EPISODE 04“น่ารัก...แล้วจะรักไหม?” แต่แล้วกลับแปลกไปจากทุกครั้ง พี่เคนกลับตั้งคำถามจากคำพูดของฉันอย่างไม่มีเหตุผล“รักสิค่ะ แพรรักพี่เคนที่สุดในโลกเลย” แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจกับมันมากนัก ในขณะที่บอกประโยคนี้ฉันก็กอดพี่เคนไปด้วยอย่างเคยชิน แต่แล้วพี่เคนก็ทำให้ฉันแปลกใจอีกครั้ง โดยการพูดกับฉันในประโยคต่อมาว่า...“ถ้ารัก...ห้ามทิ้งพี่ไปไหนนะครับ” อะไรของเขากันนะพี่ชายคนนี้นี่ เดี๋ยวนี้หัดเรียกร้องความสนใจเหรอ...ยอมก็ได้ เห็นว่าเป็นพี่เคนของหนูแพรหรอกนะ ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าจะยอมตอบให้ง่ายๆน่ะ“...แพรจะอยู่กับพี่เคนจนกว่าความตายจะแยกเราจากกันเลยค่ะ” บอกเพียงเท่านั้นฉันก็กอดร่างสูงแน่นขึ้นไปอีก“ครับ พี่เชื่อทุกคำที่หนูแพรบอกอยู่แล้ว” ถึงจะแปลกใจหลายครั้ง แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันเลือกที่จะปล่อยผ่านไป และคลายอ้อมกอดเพื่อให้พี่เคนได้เตรียมข้าวกล่องให้เสร็จ แล้วหลังจากนี้ฉันก็จะให้พี่เคนไปส่งฉันที่โรงเรียนหลังจากที่พี่เคนทำข้าวกล่องของฉันและของเขาเสร็จแล้ว พี่เคนก็เดินลงจากรถมาส่งฉัน ที่หน้าโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น ที่นี้ถึงจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก แต่ก็มีเด็ก
EPISODE 05“วันนี้มาเรียนคนเดียวเหรอ” ยูโกะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันถามขึ้นมา ในขณะที่ในมือยังถือหนังสือราวกับเธอกำลังจะสิงเข้าไปในนั้นเสียให้ได้...ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่“อ่อ เปล่าหรอกวันนี้เรารบอกให้พี่เคนมาส่งน่ะ”“จริงหรอ!.” นั้นไงไม่มีพิรุธเลย และดูเหมือนยูโกะจะรู้ว่าเผลอแสดงอาการมากเกินไปจึงกลับ มาก้มหน้าสนใจหนังสือในมือเหมือนเดิม“อืม...แล้วนี่เพื่อนยังไม่มากันอีกหรอ” เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนอายหรอกนะ จึงเปลี่ยนเรื่องในการสนทนานี้น่ะ โดยการถามถึงเพื่อนในกลุ่มอีกสามคน“อา...เห็นไลน์ในกลุ่มบอกว่าจะไปหาของกิน อีกเดี๋ยวก็คงมาแหละ”“ทั้งสามคนเลยเนี่ยนะ?” ฉันถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ อย่างน้อยมันต้องมีสองคนที่ไปซื้อของกันจริงๆแต่อีกคน...ไม่แน่ใจเลย“น่าจะนะ...แต่ยูโกะว่าไรอันกับซันญ่าน่าจะไปมากกว่า ส่วนคิตตี้ยูโกะไม่แน่ใจ” ยูโกะบอกออกมาตามตรง“คิดเหมือนกันเลยจ้า...แล้วนี่อ่านอะไรอยู่อ่อ?”“หนังสือประวัติศาสตร์ทั่วไปแหละ” ยูโกะบอกกับฉันมาแค่นั้น ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือต่อแต่ไม่ใช่กับมือของเธอที่เลื่อนกล่องสีสวยสดใสมาให้ฉันก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “แม่ยูโกะทำขนมสูตรใหม่น่ะ ซันไชน์
