คำโปรยปราย 'น้องสาว' คำนี้เธอเริ่มใช้ตั้งแต่ได้พบเจอกับเขา... ส่วนคำว่า 'พี่ชาย' คือสถานะที่เขา 'ไม่ต้องการ' ใช้กับเธอ น้องแพร: เดี๋ยวนี้...พี่เคนชอบทำ ให้ฉันใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย พี่เคน: น้องสาวผม ผมหวง ผู้ชายคนไหนก็ห้ามแตะ ห้ามมอง ...และก็ห้ามยุ่งกับเธอเด็ดขาด! และจะหาว่าผม 'ไม่เตือน'
ดูเพิ่มเติมEpisode 5012.40 น.“กินเยอะๆเลยจ้ะ มื้อนี้แม่เลี้ยงเอง” แม่ลีแม่ของพิงค์บอกกับฉันด้วยยิ้ม แต่สายตากับเหลือบไปมองร่างสูงข้างกายฉันเป็นเป็นระยะ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า...“บอกตรงๆเลยนะ ตอนแรกแม่คิดว่าคุณเคนเขาเป็นแฟนของหนูซะอีก เห็นมีข่าวออกมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ แต่พอพิงค์บอกว่าคุณเคนเป็นพี่ชายของหนู แม่ถึงเชื่อ”“ทุกคนก็คิดเหมือนแม่ลีกันทั้งนั้นแหละค่ะ แพรเลยให้สัมภาษณ์กับพวกพี่ๆนักข่าวเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังมีคอยคำถามเกี่ยวกับแพรและก็พี่เคนอีกเยอะอยู่เหมือนกันค่ะ” ฉันบอกออกไปเสียงสดใส และไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรกับเรื่องเข้าใจผิดครั้งนี้ เพราะฉันเป็นคนนอกก็เข้าใจแบบี้เหมือนกันอ่อ ฉันลืมบอกไปตอนนี้ฉันกับพี่เคนเรามาทานข้าวที่ร้านของพิงค์ โดยมีคุณแม่ลีมานั่งร่วมสนทนากับฉันและพี่เคนอีกด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าพี่เคนจะไม่ชอบใจสักอีก ที่มีคนอื่นมานั่งด้วยแบบนั้นแต่พอเขาเงียบ ไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าอนุญาตส่งมาให้ฉัน ฉันจึงพอรู้ว่าเขาก็ไม่ได้อะไรมากขนาดนั้น แต่กลับเป็นซะอีกที่คิดมากแทนเขาอยู่ฝ่ายเดียวเฮ้อ ก็จะไม่ให้ฉันคิดมากแทนเขาได้ยังไงล่ะ พี่ชายของฉันน่ะ ไม่ชอบให้คนอื่นที่ไม่รู้จักเ
Episode 49“พะ พี่เคน!!!”น้องตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อก้มมองถ้วยในมือที่ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งที่กินได้อยู่ในนั้นเลยสักนิด เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงเดินเร็วๆไปยังห้องของตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กตามผมติดๆ“พี่เคน เอาของพี่มาให้แพรเลยนะ” น้องพยายามเข้ามาแย่งถ้วยไอติมในมือผม แต่ผมก็หลบเธอได้ก่อนจะชูขึ้นสูง และนั้นทำให้ผู้หญิงที่มีความสูงเพียงระดับปลายคางผม กระโดดขึ้นเพื่อจะเอาถ้วยไอติมของผม“อ้าว! ก็ตอนแรกพี่ให้หนูแล้วแต่เราไม่เอานี่” ผมแกล้งถามน้องออกไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะทำให้หน้าใสซื่อเลียนแบบเธอบ้าง ก็น้องนะเวลาทำอะไรก็จะแสดงสีหน้าแบบนี้กับผมเสมอนะสิ“ก็พี่เคนกินของแพรหมด พี่เคนก็ต้องเอาของพี่มาให้แพรสิค่ะ” น้องพูดกับผมในขณะที่กระโดดใช้มือดึงแขนผมลงมา แต่ก็ไม่สำเร็จสักที“พี่ให้หนูแล้วแต่เราไม่อยากได้แล้วไม่ใช่เหรอ” ผมเลิกคิ้วถามน้องอย่างข้องใจ“ตอนนี้แพรอยากได้แล้วค่ะ ฉะนั้นพี่เคนเอาไอติมมาให้แพรกินน้า เนี่ยแพรกินได้แค่ไม่กี่คำเอง”น้องดึงชายเสื้อผมเธอกำเสื้อผมแน่น ก่อนจะใช้คางสัมผัสหน้าอกผมเป็นเชิงอ้อน และผมก็ดันบ้าจี้ก้มลงไปมองน้อง ที่ส่งสายตาออดอ้อนมาให้ผมอย่างไม่ม
