Episode 17

EPISODE 17

วันนี้เป็นวันเกิดของ ‘อาจารย์กาย’ อาจารย์ประชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง B ซึ่งก็คือห้องที่ฉันเรียนอยู่นั้นเอง โรงเรียนที่ฉันกำลังศึกษาอยู่นี่ก็ถือว่าใหญ่พอสมควร มีเด็กนักเรียนประมาณหนึ่งพันกว่าคนได้ แค่ระดับชั้นมัธยมต้นก็มี ห้าร้อยกว่าคนแล้ว แล้วแต่ระดับชั้นก็มีหลายห้องตั้งแต่ห้อง A-F โรงเรียนรัฐบาลแห่งนี้ก็เลยมีเด็กนักเรียนแต่ละปีไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันคนเลย

               และอย่างที่บอกไปวันนี้เป็นวันเกิดอาจารย์กาย อาจารย์ประจำชั้นห้องของฉัน ถึงแม้ชื่อของอาจารย์จะดูเป็นชื่อของผู้ชาย แต่จริงๆแล้วอาจารย์กายเป็นเป็นเกย์ ชอบผู้ชายด้วยกันและโดยฉะเพราะเด็กผู้ชายอาจารย์จะชอบคุยด้วยเป็นพิเศษ ถึงอาจารย์จะเป็นเกย์แต่ท่านก็เคารพกฎของโรงเรียน ไม่ยุ่งกับเด็กให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของโรงเรียน

               อาจารย์กายเป็นคนสนุก ชอบพาพวกฉันทำกิจกรรมหลายๆอย่าง วันไหนอารมณ์ดีหน่อยอาจารย์ก็จะร้องเพลงให้พวกเราฟัง แต่วันไหนที่อารมณ์ไม่ดีอาจารย์ก็จะบ่นตลอดทั้งวัน ตามประสาคนเจ้าระเบียบนิดๆ

               และวันนี้ก็ดูเหมือนอาจารย์จะอารมณ์ดี เพราะตอนเย็นหลังเลิกเรียนอาจารย์นัดเด็กนักเรียนทั้งชายและหญิง ไปฉลองวันเกิดที่ร้านหมูกระทะ ใกล้ๆกับของโรงเรียน และตอนนี้เพื่อนๆก็พากันเก็บของที่อยู่บนโต๊ะ กวาดลงใส่กระเป๋าและเก๊ะของพวกเธอกันอยู่ ส่วนคนที่มีหน้าที่ทำเวรอย่างฉัน พิงค์ สมจี๊ด ครีม และซันนั่นกำลังช่วยกันทำความสะอาดกันอย่างขยันขันแข็ง

นี่คือข้อดีของเพื่อนๆในห้องฉัน ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่แกล้งเพื่อนในห้องให้คุณครู อาจารย์ต่างพากันปวดหัวอย่างห้องอื่นๆ แต่ก็มีบ้างที่พูดคำที่ไม่ค่อยสุภาพออกมาต่อหน้าอาจารย์ แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องปกติที่เด็กไทยวัยรุ่นชอบทำกันอยู่แล้ว

“คุณหนู! อีกห้าวันวันเกิดเธอเหรอ”

ครีมที่กำลังเก็บเก้าอี้นักเรียนอยู่หาเรื่องชวนคุยกับฉัน ตามประสาคนชอบพูดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เธอเคยบอกว่าวันไหนปล่อยให้ปากว่างมันทำให้เธอคันปากอยากจะด่าคน เธอก็เลยชอบพูดเล่น คุยเล่นกับเพื่อนในห้องโดยแต่ละคนจะใช้สรรพนามในการเรียกที่ไม่เหมือนกัน อย่างเช่นชื่อที่เธอใช้เรียกฉันว่า ‘คุณหนู’

“ครีมรู้ได้ไง...” ฉันที่รู้สึกงงหันกลับไปถามครีมด้วยความสงสัย

“ก็ฉันเห็นในสมุดของพิงค์เขียนบันทึกไว้” ครีมบอกก่อนจะบุ้ยหน้าไปทางพิงค์ที่ยืนเขียนวันที่บนกระดาน โดยที่ไม่ต้องใช้เก้าอี้เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เธอแค่เขย่งปลายเท้าก็สามารถเขียนได้แล้ว

“อ่อ...” ฉันยิ้มให้ครีมก่อนจะหันไปมองพิงค์ที่ไม่สนใจใคร เพราะเธอเอาแต่เขียนวันที่ทั้งไทยและภาษาอังกฤษ ก่อนจะหันมาคุยกับครีมต่อ พิงค์เขียนไว้เล่นๆแหละ

