เสียการทรงตัว

“พร้อมย้ายเข้ามาเมื่อไหร่ก็บอกนะ เดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องมาช่วยย้าย” อัครวินทร์กล่าวด้วยท่าทีสบายๆ

“ไว้ทำโปรเจคเสร็จก่อนค่อยว่ากันอีกทีนะคะ”

“จริงๆ พี่สั่งให้คนย้ายให้เลยก็ได้นะ เอวาก็รอมาอยู่อย่างเดียวก็ได้”

“แต่เอวาก็ต้องเก็บของเองอยู่ดี อีกอย่างก็ไม่ได้จะเอาของมาหมดสักหน่อย เผื่อวันนึงเราแต่งงานกันแล้วไปกันไม่รอด ก็ต้องย้ายไปย้ายมาอีกน่ะสิเหนื่อยตายเลย”

“เหอะใครมันจะไปยอมหย่า อยากหย่าก็หย่าไปคนเดียวสิ” ร่างสูงกล่าวนอยๆ

“...”

“นี่ยังไม่แต่งกันเลย ก็คิดจะหย่ากันแล้ว เธอรังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยหรือไง”

“เดี๋ยวนะ นายเองไม่ใช่หรือไงที่ไม่อยากแต่งงานกับฉัน อีกอย่างเราไม่ได้รักกันสุดท้ายก็ต้องเลิกกันอยู่ดี แล้วตั้งแต่แรกนายเองไม่ใช่หรอที่ปั่นหัวฉันไม่อยากแต่งกับฉันน่ะ” เธอกล่าว แล้วนี่เป็นบ้าอะไรของเขาอยู่ๆ ก็มาดึงดราม่าใส่เธอเฉยเลย เธอก็แค่เซฟตัวเองมันผิดตรงไหนกัน

“เธอไม่รักฉันบ้างเลยหรอ ที่ผ่านมาที่ฉันทำดีกับเธอก็ไม่รู้สึกดีเลยหรอ”

“อ่ะดึงดราม่าอีก ประสาทกลับหรอ เมื่อก่อนนายแกล้งป่วนฉัน เพิ่งจะมาทำดีกับฉันเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ทำอย่างกับทำดีด้วยเป็นปี” เธอตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก เพราะคิดว่าก็คงแค่แกล้งเล่นอีกตามเคย ไม่หลงกลหรอกนะ เธอคิดในใจ

“ป้ะ...”

“ไปไหนอีกอ่ะ”

“ไปลองชุดแต่งงาน อยากแต่งงานและ” พูดจบเขาก็เดินผ่านหน้าเธอไป “เอ่อ เดี๋ยวส่งเอกสารไว้ที่เลขาผมเลยนะครับ ผมเอาห้องนี้” แต่ก็ไม่วายหันไปบอกเซลล์ที่พาทัวร์ห้องนี้

@เลิฟลี่สตูดิโอ

“เลือกเลยนะ อยากได้ชุดไหนก็เลือกเลย แต่!!...ห้ามสั้น...ห้ามแหวกหน้า...แหวกหลัง...แหวกอก”

“แต่งงานหรือบวชชี ถามจริง?” ถึงแม้ว่าเขาจะปรามเธอยังไง เธอก็ไม่สนใจเขาอยู่ดี แต่งงานทั้งทีก็อยากสวยๆ ไหม ปิดหมดมันจะไปสวยอะไรล่ะ

เธอเดินเลือกชุดที่มันแขวนอยู่บนราว ระรานตาไปหมด สวยๆ ทั้งนั้นเลย เธอหยิบชุดนั้นชุดนี้มาเทียบตัวแล้วยื่นให้พนักงานที่เดินตามหลังมาสองสามชุด แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับชุดหนึ่ง เป็นชุกเกาะอกสีขาวขอบอกประดับไปด้วยดอกไม้สีขาวเป็นกลุ่มๆ ความยาวถึงหน้าขา กระโปรงด้านหลังเป็นชั้นฟูๆ ยาวลากพื้น ปักมุกและเพชรสีขาวระยิบระยับ สวยหรูแต่ก็แอบเก๋ไปในคราเดียวกัน

“เอาชุดนี้ค่ะ” พนักงานพยักหน้าแล้วถือชุดนั้นมาให้เธอที่ห้องลองชุด

“คุณเอวารินทร์คะ ยังไม่เลือกชุดไทยไว้ใส่ในพิธิรดน้ำสังฆ์เลยนะคะ” พนักงานกล่าว

“ตายจริง ลืมเลยค่ะ” เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่โซนชุดไทยที่ก็ระรานตาเช่นเดียวกัน แต่ดีหน่อยที่เธอมีแบบไว้ในหัวแล้ว เลยเลือกหยิบชุดไทยจักรพรรดิสีขาวเงิน เพราะจะได้แมตช์กับเซตเครื่องเพชรเครื่องประดับสีเงิน และรองเท้าสีขาวของเธอที่มีอยู่แล้ว

