Novels by คาราเมลคัสตาร์ด

"ทำอะไรกัน!!"เสียงเข้มดุดันของคิมหันต์เอ่ยขึ้น"อาคิม...ช่วยปลื้มด้วย...ยัยบ้านี่จะดึงหูปลื้มขาดแล้ว""กังหัน...ทำไมไม่ห้ามน้อง..."คิมหันต์ตวัดสายตาไปยังลูกสาวของตัวเองที่นั่งนิ่งมองเหตุการณ์ด้วยท่าทางชิวๆ ก่อนจะไหวไหล่ให้ผู้เป็นพ่อเบาๆ"ป๊า...ก็น้องแค่แหย่กันเล่นเอง...""อัญชัน...ปล่อยปลื้ม!"อัญชันได้ยินดังนั้นก็ปล่อยมือออกจากหูของปราบปลื้มทันที แต่ก็ส่งท้ายด้วยการบิดแรงๆก่อนปล่อย"โอ้ย!...นี่ยัยบ้า...มีส่งท้ายด้วยหรอ!!"ปราบปลื้มโวยวาย"ป๊า...อย่าไปดุน้องสิ!!""กังหัน...หนูเป็นพี่...จะปล่อยน้องตีกันแบบนี้ได้ยังไง?"คิมหันต์ดุลูกสาว ที่นับวันๆยิ่งทำตัวเหมือนเขาในเมื่อก่อนทุกที และเนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียว เลยทำให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจ ไม่สนใจอะไร เหมือนกับเขาไม่มีผิด แต่แตกต่างกันคือคิมหันต์มีน้อง และถูกพ่อกดดันตั้งแต่เด็ก พอมีลูกเขารู้ว่าความกดดันมันคือผลร้าย มันไม่มีความสุขเขาจึงเลี้ยงลูกที่ค่อนข้างตามใจ และผลก็อย่างที่เห็น กังหันเป็นเด็กน่ารักก็จริง แต่เธอไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่ แถมการใช้ชีวิต การวางตัวต่างๆค่อนข้างที่จะห้าวหาญ ไม่อ่อนหวานเหมือนเด็กผ

"ป๊า...ไม่ไปได้ไหม...อชิไม่อยากไป...ป๊าจำไม่ได้หรอว่าเด็กนั่นน่ะชอบกัดหูผม...ต่อไปนี้ผมจะไม่เอาหูผมไปเสี่ยงอีกแล้ว"อชิหัวชนฝาเมื่อซันและเอวาบังคับให้ลูกไปกินข้าวบ้านเพื่อนรักของเขา ที่วันนี้มีนัดรวมแก๊งวายร้ายของซัน"ก็เพราะอชิไปหอมแก้มน้องไง...น้องถึงได้กัดแบบนั้น"ซันอ้างเหตุผลกับลูกชาย ไม่ว่าจะไปกี่ครั้งก็มักจะไปฉวยโอกาสหอมแก้มกังหันทุกที และรายนั้นก็ชอบกัดหูอชิตลอด แล้วนี่ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว ก็คิดว่าลูกคงไม่ได้ฝังใจอะไร"ยังไงก็เถอะป๊า...ชิไม่ไป...ชินัดสาวไว้...ป๊าไปกับอัญชันและกัน...อัญชันฝากดีดหูยัยเด็กกังหันให้พี่ด้วยนะเข้าใจไหม"พูดจบอชิก็เดินไปควงกุญแจรถสปอร์ตออกจากบ้านไป"หัวรั้นได้ใครวะเนี่ย"ซันเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ อย่างระอากับลูกชายหัวดื้อคนนี้"ผลผลิตของตัวเองทั้งนั้น...อย่าบ่น!!"เอวาเสริมขึ้นก่อนจะจับมือลูกสาวแล้วเดินไปรอที่รถตู้@คฤหาสน์คิมหันต์"สวัสดีค่ะคุณอาคิม...สวัสดีค่ะอามิเกลคนสวยของหนู""อุ้ย...อัญชันของอาปากหวานจริงๆ"มิเกลเอ่ยทักหลานสาวคนสวย ก่อนจะหันไปหาลูกสาว "กังหัน...""เอ่อ...สวัสดีค่ะอาซัน อาเอวา.

