แต่งงงาน

"สวัสดีค่ะ"

ปลายฝันกล่าวขึ้นและยกมือไหว้เมื่อมาถึงพ่อกับ แขกทั้งสอง

"สวัสดีจร้า"

เสียงผู้หญิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดู แต่ที่เป็นผู้ชายคนข้างๆกลับมองมาเฉยๆไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

"พึ่งจบมหาลัยสินะ ป้าว่าอยากชวนหนูไปทำงานอยู่ที่เชียงใหม่ สนใจหรือป่าวล่ะ"

แม่เลี้ยงถามขึ้นอย่างเอาใจเด็ก พลางหันไปมองลูกชายที่ทำสีหน้าราวแบกโลกเอาไว้

"หนูเพิ่งเรียนจบยังไม่มีประสบการณ์ทำงานนะค่ะ หนูว่าจะสมัครงานแถวนี้ดูก่อน เผื่อได้จะได้ดูแลพ่อแม่ด้วย"

ปลายฝันปฏิเสธออกไป 

"ลองคิดดูก่อนก็ได้นะปลายฝัน ตาพงษ์คุยกับลูกสาวแล้วหรือ"

แม่เลี้ยงกล่าวขึ้น

"ยังเลยครับแม่เลี้ยง ยังไม่มีเวลาคุยกันเลย ผมว่าจะจัดการเรื่องคุณแม่เสร็จก่อนและจะเรียกญาติๆทุกคนมาและเปิดจดหมายคุณแม่ให้ทุกคนอ่านครับ ส่วนเรื่องปลายฝันผมก็ต้องคุยกับเขาก่อนอยู่แล้ว"

พ่อของปลายฝันกล่าวขึ้น พลางมองหน้าลูกสาวยิ้มๆ

"เรื่องอะไรหรือพ่อ"

ปลายฝันถามขึ้น

"มันมีเรื่องที่คุณย่ารับปากแม่เลี้ยงเอาไว้นะ ว่าจะให้ลูกแต่งงานกับลูกแม่เลี้ยง"

ผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นแบบยิ้มๆเล็กน้อย

"อะไรนะค่ะ"

ปลายฝันพูดขึ้นอย่างตกใจ จนทำให้คนอื่นหันมามอง ที่แรกหลายๆคนก็สนใจผู้หญิงกับผู้ชายคนนั้นอยู่แล้ว แต่พอมีปลายฝันไปนั่งคุยด้วยแล้วทำท่าทางตกใจมาก จึงมีคนสนใจมากกว่าเดิมอีก แม่เลี้ยงยื่นมือมาจับแขนปลายฝันไว้แล้วก็ลูบหลังมือเบาๆ

"ป้ากับย่าหนูมีสัญญาต่อกันนิดหน่อยนะ เดียวรายละเอียดไปคุยกันหลังเสร็จงานนะ นี้แหละพี่ตะวันที่หนูจะต้องแต่งงานด้วย"

แม่เลี้ยงกล่าวขึ้น ยิ้มๆและพ่อของปลายฝันก็ไปส่งพวกเขาทั้งสองที่รถ

"ปลายฝันแกเป็นอะไรหรือทำไม่ร้องตกใจอะไรเสียงดังเชียว"

เมื่อคนอื่นเดินจากไปแล้วต้นข้าวก็เดินเข้ามาพูดคุยด้วย จึงทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน ต้นข้าวเห็นจึงสะกิดเพื่อน และพากันเดินกลับบ้าน เพราะบ้านของปลายฝันอยู่ในระแวกวัด เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันเผาแล้วพ่อกับแม่ต้องจัดของช่วยวัดก่อน  พ่อเองมีพี่สาวหนึ่งคน และน้องชายหนึ่งคน ซึ่งในการจัดแจงอะไรก็ต้องพึ่งแม่เพราะพี่สาวกับน้องชายของพ่อไปทำงานในต่างถิ่นกันหมด มีพ่อกับแม่ที่อยู่ระแวกนี้จึงต้องช่วยที่วัดก่อน  ครอบครัวของพ่อนั้นดีอยู่ถึงต่างคนต่างไปทำมาหากินก็ยังช่วยเหลือกันเมื่อมีปัญหา

"ตกลงว่าเป็นอะไรหรือป่าว เห็นแกตกอกตกใจขนาดนั้น"

ระหว่างที่เดินออกมาแล้วไม่มีใครคอยสอดส่อง และแอบฟังอีก ต้นข้าวจึงถามขึ้น

"แกเห็นคนสองคนที่คุยกับเราได้ป่าวตอนที่พ่อเรียกเราไปนั้นนะ เขาเป็นแม่ลูกกัน และคนเป็นแม่น่าจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับย่าของเรา และได้ตกลงให้เรากับลูกชายของเขาคือคนที่แกว่าหล่อๆนั้นนะแต่งงานกัน"

ปลายฝันพูดยังไม่ทันจบดี

"อะไรน่ะ"

ต้นข้าวร้องด้วยความตกใจ

"เห็นไหมเป็นใครได้ยินก็ตกใจ ขนาดแกยังตกใจเลยจะไม่ให้เราตกใจได้อย่างไร แล้วแกดูผู้ชายคนนั้นสิ อายุน่าจะห่างกับเรามาก แล้วดูสีหน้าสิเหมือนถูกบังคับมาตั้งแต่วันแรกแล้ว"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"สองคนนี้เขามาหลายวันแล้วหรือเราไม่ยักจะเห็นเลย ทำไมแกเห็นเขาล่ะ ไม่ใช้ว่าสนใจอยู่ลึกๆหรือป่าวถึงเห็นพวกเขานะ"