“คุณเอวานี่ตาถึงจริงๆ เลยนะคะ และมันก็ดูเข้ากับคุณเอวามากๆ เลยค่ะ”

ผ่านไปไม่นานเอวารินทร์ก็เดินออกมาด้วยชุดแต่งงานที่เลือกไว้ชุดแรก อัครวินทร์มองสาวสวยที่อยู่ในชุดแต่งงานที่มันดูเข้ากับเธอมากๆ ใบหน้าสวยหวานปนเซ็กซี่เมื่อปล่อยผมลอน ยาวถึงกลางหลังประดับด้วยผ้าคลุมผมสีขาวบางสะอาดตา เธอเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายก็ไม่ปาน มันทำให้เขาเผลอจ้องมองเธอจนเนิ่นนาน จนเจ้าตัวที่ถูกมองนานๆ ถึงกับต้องกระแอมเรียกสติคนร่างสูง ถูกจ้องนานๆ มันก็เขินเป็นนะ

“สวยไหมคะ” เอวารินทร์ถามร่างสูง

“เอ่อ...สวยสิ...” แต่ถึงแม้ว่ามันจะดูสั้นไปหน่อยเขาก็ไม่ขัดเพราะชุดนี้มันเข้ากับเธอจริงๆ จนปฏิเสธไม่ลงเลย ยอมให้สวยวันนึงก็แล้วกัน งานอื่นไม่ยอมแน่ เห็นว่าเป็นงานสำคัญที่มีครั้งเดียวในชีวิตหรอกนะ

ส่วนอัครวินก็เลือกสูทสีขาวสะอาดตา เข้าชุดกับชุดเจ้าสาวของเอวารินทร์อย่างลงตัว เมื่อเห็นว่าถูกใจกันแล้ว และไม่เปลี่ยนแปลงอะไรทั้งคู่จึงเตรียมตัวไปถ่ายพรีเวดดิ่งต่อ โดยมีช่างภาพและฉากเซตรอไว้เรียบร้อยแล้ว

“พร้อมนะครับ เจ้าสาวนั่งลงบนตักเจ้าบ่าวเลยนะครับ” ช่างภาพเอ่ยจัดฉาก เอวารินทร์อึกอักยังไม่ยอมที่จะนั่งลงบนตักร่างสูง จนเขาต้องกระตุกแขนเธอให้ล้มลงมานั่งบนตักของเขาแทน

“ว๊าย!!...” เมื่อเธอล้มลงมานั่งบนตักแกร่งของเขาแล้ว เขาก็เอาคางมาเกยที่ไหล่ของเธอ แขนกำยำโอบกอดรอบเอวบางเอาไว้แน่น

“ตัวหอมจัง” เขากระซิบเสียงเบาข้างหูเธอ จนใบหน้าสวยนั้นขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย หัวใจดวงน้อยๆ กระตุกเต้นคร่อมจังหวะ

“ดีครับ สวยครับ เจ้าสาวหันไปสบตาเจ้าบ่าวหน่อยครับ...หวานๆ ครับ...สวยครับ...จ้องกันสักพักนะครับ...ยิ้มครับ” สายตากลมโตของเธอสบประสานกับดวงตาคมๆ ของเขา เขาและเธอมองจ้องกันเนิ่นนานจนใบหน้าใกล้กันเรื่อยๆ โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เผลออีกทีก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ ของลมหายใจทั้งคู่ที่เป่ารดใส่กัน จมูกโด่งรั้นแตะเข้าที่แก้มนวลของเธอเบาๆ

ฟ่อด!

“นี่!” ร่างบางเอ็ดคนตัวสูงที่ฉวยโอกาสหอมแก้มของเธอพร้อมกับลูบแก้มของตัวเองเบาๆ

“ขอหอมแก้มแบบเมื่อกี้อีกรอบครับ” ตากล้องบ้า จะบ้าจี้ไปกับคนกะล่อนแบบเขาทำไมนะ เธอบ่นอุบอิบในใจ

ร่างสูงทำตามช่างภาพอย่างถูกอกถูกใจ พอใจที่ได้กลั่นแกล้งร่างบางบนตักที่เขินเขา มันช่างน่ารักน่าชังอะไรขนาดนี้ เขากล่าวในใจ

“เดี๋ยวเจ้าสาวเดินไปหลังเก้าอี้นะครับ แล้วโอบรอบคอเจ้าบ่าว ค่อยๆ ก้มหน้าลงมาซบที่ไหล่เจ้าบ่าวครับ...เจ้าบ่าวมองหน้าเจ้าสาวครับ...สวยครับ...ดีครับ...เซตต่อไปชุดไทยครับ...เบรกครับ”

