เธอเหมาะกับรอยยิ้มที่สุด

อัครวินท์ขับรถเข้ามารอเอวารินทร์อยู่หน้าตึกคณะบริหารที่เธอเรียน เพียงไม่นานเธอก็เดินออกมาพร้อมกับผู้ชายคนเมื่อคืนที่ไปคลับกับเธอ ใบหน้าหล่อนั้นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจกับท่าทีที่ดูเหมือนจะพออกพอใจยิ้มหวาน หัวเราะร่าของเธอ เป็นรอยยิ้มที่เขาแทบจะไม่ค่อยเห็นมันเลยด้วยซ้ำ

"ทำไมมาช้าจัง แล้วไอ้นั่นเป็นใคร ทำไมถึงได้ออกมากับมัน"

เมื่อร่างบางเปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำที่ข้างกายเขา เขาก็ถามขึ้นด้วยเสียงไม่พอใจทันที

"แฟน..."

"ไปเลิกกับมัน!!"

"ไม่! แฟนฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเลิก"เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยใส่ใจนัก จากนั้นก็กอดอกแล้วหลับตาลงทันทีเพื่อตัดปัญหาการมีปากเสียงกับเขา

"จิ๊!"เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหงุดหงิดกับท่าทีที่ไม่เอ็นจอย "ทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย อยู่กับฉันมันอึดอัดขนาดนั้น ทีกับผู้ชายคนอื่นล่ะยิ้มหน้าระรื่นเชียว"เขากล่าวประชดประชัน พูดมาแล้วก็หงุดหงิดเสียนี่

"ฉันไม่ชอบที่สุดคือผู้ชายพูดมาก"เธอกล่าวทั้งที่ตายังหลับอยู่ เธอเหนื่อยที่จะต้องทะเราะ แล้ววันนี้ทั้งวันเธอทำงานจนหัวปั่น คงไม่มีอารมณ์มาสู้รบปรบมือกับเขานักหรอก "ฉันเหนื่อย ถ้าจะชวนทะเราะฉันจะกลับเอง"

"เหนื่อย? ไปทำอะไรกันมาล่ะถึงเหนื่อย?"แต่ก็ไม่วายทำให้เขาโมโหขึ้นไปอีก ก็จะให้เขาคิดยังไง เดินออกมาพร้อมผู้ชายแล้วบอกเหนื่อย มันคิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ

"แล้วแต่นายจะคิดเถอะ ฉันไม่มีอารมณ์จะทะเราะกับนายหรอกนะ"แค่โปรเจคจบก็วิ่งจนหัวปั่นแล้ว แถมยังต้องแก้ตั้งหลายรอบจนกว่าอาจารย์จะพอใจ นี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแก้ล่าสุดจะผ่านไหม ยังจะต้องมามีปากเสียงกับคนไร้เหตุผลแบบเขาอีก

"บอกมาว่าไปทำอะไรกับมันมา!"

แกร๊ก! หมับ!

สิ้นสุดประโยคของอัครวินท์เธอก็เตรียมที่จะเปิดประตูรถลงไปทันที แต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ซะก่อน

"ฟู่ว"ร่างสูงถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนที่จะตั้งสติแล้วดับร้อนที่ตัวเองก่อน "โอเคๆ ฉันจะไม่ทะเลาะ จะไม่หาเรื่อง...แต่ขอ...วันนี้ต้องไปกินข้าวที่บ้านฉันก่อน"

"อืม...ระหว่างนี้ของีบหน่อยนะ"เธอตอบเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะข่มตาหลับลงไปอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้า

@คฤหาสค์อัครเดชาชัย

ร่างสูงขับรถมาจอดรถในลานจอดรถเสร็จ ก็หันมามองร่างบางที่เอาแต่หลับตาพริ้ม ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวของเธอตอนนี้มันสะกดสายตาของเขาจนต้องเข้าไปมองใกล้ๆ กลิ่นกายสาวหอมอ่อนๆ หวานละมุนชวนให้ยิ่งหลงไหลนั้นโชยเข้าที่จมูกของเขา จนต้องเผลอสูดเข้าไปจนเต็มปอด เขามองหน้าสวยนั้นอยู่นาน ก่อนที่จะรีบสะบัดความคิดเพ้อเจ้อออกแล้วสะกิดแขนร่างบางให้ตื่นจากห้วงภวังค์

"เอวา...ถึงแล้ว..."

