Episode 19

EPISODE 19

“จ้ะ กลับเองได้พิงค์ไม่ต้องห่วงหรอก”

“อืม...เอางั้นก็ได้ แยกกันข้างหน้านี้เลยนะ”

พูดจบพิงค์ก็เดินออกไปอีกทาง ซึ่งเป็นคนละทางกับคอนโดที่ฉันอาศัยอยู่ วันนี้กลับดึกอย่างที่บอกกับพี่เคนจริงๆ อีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะต้องงอแงอยากนอนต่อแน่เลย แต่ก็ช่วยไม่ได้ฉันอยากมากินหมูกับเพื่อน และกลับดึกเองนี่นะ

ฉันได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ ก่อนจะแวะตู้ ATM สำหรับกดเงินมาใช้ในอนาคตข้างหน้า เห็นฉันมีเงินแบบนี้ แต่ฉันก็ประหยัดนะ วันหนึ่งฉันใช้แค่หนึ่งห้าสิบบาทเอง และที่กดออกมาก็จะซื้อพวกของใช้ส่วนตัว และที่เหลือก็เก็บไว้ใช้เวลาไปเรียน

หลังจากที่กดเงินเสร็จแล้วฉันก็เดินมาเซเว่นที่อยู่ใกล้ๆ แต่แล้วฉันกลับรู้สึกเหมือนมีคนตามมาจากทางด้านหลัง แต่พอหันกลับไปฉันก็ไม่เห็นนะ มีแค่ป้าแก่ๆคคนหนึ่งนั่งกินขนมปังอยู่ เอ๋ หรือว่าฉันจะคิดมากไปเองนะ ช่างเถอะ! ฉันรีบซื้อของแล้วรีบขึ้นห้องดีกว่า เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงเดินเข้าเซเว่นไปอย่างไม่คิดอะไร

ฉันหยิบพวกขนมปังกับแยมออกมาอย่างละสองอัน ซื้อพวกขนมกรุบกรอบเอาไว้กินแก้หิวตอนกลางคืนอีกสองสามอย่าง ก่อนจะไปที่ตู้ทำความเย็นที่มีนมและบรรดาโยเกิร์ตหลากหลายชนิด ฉันเลือกนมสามสี่รส โยเกิร์ตอีกสี่ห้าอัน ของพวกนี้ฉันชอบกัน โดยฉะเพราะนมกล่อง ก่อนจะเดินไปแผนกของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิง ฉันหยิบผ้าอนามัยสำหรับกลางคืนและกลางวันมาอย่างละสองคัน และหลังจากเลือกซื้อของครบแล้ว ฉันจึงเดินไปกดน้ำแข็งใส่โกโก้ พร้อมกับแซนวิสอีกหนึ่งอัน

และนี่คือการเข้าเซเว่นของฉัน แวะมาทั่งทีต้องซื้อให้คุ้ม ก่อนจะเดินไปคิดเงินกับพนักงานเคาน์เตอร์ และด้วยกิริยามารยาทที่ทำอะไรแล้ว ก็เหมือนพวกคุณหนูผู้ดีไปหมด พนังงานที่ทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ก็ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ ก่อนที่ฉันจะจ่ายเงิน รอตังค์ทอนและเดินออกมา

แต่ในจังหวะที่ฉันเดินออกมานั่น ก็ชนเข้ากับร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งเข้าซะก่อน ทั้งๆที่ฉันก็ชนไม่แรงนะ แต่ทำไม่เธอถึงล้มลงไปกองกับพื้นราวกับว่าฉันชนเธอแรงแบบนี้ล่ะ ฉันเกิดอาการพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ก่อนจะย่อตัวลงไปพูดกับเธอ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ฉันไม่ได้” ...ตั้งใจเดินชน ประโยคนี้ฉันพูดในใจ เมื่อเห็นหน้าคนที่ล้มลงไปชัดเจน เจนนี่หรอ... เธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ฉันถามเสียงตื่นหลังจากที่มองสภาพของคนตรงหน้าชัดๆ

“...เจนนี่อยากกลับบ้าน พาเจนนี่ไปจากที่นี้ที” เจนนี่บอกกับฉันด้วยเสียงสั่นเครือ และถ้าฉันไม่ได้ตาฝาดไปตามซอกคอของเธอนั่น มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด เหมือนเธอไปโดนอะไรมา... อะไรสักอย่างที่ฉันไม่อยากจะพูดถึงเท่าไหร่

ฉันที่ไม่รู้ว่าบ้านเจนนี่อยู่ไหน ปรกอบกับตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แถมสภาพของเธอก็ยังกับผ่านอะไรมากมายเสียขนาดนี้ ฉันคงปล่อยเธอไปที่อื่นไม่ไดหรอก ...ก็คง ต้องช่วยเหลือเธอ อย่างน้อยเธอก็เคยยิ้มให้ฉัน และยังเป็นเพื่อนที่โรงเรียนอีก ฉันจะใจร้ายใจดำปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหรอ คำตอบคือ...ไม่!

