EPISODE 12ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน ถอดรองเท้าวางไว้ข้างกับอีกสองคู่ ก่อนจะเดินเงียบๆเข้าไปในบ้าน แต่บ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่เลยนะ หรือพี่เคนจะพี่อยู่? แต่จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง รองเท้าเขาก็ถอดอยู่หน้าบ้าน ฉันค่อยๆเดินหาเขาไปทั่วบ้าน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาเขาหรือคนที่มาหาพี่เคนเลย แต่แล้วในจังหวะที่ฉันลังเลระหว่างจะขึ้นไปชั้นสอง หรือจะกลับออกจากบ้านหลังนี้ดี ก็มีเสียงดังมาจากข้างบนห้องนอนเสียงเหมือนคนทำอะไรตก และเสียงเหมือนคนพูดกันแต่ฉันกลับฟังไม่ออกว่าคุยอะไร...และนั่นก็ทำให้ฉันเสียมารยาทเดินขึ้นไป เพราะความอยากรู้ส่วนลึกของฉันเอง อยากรู้ว่าพี่เคนกับคนที่มาหาเขาทำอะไรกัน เหมือนสมองส่วนร้ายสั่งให้ฉันเดินขึ้นไปชั้นสองเงียบๆ ถ้าอยากรู้ก็ห้ามส่งเสียงหรือทำให้พวกเขารู้เด็ดขาด ว่าฉันกำลังจะแอบดู“อือ?”แต่พอเดินมาถึงชั้นสองฉันกลับได้ยินเสียงประหลาดของผู้หญิงดังมาจากห้องของพี่เคน เสียงผู้หญิงไม่ผิดแน่ และเหมือนโชคจะเข้าข้างฉันหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ประตูห้องพี่เคนปิดไม่สนิท บานประตูถูกเปิดไว้เล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงคลานเข้าไปส่องตรงช่องที่เปิดเอาไว้ ก่อนจะนอนราบไปกับพื้นเพื่อค
EPISODE 13“ครับ...เดินทางปลอดภัยถึงเมืองไทยแล้วโทร.มาบอกพี่ด้วย” พี่คนบอกก่อนจะเดินมากอดฉัน กอดพี่เคนของฉันยังอบอุ่นเหมือนเดิมเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันรู้สึกไม่ดีกับเขา ฉันจะไม่ยอมไปจากเขาเด็ดขาดเลย เอ๋! และคำว่า ‘ครับ’ ของเขาใช่การรับปากว่าจะไม่ไปอยู่กับฉันที่เมืองไทยหรือเปล่านะช่างเถอะ! ฉันจะถือว่านั่นคือการรับปากของเขาแล้วกัน หลังจากที่ฉันกอดแด๊ดดี้และมามี้ ก็เป็นเวลาเดียวกับที่เสียงประชาสัมพันธ์ของสนามบินประกาศเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่องทันที แต่ไหนๆก็จะไม่เจอพี่เคนแล้ว หอมแก้มลาเขาหน่อยดีกว่า อย่างน้อยเขาจะได้ไม่สงสัยในความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของฉันที่มีต่อเขาฟอด!!!“แพรไปแล้วนะ ถึงเมืองไทยแพรจะโทร.มาบอกพี่เคนเตรียมรับโทรศัพท์เอาไว้ให้ดีแล้วกัน...แพรรักพี่เคนนะค่ะ ลาก่อนค่ะ” ฉันพูดหลังจากที่เขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มสากของเขา ก่อนจะโบกมือลาเขาเป็นครั้งสุดท้ายและหลังจากนั้น ฉันก็หลังให้พวกเขาทั้งสามคนทันที แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังหันหลังนั่นพี่เคนที่ยืนอยู่ มีท่าทีเหมือนจะพูดอะไรออกมาสักอย่างแต่ก็เป็นฉันเองที่ไม่ได้สนใจจะฟังสิ่งที่เขาจะพูด บางทีเขาอาจจะพูดว่า ‘ครับ’ เหมือนทุกครั้งก็ได้