"อื้ม..."ร่างบางค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ใบหน้าตอนนี้บ่งบอกได้ว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน

"ปะ...เข้าไปในบ้านกันพ่อแม่รออยู่"อัครวินท์กล่าวพร้อมกับเดินลงจากรถและอ้อมลงไปเปิดประตูให้เธอ

"ฉันเปิดเองก็ได้นะ"

"เอาน่า...พ่อแม่จับตามองอยู่"เขากล่าวพร้อมกับส่งสายตาให้ร่างบางนั้นมองไปยังห้องรับรองที่อยู่ติดกับโรงจอดรถ ซึ่งมีพ่อแม่ของเขาแอบแง้มผ้าม่านส่องดูทั้งคู่อยู่ "แล้วก็ยิ้มด้วย"

"เห้อ...นายนี่มันจริงๆ เลย"ถึงแม่จะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมส่งยิ้มหวานให้เขาแต่โดยดี รอยยิ้มที่เขาอยากได้มานาน แล้วก็แทบจะไม่ค่อยได้เห็น เป็นรอยยิ้มที่ยิ้มมาทีเขาแทบจะละลายลงไปกองอยู่ตรงนั้นเสียตอนนี้เลย

"เวลาเธอยิ้ม เธอน่ารักที่สุดเลยนะรู้ตัวไหม"และคำพูดของเขาก็ทำเอาร่างบางถึงกับอายจนตัวม้วน ไม่คิดเลยว่าวายร้ายอย่างเขาจะชมเธอเป็น ปกติจ้องแต่จะทะเลาะ "เธอเหมาะกับรอยยิ้มที่สุดเลย"เขากระซิบที่ข้างหูอีกครั้งเมื่อรู้ว่าร่างบางนั้นเขิน แหมบ้ายอเหมือนกันนี่หว่า เขาคิด

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่"เอวารินทร์กล่าวทักทายผู้ใหญ่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"สวัสดีจ๊ะหนูเอวา เรียนมาเหนื่อยๆ เข้ามาทานของว่างรอก่อนมา เดี๋ยวรอทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนค่อยกลับ"คุณหญิงวินทร์รวีกล่าวกับว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เจ้าซันมันทำตัวเป็นภาระหนูไหม บอกพ่อได้นะ"อัครเดชเอ่ยถามเอวารินทร์อีกเสียง

"เอ่อ..."เอวารินทร์เหลือบมองร่างสูงที่ทำเอาเขาปวดหัวอยู่ไม่เว้นแต่ละวันชั่วครู่ ก่อนที่จะตอบออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง "ไม่เลยค่ะพ่อ พี่ซันน่ารักกับเอวามากเลยค่ะ แถมยังทำอาหารให้เอวาทานด้วยนะคะ" ไม่น่าเชื่อ ว่าเธอจะพูดด้านบวกของเขา ทำเอาร่างสูงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

"ตายจริง...ไม่น่าเชื่อเลยนะคุณ...ลูกชายแม่เนี้ยนะทำอาหาร?"จริงๆ ก็อยากจะบอกว่าก็แค่ต้มบะหมี่ค่ะแม่ แต่เดี๋ยวอีตานี่จะจ้องตาเขม็งอีกเลยตามน้ำไปก่อน

"โธ่แม่...มองผมในแง่ดีบ้างสิครับ"อัครวินท์ออดออนแม่ด้วยสายตาเหมือนเด็กน้อย ทำเอาร่างบางเผลอยิ้มออกมากับท่าทีเหมือนเด็กของเขา

