แม่เลี้ยงนวลจันทร์

4แม่เลี้ยงนวลจันทร์

เช้าวันถัดมาต้นข้าวก็มาถึงและขอพักที่บ้านปลายฝันเพราะทางมาจากบ้านตัวเองก็ไกลอยู่พอสมควร และเธอเองกะจะอยู่จนงานจบแล้วค่อยกลับ 

"ปลายฝันขอแสดงความเสียด้วยอีกรอบนะแก "

ต้นข้าวกล่าวขึ้นอีกรอบเมื่อเจอหน้ากันเพื่อน

"จร้ารู้แล้วล่ะ แค่แกมาก็ขอบคุณมากแล้ว"

ปลายฝันกล่าวขึ้น

"เราได้งานที่ตัวอำเภอพอดีพ่อหาไว้ให้นะ แกเสร็จจากงานย่าแก่แล้วก็ลองหาแถวๆนี้ดูนะถ้าไปได้เดียวให้พ่อหาให้ เราว่าอยู่ใกล้บ้านจะได้ประหยัดค่าที่พักและค่าเดินทางด้วย ตอนไปเรียนก็ไปอยู่กรุงเทพใช้เงินเป็นว่าเล่นเลย ต่อไปนี้ก็ต้องหาเงินแล้วล่ะ"

ต้นข้าวพูด เรื่องของคนบ้านนอกก็แบบนี้ ไม่ค่อยมีทรัพย์มากมาย ลงทุนกับการเรียนจบแล้วก็ต้องรีบทำงาน

"เราก็กะว่าจะหาแถวนี้หล่ะจะได้ดูแลพ่อกับแม่ด้วย ทีแรกรู้ว่าเราเรียนจบแล้วเราจะมาดูแลย่าที่โรงพยาบาลเพราะย่าก็นอนโรงพยาบาลมาได้สักปีแล้วล่ะ ก่อนที่ท่านจะเสียนะแต่ตอนนี้ก็เหลือแต่พ่อกับแม่แล้ว"

ปลายฝันกล่าวขึ้น ทั้งสองช่วยกันจัดโน้นจัดนี่บ้าง บางครั้งก็เข้าครัวเพื่อจะทำอาหารบ้าง ช่วยหั่นผักล้างจานที่แขกมาช่วยงานกินเสร็จ จึงทำให้ไม่มีเวลาที่จะให้พวกญาติๆสอบถามเรื่องส่วนตัวของปลายฝันอีก แต่หลายๆคนก็ยังไม่วายที่ต้องการจะสอบถามให้ได้ แวะเวียนเข้ามาคุยบ้าง ปลายฝันก็ต้องขอตัวไปทำงานตรงอื่นอยู่เรื่อยๆ จึงทำให้พวกเขาเกิดเบื่อแล้วก็เลิกสนใจไปเอง แต่ก็ยังไม่ไหวที่จะไปพูดกัน

"นั่นลูกสาวไอ้พงษ์เหรอที่บอกว่าเพิ่งเรียนจบทำไมพาเพื่อนมาร่วมงาน ไม่เห็นพาแฟนมาเลยล่ะ เขามีแฟนหรือเปล่านะ เรียนจบแล้วจะทำงานอะไรล่ะไม่ใช่ว่าจะให้ไอ้พงษ์ฝากงานแถวๆนี้ให้หรอกหรือ"

ญาติผู้หนึ่งถามกันขึ้น

"เรื่องของเด็กมันหนะป้าจะไปยุ่งอะไรกับมันล่ะเรื่องจะมีแฟนหรือไม่มีแฟนนั่น เอาอีกอย่างนะถ้าพ่อมันฝากงานให้ลูกก็ดีเหมือนกัน จะได้ทำใกล้บ้านจะได้มีคนดูแลมันทั้งสองคนผัวเมีย"

ญาติผู้หนึ่งกล่าวขึ้น เพราะว่าตนเองก็ไม่ค่อยชอบเรื่องที่ชอบเอาคนอื่นมาพูดลับหลังบบนี้ ทำให้วงสนทนาเงียบไปนิดนึง เพราะผู้ชายที่พูดหักหน้าป้าคนนั้นเดินออกไปจากวงสนทนา ทุกคนก็เริ่มกลับมาที่จะพูดคุยกันอีกครั้ง ยิ่งหลายๆวันเข้าพวกญาติๆและพวกที่คุ้นเคยกับย่าก็มาร่วมแสดงความเสียใจมากขึ้น จนกระทั่งถึงคืนวันที่ 5 ก็มีรถตู้สีดำคันหรูหนึ่งคันขับมาจอดตรงหน้าวัด และก็มีคนเปิดประตูให้ มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวดูดีและก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมายืนข้างๆกัน แล้วปลายฝันก็เห็นพ่อกับแม่ของเธอเดินไปหาผู้หญิงกับผู้ชายสองคนนั้น แล้วรถก็ขับออกไปหาที่จอด