EPISODE 14“สวัสดีค่ะพี่เคน”[พี่โทร.หาเราเป็นสิบๆสาย ทำไมถึงไม่รับสายพี่] ปลายสายถามฉันกลับมาเสียงดุ พร้อมกับที่ฉันได้ยินเหมือนพี่เคนสูดหายใจเข้าออกเหมือนพยายามระงับอารมณ์ของเขา“อ่อ แพรเข้าห้องสมุดค่ะ” เขาบอกให้ปิดเสียงโทรศัพท์ก่อนเข้า ฉันตัดสินใจโกหกปลายสาย แต่ดูเหมือนมันจะไม่แนบเนียนเท่าที่ควรจะเป็น[...ให้พูดใหม่ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ วันนี้หนูแพรไม่ได้ไปเรียน ไหนจะเมื่อวานอีก] แต่พี่เคนก็จับได้ขนาดไม่ได้อยู่ต่อหน้า เขายังจับโกหกฉันได้เลย พี่เคนของฉันทำไมเป็นคนที่น่ากลัวแบบนี้นะ“เอ่อ....” ฉันที่ไม่อยากบอกความจริงกับพี่เคน ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันกำลังโดนไข้เล่นงานอยู่ พยายามหาข้ออ้างที่ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้ “แพรตื่นสายค่ะ...เลยไม่ได้ไปเรียน” แต่เหมือนฉันจะคิดอะไรได้เหมือนเด็กไปหน่อย เขาถึงพูดกับฉันราวกับผู้ใหญ่ดุเด็ก เวลาที่รู้ว่าฉันกำลังโกหกเขา[หนูแพรพี่ไม่ชอบเลยนะ! เดี๋ยวนี้ทำไมเป็นเด็กชอบโกหกแบบนี้...ไปอยู่ไทยไม่กี่เดือนเราเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ สงสัยพี่จะต้องคุยกับแด๊ดเรื่องของเราซะแล้วมั้ง] จากตอนแรกที่ฉันโดนดุจนทำหน้าตาราวกับหมาหงอย ก็เปลี่ยนมาเป็นตกใจกับประโยคท้ายของพี่เ
EPISODE 15“ค่ะ...งั้นแพรไปกินข้าวก่อนนะ พี่เคนก็หาอะไรกินด้วย อย่าทำแต่งานจนเริ่มกินข้าวนะค่ะ” ฉันบอกเขายิ้มๆ ถึงจะไม่อยากให้เขามาหา แต่ฉันก็อดเป็นห่วงสุขภาพของเขาไม่ได้ พี่เคนเป็นคนที่ทำอะไรแล้วต้องทำให้เสร็จ จะไม่ปล่อยให้ค้างคา หรือครึ่งๆกลางๆเด็ดขาด แบบนี้ไงฉันจึงอดห่วงเขาไม่ได้[ครับ กินข้าวกินยาเสร็จแล้วโทร.มาหาพี่ด้วย] ฟังดูแล้วเหมือนการพูดธรรมดาทั่วไป แต่ฉันรู้ว่าเขา ‘สั่ง’ ให้ฉันต้องทำตามที่เขาบอก ไม่มีข้อยกเว้น และนั้นก็ทำให้ฉันยิ้มแหยๆออกมาก่อนที่เขาจะตัดสายไป“...แฟนหรอ?”อยู่ๆคนที่ฉันนอนหนุนตักอยู่ ก็ถามฉันขึ้นมากลางความเงียบแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และนั้นทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองเธอไม่ได้ ก่อนจะพูดออกมาน้ำเสียงสดใสว่า“เปล่าจ้า พี่ชายเราเองหล่อใช่มั้ยล่ะ”“อืม...ถึงว่าหน้าตาคล้ายๆกัน” พิงค์ที่ไม่เคยสนใจเรื่องของใคร แต่กลับสนใจเรื่องของฉันบอกออกมาเสียงนิ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า “แต่สายตาน่ากลัวไปนะ”“น่ากลัว? น่ากลัวตรงไหน เราไม่เห็นตาของพี่เคนจะน่ากลัวเลย” ฉันถามออกมาอย่างสงสัย ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเพื่อมองหน้าพิงค์ให้ถนัดมากขึ้น“...ตาเหมือนมองแล้วทะลุ รู้ความค