"คุณแม่คะ...จริงๆ เรื่องเงิน...เอ่อ...แม่ไม่ต้องโอนให้เอวาก็ได้ค่ะ...พี่ซันเขาโตแล้ว...เอวาว่าพี่ซันน่าจะจัดการเองได้..."เธอพยายามช่วยพูดให้ร่างสูง เพราะเธอเองก็ไม่อยากไปจัดการเรื่องเงินๆ ทองๆ ของเขาเท่าไหร่

"ไม่เป็นไรหรอกเอวา เงินพี่ก็เหมือนเงินเอวานั่นแหละ ให้แม่จัดการไปเถอะ"ไม่รู้ทำไมแต่ประโยคนี้มันทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย มันเหมือนว่าเธอสำคัญกับเขายังไงอย่างงั้น ทำเอาพ่อกับแม่ของอัครวินท์ที่อยู่ข้างๆ ถึงกับประทับใจกับคำพูดของลูกชาย ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าท่าทีจะเปลี่ยนใจไปจากแต่ก่อนแทบจะสะบัดคราบผู้ชายเละเทะไปหมดสิ้น

"เอวาแน่ใจนะลูก?"คุณหญิงวินทร์รวีเอ่ยย้ำ

"ไม่เอาแม่ ให้เอวาเก็บน่ะดีแล้ว ผมไม่ค่อยได้ใช้อะไรด้วยอีกอย่าง ผมเลิกกับฉัตรแล้ว..."

"แม่ไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมตาซัน!"

"แล้ว...แบบนี้เอวายังจะได้แต่งงานกับพี่ซันอยู่ไหมคะ...ในเมื่อภารกิจจบแล้ว?"เธอถามอ่ำๆ อึ้ง เพราะกลัวว่าถ้านานกว่านี้เธอกลัวว่าเธอจะเผลอมีใจให้กับเขาจริงๆ

คำพูดของเธอทำเอาอัครวินท์นั้นรู้สึกใจหายวาบอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้เขาอยากจะแต่งงานกับผู้หญิงตรงหน้าซะแล้ว อยากแต่งด้วยเพราะอยากเอาชนะหัวใจเธอ ไม่ใช่เพราะคำสั่งแม่ และนับวันความใกล้ชิดมันก็เริ่มทำให้เขามีความรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

"อีกเดือนกว่า ก็จะถึงงานแต่งแล้ว ไว้เอวาว่างเมื่อไหร่พี่จะพาไปลองชุดแต่งงานนะ"อัครวินท์กล่าวขึ้น ทำเอาร่างบางมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงอยากแต่งกับเธอนักทั้งที่ก่อนหน้านี้กลับคัดค้านหัวชนฝา

"ดีเลยจ่ะ แม่เห็นลูกและหนูเอวาเข้ากันได้แม่ก็ดีใจ"มันต้องเข้ากันได้อยู่แล้วครับ ถึงแม้จะเข้ายากหน่อย อัครวินท์คิดในใจ

"พ่อก็โล่งใจที่แกไม่ไปคว้าเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาทำเมีย"

"เอ่อ...ขอโทษครับที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องหนักใจ...แต่ต่อไปผมจะทำตามที่พ่อกับแม่ต้องการนะครับ ผมจะเป็นลูกที่ดีเชื่อฟังพ่อแม่ทุกคำเลย"อะ เข้าโหมดลูกที่ดีซะงั้น จากนั้นเขาก็ยักคิ้วหลิ่วตาใส่เธออย่างกวนๆ จนร่างบางต้องส่งค้อนวงใหญ่มาให้เขา หึ่ย! ดันไปเข้าข้างพ่อแม่ซะได้แทนที่จะช่วยกันค้านจะได้ไม่ต้องมาทำเรื่องบ้าๆ นี่

