สงสัย

สงสัย

"พ่อแม่เลี้ยงคนนั้นเขาเป็นใครหรือ ทำไมเขาสนใจในตัวหนูจังแล้วก็มาพูดกับหนูแปลกๆว่าเขารู้จักกับย่าและเขาก็สนิทกับย่าด้วย  แล้วเขาก็พูดว่าเดี๋ยวเสร็จงานส่งย่าแล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกัน หนูก็ไม่ได้สอบถามเขาหรอกว่าคุยเรื่องอะไร"

ปลายฝันเดินมาถามพ่อ

"แม่เลี้ยงคนนั้นก็ชื่อนวลจันทร์ไง เขาเป็นผู้ที่ออกค่ารักษาให้ย่าแกจนถึงวินาทีสุดท้าย พ่อก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่กี่วันนี้เองตอนพ่อได้เก็บจดหมายของย่าแกเมื่อครั้งที่มาจัดงานศพแล้ว  ก็มีผู้คนช่วยเก็บของและจดหมายถึงเอามาให้พ่อเพราะข้างในมันเกี่ยวกับแม่เลี้ยงนวนจันทร์แล้วก็ย่าแก พ่อจึงโทรบอกเขาเพื่อมาล่ำลาย่าแกเป็นครั้งสุดท้าย เอาเป็นว่าเสร็จสิ้นงานแล้วเดี๋ยวเราก็มาเปิดจดหมายอ่านกันตอนนี้ไปช่วยทางโน้นเขาจัดการในครัวก่อนเถอะ อีกไม่เท่าไรพระสวดก็จะสวดแล้ว  แล้วเรื่องซองพระสวดนะไปดูแม่ด้วยว่าจัดการแล้วหรือยัง  เดี๋ยวพ่อจะไปดูที่จอดรถเห็นว่าเมื่อคืนมีที่จอดรถไม่พอ"

พ่อรีบกล่าวขึ้นแล้วจากไป  ปลายฝันก็เร่งรีบที่จะไปทำงานของตนเหมือนกันจึงไม่ได้สนใจอะไร คนที่พ่อเรียกว่าแม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงนั้นกลับได้ตอนที่พระสวดเสร็จแล้ว  และวันต่อมาก็มานั่งฟังพระสวดอีกแต่วันนี้มาก่อนพระสวดนิดหน่อยทำให้หลายๆคนมองไปยังพวกเขาสองคนแม่ลูก

"ปลายฝันดูผู้ชายคนนั้นสิหล่อจังเลย แต่ไม่น่าคบกับคนแก่เลยอ่ะ ผู้หญิงคนนั้นน่าจะรวยน่าดูถึงได้มีแฟนเด็กแบบนี้"

ต้นข้าวกระซิบข้างหูปลายฝัน พลางมองไปยังผู้หญิงและผู้ชายที่มาใหม่ ปลายฝันได้แค่ยิ้มเพราะนั่งฟังพระสวดอยู่ แขกที่มาในการก็นั่งไหว้ด้วยมองผู้หญิงและผู้ชายทั้งสองตลอดเวลา เพราะพวกเขามาช้าและก็เด่นเอาการ ผู้หญิงใส่ชุดไทยผ้าไหมมีดำเงา ผ้ารัดรูปมองดูก็รู้สรงเป็นทรงผู้ดี  ผู้ชายใส่สูทถึงไม่ได้ผูกเน็คไทก็ดูดีเช่นกัน บางคนก็คิดว่าทั้งสองคนหน้าตาก็คลายกันอาจเป็นแม่ลูกกัน แต่บางคนก็คิดเหมือนต้นข้าว ต่างซุบซิบกันยกใหญ่เจ้าตัวคนที่พูดถึงไม่มีสะทกสะท้านแต่อย่างใด พอพระสวดเสร็จก็ถึงเวลาแจกอาหารมื้อดึง ทุกคนทีมาช่วยงานก็กินและทะยอยกันกลับบ้าน ผู้เป็นแม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงก็มาคุยกับพ่อต่อ

