู้ว่าด้านอื่น เธอจะเก่งแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า”

“หรือว่าอาทิตย์หน้าจะให้ฉันมาใหม่อีกที?”