EPISODE 06“คิตตี้! ซันญ่า! ไรอัน! ได้อะไรกันมากันบ้างอ่า” ฉันร้องเรียงเพื่อนเสียงดังตามประสาเด็ก เพื่อกลมเกลื่อนเรื่องที่คุยกันก่อนหน้านี้ ...ไม่อยากเห็นเพื่อนเศร้า เดี๋ยวเราเศร้าตาม“เออ! ได้เยอะเลยเอาไว้กินตอนพักเที่ยงดีกว่า” คิตตี้บอกเสียงห้าวมาแต่ไกล ก่อนจะเดินฉับๆมานั่งข้างยูโกะที่ตอนนี้มีรอยยิ้มบ้างแล้ว ถึงแม้จะเป็นยิ้มเศร้าๆก็เถอะ และตามมาด้วยซันญ่าเพื่อนผู้นิ่งเงียบ แต่ฉลาดเป็นกรดที่เดินถือถุงอะไรนักก็ไม่รู้มาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่พับอยู่ออกมา ก่อนจะจัดการแยกออกเป็นสองส่วนของกินส่วนแรกน่าจะซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ เยอะพอสมควรเอาไว้สำหรับกินกันตอนพักเที่ยง เอ๊ะ! เมื่อกี้ฉันเห็นแวบๆนะมันมีเทียนสีเล็กๆสำหรับเป่าเค้กด้วย ซันญ่าเหมือนจะรู้ความคิดฉันจึงส่งสายบอกมาว่า ‘เงียบไว้’ ฉันเข้าใจดีจึงพยักหน้าสงยิ้มไปให้เธอ โชคดีที่ยูโกะหันไปคุยเรื่องหนังสือที่เธออ่านอยู่กับคิตตี้ เลยไม่ได้ให้ความสนใจกับของบนโต๊ะมากเท่าไหร่และไรอันที่เพิ่งเดินกลับมาตัวเปล่า มีแค่ขวดนมเปรี้ยวติดมือมาสองขวดก็เดินเข้ามาสมทบ ก่อนจะหาที่นั่งก่อนจะนั่งไรอันยังไม่วายส่งขวดนมเปรี้ยวที่ยูโกะชอบไป
EPISODE 07หลังจากที่ซันญ่าพูดออกมา ก็ไม่มีใครตอบอะไรเธอกลับไปเลย นอกจากความเงียบจนพวกเราสามคนเดินมาถึงโต๊ะที่ไรอันจองไว้ ที่ตอนนี้คิตตี้ได้เข้าไปนั่งแล้วเรียบร้อย ก็เหลือแค่ฉัน ซันญ่า และยูโกะเท่านั้นที่มาสาย“เร็วๆดิ่ หิวแล้ว...”ไรอันเร่งพวกฉันสามคนก่อนจะจัดการหยิบของจากกระเป๋าออกมา และในนั้นมีกล่องข้าวของทุกคนอยู่ในนั้น ไรอันฝากคิตตี้ส่งกล่องข้าวมาให้ฉัน ก่อนจะหันไปส่งกล่องข้าวของซันญ่า ยูโกะ และคิตตี้ ก่อนจะหยิบของตัวเองกล่องสุดท้ายขึ้นมาจากถุงบ้าง“วันนี้เราเอานมมา แล้วของทุกคนมีอะไรบ้าง” ฉันที่เปิดกล่องข้าวแล้ว หันไปถามเพื่อนคนอื่นอย่างต้องการชวนคุย“มีข้าวหน้าหมีน้อย” แต่กลับเป็นยูโกะที่ตอบคำถามฉันเป็นคนแรก“มีสลัดทูน่า กับน้ำผลไม้” นี่คือคำตอบของคิตตี้ที่ในอนาคตเธอน่าจะเข้าวงการแล้วรุ่งนะ“ส่วนของเราข้าวมันไก่” นี่คือเสียงของซันญ่าที่ตอบกลับมา คำตอบของเธอทำให้ให้ฉันอดนึกถึงเมืองไทยไม่ได้...ที่เมืองไทยก็มีข้าวมันไก่เหมือนกัน“...งั้นพวกเรามาแบ่งกันกินเหมือนเดิมนะ” ฉันบอกกับเพื่อนก่อนจะแอบตักข้าวมันไก่ของซันญ่ามาหนึ่งคำ ก่อนจะหันไปตักข้าวหน้าหมีที่มีผักแต่หน้าของยูโกะ