"ปลายฝันพ่อแกรู้จักคนนั้นด้วยหรือผู้หญิงสวยๆนั้นนะที่แต่งตัวดีๆ คนที่มากับผู้ชายหล่อๆอ่ะ คนที่มาตอนพระเริ่มสวดแล้วไง"

มีคนถามปลายฝันขึ้น

"คงเป็นญาติของพ่อมั่งค่ะ หนูไม่ได้ยุ่งด้วยหรอกค่ะ เขามาส่งย่าหนูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาหรอกค่ะ เดียวพี่ไปถามพ่อของหนูเลยนะค่ะช่วงนี้หนูเองก็ไม่ค่อยมีเวลาคุยกับพ่อสักเท่าไหร่"

ปลายฝันตอบขึ้น ทำให้ทุกคนเงียบกันเลยทีเดียว และมองหน้ากันลึกลัก ต้นข้าวยิ้มขึ้นเล็กน้อย ผู้คนนี้ก็อยากรู้ไปเสียทุกอยากเลย

"พี่ปลายฝันลุงพงษ์เรียกนะ"

มีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเรียกปลายฝัน ปลายฝันจึงออกไปล้างมือให้น้ำยาล้างจานออกและเดินไปหาพ่อ ทุกคนก็มองตาม

"ยัยปลายฝันนิก็ปากร้ายนักก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นใครเราไม่เคยเห็นนิว่าป่าว ก็เห็นว่าอยู่กับพ่อของมันเลยถามแค่นั้น"

ป้าคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อปลายฝันจากไปแล้ว

"โถป้า เด็กมันจะไปรู้อะไรล่ะ มันพึ่งกลับมาจากกรุงเทพ ใครทำอะไรยังไงที่บ้านเรามันจะรู้จักหรือ แล้วอีกอย่างนะป้าจะไปยุ่งอะไรกับเขา พวกเราก็แค่คนมาช่วยงานเพราะเป็นคนบ้านเดียวกัน แล้วยังไปว่าเขาปากดีอีก ถ้าเขาว่าป้ากลับว่าสอดรู้สอดเห็นบ้างจะว่ายังไป"

เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้ทุกคนต่างเงียบเพราะต้องฟังเพื่อเก็บข้อมูลไปเล่าให้คนอื่นฟังต่อ

"แล้วแกจะมายุ่งอะไรล่ะถามทุกคนดูสิว่าอยากรู้หรือป่าวว่าสองคนนั้นเป็นใคร มีแต่คนอยากรู้ทั้งนั้นแหละ"

ป้าพูดขึ้นอีกโดยไม่ยอมลดล่ะ ทุกคนก็อดคิดในใจไม่ได้ว่าตัวเองก็อยากรู้แต่ไม่กล้าถามเหมือนป้าแมวก็เท่านั้น รอเก็บข้อมูลอย่างเดียว

"ป้าอยากรู้ก็เข้าไปถามเขาสิเขาน่าจะยังไม่กลับหรอก ไม่อย่างนั้นก็ไปถามน้าพงษ์ดูสิ จะพยายามไปถามคนไม่รู้ทำไมกัน ผมไม่เข้าใจเลย"

เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นอีก

"ไม่ต้องมาเถียงกันหรอก  เขาเป็นใครเดียวเราก็คงจะรู้นั้นแหละเดียวก็มีคนพูดกัน อดทนรออีกสักหน่อยนะป้าแมวเดียวก็มีคนมาเล่าให้ฟังเอง"

เสียงลุงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้

"หนูต้นข้าวอย่าไปถือป้าแกเลย คนบ้านนอกก็แบบนี้แหละ เห็นอะไรก็อยากรู้อยากเห็นไปกันหมด อยู่เฉยๆมันก็ว่างหน่อย พอได้ข้อมูลจากคนนี้ก็ไปเล่าให้คนนั้น ได้ข้อมูลจากคนนั้นก็ไปเล่าให้คนนี้ "

ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น  ต้นข้าวฟังแล้วก็ยิ้มๆ