EPISODE 16“แบบนี้เขาไม่เรียกแอบหรอกจ้ะ ‘คุณหนู’ เขาเรียกว่าลักกินขโมยกินเลยต่างหาก...มีอย่างที่ไหนรู้อยู่แล้ว ว่าแฟนเพื่อนแต่นางก็ยังจะให้ท่าจนได้อะ ลองคิดดูว่ามันจะต้องร่านขนาดไหนค่ะ” ครีมที่ชอบเรียกฉันว่า ‘คุณหนู’ มากกว่าจะเรียกชื่อฉัน หันมาบอกกับเพื่อนทุกคนด้วยท่าทางหมั่นไส้“จริงอย่างที่ครีมพูด ถ้าเป็นไปได้พวกเพื่อนในห้องเราก็ไม่ค่อยอยากจะคุยกับดาหลันเท่าไหร่ เธอเป็นคนหยิ่งๆแตกต่างจาก ‘เจนนี่’ ที่เป็นกันเองถึงจะเป็นคนแรงๆก็เถอะ” ส้มจี๊ดที่หันไปมองสองคนนั้น ก่อนจะหันมาพูดกับโต๊ะเราเหมือนเป็นการเตือนฉัน ไม่ให้เข้าใกล้ผู้หญิงที่ชื่อ ‘ดาหลัน’ ถ้าไม่จำเป็น“ใครคือเจนนี่?” และฉันที่รู้สึกสงสัยในชื่อของอีกบุคคลหนึ่งที่โพล่เข้ามาในสนทนาครั้งนี้“เจนนิเฟอร์ ฟอกซ์!” แต่พิงค์ที่นั่งเงียบฟังพวกฉันสามคนคุยกันอยู่นาน ก็พูดขึ้นมาอย่างต้องการช่วยไขข้อความสงสัยของฉัน“ออ...”หลังจากนั้นครีมกับส้มจี๊ดก็หันไปคุยกันเรื่องอื่น เพราะเบื่อที่จะต้องพูดถึงเรื่องของดาหลัน จนพวกเธอสองคนอยากจะคลื่นไส้อาเจียนออกมาเป็นน้ำนมถั่วเหลืองที่พวกเธอซื้อกินไปเมื่อเช้า ให้รู้แล้วรู้รอด พูดง่ายๆพวกเธอไม่ชอบดาหลัน
EPISODE 17วันนี้เป็นวันเกิดของ ‘อาจารย์กาย’ อาจารย์ประชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง B ซึ่งก็คือห้องที่ฉันเรียนอยู่นั้นเอง โรงเรียนที่ฉันกำลังศึกษาอยู่นี่ก็ถือว่าใหญ่พอสมควร มีเด็กนักเรียนประมาณหนึ่งพันกว่าคนได้ แค่ระดับชั้นมัธยมต้นก็มี ห้าร้อยกว่าคนแล้ว แล้วแต่ระดับชั้นก็มีหลายห้องตั้งแต่ห้อง A-F โรงเรียนรัฐบาลแห่งนี้ก็เลยมีเด็กนักเรียนแต่ละปีไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันคนเลย และอย่างที่บอกไปวันนี้เป็นวันเกิดอาจารย์กาย อาจารย์ประจำชั้นห้องของฉัน ถึงแม้ชื่อของอาจารย์จะดูเป็นชื่อของผู้ชาย แต่จริงๆแล้วอาจารย์กายเป็นเป็นเกย์ ชอบผู้ชายด้วยกันและโดยฉะเพราะเด็กผู้ชายอาจารย์จะชอบคุยด้วยเป็นพิเศษ ถึงอาจารย์จะเป็นเกย์แต่ท่านก็เคารพกฎของโรงเรียน ไม่ยุ่งกับเด็กให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของโรงเรียน อาจารย์กายเป็นคนสนุก ชอบพาพวกฉันทำกิจกรรมหลายๆอย่าง วันไหนอารมณ์ดีหน่อยอาจารย์ก็จะร้องเพลงให้พวกเราฟัง แต่วันไหนที่อารมณ์ไม่ดีอาจารย์ก็จะบ่นตลอดทั้งวัน ตามประสาคนเจ้าระเบียบนิดๆ และวันนี้ก็ดูเหมือนอาจารย์จะอารมณ์ดี เพราะตอนเย็นหลังเลิกเรียนอาจารย์นัดเด็กนักเรียนทั้งชายและหญ
EPISODE 18“พิงค์...สองคนนั้นใครเหรอ?”“เจนนี่กับพี่มีน แฟนของเธอน่ะ” พิงค์ที่หยุดมองดูเหตุการณ์เหมือนกับฉันเช่นกัน ตอบกลับมาเสียงเรียบ“คนนี้น่ะหรอแฟนเจนนี่...มิน่าล่ะ ดาหลันถึงชอบ หน้าตาหล่อเหมือนคนรวยแบบนี้นี่เอง ...แต่เอาจริงเราก็ไม่คิดว่าผู้ชายที่ออกจะรักแฟนแบบนั้นจะเล่นด้วยนะ”“หึ! ก็จะไม่ให้ผู้ชายเล่นด้วยไงเสนอให้เขาถึงที่ขนาดนั้น” ประโยคนี้พิงค์พูดออกมาราวกับเป็นอีกคนที่ไม่ชอบดาหลัน เหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ“เอ๋...