EPISODE 08“ยูโกะกลับบ้านดีๆนะ สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่!” พวกเราสี่คนบอกประสานเสียง หลังจากที่พ่อแม่ของยูโกะมารับที่หน้าโรงเรียน และเสียงของพวกเราสี่ก็ทำให้ ผู้ปกครองที่มารับลูกหลาน ต่างพากันมองอย่างสนใจ จะไม่ให้พวกเขาสนใจได้อย่างไรล่ะ เสียงดังออกขนาดนี้ ถึงแม้ฉันจะรู้สึกอายนิดๆก็เถอะและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเราทำ พวกเราสี่คนทำกันเป็นประจำ แต่เพราะวันนี้เป็นเปิดเทอมวันแรกทุกอย่างก็เลยกลับมาอยู่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และพอเดียวทุกคนได้ยินกันประจำก็จะเลิกสนใจกันไปเอง“...เริ่มจากอะไรก่อนดี ไปซื้อเค้กก่อนไหม”เมื่อเห็นยูโกะเดินไปขึ้นรถกับพ่อแม่ของเธอแล้ว พวกเราสี่คนก็หันกันมาชุมนุมกันเป็นวงกลม เพื่อต้องการวางแผนจัดเตรียมงานวันเกิดวันนี้ให้ยูโกะ และคิตตี้ก็เป็นเปิดฉากสนทนานี้ขึ้นมา...“เฮ้ยเดี๋ยวดิ บอกพ่อกับแม่ของยูโกะแล้วเหรอ” ไรอันถามขึ้นมาบ้าง“บอกแล้ว บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ซันญ่าบอกกับกลุ่มเพื่อน ก่อนจะทำหน้าเมื่อย เพื่อนคนนี้อารมณ์แปรปรวนตอนเช้ายังเห็นดีๆอยู่เลย พอตกเย็นเอาแล้วไงหน้าบอกบุญไม่รับก็มา “งั้นแบ่งหน้าที่กันดีกว่านะ” ฉันบอกกับเพื่อนๆ ทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยก
EPISODE 09"บอกยูโกะได้เลยซันไชน์" คิตตี้ที่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ตอนไหนไม่รู้ บอกกับฉันเป็นเวลาเดียวกัน กับที่คุณแม่ของยูโกะเอาอาหารส่งมาให้ฉัน และนั่นทำให้ฉันต้องค้อมศีรษะขอบคุณท่านไปตามมารยาท ที่ถูกสอนมาเป็นอย่างดี ก่อนจะนำอาหารไปวางไว้บนโต๊ะ เมื่อเสร็จจากการทำหน้าที่นี่แล้วจึงกลับมาดูข้อความอีกครั้งYuko:: ...?ME:: ลงมาที่ห้องรับแขกหน่อยสิYuko:: ทำเหมือนกับซันไชน์มาหายูโกะอย่างนั้นแหละ? ยูโกะพิมพ์กลับมายาวกว่าทุกครั้งและตอบกลับมาเร็วมาก เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงพิมพ์กลับเป็นเชิงให้รีบลงมาME:: เนี่ย! มานั่งรอจนรากงอกแล้วกดส่งเสร็จยูโกะเปิดอ่านนะ แต่ไม่ได้ตอบกลับมาเป็นข้อความเหมือนก่อนหน้านี้ แต่พาร่างบางในชุดนอนกระโปรงวิ่งลงมาจากชั้นบนของบ้านด้วยใบหน้าเหรอหรา ผมเผ้ายุงเหยิงไม่เป็นทรง และชุดนอนของเธอก็ยับนิดๆด้วย และหลังจากที่พวกฉันสี่คนเห็นสภาพของยูโกะ ต่างก็พากันลุกขึ้นจากที่นั่งและร้องเสียงดังออกมาว่า “เซอร์ไพร์!”“สุขสันต์วันเกิดนะยูโกะจัง”ตอนแรกที่ได้ยินสิ่งที่พวกเราพูดยูโกะยังทำหน้างงอยู่ แต่พอเรียบเรียงเรื่องราวได้เท่านั้นแหละ ก็วิ่งเข้ามากอดพวกฉันสามคนด้วยใบหน้
EPISODE 1018.46 น.“ขอบคุณที่เดินมาส่ง กลับกันดีๆนะ” ฉันบอกกับเพื่อนทั้งสามคน ซึ่งก็คือไรอัน คิตตี้ และธันญ่าหลังจากที่ช่วยกันเก็บกวาดบ้านของยูโกะเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ให้ทั้งสามคนเดินมาส่งฉันที่บ้าน โดยปราศจากเงาของยูโกะ ไม่ใช่ว่ายูโกะไม่อยากมา...แต่พวกเราห้ามไว้ไม่อยากเดินหลายรอบ เอาไว้เดี๋ยวค่อยไปเจอกันที่โรงเรียนวันพรุ่งนี้เลยดีกว่าแต่ในจังหวะที่ฉันพูดจบ ทั้งสามคนก็ค้อมศีรษะลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงดังแต่พร้อมเพียงกันว่า ‘สวัสดีค่ะ/ครับ คุณพี่เคน!’