ตกเย็น...หนุ่มหล่อหน้าทะเล้น นั่งมองสาวมัธยมปลายเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยสายตาอย่างกับเสือที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ"เฮ้อ...กระชุ่มกระชวยดีจริงๆ เลย...อื้อหืม...นมอย่างใหญ่...หน้าประถมนมมหาลัยสัส!!"อชิอุทานขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ลดระดับกระจกรถสปอร์ตคันหรูลง ใบหน้าหล่อเหลาที่สวมใส่แว่นกันแดดแบรนด์ดังนั้น ทำเอาสาวๆ มองเหลียวลงกันไปตามๆ กัน หึ! แค่เช็ดเรทติ้ง เขาคิด ก่อนจะปิดกระจกขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขากำลังวิ่งมาที่รถยนต์ของเขา"พี่ชาย~"เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าใส ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ารักและมีเสน่ห์น่ามองเอามากๆ"อย่ายิ้ม...เดี๋ยวผู้ชายชอบ!!"อชิดุน้องสาว "รีบขึ้นมาเลย...เร็วๆ"ก่อนจะเร่งให้เธอรีบขึ้นมาบนรถ เพราะดูเหมือนจะมีหนุ่มๆ รุ่นราวคราวเดียวกับน้องสาวเขาจับจ้องมองอยู่ไม่วางตา และสายตาพวกนั้น เขาย่อมรู้ดี เพราะเขาเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"มองอะไรของพวกมึง...อย่ามายุ่งกับน้องกู...เข้าใจ๊?"อชิประกาศกร้าวเสียงดัง พร้อมกับส่งสายตาดุดันไปที่หนุ่มๆ จนไม่กล้าที่จะสบตากับเขาเลย"พี่อชิ...ไปพูดแบบนั้นทำไมเนี้ย...เขา

5ปีต่อมา..."อชิครับ...มาหามี้มา"เอวาเรียกลูกชายวัย4ขวบเศษให้วิ่งมาหา จากนั้นเด็กน้อยที่หน้าตาน่ารักถอดแบบผู้เป็นพ่อก็วิ่งมากอดเธอทันที"มี้...อชิอยากกินทุเรียนคร้าบบบบ"เสียงใสๆ เอ่ยบอกผู้เป็นแม่ แน่ล่ะตอนเธอท้องซันกินแต่ทุเรียนแต่พอเลิกแพ้ท้องแทนเธอทุเรียนก็ไม่คิดจะแตะอีกเลย ส่วนลูกชายสุดหล่อออกมาก็โปรดปราณทุเรียนเอามากๆ ด้วย"แต่วันนี้อชิทานไปเยอะแล้วนะครับ...ไว้วันหลังน้า...เดี๋ยวมี้ซื้อให้...วันนี้เราไปเยี่ยมน้องกังหันกันนะครับ""แต่อชิอยากมีน้องเป็นของตัวเองนะครับมี้""งั้น...อชิต้องไปบอกป่ะป๊าซันแล้วนะครับ...นู้นไงมาพอดีเลย"เอวาเอ่ยบอกลูกชายพร้อมกับพยักหน้าไปหาคุณพ่อสุดหล่อแม้จะเข้าเลขสามแล้วแต่ก็ยังคงความหล่อเหลาไม่สร่าง แถมยังฟิตทุกคืนไม่รู้ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนนักหนา"ไงครับตัวแสบของป๊า...วันนี้กวนมี้หรือเปล่าครับ"ซันสวมกอดลูกชายที่วิ่งเข้าไปกอดต้อนรับผู้เป็นพ่อที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน แล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างออดอ้อนอีก "อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรครับหื้ม?""อชิอยากมีน้องครับป๊า"เสียงใสของเด็กชายเอ่ยขึ้น ทำเอาคุณพ่อตาลุกวาวเลย แบ