พิงค์ก็ไม่ชอบดาหลันหรอ” ฉันหันกลับไปถามเธอด้วยท่าทีสงสัย“ช่างเถอะ! เรารีบไปดีกว่าป่านนี้คนคงเต็มร้านแล้วมั้ง”พิงค์บอกก่อนจะฉุดมือฉันที่ยืนเหม่อมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ...ดาหลันต้องร่านอย่างที่ครีมและสมจี๊ดบอกแน่ๆเลย แต่แฟนเจนนี่ก็อีกคนมีคนรักอยู่แล้วทำไมถึงกล้านอกกายไปมีคนอื่นได้นะ น่าสงสารเจจนี่จัง เธอคงจะเจ็บปวดใจน่าดูเลย แต่ในระหว่างที่ฉันเดินแรงจูงของพิงค์ เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นก็สั่นรุนแรงและต่อเนื่องเหมือนมีคนโทร.เข้ามาและก็ใช่จริงๆด้วย เพราะคนที่โทร.เข้ามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพี่ชายของฉันนั่นเอง...พี่เคนของน้อง“สวัสดีค่ะพี่เคน” ฉันทักป
EPISODE 19“จ้ะ กลับเองได้พิงค์ไม่ต้องห่วงหรอก”“อืม...เอางั้นก็ได้ แยกกันข้างหน้านี้เลยนะ” พูดจบพิงค์ก็เดินออกไปอีกทาง ซึ่งเป็นคนละทางกับคอนโดที่ฉันอาศัยอยู่ วันนี้กลับดึกอย่างที่บอกกับพี่เคนจริงๆ อีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะต้องงอแงอยากนอนต่อแน่เลย แต่ก็ช่วยไม่ได้ฉันอยากมากินหมูกับเพื่อน และกลับดึกเองนี่นะฉันได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ ก่อนจะแวะตู้ ATM สำหรับกดเงินมาใช้ในอนาคตข้างหน้า เห็นฉันมีเงินแบบนี้ แต่ฉันก็ประหยัดนะ วันหนึ่งฉันใช้แค่หนึ่งห้าสิบบาทเอง และที่กดออกมาก็จะซื้อพวกของใช้ส่วนตัว และที่เหลือก็เก็บไว้ใช้เวลาไปเรียน หลังจากที่กดเงินเสร็จแล้วฉันก็เดินมาเซเว่นที่อยู่ใกล้ๆ แต่แล้วฉันกลับรู้สึกเหมือนมีคนตามมาจากทางด้านหลัง แต่พอหันกลับไปฉันก็ไม่เห็นนะ มีแค่ป้าแก่ๆคคนหนึ่งนั่งกินขนมปังอยู่ เอ๋ หรือว่าฉันจะคิดมากไปเองนะ ช่างเถอะ! ฉันรีบซื้อของแล้วรีบขึ้นห้องดีกว่า เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงเดินเข้าเซเว่นไปอย่างไม่คิดอะไรฉันหยิบพวกขนมปังกับแยมออกมาอย่างละสองอัน ซื้อพวกขนมกรุบกรอบเอาไว้กินแก้หิวตอนกลางคืนอีกสองสามอย่าง ก่อนจะไปที่ตู้ทำความเย็นที่มีนมและ
Episode 65"อื้อ!"ฉันร้องครางออกมาด้วยความตกใจ เมื่อแผ่นหลังของฉันกำลังสัมผัสกับเตียงนอน และเพิ่งรู้ตัวได้สติก็ตอนที่ศีรษะสัมผัสกับหมอนนุ่มบนเตียงของพี่เคนเมื่อกี้นี้ แต่พี่เคนก็ไมาได้สนใจอะไรเขายังคงจูบฉันต่อด้วยความเอาแต่ใจ เขาจูบฉันอีกสักพักก่อนจะผละออกมา แล้วหันมาจูบหอมทั่วใลหน้าของฉันแทน และสุดท้ายหลังจสกที่เขาก้มลงไปจูบหน้าผากฉัน เขาก็พูดกับฉันเสียงนุ่มแต่ความหมายของมันกลับทำให้ฉันใจเต้นแรงอีกครั้ง"พี่เคนรักหนูแพรนะคะ...รักหนูแพรที่สุด" พี่เคนบอกกับฉันเหมือนทุกครั้งแต่ฉันสัมผัสได้ว่าการพูดกับฉันครั้งนี้มันมีความรู้สึกที่ต่างออกไป และนั้นจึงทำให้ฉันประสานสายตากับพี่เคนอย่างต้องการคำตอบ"...ห้ามหนีพี่ไปไหนอีกแล้วนะ เพราะต่อจากนี้พี่จะไม่อนุญาตให้หนูหนีไปจากพี่อีกแล้วนะคะ...พี่รักหนูนะ"จุ้บ!ฉันที่กำลังรู้สึกอึ้งกับการบอกรักของเขาอยู่นั้น ได้แต่มองเขาด้วยสายตาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้ง เมื่อพี่เคนก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากฉันเร็วๆแล้วผละออก ก่อนเขาจะส่งยิ้มมาให้ฉันอีกครั้ง"พะ พี่เคน!""ดึกแล้วหนูควรจะนอนได้แล้วนะครับ...พี่ก็จะนอนแล้วเหมือนกัน" พี่เคนกระชับกอ