"ได้ข่าวว่าย้ายไปอยู่กับน้องด้วยนี่...เอวาพี่ซันไปรบกวนหนูหรือเปล่าลูก"ใจก็อยากจะตอบแม่เขาไปว่ากวนค่ะ อึดอัดจะแย่ แต่สุดท้ายก็ตอบได้แค่

"ไม่เลยค่ะคุณแม่ แต่ห้องเอวาน่าจะเล็กไปนิด...กลัวพี่ซันจะอึดอัด"และเธอก็โยนภาระให้เขาซะงั้น

"งั้นพรุ่งนี้พ่อซื้อคอนโดให้ใหม่ดีกว่า เอาแบบขับรถเข้าไปจอดข้างบนได้ด้วย จะได้สะดวก"โอ้ พ่อสามีสายเปย์ที่แท้ทรู เอวารินทร์ตาลุกวาวเลยค่ะนาทีนี้

"เอ่อ...จะดีหรอคะคุณพ่อ"ถึงแม้ปากจะเกรงใจแต่ในใจนี่ตอบตกลงไปแล้วนะ

"ก็ดีครับคุณพ่อ เอาแบบมีสระว่ายน้ำด้วยก็ดีนะครับ เผื่อเอาไว้ออกกำลังกายด้วย เผื่อเอวาอยากจัดปาร์ตี้ด้วยจะได้ไม่ต้องไปแออัดที่คลับ"แล้วเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าเธออยากได้คอนโดใหม่จึงทำทีเออออไปกับพ่อเพื่อเอาใจหญิงสาวร่างบางที่ดูก็เหมือนว่าจะเก็บอาการไม่อยู่ ก่อนที่จะไปรับประทานอาหารค่ำ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารผ่านไปอย่างราบรื่น นับวันพ่อกับแม่ของอัครวินท์ก็ยิ่งรักและเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าอาจเพราะความเป็นตัวเอง ความน่ารักสดใสเลยทำให้ท่าอดที่จะเอ็นดูไม่ได้

"เอวากลับก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่"ร่างบางยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม

"จ่ะ เดินทางกันดีๆ นะลูก ขาดเหลืออะไรก็บอกพ่อกับแม่เลยทถ้าพี่ซันรังแกหนูก็บอกแม่ได้เลยแม่จะรีบจัดการ"

"โธ่แม่จัดการอะไรล่ะครับ ผมซันลูกแม่นะ"

"ได้ค่ะแม่ ถ้าพี่ซันเกเรเอวาจะบอกแม่ให้จัดการทันทีเลยค่ะ"เธอกล่าว

@คอนโดเอวารินทร์

"พอกลับมาอยู่กับฉัน2คนนี่ทำหน้าเหมือนไม่อยากอยู่ร่วมโลกกันอย่างงั้น ทำไม อยู่กับฉันลำบากใจมาก?"อัครวินท์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจที่เธอเอาแต่ปั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟา

"นาย..."สีหน้าของเอวารินทร์ไม่ค่อยดี แถมยังดูซีดๆ ทำเอาร่างสูงรีบพุ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วงทันที

"เอวา...เธอเป็นอะไร?"ครั้งนี้ไม่ใช่น้ำเสียงกระแทกแดกดันแล้ว แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเธอด้วยซ้ำ

"ปวดท้อง ฉันปวดท้อง..."จากนั้นก็ก้มลงกุมท้อวตัวเองตัวงอ

"ไปหาหมอไหม? ไหวหรือเปล่า"

"เอ่อ...หยุดก่อน..."อัครวินท์เตรียมจะใช้มือช้อนร่างของเธอขึ้นมาอุ้มไว้ แต่ก็ถูกร่างบางห้ามไว้ซะก่อน

"ทำไม ฉันจะพาไปหาหมอ..."