Episode 48ในขณะที่พิธีกรสาวที่สวมชุดชวนแสบตา บนหน้าจอกำลังพูดบรรยายข่าวบันเทิงอยู่นั้น ก็มีสไลส์ภาพที่ปาปารัสซี่ส่งไปยังรายการขึ้นมาเพื่อเป็นภาพประกอบ ให้ผู้ชมรายการนี้ได้ชมกันภาพชายหญิงคู่หนึ่งนั่งทานอาหารด้วยกันในร้านอาหารธรรมดา ก่อนจะเลื่อนไปอีกภาพทั้งสองจับมือกันโดยมีฝ่ายชายเดินนำแล้วมีดาราสาวเดินตามด้วยรอยยิ้ม และสายตาของเธอนั้นก็ก้มมองไปยังมือที่จับกันของทั้งสอง ก่อนจะเปลี่ยนไปอีกภาพก็คือภาพดาราสาวที่พิธีกรพูดถึงกันก่อนหน้านี้‘เดี๋ยวเราไปฟังเรื่องนี้จากปากของนางเอกสาวกันเลย ว่าจริงๆแล้วความสัมพันธ์ของเธอกับหนุ่มปริศนาคนนั้นเป็นยังไงกันแน่’ จบคำพูดของพิธีกรสาวก็มีภาพข่าวของนางเอกสาวขึ้นมา ก่อนจะเป็นภาพเคลื่อนไหวในเวลาต่อมาน้องแพรค่ะ ช่วยเล่าถึงความสัมพันธ์กับผู้ชายที่กำลังเป็นข่าวให้พวกเราฟังได้มั้ยค่ะ เสียงนักข่าวสายบันเทิงสำนักหนึ่งเอ่ยถามดาราสาวขึ้นมาอย่างตรงประเด็น และนั้นทำให้ดาราสาวที่ถูกไมค์หลายสื่อตั้งอยู่ตรงหน้า เผลอยิ้มออกมา‘...อ๋อ เขาเป็นพี่ชายของแพรเองค่ะ’ เสียงหวานบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมามองกล้องที่กำลังถ่ายเธออยู่‘พี่ชาย? งั้นแสดงว่าเขาคือคนในคร
Episode 47“...”พี่เคนใช้มือของเขาเช็ดคราบนมบนริมฝีปากของฉัน ก่อนที่เขาจะทำเรื่องไม่คาดคิดโดยการใช้นิ้วที่เลอะคราบนมไปดูด แทนที่เขาจะใช้ผ้าเช็ดออกและการกระทำของเขาแบบนั้น ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง จนฉันเผลอกลืนน้ำลายลงคอ...ไม่เข้าใจเลย ทำไม่พี่เคนจะต้องขยันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงด้วยนะ!“เอ่อ พี่เคนค่ะ” ฉันเรียกเขาออกไปราวกับคนละเมอ“ครับ?” พี่เคนมองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ เขาทำตัวปกติทุกอย่าง แต่กลับเป็นฉันเองที่รู้สึกไม่ปกติ เหมือนกับว่าฉันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกซ้อนเข้ามา แต่มันคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก เพราะถ้าฉันรู้สึกกับเขา...แบบที่รู้สึกกับลูกพีชจริง ฉันคงรู้สึกกับเขาไปนานแล้ว“เออ อ๋อ คือแพรจะบอกว่า พรุ่งนี้แพรไม่มีงาน อยู่ที่ห้องทั้งวันเลยค่ะ” ฉันบอกกับเขาก่อนจะก้มลงมองมือตัวเอง “ครับ ดีแล้วหนูแพรจะได้พักบ้าง ทำแต่งานไม่มีเวลาพักเลยนะเราน่ะ” ในขณะที่พูดพี่เคนก็ลูบศีรษะของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันรู้นะว่าเขาเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาว และฉันก็รักเขาเหมือนพี่ชายเหมือนกัน ถึงแม้ว่าช่วงนี้ฉันจะมีความรู้สึกแปลกกับเขา แต่ฉันก็พอรู้ว่าตัวเองยังไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว
Episode 4620.15 น.“พิงค์! ฉันกับพี่เคนกลับก่อนนะ”ฉันเดินเข้าไปกอดร่างสูงเพรียวในชุดเจ้าสาวเป็นการบอกลา เพราะตอนนี้พวกเราต่างพากันมาอยู่ในห้องหอของเจ้าบ่าวเจ้าสาวแล้วเรียบร้อย ก่อนที่ฉันจะเหลือบไปเห็นคุณเคลวินมองมาทางพิงค์ด้วยสายตาแปลกๆ“อืม...กลับกันดีๆนะ ฉันคงไปส่งเธอกับพี่เคนไม่ได้” พิงค์บอกออกมาเสียงเรียบ แต่ฟังแล้วรู้สึกเศร้าแปลกๆอ่อ ขอเล่าย้อนไปก่อนหน้านี้ก่อนที่ฉัน และเพื่อนๆรวมไปถึงคริสติน่าจะมาอยู่ในห้องหอแห่งนี้ ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรมาก แค่หลังจากเสร็จพิธีหมั้น ในเวลาตั้งแต่บ่ายห้าโมงครึ่งเป็นต้นไปก็เป็นเวลาของ ‘งานแต่ง’ โดยงานนี้จัดขึ้นที่โรงแรม KL สถานที่เดียวกับงานเมื่อตอนเช้า แต่อาจมีเปลี่ยนฉากและวอลเปเปอร์ของงานในตอนกลางคืนและหลังจากที่คุณเคลวินกับพิงค์ได้กล่าวความรู้สึกกันบนเวทีเสร็จแล้ว ก็มีไปเดินถ่ายรูปกับโต๊ะบรรดาแขกที่มาร่วมงานเพื่อเก็บภาพ และก็ยังเหมือนเดิม เหล่านักข่าวยังคงเก็บภาพกันอย่างสนุกสนาน และมีเหล่าคนดังมากมายมาร่วมงานนี้ทั้งไฮโซ นักแสดงทั้งในและนอกประเทศ ไหนจะพวกผู้ที่มีอิทธิพลต่างๆ และหนึ่งในนั้นที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอก็คือ ‘คุณพ่อ’ ท่านมากับค
Episode 45ณ. โรงแรม KL“เจ้าบ่าวเชิญสวมแหวนให้เจ้าสาวครับ”เสียงพิธีกรภายในงานหมั้นระหว่างเคลวินกับเกศชมพู บอกกับทั้งสองคนก่อนที่ฝ่ายเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดไทยจะจับมือเรียวสวยข้างซ้าย ของเจ้าสาวที่นั่งอยู่ข้างกันขึ้นมาก่อนจะสวมแหวนเพชร ลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ฝ่ายนักข่าวที่ได้เข้ามาร่วมงานต่างพากันเก็บภาพนั้นกันอย่างสนุกสนานส่วนทางด้านญาติผู้ใหญ่ของทั้งฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สวย ต่างก็พากันยิ้มแย้มอย่างมีความสุข และนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าสาวก้มลงกราบลงไปบนตักของเจ้าบ่าวหลังจากที่พิธีสวมแหวนของเจ้าบ่าวจบและหลังจากนั้นเจ้าสาวก็เป็นฝ่ายสวมแหวนให้เจ้าบ่าวบ้าง เมื่อเสร็จพิธีสวมแหวนแล้วก็มีการเก็บภาพครอบครัว โดยมีฝ่ายบ่าวสาวนั่งอยู่ตรงกลาง ส่วนด้านหลังของพวกเขานั้นก็เป็นพ่อแม่ และญาติผู้ใหญ่ของแต่ละฝ่าย ทุกคนต่างพากันยิ้มแย้มเมื่อช่างภาพกดชัตเตอร์เพื่อถ่ายรูปแต่ถ้าหากสังเกตดีๆ ก็จะมีเพียงเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวที่พยายามฝืนยิ้มออกมาให้ดูสวยงามที่สุด...โดยเฉพาะเกศชมพู เพราะตอนนี้เธอรู้สึกห่างไกลจากความสุขเหลือเกิน...“ทำหน้าให้มีความสุขหน่อยไม่ได้เหรอ...”เสี