Episode 64“...พี่เคนค่ะ! พี่เคนเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ!” เสียงหวานของน้องที่ตะโกนถามผมมาจากในห้องนอนของผม ทำให้ผมหันไปมองทางประตูห้องน้ำที่เปิดไว้ไม่ได้ปิดนั้นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่งต้องการระบายอารมณ์"พี่สบายดี! หนูแพรมีอะไรหรือเปล่าครับ!" ผมถามน้องกลับไป พยายามจะทำให้เสียงมั่นคงและปกติมากที่สุด แต่น่าแปลกผมกลับตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างหลังจากที่รู้ว่าน้องเข้มาหาผมถึงในห้องโอ๊ย!!! แต่ให้ตายเถอะ...ยิ่งผมรู้สึกแบบนั้นกับน้องมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากดึงร่างบอบบางนั้นมากระทำชำเราเสียให้หายอยาก และพอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็ยิ่งต้องพยายามฝืนร่างกายไว้ เพราะตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายผมนั้นมันร้อนราวกับมีน้ำร้อนเดือดๆอยู่ในร่างของผมซ่าาาา!ผมยืนนิ่งให้สายน้ำชำระล้างกายตัวเอง ก่อนจะพยายามเงี่ยหูฟังว่าน้อวจะพูดอะไรหรือเปล่า เพราะตั้งแต่ผมถามน้อง เธอยังไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาเลย"หนูแพรครับ!"ผมตะโกนเรียกน้องเสียงดัง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมา สงสัยน้องจะออกไปแล้ว ดีเหมือนกัน...ผมไม่อยากให้น้องเห็นสภาพนี้ของผมสักเท่าไหร่ เดี๋ยวน้องจะกลัวน้องยังไม่เคยเห็นด้านมืดของผม... ผมไม่อยากให้น้องก
Episode 63ปึง!“ขอบคุณยูโกะกับไรอันมากนะที่มาส่งเรา...กลับกันดีดีนะ!” หลังจากลงจากรถแล้วปิดประตู เพื่อนสาวที่นั่งข้างสามีของเธออย่างทานะกะ ยูโกะก็เลื่อนกระจกรถลงมาส่งยิ้มให้ฉัน และนั้นจึงทำให้ฉันต้องพูดบอกขอบคุณทั้งสองออกไปอีกครั้งไม่ได้จริงๆ“จ้า! เดี๋ยวว่างเราไปเที่ยวกันใหม่นะ” ยูโกะพูดด้วยรอยยิ้ม“โอเคจ้า”ฉันโบกมือลาและยืนส่งจนรถยนต์เคลื่อนห่างออกไปจากบ้านพี่เคน ก่อนจะหันกลับมาทางประตูบ้าน ฉันกำลังจะผลักประตูเข้าไปในตัวบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนเปิดออกมาเสียก่อน“คุณซันไชน์กลับมาแล้วหรือครับ!” และคนที่เดินออกมาจากด้านในก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เรนนั้นเอง แต่ทำไมเขาถึงมีสีหน้าไม่สู้ดีแบบนั้นล่ะ“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”“อ๋อ...คุณเคนฝากให้ผมมาบอกคุณหนูคืนนี้ให้รีบเข้านอนนะครับ” พี่เรนบอกกับฉันด้วยท่าทีสงบนิ่ง ใบหน้าขาวนั้นก้มลงมองพื้นไม่ได้มองสบตาฉันเหมือนทุกครั้ง และนั้นทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็ไม่กล้าซักไซ้อะไรมาก เพราะพี่เรนก็คงได้รับคำสั่งแบบนั้นจากพี่เคน“อืม...ได้ค่ะ แพรคิดว่าวันนี้จะนอนเร็วอยู่แล้วค่ะ”“ครับ...” พี่เรนรับคำก่อนจะหันไปเปิดประตูใ
