ขอโอกาสจากผัวคนอื่น

เมื่อใกล้รุ่งสางอัครวินท์สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาเนื่องจากรู้สึกถึงความร้อนจนเหงื่อเขาออก ลำตัวและร่างกายที่แนบกันเกือบจะทุกสัดส่วนต่างก็ร้อนจนเหงื่อออกไปด้วย

"เอวา...ทำไมตัวร้อนขนาดนี้"ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้เริ่มเป็นกังวลเล็กน้อย คิ้วหนาขมวดมุ่นจนแทบจะเป็นปม "ถึงกับไข้ขึ้นเลยหรอเนี้ย?"เขาพึมพำกับตัวเองจากนั้นก็รีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เอวารินทร์ที่ตอนนี้ร้อนลุ่มอย่างกับไฟ

"อื้ม..."เธอเบี่ยงหน้าหลบความเย็นที่ปะทะใบหน้านวลด้วยความรำคาญ

"เห้อ...ยัยแสบ...แค่นี้ทำเป็นใจเสาะไปได้"ปากก็บ่นไปแบบนั้นแหละ แต่มือก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หล่อนด้วยความเต็มใจ จากนั้นก็เอาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขามาสวมใส่ให้แทน จะเอาเสื้อผ้าแฟนเก่ามาใส่ให้เดี๋ยวตื่นมาก็กลัวว่าจะอาละวาดอีก เอาแบบนี้แหละดีแล้ว

ตลอดจนถึงเช้าร่างสูงไม่ได้นอนต่อเลย เนื่องจากร่างบางเอาแต่นอนละเมอ จนเขาอดห่วงไม่ได้ แถมต้องคอยเช็ดตัวให้อีก จนตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว เขาจึงลงไปหาซื้อข้าวและยามาไว้ให้ร่างบาง วันนี้เอวารินทร์ต้องขาดเรียนเนื่องจากไม่สบาย แล้วเขาก็ให้คนไปลาป่วยให้เธอแล้ว ดีหน่อยที่วิชานี้เป็นแค่วิชาบูร เลยไม่ได้สำคัญมากแค่ลงเพราะดึงเกรดเทอมสุดท้ายเฉยๆ

"อื้ม..."ร่างบอบบางค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา ตามเนื้อตามตัวเมื่อยไปหมด รู้สึกหนักที่หัวแถมยังรู้สึกเพลียเสียด้วย

"ตื่นแล้วหรอ...มากินข้าวจะได้กินยา"

"นี่กี่โมงแล้ว"เธอไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด แต่กลับถามเวลาแทน

"เที่ยง"

"ตายแล้ว ฉันมีเรียน ทำไมนายไม่ปลุกฉันเนี้ยห๊ะ! เพราะนายคนเดียวเลย...โอ้ย!"ร่างบางรีบลุกขึ้นเตรียมวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะกลางกายสาวนั้นเจ็บปวดจากการร่วมรักที่ผ่านมาเมื่อคืนอย่างหนักหน่วง

"เป็นไงล่ะ"เขาส่ายหัวไปมาเบาๆ ในความรีบร้อนของเธอจนไม่ทันได้ระวังตัว

"ก็เพราะใครล่ะ!"เธอหันไปเอ็ดใส่เขาพร้อมกับสายตาจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง

"ก็ถ้าเธอไม่ดื้อกับฉัน ฉันก็คงจะอ่อนโยนกับเธอ"

"หื่นกาม!"

"ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินข้าว จะได้กินยา"

"ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน!"