และนั่นก็ทำให้ฉันหันกลับไปมองที่หน้าประตูบ้าน ก็เห็นร่างสูงหุ่นดีในแบบวัยรุ่นยืนอยู่แล้ว เขาทำเพียงพยักหน้าให้ เหตุผลที่พวกเพื่อนๆในกลุ่มเรียกพี่เคนว่า ‘คุณพี่เคน’ นั้น ก็เป็นแค่เรื่องราวไร้สาระที่บังเอิญ มันมีเค้าโครงตามความเป็นจริงก็แค่นั้น ไม่มีความลึกลับซับซ้อนให้ปวดหัวกันหรอกและที่ฉันบอกว่าเรื่องราว ‘ไร้สาระ’ นั้นก็แค่บุคลิกของพี่เคนไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปไง ทั้งหน้าตา ทรงผม เสื้อผ้าและรองเท้าที่สวมใส่นั้นล้วนเป็นของแบรนด์เนมส์ทั้งนั้น ตอนแรกที่พวกเพื่อนฉันเห็นก็เรียกกันว่า ‘คุณชาย’ แต่พอรู้ชื่อก็เปลี่ยนจากคุณชายเป็น
EPISODE 11หลังจากที่พี่เคนส่งฉันกลับมาบ้านใหญ่ ฉันก็โดนกักบริเวณตามที่เขาเคยสั่งไว้กับลูกน้อง โดนกักบริเวณในที่นี้ไม่ได้หมายถึงไม่ให้ออกจากบ้าน แต่หมายถึงไปเรียนแล้วต้องกลับบ้านให้ตรงเวลา โรงเรียนเลิกตอนไหนต้องกลับตอนนั้น ห้ามมีเลตแม้แต่นาทีเดียวและตอนนั้นฉันก็ได้เรียนรู้อีกหนึ่งอย่างเกี่ยวกับพี่เคนว่า...ห้ามผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเขา พี่เคนไม่ชอบคนโกหก บางทีอาจเข้าขั้นถึง ‘เกลียด’ คนโกหกเลยก็ได้...เพื่อนใหม่ที่ย้ายเข้ามาเรียนเป็นคนไทยอย่างที่ไรอันพูดจริงๆ เขาเป็นเด็กนักเรียนผู้ชายหน้าตาจัดว่าดีในระดับหนึ่งมีชื่อว่า ‘พิสุทธิ์ เอกดำรงค์’ มีชื่อเล่นว่า ‘พีท’ แต่ฉันชอบเรียกเขาว่า ‘ลูกพีช’ มากกว่ามันฟังดูแล้วน่ากินดี เอ๊ย! น่ารักดีต่างหากแต่ที่น่าเศร้าใจก็คือ ซันญ่ากับคิตตี้ต้องย้ายไปเรียนที่บ้านเกิดของพวกเธอ ผู้ปกครองของพวกเธอทำเรื่องให้แล้ว ซันญ่าต้องบินกลับระหว่างอินเดียกับลาว เพราะมีปัญหากับทางบ้าน ส่วนคิตตี้นั้นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายพ่อนั้นเสียชีวิตจึงต้องกลับประเทศอังกฤษและเรียนต่อที่นั่นเลยตอนนี้เพื่อนในกลุ่มจึงเหลือแค่ฉัน ยูโกะ ไรอัน และลูกพีชเพียงเท่านั้น และหลังจากเกิดเหตุการณ์น
《Full》-ตอนพิเศษ-🎉นางร้ายแสนสวยกับผู้ชายหน้าหนวด🎉ภายในงานเลี้ยงแต่งงานของแพรพรรณและยามาดะ เคนนั้นมีเหล่าผู้ใหญ่และคนดังในวงการมากมายได้มาร่วมแสดงความยินดีกับทั้งสองคน และหนึ่งในนั้นก็ร่วมไปถึงเพื่อนสนิททั้งในและนอกวงการอย่าง 'เจนนิเฟอร์ ฟอกซ์' ด้วยร่างบอบบางแต่สูงเพียวในชุดเดรสเปิดไหล่สีแดงสดกำลังเดินทอดน่องลงบนรองเท้าส้นสูงมากกว่าสามนิ้วด้วยท่าทางมั่นใจสายตากลมโตสีน้ำตาลกวาดมองไปทั่วงานอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้เธอกำลังใช้สายตามองหาเพื่อนชายหัวใจหญิงอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่เพราะในงานนี้มีผู้คนมากกว่าร้อยชีวิตกำลังเดินขวั่กไขว่ไปมาจนน่าเวียนหัว จึงทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวขึ้นมานิดๆ...