Episode 62@อพาร์ตเมนท์ G1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้...“…ที่เคนพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงคะ?” ยูกิเอ่ยถามแฟนหนุ่มของเธออกไปเสียงดัง สายตากลมมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันนี้ “เคนจะขอเลิกกับยูกิ เพราะอะไรคะ?”“ผมบอกกับคุณชัดเจนแล้วนะ”“ไม่คะ ยูกิไม่เข้าใจ ถ้าจะเป็นเพราะไอ้รูปบ้าๆพวกนี้ มันไม่เกินไปหน่อยคะ?” ยูกิเหลือบสายตาไปมองรูปที่วางอยู่บนโต๊ะแก้ว ถึงเธอจะรู้สึกกลัวความผิดในข้อนี้มากแค่ไหน แต่เธอจะไม่ยอมเผยพิรุจให้เขาได้เห็นแน่“คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรยู่ชาน ยูกิ!” เคนหันกลับไปถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าขาออกไปเสียงเย็น เธอคงคิดว่าเขาโง่มากเธอถึงได้กล้าทำแบบนี้กับเขาที่จริงเคนจะปล่อยไปแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอเลยก็ได้ แต่ที่เขาตัดสินใจเข้ามาเคลียร์ปัญหาเรื่องนี้เพราะเขาแค่อยากให้เรื่องของเขาและเธอนั้นจบกันด้วยดี ...ถึงเขาจะไม่เคยมีใจให้ยูกิเพราะเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการเหมือนกับคนอื่นๆเคนยอมรับเลยครั้งแรกที่เขาได้พบกับยูกินั้น เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยจนเขาอยากได้เธอมาครอบครอง แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะมีใจที่ตรงกับเขา เพราะเธอก็ชอบเขาอยู่ไม่น้อยเหมื
Episode 61ณ. คฤหาสน์ยามาดะ เวลา 07.31 น.ตึก ตึก ตึก!...“พี่เคนคะ พี่เคน...” ร่างบอบางในชุดนักเรียนระดับประถมศึกษาของโรงเรียนชื่อดัง วิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานใสของเธอที่เอ่ยเรียกพี่ชายบุญธรรมของเธอ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงและนั้นทำให้เคนที่กำลังจะเดินขึ้นรถไปเรียนต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้น“จะวิ่งทำไม! เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” เคนหันไปดุแพรพรรณเมื่อเห็นร่างเล็กของเธอวิ่งมาหาเขาด้วยความเร็ว“ก็หนูแพกลัวไม่ทันพี่เคนนี่คะ แฮ่กๆ” แพรพรรณวิ่งมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม เธอยืนหอบหายใจออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะใช้มือน้อยของเธอปาดเหงื่อเม็ดเล็กออกจากหน้าผาก“แล้วนี่มีอะไรถึงรีบวิ่งมาหาพี่ หื้ม!” มือเรียวเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู “...อย่าบอกนะว่าเราจะไปเรียนน่ะ?”“ใช่คะ หนูแพรจะไปเรียนหยุดมาหลายวันแล้ว”“ได้ไงกัน หนูยังไม่หายดีเลยนะ เมื่อวานยังบ่นกับพี่ว่าปวดแผลอยู่เลย” เคนขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังสิ่งที่แพรพรรณพูดจบก่อนจะคัดค้านเธอออกไปเสียงดุ“เมื่อวานปวด แต่วันนี้ไม่ปวดแล้วค่ะ แล้วหนูแพรก็เตรียมยาไปแล้วด้วย นะคะให้หนูแพรไปเรียนนะ หนูแพรคิดถึง