“ฮืม...เล่นๆเหรอฉันว่าไม่ใช่มั้ง ฉันเพิ่งเห็นพิงค์ให้ความสนใจเธอแบบจริงจังเป็นคนแรก หลังจากที่ย้ายเข้ามาก่อนเธอ ตอนที่อยู่ม.3 น่ะ” ครีมขยายความให้ก่อนจะเก็บเก้าอี้ไปทีละแถว

“...ก่อนหน้านี้พิงค์ไม่มีเพื่อนเหรอ ฉันนึกว่าพิงค์เป็นเด็กเก่าที่นี้ซะอีก”

“ไม่ใช่หรอก พิงค์เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนเอกชน แต่จะด้วยเรื่องอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ...แต่ถ้าให้เดาคงจะเป็นการทะเลาะกับเพื่อน และน่าจะเป็นเพื่อนสนิทด้วยแหละ แต่ถ้าเธออยากรู้ก็ลองไปถามพิงค์ดูสิ ...ได้เรื่องยังก็มาบอกกันด้วย เพื่อพวกฉันจะได้หาทางช่วยได้”

“อืม เราจะพยายามนะ...แต่ถ้าพิงค์ไม่เล่าเราก็ไม่บังคับนะ เราไม่อยากให้พิงค์อึดอัดเวลาที่อยู่กับเรา”

ฉันบอกครีมกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง และนั่นก็ทำให้ครีมพยักหน้าแสดงว่าเข้าใจตอบกลับมา ก่อนฉันและเธอจะหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง และหลังจากนั่นฉันกับครีมก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนทุกคนที่มีหน้าที่ทำเวรเสร็จแล้วถึงได้คุยกัน

“พิงค์ คุณหนู เดี๋ยวพวกฉันสามคนไปก่อนนะ หิวแล้วอยากกินของฟรี” สมจี๊ดที่บอกกับฉันและพิงค์ ลูบหน้าท้องประกอบก่อนจะพาเพื่อนทั้งสองเดินลงไปทางบันได ทีนี้ก็เหลือแค่ฉันกับพิงค์แค่สองคน

“...เรื่องที่คุยกับครีม เธออยากรู้ใช่มั้ย” แต่พิงค์ที่ยืนนิ่งพิงประตูห้องอยู่เป็นฝ่ายเปิดปากการสนทนากับฉันเป็นคนแรก และคำถามนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจแทนอีกฝ่าย จึงตอบปฏิเสธไปว่า

“อืม! ไม่ละ ถ้าพิงค์ไม่อยากเล่าเราก็ไม่อยากรู้”

“อืม...”

พูดแค่นั้นพิงค์ก็เดินมาจูงมือฉันก่อนจะพากันเดินลงบันได ลงไปยังชั้นล่างโดยที่เราทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย ฉันที่ถูกจับมืออยู่ไม่มีอะไรทำจึงหันไปมองโน่นมองนี่ตามประสาคนไม่อยู่สุขเท่าไหร่ แต่ในจังหวะที่ฉันมองไปเรื่อยนั่นก็ดันไปเห็น ‘ผู้ชายกับผู้หญิง’ คนหนึ่งยืนกอดกัน โดยที่ผู้ชายหันหน้ามาทางฉัน แต่ผู้หญิงหันไปอีกทางหนึ่ง ฉันเลยไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่รูปร่างนั้นคุนตามาก...เหมือนจะเคยเห็นผ่านๆ

แต่ผู้ชายที่หันหน้ามาทางฉันนั้นจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่ ‘หล่อคม’ หล่อในแบบชายไทยแท้ๆถึงสีผิวจะขาวไปนิด แต่ก็ถือว่าหล่อดูดีมีราคามาก เหมือนเขาพยายามยื้อผู้หญิงคนนั้น ด้วยระยะทางที่ห่างไกลกันพอสมควร ฉันจึงไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน แต่มองจากท่าทางแล้วเหมือนจะ ‘ทะเลาะ’ กัน

มองจากการกอดรัดที่แน่นของฝ่ายชายแล้ว คงไม่อยากให้ผู้หญิงไปไหน คงจะพยายามให้จนถึงที่สุดแหละ ฉันที่หยุดมองสองคนนั้นไม่รู้ตัว หันกลับไปถามพิงค์ด้วยความอยากรู้ไม่ได้ว่า

“พิงค์...สองคนนั้นใครเหรอ?”