ต้นข้าวถามขึ้นเพราะเขาสงสัยที่ตัวเองไม่เห็น อาจเป็นเพราะไม่ได้ใส่ใจ แต่คนอย่างปลายฝันก็ไม่ได้ใส่ใจคนอื่นเช่นกันทำไมถึงเห็นคนผู้นี้ได้ หรือว่าสนใจอยู่แล้วกันแน่

"ก็มาวันแรกน่าจะคืนที่ห้าอ่ะ พ่อเราเรียกไปต้อนรับ ทุกคืนก็จะมาก่อนพระสวดเลยไม่ค่อยมีคนสนใจ แต่คืนนี้มาช้าจนพระใกล้สวดแล้วจึงมีคนเห็นและเกิดความสนใจล่ะมั่ง"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"แล้วก่อนหน้านี้พ่อแกไม่ได้พูดอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยหรือ"

ต้นข้าวถามขึ้น

"ไม่เลยวันแรกที่เจอเรายังไปถามพ่ออยู่เลย แต่พ่อแค่บอกว่าคนผู้นั้นคือแม่เลี้ยงนวลจันทร์ เขาออกค่าใช้จ่ายที่รักษาย่าทุกบาทก่อนย่าจะสิ้นใจแค่นั้นแหละ เพราะพ่อเองก็รีบไปดูรถ และเราเองก็รีบไปช่วยแม่เตรียมซองนะ เราแทบไม่มีเวลาคุยกันเลย"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"แล้วแกจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นหรือ ก็หล่อดีนะท่าทางจะรวยด้วย แล้วแม่เลี้ยงอะไรนั้นก็เหมือนชอบแกเอามากๆเลย"

ต้นข้าวพูดพลางยิ้มอย่างคนฝันหวาน

"เราก็ต้องดูจดหมายของยายก่อนนะ ถ้าจะให้ปฏิเสธออกไปเลยยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ กลัวว่าถ้ามันเป็นการที่ผู้ใหญ่ติดค้างอะไรกันแล้วเดียวพ่อจะไม่สบายใจ ถ้าอ่านในจดหมายแล้วปฏิเสธได้ก็จะปฏิเสธ"

ปลายฝันพูดขึ้น

"เราว่าเรื่องที่ตกลงกันน่าจะเป็นเรื่องเงินแน่เลยปลายฝันถ้าแกแต่งงานกับคนนี้ก็ดีอยู่นะ คนบ้านนอกแถมฐานะทางบ้านเราก็ไม่ได้ดีแบบนี้ด้วยอะนะ แล้วถ้าแกแต่งขึ้นมาจริงๆจะชวนเพื่อนที่กรุงเทพหรือป่าวล่ะ"

ต้นข้าวถามขึ้น

"ไม่หรอก เอาจริงตั้งแต่กลับมาบ้านไม่มีเพื่อนที่กรุงเทพฯโทรมาหาเราเลยนะรู้ป่าว เห็นในเฟสบุ๊คพวกเขาไปเทียวโน้นเที่ยวนี้ด้วยกัน เอาจริงๆที่แกกับเราเคยพูดกันมันน่าจะถูกต้องแล้วล่ะ พวกเขาเห็นเราเป็นแค่คนช่วยงานให้พวกเขาเรียนจบก็เท่านั้นในเมื่อเขาคิดแบบนั้นเราก็จะไม่สนใจเขาอีก แล้วแกล่ะถ้าวันหนึ่งวันใดแต่งงานจะชวนพวกนั้นหรือป่าว"

ปลายฝันกล่าวและถามกลับไป

"ถ้าได้แต่งกับคนรวยๆแบบแกก็อยากจะชวนอยู่นะ จะได้มาเห็นว่าเราโชคดีแค่ไหนดีกว่าผู้ชายที่ยัยพวกนั้นหามาให้เราเสียอีก"

ต้นข้าวพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าอย่างผู้ที่เหนือกว่า

"555+ดูแกทำสีหน้าสิเหมือนตัวอิจฉาไม่มีผิด"

ปลายฝันกล่าวขึ้น ในกลุ่มทั้งสองคนนี้จะสนิทกันเพราะถ้ามหาวิทยาลัยปิดเทอมทั้งสองจะขึ้นรถกลับมาพร้อมกัน ทีแรกทั้งสองคนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำจนถึงช่วงปิดเทอมแรกก็นั่งรถขันเดียวกัน จึงจำได้ว่าเรียนห้องเดียวกัน  ต้นข้าวจึงเขามาถามปลายฝันจึงได้รู้ว่าอยู่จังหวัดเดียวและบ้านห่างกันเพียงสองร้อยกิโลเมตรเท่านั้น  หลังจากเปิดเทอมทั้งสองก็เข้ากลุ่มด้วยกันและสนิทกันมากขึ้น ส่วนคนอื่นๆในกลุ่มก็อยู่ในกรุงเทพทุกคน คนกรุงเทพส่วนมากจะไม่ตั้งใจเรียนแต่พอได้ทั้งสองคนเข้ากลุ่มการเรียนก็ดีขึ้น  คนกรุงเทพส่วนมากไม่ค่อยจริงใจอยู่แล้วเหมือนทั้งสองคนจะถูกหลอกใช้เรื่องเรียนเสียมากกว่า