แล้วอีกอย่างในงานตอนนี้นั้นก็จัดขึ้นในเวลากลางคืน โดยจัดขึ้นที่โรงแรมในเครือ KM Group โรงแรมที่สามีเพื่อนสนิทของเธอมีหุ้นส่วนอยู่ด้วย"โอ๊ย! อีนังยอดชายด์อยู่ไหน...บอกว่าให้รออยู่ที่ซุ้มอาหาร มั่วแต่ไปแรดหาผัวคนที่ร้อยอยู่นั่นแหละ!"เจนนิเฟอร์เอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิดและงุนง่านในเวลาเดียวกัน เพราะก่อนหน้านี้สิบนาทีเธอเพิ่งจะเดินทางมาถึงงาน เนื่องจากทำงานเพิ่งเสร็จและอีกอย่างเมื่อเช้าในพิธีหมั้นของเพื่อนส
《Full》ตอนพิเศษนายสามีเย็นชากับคุณภรรยาแสนห้าว!เวลา 21.28 น.ตึก! ตึก! ตึก...เกศชมพูในชุดเดรสเกาะอกสีหวานกำลังเดินตามแรงจูงของสามี เท้าเล็กในรองเท้าส้นสูงสามนิ้วก้าวตามคนตัวสูงข้างหน้า ใบหน้าสวยตอนนี้ฉายแววหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะก่อนหน้านี้คนที่เดินอยู่ข้างหน้าเธอนั้นได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องที่ต่างประเทศ เขาเดินออกไปคุยแค่ไม่ถึงห้านาทีก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมก่อนจะมาลากเธออกจางานแต่งเพื่อนสนิทในเวลาต่อมา...ใช่! ตอนนี้เธออยู่ในงานแต่งของเพื่อนสนิทอย่าง ‘แพรพรรณ’ สาวน้อยที่มีบุคลิกราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบและคุณหนู ตอนนี้เธอได้สะละโสดเป็นคนที่สองในกลุ่มเพื่อนที่เธอสนิทมากที่สุด โดยเจ้าบ่าวในงานก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือ ‘พี่ชายบุญธรรม’ ของแพรพรรณเกศชมพูเคยแอบคิดเล่นว่าสองคนนี่ต้องมีซัมติงกันอย่างแน่นอน แต่แล้วความคิดเล่นๆนั้นของเธอกลับเป็นความจริงขึ้นมาซะอย่างงั้น แต่ช่างเรื่องสองคนนั้นก่อน ตอนนี้เธอต้องการคุยกับคุณสามีเธอที่เอาแต่ลากเธออกจากงาน และตั้งแต่ลากเธออกมาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย จนตอนนี้เธอชักหงุดหงิดในความเงียบขรึมของเขาซะแล้วสิ-Kedchompoo’s talk-
《Full》Special 3❤ KEN × PAEPUN ❤-Ken's talk-จุ๊บ!"อื้อ~" เสียงของคนตัวเล็กในอ้อมกอดร้องออกมาด้วยความขัดใจ เมื่อผมแกล้งจุ๊บริมฝีปากบางเล่น ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าๆแล้ว เพราะเมื่อคืนกว่าผมและคนในอ้อมกอดจะได้นอนก็ล่วงเลยมาเกือบเช้า...ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ เมียผมออกจะน่ากินขนาดนี้ ให้กินทั้งวันก็ยังไหวเลย เมื่อคิดได้แบบนั้นผมจึงก้มลงไปหอมแก้มเนียนเพื่อก่อกวนเวลานอนของเล่นอีกครั้งเฮ้อ! ยิ่งอยู่ใกล้ร่างบางผมรู้สึกว่าผมก็ยิ่งหลงเธอ เมื่อก่อนจำได้ว่าไม่ได้เป็นถึงขนาดนี้นะ แต่พอได้แต่งงานอยู่ด้วยกันแค่นั้นแหละ...รู้เรื่องเลยครับ!อาการคนติดเมียขาดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว เป็นยังไงเมื่อก่อนไม่เคยสนใจ ออกจะคิดว่ามันความโอเวอร์ ไม่มีใครเป็นอะไรขนาดนั้นหรอกแต่พอผมได้สัมผัสมัน...