"เอ่อ...ฉันคิดว่า...ฉันน่าจะปวดท้อง...ประจำเดือนน่ะ"ร่างบางหันไปยิ้มแห้งๆ ให้เขา

"แล้วฉันต้องทำยังไง ฉันไม่เคยดูแลผู้หญิงเวลามีประจำเดือน"น้ำเสียงดูกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก แน่นอนตอนนี้เขาเป็นห่วงเธอจนไม่รู้ว่าต้องทำตัวแบบไหน

"คือ...ช่วยเดินไปหยิบผ้าอนามัยในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าชั้นล่างสุดให้หน่อยสิ"ถึงจะพูดไม่ค่อยเต็มเสียงแต่เธอก็จำเป็นต้องใช้เขา เพราะตอนนี้จะลุกเธอยังไม่มีแรงจะลุกเลย

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอและเปิดตู้หาสิ่งที่เรียกว่าผ้าอนามัย แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ แล้วมันหน้าตาเป็นยังไงกันล่ะเนี้ย

"ไม่เจอเลย..."

"สงสัยน่าจะหมด...ล่ะมั้ง..."

"งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อให้"

"เอ่อ...นาย...จะไปซื้อจริงๆ หรอ" เธอถามอ่ำๆ อึ้งๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจ

"ทำไมอ่า...ผู้ชายเขาห้ามซื้อผ้าอนามัยหรอ"ถามแบบนี้ยังไม่รู้ชะตากรรมตาเองซะแล้ว เอวารินทร์คิด

"ก็ไม่ค่อยมีใครเขาซื้อกันนะ...เอ่อ...นาย...ถ้าจะไปซื้อก็เร็วๆ หน่อยนะ...คือ...เลือดจะไหลหมดตัวแล้ว"

@ร้านสะดวกซื้อ

"ทำไมมันเยอะขนาดนี้วะ แล้วแบบนี้จะซื้อแบบไหนเนี้ย"อัครวินท์บ่นพึมพำคนเดียว เมื่อมองไปตรงชั้นวางผ้าอนามัยที่มันมีเยอะๆ แยะเต็มไปหมด

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ...ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ เห็นยืนตรงนี้มานานแล้ว"หญิงสาวใบหน้าหมวยๆ เดินเข้ามาถาม

"เอ่อ...คือ...ผมมาซื้อผ้าอนามัยให้แฟนน่ะครับแต่ผมไม่รู้ว่าจะซื้อแบบไหน...ผมไม่เคยซื้อ"ชายหนุ่มตอบอ่ำๆ อึ้งๆ

"มามากหรือมาน้อยคะ"หญิงสาวคนเดิมถาม

"มันคืออะไรครับ?"เขาไม่เข้าใจกับคำถามของหล่อน

"ประจำเดือนมาเยอะหรือมาน้อยคะ"

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ"

"เอาแบบมีปีกหรือไม่มีคะ"

"ต้องมีปีกด้วยหรอวะ เอาไปบินหรือไง..."เขาพึมพำเบาๆ อย่างไม่เข้าใจผู้หญิง ืำไมมันเรื่องเยอะขนาดนี้แค่ของใช้เล็กๆ รายละเอียดต้องเยอะขนาดนี้เลยหรือ

"ว่าไงนะคะ?"

"เอ่อ...งั้นผมเอาหมดนี่เลยครับ..."เขากล่าว เอาวะไม่ต้องเลือกและท่าจะเยอะขนาดนี้ ก็เหมาไปเลยสิครับ

ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกับหอบถุงะรุงพะรังมาเยอะแยะจนล้นมือ

"นะ...นาย...ซื้ออะไรมาเยอะขนาดนี้อ่า"

"ผ้าอนามัยไง..."

"มะ...หมดนี่เลยหรอ!!"เธอถามอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง

"อื้ม!"

"นายจะซื้อมาขายหรือไง?"

"ก็ฉันเลือกไม่เป็น"

"ก็ทำไมไม่ถามเล่า โทรศัพท์ก็เอาไป...ถ่ายมาให้ดูก็ได้เดี๋ยวฉันเลือกเอง"

"เออเนาะ...เอาน่า...ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้วเอาไปใช้ซะสิ"อัครวินท์นั่งปาดเหงื่อ พร้อมกับนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เธอ