"ไม่ได้ใจดี แต่ต้องมาทำหน้าที่ของเธอต่อ จะได้ไม่ใจเสาะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน"ห่วงก็ห่วงอยู่หรอกนะ แต่ปากมันดันพูดไม่ดีไปซะนี่ เห้อ ไอ้ซันหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว เขาก่นด่าตัวเองในใจที่เอาแต่พูดจาไม่ดีใส่ ก็มันอดไม่ได้เพราะยัยนี่เอาแต่ประชดเขาจนเขาหงุดหงิด

"ฉันอนุญาติให้ไปซื้อกินได้นะ ไม่บอกพ่อแม่หรอก"

"เธอนี่ใจกว้างดีนะ"เขาแค่นยิ้มให้ความประชดประชันที่ไม่ลดราวาศอกลงเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

อยู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูขัดบทสนทนาของทั้งคู่ขึ้น หนุ่มร่างสูงจึงเดินไปเปิด ปล่อยให้คนที่เอาแต่พยศจัดการทำธุระส่วนตัวไป

แอ๊ดดด!

"ซัน!"

"มาทำไม!"

"เมื่อคืนซันอยู่กับใคร ซันแกล้งฉัตรอีกแล้วนะคะ ไม่เอาน้าเลิกงอนฉัตรเถอะนะคะ"

"ฉันไม่ได้แกล้ง แล้วก็บอกแล้วไงว่าเลิกกัน อ้อ เก็บข้าวของของเธอออกไปจากห้องฉันด้วยนะ รกลูกตา"

"ฉัตรรู้นะ ว่าที่ซันไล่ฉัตรไปเพราะพ่อแม่ซันบังคับให้ซันแต่งงาน ทำไมล่ะซันเราอยู่เงียบๆ ก็ได้ จะให้ฉัตรอยู่ในฐานะไหนฉัตรยอมหมดเลย อย่าทิ้งฉัตรไปเลยนะคะ นะซันนะ"ดาราสาวก้าวเท้าตามชายหนุ่มเข้ามาในห้อง พร้อมกับกอดร่างสูงไว้ข้างหลังอย่างแนบแน่น พร้อมกับร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียชุดใหญ่

"บังคับแต่งงานน่ะใช่ แต่ตอนนี้ฉันอยากแต่งแล้ว และไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงแพศยาแบบเธออีก ขอโทษทีนะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครแล้วยิ่งหลายมือแบบเธอฉันรับไม่ได้"ดีที่เขาและเธอป้องกันตลอด ไม่เคยพลาดสดแม้แต่ครั้งเดียว ไม่อย่างงั้นก็คงเสี่ยง

"ซัน ที่ฉัตรทำแบบนั้นเพราะงาน ผู้จัดการให้ฉัตรทำแบบนั้น ไม่งั้นฉัตรก็จะไม่ดังถ้าไม่เกาะกระแสแล้วเป็นคู่จิ้นกับออกัส ฉัตรจำเป็นจริงๆ ค่ะ"

"เลิกแถเถอะ ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว เธอหลอกเอาเงินฉันไปปรนเปรอผู้ชายคนอื่น เธอทำได้ยังไงฉัตร ฉันเลี้ยงเธอไม่ดีหรอ มีฉันคนเดียวมันไม่พอหรอ"

"ฉัตรมีแค่คุณนะซัน ฉัตรรักคุณ พ่อแม่คุณไม่เคยยอมรับฉัตรเลย ถ้าคุณเกิดทิ้งฉัตรขึ้นมาฉันก็ไม่เหลือใครเลย ฉัตรจำเป็นต้องมีตัวเลือก"

"แต่ฉันไม่ชอบเป็นตัวเลือกของใคร มองหน้าฉันสิ ฉันมันเหมือนไอ้หน้าโง่มากเลยหรอ ห๊ะ!"อัครวินท์แกะมือบางของเธอออกก่อนที่จะหันมาประจันหน้ากับเธอและบีบไหล่มนอย่างแรงจนเธอทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดจากแรงบีบที่มันรุนแรง

"มะ...ไม่ใช่นะ...ขอโอกาสให้ฉัตรอีกสักครั้งเถอะนะคะ นะซัน...ฉัตรสัญญาว่าฉันจะเลิกยุ่งกับออกัส ฉัตรจะไปขอยกเลิกกับผู้จัดการไม่รับงานกับออกัสแล้วก็ได้ จะให้ฉัตรแถลงข่าวฉัตรก็ยอม นะซันนะ"ร่างบางขอร้องอ้อนวอนพร้อมกับคุกเข่า ปล่อยให้น้ำตาออกมาเป็นสาย