อื้ม! ไม่มีคำว่า 'โอเวอร์' ไปสำหรับคนรักเมียหลงเมีย พูดไปอาจะยังไม่ค่อยเข้าถึงความรู้สึกที่ผมสื่อออกมา...งั้นผมจะบอกอาการของผมว่ามันหนักขั้นไหน ที่จริงผมว่ามันก็ไม่ค่อยหนักมากเท่าไหร่ นั้นคือความคิดในตอนแรก...วันหนึ่งผมต้องได้เห็นหน้าเมียไม่ต่ำกว่าสามครั้ง ต้องได้กอด ได้หอมและได้จูบเธอทุกครั้งที่ออกจากบ้าน พอตกเย็น
《Full》Special 2❤ KEN × PAEPUN ❤หลังจากที่ฉันแต่งงานกับพี่เคนตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วหลายเดือน พี่เคนดีกับฉันมาก เขาดูแลใส่ใจฉันดีทุกอย่าง ถึงแม้บางวันเขาจะต้องออกไปทำงาน แต่พอเขากลับมาบ้านทุกครั้ง ก็จะเห็นฉันทำอาหารไว้รอเขา...ซึ่งหลังจากที่ฉันแต่งงานฉันก็เริ่มเรียนทำอาหารแบบจริงจัง ซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมามันก็โอเคนะ ถึงรสชาติจะได้อร่อยเหมือนร้านอาหารดังๆ แต่มันก็ทานได้แล้วไม่เป็นอะไร แฮร่ๆตอนนี้ฉันมาพักผ่อนที่ประเทศบ้านเกิดพี่เคน พูดง่ายๆก็คือตอนนี้ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่น เพราะอยากมีเวลาอยู่กับพี่เคนบ้างเพราะตอนนี้ฉันก็ยังมีอาชีพเป็นนักแสดงเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือฉันไม่ค่อยรับงานละครแล้ว รับแต่พวกโฆษณาเหตุผลที่ฉันไม่ได้รับงานละครนั้น ก็ไม่ใช่อะไรหรอก...พี่เคนเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่น่ะ ก็อยากรู้ๆกันว่าเขานั้นไม่อยากให้ฉันเป็นนักแสดงแต่แต่แรกอยู่แล้ว ...แต่เป็นฉันเองที่ดื้อดึงอยากจะเป็นให้ได้"...วันนี้คุณจะทำอาหารไทยหรือค่ะ?" เสียงคนในชุดเมดที่กำลังช่วยฉันหั่นผักอยู่เอ่ยขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เราจะคุยและถามเกี่ยวกับอาหาร"ใช่! เมื่อวานพี่เคนบอกว่าอยากกินอาหารไทย แล้วอีก
Special 1 ❤ KEN × PAEPUN ❤ เวลา 19.46 น. ณ. โรงแรม KM Group กึก! เสียงรองเท้าหนังมันปราบกระทบพื้นคอนกรีดจนเกิดเสียง ร่างสูงในชุดสูทสากลยืนข้างรถหรูราคาแพง ก่อนจะหันกลับไปเรียกหาคนในรถที่นั่งเคียงข้างกันด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "หนูอีฟ..." 'อำพล' มองไปข้างในรถหรูนั้น นัยน์ตาคมไหววูบทุกครั้งที่มองใบหน้าหวานของคนที่อยู่ในรถ ยิ่งมองผู้หญิงคนนี้เขาก็รู้สึกว่าเธอก็ยิ่งสวย สวยไปหมด... ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่างหรือแม้แต่จิตใจของเธอ "...คะ?" เสียงหวานของ 'อันนา' ขานรับอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ว่าเขาเรียกเธอทำไมก่อนที่ในเวลาต่อมา เธอจะก้าวลงจากรถโดยมีมือเรียวของเขาช่วยจับเอาไว้ "ไปกันเถอะ ป่านนี้คู่บ่าวสาวคงมารอต้อนรับแล้ว" อำพลพูดหลังจากปิดประตูรถ และหลังจากนั้นเขาก็จับมือเรียวเล็กของคนข้างกายมาคล้องแขน ก่อนทั้งสองจะพากันเดินเข้าไปในงาน หลังจากที่ประตูลิฟต์เปิดออกมายังชั้นห้องบอลลูนขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้มีผู้คนต่างเดินไปมากันอย่างครึกครื้น ทุกคนต่างแต่งกายด้วยความสุภาพและเป็นทางการกันหมด ผู้หญิงต่างแต่งชุดราตรีหรือไม่ก็ชุดเดรสสีหวานกันเสียส่วนใหญ่ ส่วนชุดของผู้ชายนั้นเป็นชุดสูทสากลแทบ