จากนั้นทั้งคู่ก็ไปเปลี่ยนชุดเตรียมเข้าฉากต่อไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“พี่คะ ถอดชุดให้เอวาหน่อยได้ไหมคะ เอวารูดซิบข้างหลังไม่ถึง” เอวารินทร์เอ่ยบอกกับพนักงานที่ดูเหมือนจะเข้ามาในห้องลองชุดพอดี โดยที่ไม่ได้หันไปมองเลยว่าด้านหลังนั้นคือว่าที่เจ้าบ่าว

มือหนาค่อยๆ รูดซิบชุดสีขาวจนในที่สุดชุดนั้นก็รูดลงไปกองอยู่ที่พื้น เผยให้เห็นร่างบอบบางหุ่นสุดเซ็กซี่ที่มีแค่บราเกาะอกสีครีมและแพนตี้ตัวจิ๋วสีเดียวกัน

หมับ จ๊วบ!

“นี่นาย!”

“หอมจังเลย วันนี้เอวาของพี่สวยมากเลยนะ” เสียงกระเส่ากระซิบเข้าที่ข้างใบหูขาวๆ ของเธอ พร้อมกับโอบกอดเธอไว้แน่น สถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ทำให้ร่างบางยืนนิ่งตัวสั่น ใจเต้นแรงกะหน่ำอย่างกับจะหลุดออกมาจากขั้วหัวใจ กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของชายหนุ่มโชยเข้ามาที่จมูกจนเผลอสูดดมเข้าไปสุดปอด ในหัวของเธอตอนนี้มันเตลิดไปไกลแล้ว ปฏิเสธไม่ได้เลยเพราะเธอรู้สึกดีกับสัมผัสของเขา

“อื้ม พี่ซันหยุดนะ เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น” ใบหน้าเนียนเห่อร้อนแดงขึ้นเพราะพิษเขินที่มันกำลังทำงาน

“ถ้าไม่ติดที่เป็นประจำเดือนนะ เธอไม่รอดแน่ รอดตัวไปนะที่รัก” เสียงหวานๆ นั้นยิ่งทำให้เธอยิ่งใจเต้นแรง จากนั้นเขาก็พรมจูบไปที่ซอกคอขาวเนียนของเธอเบาๆ ก่อนที่จะผละออกอย่างแสนเสียดาย

“ออกไปได้แล้วค่ะ เอวาจะเปลี่ยนชุด” เธอบอกทั้งที่ยังหันหลังให้กับเขาอยู่ ร่างสูงมองร่างบางที่ยืนตัวสั่นอย่างพอใจก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องตามที่เธอบอก “คนบ้า” เธอกล่าวเมื่อหันไปแล้วไม่เจอร่างสูงแล้ว

เมื่อทั้งคู่เปลี่ยนชุดใหม่เสร็จก็มาถ่ายเซตชุดไทย และอีกหลายๆ ชุดที่ต้องเอาไว้ใช้เป็นรูปประกอบฉากในงาน จนแล้วจนรอดก็ค่ำพอดี ทำเอาหมดแรงกันไปเลย ไม่คิดว่าแค่ถ่ายรูปและเปลี่ยนชุดจะเหนื่อยขนาดนี้

“เหนื่อยไหมครับ เย็นนี้ไปทานข้าวบ้านเอวาไหม ไปไหว้พ่อแม่เอวาด้วย” อัครวินทร์เสนอ จะว่าไปแล้วเธอก็แทบจะไม่ได้กลับบ้านเลยช่วงนี้ ไปทานอาหารที่บ้านก็ดีเหมือนกัน เธอคิด

“เอาสิคะ คิดถึงพ่อแม่เหมือนกัน” เธอระบายยิ้มให้ชายหนุ่ม จนร่างสูงเกือบจะล้มลงเพราะเสียการทรงตัว น้อยนักที่เธอจะส่งยิ้มหวานให้เขาขนาดนี้ นี่เขาไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเนี้ย

“พี่ชอบเวลาเอวายิ้มแบบนี้ให้พี่จัง ยิ้มแบบนี้บ่อยๆ นะ” แค่พูดแค่นี้ก็ทำเอาหญิงสาวที่ฟังอยู่ใจบางกันไปเลย

“ปกติเอวาก็ยิ้มแบบนี้นะ” เธอตอบเคอะเขิน

“ปกติทำแต่หน้ายักษ์ใส่น่ะสิ”

“เดี๋ยวเถอะ” เธอค้อนวงใหญ่ใส่เขาจากนั้นก็หันไปคว้ากระเป๋ามาถือไว้แล้วเดินตรงไปยังรถคันหรูของอัครวินทร์ที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถโซนวีไอพีของร้าน