"อื้ม...พะ...พี่ซัน..."เสียงร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่า"รอบเดียว...รอบเดียวจริงๆ ครับ"ร่างสูงตอบเสียงแหบพร่า มือหนากอดร่างเล็กแนบแน่น"เชื่อไม่ได้ค่ะ...อ๊าส์"ริมฝีปากหนาพรมจูบไปตามลำคอระหงของร่างบาง มือหนาค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออก จากนั้นก็ค่อยๆ เดินต้อนให้เธอเดินถอยหลังไปที่ปลายเตียงเอวาค่อยๆ นั่งลงที่ปลายเตียงขณะที่ปากของทั้งคู่ก็ยังคงจูบแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน เพียงไม่นานร่างเล็กก็เปลือยเปล่า ส่วนซันเองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่รอช้าจับขาเรียวตั้งขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นตวัดเลียกลีบกุหลาบของเธอ ทันทีที่ลิ้นร้อนค่อยๆ แตะลงไปสะโพกมนก็เด้งรับสัมผัสนั้นอย่างลืมอาย นิ้วหัวแม่มือบดบี้ลงบนติ่งสวาทเบาๆ"อ๊ะ...พี่ซัน~"เสียงหวานหูของร่างเล็กพร้อมกับร่างที่ดิ้นพล่านไปด้วยความเสียวนั้นสร้างความพึงพอใจให้ร่างสูงเป็นอย่างมาก ลิ้นของเขายังคงซอกซอนไปทุกซอกทุกมุมจนทั่วทั้งกลีบงาม ทำเอาร่างเล็บิดเร้าอย่างทรมาน"อื้ม..."เสียงครางของเธอยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ และบิ้นร้อนก็รัวเร็วขึ้นราวกับกั่นแกล้งให้เธอขาดใจจากนั้นไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำหว

1เดือนต่อมา...งานรับปริญญาเอวา..."ยินดีด้วยน้าพี่รหัสคนสวยของหนู"หญิงสาวหน้าใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโตยื่นให้บัณฑิตคนสวย ที่มีพวงมาลัยคล้องคออย่างกับนักการเมือง"ขอบใจจ้าน้องรหัสคนสวยของพี่"เอวาส่งยิ้มให้น้องรหัสของตัวเองแล้วถ่ายรูปตามซุ้มต่างๆ ที่ทางมหาลัยจัดไว้เพื่อถ่ายรูป"ยินดีด้วยนะครับบัณฑิตคนสวยของพี่"ซันเองก็ไม่น้อยหน้ายื่นร่มที่ทำจากแบงค์สีเทาให้ภรรยาคนสวย ดอกไม้ที่เป็นแบงค์สีเทาอีกช่อโต ยังไม่หมดแค่นั้นพวงมาลัยที่สั่งทำจากแบงค์สีเทายาวจนเกือบจะลากพื้นบดบังพวงมาลัยของคนอื่นจนน่าหมั่นไส้"สามีดีเด่น!! แบ่งให้ฉันบ้าง"มิเกลเอ่ยแซวความเว่อร์ของสามีเพื่อนที่ดูออกนอกหน้าสุดๆ"จะไปแบ่งของเขาทำไม วันนี้ขึ้นเตียงกับฉันสิเดี๋ยวให้เลย10ล้าน"คิมหันต์เอ่ยบอกมิเกลพร้อมกับโอบเอวเธอเบาๆ"ไม่ต้องมาอิจฉาฉันเลย ได้ข่าวของขวัญรับปริญญาแกนี่ได้เกาะส่วนตัวทางภูเก็ต เยอะกว่าฉันอีกมิเกล"เอวาแซวคืน"เอวาร้อนไหม"ซันเอ่ยถามภรรยาคนสวยที่เริ่มจะมีเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าสวย จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้เธออย่างอ่อนโยน ส่วนมืออีกข้างก็ถือร่มให้เธ