Episode 81 End.หลังจากที่ฉันฟังคำพูดนั้นที่หลุดออกมาจากปากพี่เคนนั้น ฉันก็ได้แต่ยืนขมวดคิ้วด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย ฉันเข้าใจในสิ่งที่เขาเอ่ยออกมานะ แต่ฉันกลับไปกล้าคิดไปเองนะสิ!"พี่เคนหมายความไงค่ะ?" ฉันถามเข้าออกไปตรงๆ ก่อนจะสบตากับเขาเพื่อรอคำตอบ แต่หลังจากที่ฉันถามเขาออกไปไม่นาน ฉันก็ต้องชะงักและตกใจเมื่อเห็นกระทำของเขาที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน"...แต่งงานกับพี่นะหนูแพร"พี่เคนเอ่ยในพูดประโยคนี้ หลังจากคุกเข่าขอฉันแต่งงาน และการกระทำเขาในตอนนี้นั้นก็ทำเอาสาวๆและใครหลายคนแอบกรีดและคุยกันเสียงกับภาพตรงที่เขาแสดงออกมา ก่อนที่ฉันจะหันไปมองทางด้านหลังจากได้ยินเสียงบทสนนาที่ดังมาแว่วๆ"เอ้ย! ฉันว่าผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...""อ้าวแกกกก! จะไม่คุ้นได้ไงก็เนี่ยมันพี่ชายบุญธรรมของแพรพรรณเลยนะ!""...เฮ้ย! ถ้าคนนี้พี่ชายบุญธรรมแพรพรรณแล้วผู้หญิงคนนี้ใครล่ะ แต่ท่าทางคุ้นๆเหมือนแพรพรรณนางเอกดังเลย ใช่ป่ะแก..."เสียงผู้คนยังดังไม่หยุด จนฉันต้องละสายตาจากคนพวกนั้นและหันมาโฟกัสที่คนร่างสูงตรงหน้าที่กำลังนั่งคุกเข่ามองมายังฉัน"..." ฉันมองสบตากับพี่เคนผ่านแว่นตาดำนิ่งๆ ในใจ
EPISODE 80"พวกเธอ...*เราจะหมั้นแล้วนะ"พรวด!!!ชายด์ที่กำลังนั่งจิบน้ำเปล่าล้างปากอยู่นั้น ก็เผลอสำลักน้ำออกมาทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองลูกพีชที่ทำหน้าเบื่อหน่ายแต่ก็ดึงทิชชูส่งไปให้เพื่อนอย่างเป็นห่วง"อะไรนะ! นี่นายจะหมั้นแล้วเหรอเมื่อไหร่ ทำไมพวกฉันไม่เห็นรู้เลยล่ะ?" เจนนี่ที่ได้ยินก็ถึงกับโวยวายขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะพยายามระงับอารมณ์เมื่อเหลือบไปเห็นลูกค้าในร้านและพนักงานต่างมองมาทร่โต๊ะพวกเราด้วยสายตาตำหนิ แต่เจนนี่กลับไม่สนใจ และหันไปให้ความสนใจกับลูกพีชอีกครั้ง"เออนั้นดิ! ไหนครั้งนั้นบอกว่าไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นไง ผู้ใหญ่แค่จับคลุมถุงชนเฉยๆไม่ใช่?" พิงค์ที่นั่งเอนหลังกับเกาอี้อยู่เอ่ยถามเสียงเรียบ สายตากลมโตนิ่งเรียบเหมือนคำพูดตอนนี้พวกเราสี่คนหันไปมองลูกพีชเป็นตาเดียว รอคอยคำตอบจากอีกฝ่าย หรือคำอธิบายจากเขาอีกครั้ง"...อือ แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว พิงค์น่าจะเข้าใจเรามากที่สุดนะ""ยังไงอ่ะ?" เจนนี่ร้องถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับมองหน้าลูกพีชกับพิงค์สลับกันไปมา"โอ๊ยยย! นังชะนีปากแดงที่พีทมันหมายถึง คือมันกำลังจะบอกว่า ตอนนี้มันกำลังมีความรักกับคู่หมั้นที่เมื่อก่อนไม