"สวัสดีครับแม่เลี้ยง เชิญครับเชิญครับ"

พ่อของปลายฝันกล่าวขึ้น ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆได้เห็นก็หันมาดู

"เสียใจด้วยนะพงษ์เรื่องแม่ของเธอนะ เดี๋ยวเสร็จสิ้นงานส่งแม่ของเธอแล้วเราก็มาคุยธุระกัน แม่เลี้ยงเองก็ได้ตกลงกับแม่ของเธอไว้แล้ว"

แม่เลี้ยงกล่าวขึ้น และมองไปยังภรรยาของพงษ์และก็ลูกชายของตัวเอง

"นี่ตะวันลูกคนเล็กของเราเอง"

แม่เลี้ยงแนะนำลูกชายให้พงษ์รู้ และมองไปหาปลายฝันพงษ์จึงมองตามสายตาแม่เลี้ยงไปก็เจอลูกตัวเองและเรียกปลายฝันลงมา

"สวัสดีค่ะ"

ปลายฝันยกมือไหว้ผู้หญิงกับผู้ชายทั้งสอง

"พาแม่เลี้ยงนวลจันทร์กับพ่อเลี้ยงตะวันไปหาที่นั่งนะลูกแล้วหาน้ำหาท่าให้พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงกินด้วยล่ะ"

พ่อของปลายฝันบอกลูกสาว หญิงสาวก็พาผู้หญิงและผู้ชายที่พ่อเรียกว่าแม่เลี้ยงกับพ่อเลี้ยงไปหาโต๊ะนั่งข้างในแต่ก็หาน้ำให้ดื่มเสร็จแล้ว ว่าจะไปทำงานที่อื่นต่อ ผู้เป็นแม่เลี้ยงจึงจับมือของปลายฝันแล้วบอกให้นั่งก่อน ด้วยมารยาทที่เป็นแขกที่เหมือนจะสำคัญของพ่ออยู่เธอจึงนั่งข้างๆ

"ปลายฝันหรือลูกหน้าตาสวยเชียว ป้ารู้จักกับย่าพิของหนูนะ และก็สนิทกันมากด้วย เอาเป็นว่าเดียวเสร็จงานส่งย่าหนูแล้วเรามาคุยกันนะ ป้าถูกชะตากับหนูนะ"

แม่เลี้ยงนวนจันทร์กล่าวขึ้น ปลายฝันจึงยิ้มๆแล้วเดินออกไป เพื่อจะไปถามพ่อเรื่องผู้หญิงที่เป็นแม่เลี้ยงนั้นเหมือนสนใจเธอจัง

"แม่อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้ที่แม่พูดถึงนั้น "

ลูกชายของแม่เลี้ยงพูดขึ้นพลางมองคนตัวเล็กที่หน้าตาก็ดูดีอยู่หรอกแต่หน้าอกหน้าใจเหมือนะไม่มีเอาเสียเลย เขาได้แต่สายหัว เขาปฎิเสธอยู่เป็นหลายร้อยรอบ แต่ผู้เป็นแม่ก็อ้างโน้นอ้างนี้ แม่ต้องการผู้ก็หญิงคนนี้เป็นลูกสะไภ้ทั้งที่เขาเองก็มีแฟนอยู่แล้ว แม่ก็อ้างเรื่องที่บ้านนี้ติดหนี้ของแม่ พอคนติดหนี้ตายไปเขาก็อยากจะดึงหลานสาวของลูกหนี้มาใช้งาน แต่ถ้าให้ไปอยู่ที่ไร่อย่างเดียวก็ไม่เหมาะสมจึงอยากให้เขาแต่งงานกับน้อง บางครั้งก็พูดว่าเป็นการสัญญาของทั้งสองฝ่ายตั้งนานแล้ว ตัวเขาจะไม่ยอมก็ไม่ได้ เพราะผลประโยชน์ที่เขาได้รับก็มากเลยทีเดียว จึงต้องมาด้วยตัวเองวันนี้ ความจริงก็อยากมาพูดคุยอะไรสักอย่างกับเด็กนั่นแต่เอาเขาจริงๆตัวเขาเองก็ไม่กล้าเอง