Episode 44“...พี่เคน”ฉันร้องเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความดีใจ ก่อนจะวิ่งโผล่เข้ากอดคนร่างสูงที่ยืนอ้าแขนรอรับร่างของฉัน ทำไมกันนะ แค่เขากลับมาหาฉันเพียงไม่นาน ก่อนจะหายไปจากฉันแค่ไม่กี่วัน ทำไมฉันถึงได้รู้สึกคิดถึงเขามากขนาดนี้ เหมือนกับชีวิตฉันมันขาดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ว่ามันคืออะไรกันแน่...“แพรคิดถึงพี่เคนนะค่ะ” ฉันตัดสินใจบอกความรู้สึกที่มีต่อพี่เคนออกไป ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขากอดร่างฉันเอาไว้ก่อนจะตอบฉันมาเสียงทุ้มในแบบของเขา“ครับ...พี่ก็คิดถึงหนูแพร”“แล้วพี่เคนกลับมาตอนไหนค่ะ ทำไมไม่เห็นโทร.บอกแพรเลย” ฉันถามพี่เคนหลังจากที่ผละออกจากอ้อมกอดที่ยืนกอดเขาจนพอใจแล้ว ก่อนจะดึงให้เขาไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ใกล้ๆด้วยกัน“พี่กลับมาก่อนหนูแพรแค่ไม่กี่นาทีเองครับ กะว่าจะโทร.หาหนูอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ทันได้โทร.หาหนูก็กลับมาห้องซะก่อน” พี่เคนพูดกับฉันด้วยประโยคที่ยาวเหยียดแบบนี้เป็นครั้งแรก ฉันที่ได้ฟังแบบนั้นก็ถึงกับยิ้มแก้มปริ ก่อนจะเขยิบเข้าไปกอดร่างสูงของเขาอีกครั้งไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันนึกอะไรไม่ออกเลย นอกจากอยากกอดเขาอย่างเดียว ...อยากกอดเขาแบบน
Episode 43หลายวันมานี้ชีวิตฉันก็วนลูปอยู่แต่กับงาน และกลับคอนโดมาเพื่อพักผ่อนบางวันก็ก็กลับบ้านดึกบ้าง เพราะหลังจากที่พี่เคนกลับไปญี่ปุ่น นี่ก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์ได้แล้ว และพรุ่งนี้ก็เป็นอีกวันที่สำคัญเอามากๆวันหนึ่ง ทุกคนรู้มั้ยมันคือวันอะไร ลองทายกันดูสิ...ติ๊กต๊อก! ติ๊กต๊อก! ติ๊ง! เฉลยเลยแล้วกันพรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของพิงค์กับคุณเคลวินน่ะ แต่จนป่านนี้แล้วพี่เคนก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย และนั้นทำให้ฉันที่นั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อเตรียมตัวรอเข้าฉากต่อไปอยู่นั้น ถึงกับรู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้ แบบนี้พี่เคนจะผิดสัญญากับฉันมั้ยนะ หรือเขาอาจจะลืมแล้ว แล้วแบบนี้ฉันควรจะโทร.ไปหาเขาดีหรือเปล่านะ“เป็นอะไรหคุณหนู หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว” เจนนี่ที่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าเขียนคิ้วให้อยู่นั้นถามฉันขึ้นมาด้วยความสงสัย“ไม่มีอะไร แค่คิดว่าจะโทร.ไปหาพี่เคนดีมั้ย” ฉันบอกออกไปตามตรง“จะโทร.ก็โทร.ไปสิจ้ะ จะลีลาทำไมป่านนี้พี่เคนของแกอาจจะรอโทรศัพท์จากแกอยู่ก็ได้ ใครจะไปรู้” ประโยคท้ายที่เจนนี่พูดกับฉันเธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะหันไปสนใจนิตยาสารในมือของตัวเอง“อืม...ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากไปรบกวนงานพี่