"คงจะไม่ได้หรอก! ขอโอกาสจากผัวคนอื่น ไม่หน้าด้านเกินไปหน่อยหรอ"อยู่ๆ เอวารินทร์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเชิดๆ "แล้วเมื่อคืนเขาอยู่กับฉัน อ้อ...ไม่ต้องแปลกใจด้วยนะเพราะฉันเป็นเมีย แต่เธอ...อุ๊ย...เป็นอะไรกับเขาล่ะหึ"เอวารินทร์จีบปากจีบคอแสดงท่าทางสมจริงประหนึ่งเมียหลวงตามจัดการเมียน้อย จนร่างสูงที่ยืนมองอยู่นั้นเกือบที่จะหลุดขำ ยัยนี่นี่มีหลายบุคลิกจริงๆ ปรับตัวได้เก่งอย่างกับกิ้งก่า

"หึ เมียที่พ่อแม่ยัดเยียดมาให้ผู้ชายเนี่ยหรอ?"สายตาจิกจ้องมองเอวารินทร์อย่างเยาะเย้ย

"จุ๊ๆๆๆๆ นี่ฟังนะแม่ดาราสาวโลคลาส ถึงฉันเนี่ยจะถูกพ่อแม่ยัดเยียดให้ แต่ฉันไม่เคยยัดเยียดตัวเองให้กับเขาเลย มีแต่เขาวิ่งตามฉันต้อยๆ ก็ธรรมดาผัวเมียกันอ่าเนาะ ฉันจะให้โอกาสเธอเก็บเสื้อผ้าและของของเธอออกไปให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว อ้อ...ไม่เอาดีกว่าไม่ต้องเก็บและ ฉันเปลี่ยนใจ...สกปรกเกินไปฉันไม่อยากอยู่...พี่ซันคะ..."

"คะ...ครับเอวา"เสียงหวานตอบรับอย่างว่าง่าย

"วันนี้ย้ายออกจากที่นี่เลยนะคะ เอวาไม่ชอบอยู่ในพื้นที่ซ้ำกับใคร อ้อ...คอนโดมิเนียมเอวาซื้อไว้ดีกว่านี้อีกนะคะ...แล้วไม่ต้องหวังว่าฉันจะยกห้องนี้ให้ เพราะเธอไม่สมควรจะได้อะไรจากสามีฉันแม้แต่อย่างเดียว เงินร้อยล้านที่เอาไปซื้อคอนโดโง่ๆ ให้ผู้ชายอยู่ เอาไปซื้อรถให้พระเอกอย่างออกัสขับ ซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมให้ตากล้อง อืม...ใครอีกน้า"

"นี่นังบ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่ามากล่าวหาฉัน"

"เลิกทำเสียงน่ารำคาญได้แล้วฉัตร แล้วเอวาไม่ได้กล่าวหาเธอ เพราะสิ่งที่เธอทำ เธอเองรู้อยู่แก่ใจ หึ! ฉันทนรักคนแบบเธอมาได้ยังไงนะตั้งเกือบ5ปี"

"ไม่จริงนะคะซัน ไม่จริงเลย"เธอเอื้อมมือบางจะมาจับกุมมือหนาของเขาเอาไว้ แต่ก็ถูกเอวารินทร์ปัดมันออกอย่างแรง

"อย่ามาแตะตัวสามีฉัน สกปรก! ออกไปได้แล้วไม่งั้นฉันจะเรียกรปภมาลากตัวเธอออกไป นี่ฉันใจดีมากนะที่ไม่แฉเธอให้เป็นข่าว ไม่งั้นเธอดับค้างฟ้าแน่!"ปาริฉัตรกัดฟันกรอด ด้วยความโกรธจัด มองหน้าเอวาริทร์อีกครั้ง นังนี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะหาทางจัดการแกแน่

เมื่อประตูห้องปิดลง ร่างบางที่อ่อนเพลียเพราะพิษไข้อยู่ๆ ก็วูบจนทรงตัวไม่อยู่ ร่างสูงจริงรีบเข้ามาช้อนร่างบางไปวางที่โซฟา พร้อมกับกลั้วหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจ เมื่อกี้ยังเชิ่ดๆ อยู่เลย ลับหลังทรุดตัวซะแล้ว เธอนี่มันใจเด็ดไม่ยอมให้ใครเห็นความอ่อนแอจริงๆ

"หึๆ"

"หัวเราะอะไร"

"ขอบคุณนะครับเมียจ๋า น่ารักที่สุดเลย"เมื่อเห็นว่าร่างบางเอาแต่หน้าง้ำหน้างอ เขาก็ยื่นมือไปดึงแก้มทั้งสองข้างของเธออย่างเอ็นดู

"กองไว้ตรงนั้นแหละ นี่ฉันไม่อยากจะด่านายว่าโง่เลยนะ แต่นายบ้าหรือเปล่าไว้ใจถึงขนาดให้ถือบัตรแบล็คการ์ดเลย"

"เออ ฉันรู้แล้วหรอกน่า ไม่ต้องตอกย้ำได้ไหม"เขาตอบเสียงอ่อย ในความโง่งมของตัวเองที่เสียค่าโง่ไปตั้งมากมายโดยไม่รู้ว่าเธอหลอก นี่ถ้าเขาไม่มีเงินยังจะมีใครอยู่ข้างเขาอยู่อีกไหม "แล้วที่บอกว่าจะย้ายให้ฉันไปอยู่กับเธอเนี้ย จริงไหม" น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ปกปิดความเศร้า ตลอดเวลาที่คบกับปาริฉัตรมาถึงแม้ว่าเขาจะแอบซื้อกินระหว่างที่คบกับหล่อนเวลาที่เธอไปทำงานนานๆ แต่สุดท้ายแล้วที่หนึ่งในดวงใจก็คงเป็นเธอมาเสมอ แต่เรื่องถึงขั้นนี้แล้วคงเปลี่ยนใจกลับไปรักคงไม่เอาแล้ว

"อืม...พ่อแม่ฉันจะซื้อคอนโดให้ใหม่...แต่ฉันไม่ได้ให้นายอยู่ฟรีนะ...ต้องจ่ายค่าเช่าทุกเดือน"

"ทำไมขี้งกจังอ่า"

"พูดมาก หรือจะอยู่ที่นี่แล้วรอยัยนั่นกลับมาหาก็ตามใจ"

"อยู่...คอนโดเก่ากับเธอก่อนได้ไหม"

"ค่าเช่าเดือนละหมื่น"

"ฉันให้2หมื่นเลย"

"เอาเงินไหนก่อนคะพ่อคุณ ได้ข่าวว่าเดือนหน้าแม่นายจำกัดการใช้เงินกับนาย นี่เป็นภาระฉันชัดๆ รำบากต้องหาข้าวหาน้ำให้กินอีก"คงจะมีแต่เธอล่ะมั้งที่ไม่หวังเงินทองของเขา อัครวินท์คิด จากนั้นก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่มุมปากอย่างไม่รู้ตัว

"แต่ฉันเหลือเงินก้อนสุดท้ายอยู่นะ เดี๋ยวตั้งใจทำงานแล้วบอกพ่อแม่ว่าเลิกกับยัยนั่นแล้วแม่คงให้เงินเดือนเหมือนเดิม อีกอย่างฉันเป็นถึงรองประธานฉันมีเงินเดือนจ่ายเธอก็แล้วกัน"

"เงินเดือนนาย...พ่อนายบอกว่าโอนเข้าบัญชีฉันนะ"

"ว่าไงนะ!!"