หลายวันต่อมา...หลังจากที่คิมหันต์ซื้อรถให้เธอวันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าขับรถที่เขาซื้อให้อยู่ดี ราคาแพงขนาดนั้นไม่กล้าแม้แต่จะแตะมันเลย ไม่รู้ว่านายนั่นจะมาไม้ไหน เผื่อมีแผนพิเรนๆ แล้วเธอรับมือไม่ได้แย่กันพอดี~เสียงโทรศัพท์~'เอวา'"อื้มว่าไงแก"[มิเกล ฉันทำโปรเจคผ่านแล้ว!!"]ทันทีที่เธอกดรับ เอวาก็ตะโกนลั่นโทรศัพท์ ด้วยความดีใจ ทำให้เธอรีบเอาเครื่องสี่เหลี่ยมนั้นออกห่างจากหู เพราะเสียงของเธอดังจนหูแทบแตก"จริงเหรอ!!..” ดีใจด้วยแก...ผ่านสักทีนะ"เตอบกลับด้วยน้ำเสียงดีใจกับเพื่อน[คืนนี้ไปฉลองกัน...พี่ซันเลี้ยง]เสียงใสเอ่ยชวน"ได้เสมอ ที่เดิมเหรอ?"อย่างน้อยก็คลายเหงาได้ อยู่คอนโดแบบนี้ทั้งวันเบื่อจะแย่[ใช่ ชวนโน่แล้วมันบอกจะไปรับแก]"อื้ม...ได้ๆ"[ไว้เจอกันแก]3ทุ่ม..."รอนานไหมโน่"มิเกลเอ่ยถามจีโน่ที่นั่งรอเธออยู่ที่ล็อบบี้คอนโดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"หืม...ใส่สั้นอีกแล้วนะแก...บอกกี่ครั้งแล้วเนี้ย"คำพูดของเขาทำให้คนใขบางอย่างเธอใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำเลย พอคิดว่าเขาหวงเธอมันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก"หวงหรอ""หวงดิ...แกเป็นเพื่อนฉันนะ"แต่พอจะยิ้มก็

วันต่อมา~เสียงโทรศัพท์ของมิเกล~'คิมหันต์'"โทรมาทำไมนักหนาเนี้ย"เธอสบถออกมาด้วยความรำคาญ ก็เพราะเบอร์นี้โทรเข้ามาเป็น10สายแล้วน่ะสิ ตั้งแต่รู้ว่านายนี่เป็นใครเธอก็ไม่อยากติดต่อหรือวุ่นวายด้วยอีกเลย รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอย่างบอกไม่ถูกติ้ง!!'ถ้าไม่รับสายจะบุกไปที่ห้อง'แต่อยู่ๆ ข้อความก็เด้งขึ้นมา ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์นั้นถึงกับขนลุกวาบไปทั้งตัว~เสียงโทรศัพท์~'คิมหันต์'"จะโทรมาทำไมนักหนา"[จะพาไปดูรถใหม่]"ฉันไม่เอา รวยมากหรือไง?"ทั้งที่ควรจะดีใจด้วยซ้ำ แต่ไม่เลย ตอนนี้ต้องการอย่างเดียวคืนเลี่ยงจากเขาให้มากที่สุด[พอเห็นหน้าฉัน ก็พูดเสียงห้วนเลยนะ]"คุณตั้งใจชนรถฉันใช่ไหม...คุณต้องการอะไรกันแน่?"เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ[ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ]"ถ้าตั้งใจคงเหลือแต่ซากรถใช่ไหม"ประชดประชันเสียงห้วน[ลงมาข้างล่าง]กดเสียงต่ำออกคำสั่ง"ไม่!!"[ดี!!]"..."ฉีกยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าปลายสายเหมือนจะยอมแพ้ เพราะเธอเกลียดที่สุดนั่นก็คือการถูกบังคับนี่แหละ[งั้นฉันขึ้นไปหาเอง]"ดะ...เดี๋ยว...ไม่ต้อง...ไม่ต้องขึ้นมานะ"ไอ้บ้านี่มันไม่ยอมเลิกว่ะ ผิดคาดไปได้ยังไง ให้มันได้อย่างนี