Episode 42“หมายความว่าไงครับ”ผมทำหน้าสงสัยก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ ไม่ใช่ผมรังเกียจอะไรในตัวน้อง แต่ผมแค่ไม่เข้าใจที่แด๊ดกำลังจะบอกผม ...แต่บางทีผมอาจจะเข้าใจ แต่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ เพราะผมไม่สามารถมองความคิดของแด๊ดออกเลย“เย็นนี้ก็ไปหาแม่แก...แล้วแกจะเข้าใจเอง” แด๊ดบอกกับผมแค่นั้นก็หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะค่อยจิบเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ แล้วไม่ได้สนใจผมอีกเลย...17.03 น.ปึง!เสียงปิดประตูรถดังขึ้น หลังจากที่ผมก้าวลงจากรถยนต์ ตอนนี้ผมกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน...บ้านที่เรียกว่าบ้านจริงๆ ไม่ใช่คอนโด หรือบ้านพักที่ผมเคยอาศัยอยู่ แต่มันเป็นบ้านที่มีทั้งแด๊ด และก็มันอาศัยอยู่ ถึงผมจะมาดูงานที่บ้านเกิดของตัวเองบ่อย แต่ก็มีไม่บ่อยนักที่ผมจะกลับมาพักที่บ้านผมเดินเข้าไปในบ้าน ซึ่งถ้าคนปกติโดยรวมแล้วอาจจะไม่ได้เรียกว่าบ้านแบบผม แต่อาจจะเรียกมันว่าคฤหาสน์หรือวังอะไรแบบนั้น แต่สำหรับผมแล้วบ้านก็คือบ้าน“ตาเคนลูกแม่...แม่นึกว่าแม่จะไม่ได้เจอลูกซะแล้ว” มัมที่เห็นผมเดินเข้ามาในบ้านพูดกับผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเดินเข้ามากอดผมด้วยความคิดถึง และนั่นก็ทำให้ผมกอดมัมกลับไปด้วยความคิด
Prologueเวลา 20.49 น. ณ. ประเทศญี่ปุ่นร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบเก่าๆ วิ่งไปตามเส้นทางอย่างไม่คิดชีวิต ห่างไปทางด้านหลังของเด็กหญิงตัวน้อยนั้น มีร่างสูงใหญ่ของชายชุดดำสองสามคนกำลังวิ่งตามหลังเธอมาเช่นกันแต่เด็กน้อยก็ไม่ได้หันกลับไปมองด้านหลังบ่อยนัก เพราะกลัวว่าความเร็วในการวิ่งของเธอจะลดลงตามลำดับ ที่เธอทำตอนนี้คือวิ่งไปในที่คนเยอะๆ หรือไม่ก็ขอความช่วยเหลือจากใครสักคนที่พึ่งพาได้...แต่พอคิดๆแล้ว ความคิดแรกของเธอท่าจะเวิร์กและดีกว่ามาก สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้ก็คือวิ่งให้เร็ว และหายเข้าไปในฝูงชนก็แค่นั้น...“อดทนอีกนิดนะแพรพรรณ อีกไม่นานเราก็จะรอดแล้ว” เสียงเล็กบอกกับตัวเอง ก่อนจะตั้งใจวิ่งต่อไป‘แพรพรรณ’ คือชื่อจริงของเธอ และชื่อเต็มๆของเธอก็คือ ‘แพรพรรณ บุญฐจักษ์’ เธอมีชื่อเล่นว่า ‘แพร’ และตอนนี้เธอก็เป็นเพียงแค่ ‘เด็กหญิง แพรพรรณ บุญฐจักษ์’ วัยเก้าขวบเพียงเท่านั้นเธอไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเด็กๆหลายคนทั่วไปแต่เธอต้องใช้ชีวิตอย่าง ‘นางทาส’ หลังครัวเรือนในบ้านหลังใหญ่ที่สวยงาม มองผิวเผินคนบ้านนั้นมองดูแล้วใจดี แต่เบื้องหลังผู้คนเหล่านั้นก็เหมือน ‘ปีศาจ’ ดีๆนี่เอง ...
ความคิดเห็น