EPISODE 79 (NC18++)"พะ พี่เคนคะ...มันสกปรกนะ! อย่าเลยค่ะ!"เสียงหวานที่นอนใต้ร่างผมพยายามร้องห้าม แต่ก็ไม่เป็นผลอะไร ผมแกล้งทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่เธอร้องขอ และเลือกที่จะทำตามใจตัวเองมากกว่าผมจัดการปลุกอารมณ์รักและอารมณ์มืดของน้องจนสำเร็จ และตอนนี้เธอก็เอาแต่ร้องเรียกหาผมไม่หยุด จนผมรู้สึกอดที่จะพอใจไม่ได้...เพราะผมตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ผมก้มลงไปดูดดึงอกอวบที่ตั้งเด่นอยู่ต้องหน้าด้วยความกระหาย ก่อนจะค่อยจับเรียวขาแยกออกจากกันช้าๆและใช้ท่อนเอ็นที่เริ่มแข็งตัวค่อยสัมผัสถูไถไปมาตรงเนื้ออวบนูน...โดยเฉพาะตรงกลีบร่องที่ยังมีน้ำหวานไหลเยิ้มออกมาตลอดเวลาที่ผมสัมผัสจุดนั้นของเธอ"อื้อ! พี่เคนคะ...แพร พะ แพรไม่ไหว อ่าห์ ละ แล้วคะ อ่าห์ อื้อ!" เสียงหวานร้องเรียกหาผมอีกครั้งในตอนที่ผมใช้ท่อนเอ็นสัมผัสไปตามกลีบร่องในจังหวะเนิบช้า พร้อมกับใช้นิ้วโป้งกดคลึงส่วนอ่อนไหวนั้นให้น้องได้ทรมานเล่น"พะ พี่เคน...แพร แพรไม่ไหวแล้ว ได้โปรด!!!" ผมก้มลงไปดอมดมซอกคอขาว ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คนตัวเองเกยคางไว้บนไหล่ของผมแล้วใช้ฟันกัดหัวไหล่เบาๆ"ซี้ดดด! หนูแพรต้องการอะไรครับ...บอกพี่ได้ไหม หื้ม...
Episode 78 NC18+++"...พี่เคนรักหนูแพรนะครับ แล้วจะรักแบบนี้ตลอดไป""อื้อ!" หลังจากบอกกับคนตัวเล็กเธอก็ส่งเสียงครางเมื่อผมเลื่อนริมฝีปากลงไปประกบจูบกับเธออีกครั้ง และเสียงของเธอผมจะถือเป็นเสียงการตอบรับความรักของผมที่ต่อเธอแล้วกัน ถึงน้องจะไม่เคยบอกรักผมกลับมาเลยสักครั้ง เพราะตั้งแต่สารภาพรักน้องออกไป น้องก็ไม่เคยพูดคำว่ารักให้ผมได้ยินอีกเลยจนตอนนี้ผมแอบเริ่มรู้สึกหวั่นใจแล้วสิว่าตกลงแล้ว...น้องรักผมแบบที่ผมรักน้องหรือเปล่า?แต่ก็ไม่เป็นไร...เพราะแค่ผมรักน้องแค่นี้มันก็น่าจะเพียงพอแล้ว ผมจะรอวันที่น้องเต็มใจบอกรักผม จะไม่บังคับฝืนใจเธอ เหมือนอย่างที่กำลังจะทำตอนนี้เพราะแค่นี้...เธอก็ช้ำไปทั้งตัวแล้ว หากผมยังดื้อดึงบังคับเอา ‘ความรัก’ จากน้องอีกผมคงจะถูกน้องเกลียดจนไม่ให้อภัยแน่...ผมก้มลงไปดูดริมฝีปากจิ้มลิ้มของคนใต้ล่าง หลังจากจัดการเสื้อผ้าทั้งของผมและของน้องออกไปจนหมด ตอนนี้ก็เท่ากับว่า ผมกับน้องกำลังเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ไม่มีสิ่งใดขว้างกัน นอกจากอากาศภายในห้อง...ผมจูบน้องอย่างกระหาย และยิ่งผมจูบ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลงมัวเมาไปกับความไร้เดียงสาของคนตัวเล็ก และตอนนี้