วันต่อมา...'คุณคิมหันต์'"ค่ะ..."[ผมรออยู่ล็อบบี้คอนโดคุณนะครับ]"อ้อ...ค่ะเดี๋ยวฉันลงไป"จากนั้นมิเกลก็หยิบๆ เอกสารเกี่ยวกับรถยนต์ลงไปด้วยเผื่อได้ใช้ แต่สภาพรถของเธอมันดูไม่น่าจะซ่อมได้ แค่คิดก็กุมขมับรอแล้ว ส่งงวดรถยังไม่หมดเลย นี่มันวันซวยอะไรของเธอกันนะ โชคยังดีที่เขานั้นรับผิดชอบไม่งั้นคงต้องได้โทรไปรบกวนแม่ที่เชียงใหม่ให้เอารถคันใหม่มาให้ใช้แน่ๆเลย"แล้วฉันจะรู้ไหมว่าใครคือคิมหันต์ นั่งหน้าสลอนกันเยอะขนาด...เอ๊ะ!...นั่นมันผู้ชายคนนั้นนี่!!"ระหว่างที่เธอสอดส่ายสายตาหาคนที่ชื่อว่าคิมหันต์ สายตาก็สะดุดเข้ากับผู้ชายคนแรกของเธอ "แย่แล้ว...เอาไงดีนะมิเกล...เขามาทำอะไรที่นี่วะ..."เธออุทานก่อนจะเดินหลบไปอีกมุมหนึ่งของคอนโด~เสียงโทรศัพท์ของมิเกล~'คิมหันต์'[คุณลงมาหรือยังครับ ผมรออยู่]"เอ่อ...คุณคิมหันต์คะ...เดี๋ยวฉันไปรอที่รถนะคะ"เอ่ยบอกปลายสาย ก่อนที่เธอจะยกกระเป๋าขึ้นมาปิดหน้าแล้ววิ่งลงไปที่ชั้นจอดรถทันที"สวัสดีครับคุณมิเกล""0.0"แต่ระหว่างที่เธอเดินวนดูรอยกระแทกรอบๆรถ เสียงทุ้มๆ ก็เอ่ยทักขึ้น เมื่อสบสายตากับเจ้าของเสียงก็ถึงกับตกใจจนหน้าแทบหงาย ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม? เธอคิด"อ่ะ..

"อร่อยไหม...นี่ของโปรดแก...กินเยอะๆนะ"จีคลับคล้ายคลับคลาตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ให้มิเกล การกระทำที่ใส่ใจแบบนี้ทำเอาคนตัวเล็กนั้นใจสั่นทุกครั้ง เขาจะชอบเธอบ้างไหมน้า เธอแอบคิดในใจ สักนิดก็ไม่เลยหรอ?"ขอบใจมากแก...""แกว่าเอวาจะชอบ ฉันบ้างปะ...ฉันควรสารภาพบอกเอวาไปตรงๆ ดีไหม...ใกล้จะเรียบจบแล้วด้วยหาจังหวะไม่ได้เลย"และทุกครั้งที่เธอคิดเข้าข้างตัวเอง จากที่ลอยขึ้นไปที่สูง ก็ตกลงมากะทันหันแบบนี้ทุกที พอแล้วล่ะ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เห็นค่าหรอก เธอควรที่จะถอยออกมาได้แล้ว เธอคิด ขนาดรู้อยู่เต็มอกว่าเอวามีคู่หมั้นที่ทางครอบครัวจัดหามาให้แล้ว ก็ยังจะดื้อด้านรอ"เอวามันยุ่งๆ เรื่องโปรเจคอะ...ไว้ยังไงแกก็ค่อยคุยกับมันตอนโปรเจคเสร็จแล้วกัน...ฉันอิ่มแล้วขอตัวนะ"พูดจบมิเกลก็คว้ากระเป๋า แล้วเดินจ้ำอ้าวออกจากร้านไป มันน่าหงุดหงิดนัก ก็รู้แหละว่าชอบเอวาแต่ก็ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง ถ้าเป็นไปได้ เธอก็ไม่ได้อยากจะชอบเขาเลย ไม่ชอบที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ"เอ้ามิเกลเพิ่งกินไม่กี่คำเอง...แล้วนั่นจะกลับยังไง?"จีโน่ตะโกนไล่หลัง ทำเอาคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว"ฉันจะกลับแท็กซี่...""นี่ตังค่าอาหารครั