Episode 60 NC++16.00 น.‘น้องแพรของพี่เคน’สายตามคมเข้มก้มลงอ่านข้อความบนหลังรูปถ่ายใบเล็ก ก่อนจะพลิกกลับมาด้านหน้าที่มีรูปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูกำลังยืนเท้าเอวแล้วมองตรงด้วยยิ้ม และรูปใบนี้เขาเป็นคนถ่ายและล้างมันเองกับมือ ก่อนจะเขาจะเผลอหลุดยิ้มออกมาเมื่อนึกไปถึงเจ้าของรอยยิ้มในรูปนี้เพราะตอนที่เคนไปเจอแพรพรรณครั้งแรกนั้น เธอไม่เคยมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าน่ารักนั้นเลย จนเมื่อเขาได้พูดคุยกับเธอนั้นแหละ เธอถึงได้ยิ้มออกมาและนั้นทำให้เขาได้รู้อะไรบางอย่างคือ เด็กคนนี้ไม่เหมาะกับน้ำตาแต่เหมาะกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเคนจึงตั้งมั่นกับตัวเอง เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเก็บรักษารอยยิ้มของแพรพรรณไว้ ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรเขาก็ยอม...“เด็กผู้หญิงในรูปนี่ใครเหรอค่ะ” แต่แล้วเสียงของยูกิที่ดังอยู่ทางด้านหลัง ก็ทำให้เคนได้สติก่อนจะเก็บรูปใส่กระเป๋าไว้ตามเดิม เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากเธอ“น้องสาว...เธอชื่อซันไชน์ ตอนนี้เธอเรียนอยู่เกรดห้า”เคนตอบเด็กสาวกลับไปเสียงอบอุ่นโดยไม่รู้ตัว เมื่อพูดถึงแพรพรรณในวัยเด็ก และน้ำเสียงนั้นก็ทำให้ยูกิรู้สึกอิจฉา
Episode 5910.11 น.หลังจากที่ดื่มนมเสร็จจนหนีพี่เคนกลับมายังห้องของตัวเอง ฉันก็ไม่ได้ออกมานอกห้องอีกเลย ส่วนพี่เคนนั้นก็ทำตัวปกติทุกอย่าง เขายังดูแลเอาใจใส่ฉันเหมือนอย่างทุกครั้ง จะมีแปลกไปก็ตรงที่เขาชอบทำตัวติดฉันมากขึ้น เวลาฉันไปไหนมาไหนจะต้องมีเขาคอยตามตลอด เหมือนอย่างตอนนี้เขาก็ยังเดินอยู่ข้างฉัน คอยจับมือฉันไม่ยอมปล่อย จนฉันต้องคอยบอกเขาทางสายตาอยู่หลายครั้ง แต่ก็หลายครั้งอีกเหมือนกันที่เขาทำเฉยไม่ยอมทำตามที่ฉันบอกและตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคุณปู่คิม พี่เคนพาฉันมาหาท่านตามที่บอกฉันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้“...ไม่เจอกันนานเลยนะ ทำงานที่เมืองไทยเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงอบอุ่นของชายชราวัยเจ็ดสิบปลายๆถามฉันขึ้นมา หลังจากที่ฉันเดินเข้ามาในบ้านและกำลังเดินไปหาท่าน“สวัสดีค่ะ แพรคิดถึงคุณปู่ที่สุดเลย...” ฉันเดินเข้าไปกอดคุณปู่หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ“ปากหวานจริงๆ แล้วทำงานเป็นไงสนุกไหม?”“สนุกค่ะ อยู่ที่เมืองไทยแพรมีเพื่อนเยอะมากเลย แต่ส่วนมากจะเป็นแฟนคลับมากกว่านะค่ะ” ฉันบอกกับคุณปู่ออกไปอย่างอารมณ์ ก่อนที่ท่านจะพาฉันเดินโอบเอวไปยังห้องรับแขก โดยมีพี่เคน