“เอ่อ เอาแบบนี้นะเจนนี่ไปอยู่กับเราที่คอนโดก่อน พรุ่งนี้เราจะพาเจนนี่ไปส่งนะ”

ฉันบอกในตอนที่ช่วยเธอลุกขึ้นมาจากพื้น ยังดีที่คอนโดฉันกับเซเว่นอยู่ใกล้ๆเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว และในจังหวะนั่นก็มีเสียงข้อความแชทเด้งเข้ามา แต่ฉันก็ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่เพราะสิ่งที่ฉันสนใจคือ ร่างอ่อนปลวกเปียกของเจนนี่ต่างหาก

...ทำไมเธอถึงมีสภาพแบบนี้นะ?

ฉันพาเจนนี่ขึ้นลิฟต์ไปยังที่ฉันอยู่ ก่อนจะพาเธอไปนั่งที่โซฟาเบรดสีเลือดหมูกลางห้องรับแขก และหลังจากนั้นฉันซึ่งทำอะไรไม่ถูกไปชั่ววินาที ก็หันกลับไปจัดของออกมาจากถุงพลาสติก จัดการเอานมรสช็อกโกแลต กับสปาเกตตี้ไปให้เจนนี่ที่โซฟา

“เจนนี่อยู่ที่นี้ไปก่อนนะ เราอยู่แค่คนเดียว”

“ฮึ่ก...กลัว! เขาทำเจนนี่เจ็บ” เจนนี่ที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพูดออกมาราวกับคนละเมอ พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาด้วย ก่อนจะกำมือของเธอไว้แน่น

“ใครทำอะไรเจนนี่ บอกเราได้มั้ย”

“...มีน มีนทำเจนนี่เจ็บ มีนบังคับเจนนี่ ฮือๆ”

ฉันที่ทนดูเจนนี่ร้องไห้ออกมาไม่ได้ เดินเข้าไปกอดร่างของเธอด้วยความสงสารจับใจ น่าสงสารจัง ใครกันนะกล้าทำผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ได้ลงคอ แล้วมีนที่เจนนี่บอก ใช่คนที่เป็นแฟนเธอที่ฉันเห็นเมื่อตอนเย็นหรือเปล่านะ

“โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะ ไม่มีใครทำอะไรเจนนี่ได้อีกแล้ว เจนนี่ปลอดภัยแล้วนะ”

“ฮึ่ก ฮือๆ แต่มีนทำ...” เจนนี่ร้องไห้จนเผลอหลับไปฉันที่ไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง จึงส่งข้อความไปบอกพิงค์

ME:: พรุ่งนี้ไม่ไปเรียนนะ...ตอนเช้ามาหาที่คอนโดหน่อย เรามีเรื่องจะปรึกษา

ก่อนจะดูข้อความที่เด้งเข้ามาก่อนหน้านี้ ซึ่งก็เป็นข้อความของพี่เคน

KENN:: ครับ...

และหลังจากนั้นไม่นานฉันกับพิงค์ก็มีเพื่อนสนิทเพิ่มมาอีกหนึ่งคน เธอชื่อ ‘เจนนิเฟอร์ ฟอกซ์’ ตอนแรกเจนนี่ไม่ได้เล่าอะไร...จนผ่านมาอีกหนึ่งคืนเธอก็ยอมเล่าออกมาจนหมด เธอบอกกับฉันว่าเธอทะเลาะกับเพื่อนรักของเธอ ถึงขั้นเลิกเป็นเพื่อนกัน ก่อนจะถูกแฟนที่เธอเพิ่งบอกเลิกไปเมื่อตอนเย็น บังคับขืนใจหลังจากนั้นเธอหาจังหวะหนีออกมาได้ตอนที่เขาเผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย และก็มาเจอฉันที่ช่วยเธอไว้

เหตุการณ์ในตอนนั้นจนมาถึงปัจจุบันี้ก็ผ่านมาแล้ว...สิบปี!