@คริสตัลมอลมิเกลเดินเข้ามาดูเสื้อผ้าในห้างด้วยความเบื่อหน่าย อาจจะเพราะใกล้จะเรียนจบละมั้ง พักหลังๆมานี้ก็ไม่ค่อยมีเรียนสักเท่าไหร่ เลยทำให้เธอว่าง นานๆทีก็จะเจอเพื่อนที แถมเพื่อนของเธออย่างเอวาก็ยุ่งๆ กับเรื่องแต่งงานที่พ่อแม่จับให้แต่งอีกด้วย เลยทำให้เธอจำต้องใช้ชีวิตสันโดษอยู่แบบนี้"เบื่อชะมัดเลย..."ปากก็บ่นแต่สายตาก็มองๆ หาชุดที่แขวนอยู่บนราว พร้อมกับใช้มือเลื่อนๆ ไม้แขวนดูชุดไปเรื่อยๆหวังแก้เซ็งหมับ!!มือเล็กของเธอแตะเข้ากับมือนุ่มๆของใครอีกคน โดยจุดมุ่งหมายคือชุดเดรสสีชมพูบนราวที่เธอดันสะดุดตาเช่นกัน"อุ๊ย...ขอโทษค่ะ"หญิงสาวดวงหน้าจิ้มลิ้มเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พร้อมกับชักมือออกจากชุดที่เธอจับทันที โค้งตัวให้เธอเล็กน้อยด้วยทีท่าถ่อมตนสุดๆ"เอ่อ...คุณเอาไปก่อนเลยค่ะ..."มิเกลกล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะผายมือให้เธอเอาชุดนั้นไป "มันเหมาะกับคุณมากกว่าฉันค่ะ...""อะ...เอ่อ...ขอบคุณนะคะ...งั้น...คุณเลือกมาสักชุดสิคะ...เดี๋ยวฉันจ่ายให้...อยากขอบคุณ ที่คุณมีน้ำใจเสียสละชุดนี้ให้ฉัน"เธอคนนั้นกล่าว"ไม่เป็นไรเลยค่ะ...ฉันแค่มาเดินเล่นแก้เบื่อ...ไม่ได้คิดจะซื้อหรอกค่ะ..."มิเกลตอบ กล

"บ้าเอ๊ย!! ทำไมฉันต้องชอบแกด้วยวะ...เป็นแบบนี้โคตรไร้ค่าเลย...อึก..."หญิงสาวเจ้าของใบหน้างดงาม กำลังร้องไห้ฟูมฟายออกมาด้วยความเสียใจต่อความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ ดวงตากลมโตแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาที่พรุ่งพรูออกมาเป็นสาย มือเล็กกำขวดแอลกอฮอล์แน่น ก่อนที่จะยกกระดกแล้วกลืนมันลงคอไปอึกใหญ่ หวังให้ความมึนเมานั้นช่วยชำระล้างความเสียใจให้เบาบางลงบ้างไม่มากก็น้อยการกระทำของมิเกล ล้วนตกอยู่ในสายตาของใครบางคนในมุมมืดทั้งหมด ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย สายตาคมดุร้ายดั่งเหยี่ยว กำลังเฝ้ามองเธออยู่ จริงๆเขาเห็นเธอตั้งแต่วิ่งออกมาจากร้านแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลที่เจ้าตัวเสียใจนั้นเกิดจากอะไร ถึงได้มานั่งยกซดเหล้าคนเดียวอยู่หลังร้านแบบนี้ความสวยงามที่มองแวบเดียวก็ทำเอาหนุ่มหล่อละสายตาไปจากเธอไม่ได้ จึงยอมทิ้งเพื่อนที่อยุ่ในห้องวีไอพี แล้วเลือกลุกตามเธอออกมาหลังร้าน ก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงข้างสาวสวยหุ่นบอบบางคนนี้"คุณ...รู้ปะ...ว่าการแอบชอบใครคนหนึ่ง ทั้งที่เขาดันไปชอบเพื่อนเรา มันเจ็บมากเลยนะ"มิเกลระบายความในใจออกมาด้วยน้ำเสียงยานคราง โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าชายหนุ่มด้านข้างนั้นไว้ใจได้หรือไม่ อาจจะเพราะเริ่มที่จะเม