Episode 58“แต่ผมไม่ได้รักคุณแล้ว...”ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่คิดหรือแม้แต่จะกล้าพูดประโยคนี้ออกมาด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมกล้าที่จะทำทุกอย่าง เพื่อผลักเธอออกไปจากชีวิตของผม“มะ ไม่จริงหรอก เคนโกหก เคนกำลังโกหกยูกิอยู่ใช่ไหม ...เพราะที่จริงแล้วเคนยังรักยูกิอยู่”“ผมพูดความจริงเพราะผู้หญิงอย่างคุณ...” พอพูดมาถึงประโยคนี้ผมก็ใช้สายตามองไปยังร่างบอบบางของยูกิ ที่ยืนห่างจากผมไปไม่ไกลนักด้วยสายตาเย็นชา “ไม่ได้มีค่ามากพอจะให้ผมต้องรักเลยสักนิด”“เคนพูดแบบนี้หมายความว่าไงค่ะ” ยูกิถามผมกลับมาอย่างไม่เข้าใจ และตอนนั้นเองน้ำตาของเธอกำลังไหลลงมาอาบแก้ม แต่ผมกลับมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา“ออกไปจากชีวิตของผมซะและก็อย่าทำอะไรโง่ๆอย่างวันนี้อีก...แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน”“มะ ไม่ค่ะ เคนก็รู้ยูกิทำไม่ได้ ยูกิรักเคนยูกิจะอยู่กับเคน” พูดจบเธอก็เดินตรงมาหาผมที่โซฟา เธอทำท่าจะเข้ามากอดผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกทนไม่ได้อีกต่อไป“พอเถอะยูกิ เลิกหลอกตัวเองสักที...เราเลิกกันแล้วนะ!” ผมบอกกับเธออกไปเสียงดังจากจากลุกขึ้นยืนจากโซฟา และนั้นทำให้ร่างบอบบางที่กำลังเดินเข้ามาหาผมหยุดชะงักก่อนจะ
Episode 57“น้องซันไชน์ เคนอยู่หรือเปล่าค่ะ?”เสียงหวานใสราวกับระฆังแก้วของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังมาจากทางด้านหลังฉันและนั้นทำให้ฉันจำต้องวางมือจากบัวรดน้ำลงก่อนจะหันกลับไปด้านหลังด้วยความสงสัย“เอ่อ คุณเป็นใครค่ะ?”ฉันถามผู้หญิงรูปร่างบอบบางราวกับตุ๊กตาที่ยืนห่างจากฉันไปห้าก้าว จะว่าไปเธอคนนี้ก็มีส่วนคล้ายกับฉันอยู่เหมือนกันนะ โดยเฉพาะสไตล์การแต่งตัวเธอแต่งชุดคล้ายๆกับฉันเลยล่ะ“พี่ชื่อชาน ยูกิหรือจะเรียกว่าพี่ยูกิเฉยๆก็ได้ค่ะ พี่มาหาเคน...เขาอยู่หรือเปล่า?”“อ๋อ พี่เคนไม่อยู่หรอกค่ะ คุณมีอะไรกับเขาหรือเปล่าค่ะ เพราะกว่าพี่เคนจะกลับก็คงจะดึกมากเลย...ถ้ามีเรื่องด่วนบอกฉันก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันจะบอกกับเขาให้ค่ะ”ฉันเสนอทางเลือกให้คนตรงหน้าด้วยความหวังดี เพราะเธอเหมือมีเรื่องด่วนจริงๆ และอีกอย่างตอนนี้ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วยเธออาจะรีบกลับบ้านก็ได้“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะรอเขากลับมา”แต่ดูเหมือนผู้หญิงที่ยูกิจะไม่เห็นความหวังดีจากฉัน เอ๊ะ! หรือฉันจะคิดมากไป เพราะบางทีเธออาจจะมีเรื่องสำคัญที่บอกคนอื่นไม่ได้นอกจากจะบอกกับพี่เคนด้วยตัวเองก็ได้ ฉันคงจะคิดมากไปเองแน่ๆ และเหมือนฉันจะคิดเยอะไปจริงๆ พอ