Episode 14

EPISODE 14

“สวัสดีค่ะพี่เคน”

[พี่โทร.หาเราเป็นสิบๆสาย ทำไมถึงไม่รับสายพี่] ปลายสายถามฉันกลับมาเสียงดุ พร้อมกับที่ฉันได้ยินเหมือนพี่เคนสูดหายใจเข้าออกเหมือนพยายามระงับอารมณ์ของเขา

“อ่อ แพรเข้าห้องสมุดค่ะ” เขาบอกให้ปิดเสียงโทรศัพท์ก่อนเข้า ฉันตัดสินใจโกหกปลายสาย แต่ดูเหมือนมันจะไม่แนบเนียนเท่าที่ควรจะเป็น

[...ให้พูดใหม่ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ วันนี้หนูแพรไม่ได้ไปเรียน ไหนจะเมื่อวานอีก] แต่พี่เคนก็จับได้ขนาดไม่ได้อยู่ต่อหน้า เขายังจับโกหกฉันได้เลย พี่เคนของฉันทำไมเป็นคนที่น่ากลัวแบบนี้นะ

“เอ่อ....” ฉันที่ไม่อยากบอกความจริงกับพี่เคน ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันกำลังโดนไข้เล่นงานอยู่ พยายามหาข้ออ้างที่ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้ “แพรตื่นสายค่ะ...เลยไม่ได้ไปเรียน” แต่เหมือนฉันจะคิดอะไรได้เหมือนเด็กไปหน่อย เขาถึงพูดกับฉันราวกับผู้ใหญ่ดุเด็ก เวลาที่รู้ว่าฉันกำลังโกหกเขา

[หนูแพรพี่ไม่ชอบเลยนะ! เดี๋ยวนี้ทำไมเป็นเด็กชอบโกหกแบบนี้...ไปอยู่ไทยไม่กี่เดือนเราเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ สงสัยพี่จะต้องคุยกับแด๊ดเรื่องของเราซะแล้วมั้ง] จากตอนแรกที่ฉันโดนดุจนทำหน้าตาราวกับหมาหงอย ก็เปลี่ยนมาเป็นตกใจกับประโยคท้ายของพี่เคนที่พูดกับฉัน จนต้องถามกลับไปเสียงตื่น

“พี่เคนจะคุยกับแด๊ดเรื่องของแพรทำไม ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง!” ฉันรีบบอกปฏิเสธเขากลับไปอย่างร้อนรน

[ถ้าไม่อยากก็บอกพี่มา สองวันนี้ทำไมไม่ไปเรียน] ประโยคนี้ปลายสายถามกลับมาเสียงนิ่ง เป็นเชิงคาดคั้นก่อนจะพูดเร่งฉันให้กลัวไปอีก [ถ้าไม่บอกพรุ่งนี้เตรียมคำตอบที่ดีที่สุดมาให้พี่ด้วย!]

“พะ พี่เคน” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงอ่อย “พี่เคนอย่ามานะ อย่าเพิ่งมาเลยนะค่ะ”

[ทำไม! ก็พี่ให้โอกาสหนูแพรตั้งสองครั้งแล้ว ให้หนูแพรพูดความจริงกับพี่ แต่เราก็ไม่สนใจโอกาสที่พี่หยิบยื่นให้...แล้วทีนี่จะมาบอกไม่ให้พี่ไปหาเราอีก...หนูแพรไม่ขอมากไปเหรอ]

พี่เคนบอกกับฉันอย่างคนหมดความอดทน ...ทำไมพี่เคนชอบบังคับฉันอยู่เรื่อยเลยล่ะ ชอบให้ฉันทำตามใจเขาตลอด พอได้สิ่งที่ต้องการตามที่เขาสั่งเขาก็จะทำตัวดีด้วย แต่พอไม่ได้ดั่งใจเขาก็จะบีบบังคับฉันอยู่แบบนั้น เหมือนอย่างตอนนี้...ที่เขากำลังทำอยู่

“...ก็ ฮึ่ก ก็แพรป่วยไม่สบาย แพรปวดหัวไม่ไปเรียนไม่ไหว”

ฉันที่ไม่รู้จะโกหกยังไงแล้ว บอกความจริงกับปลายสายพร้อมกับบอกเขาเสียงงอแง เหมือนเด็กๆ ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา ...แต่พอพี่เคนได้ยินสิ่งที่ฉันบอกไปเท่านั้นแหละ เขาก็กดตัดสายจากฉันไปเลย และนั้นทำให้ฉันที่เริ่มปวดหัวอีกครั้ง ร้องไห้ออกมาพร้อมกับสะอึกสะอื้น

พิงค์ที่เข้ามาในห้องตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เธอคงจะเห็นว่าฉันมีปากเสียงกับคนที่โทร.มาหา เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินเข้ามากอดปลอบฉัน เธอคงจะสงสารฉันแน่เลย น่าอายจัง ไม่รู้เธอได้ยินฉันคุยกับพี่เคนหรือเปล่านะ ถ้าได้ยินพิงค์จะมองฉันเป็นเด็กไม่ดี ชอบโกหกหรือเปล่านะ

“ฮึ่ก พี่เคนต้องมาหาเราพรุ่งนี้แน่ๆเลย” ฉันบอกกับพิงค์เสียงสะอื้นก่อนจะพูดต่อไปอีกว่า “เราไม่อยากให้เขามา ฮึ่ก...”

“เขามาก็ดีแล้วนี่ เธอจะได้มีคนดูแลไง” พิงค์ที่เหมือนจะเข้าไม่ถึงความรู้สึกของฉัน พูดออกมาเสียงเรียบก่อนจะโยกตัวไปมาเพื่อปลอบโยนฉัน

“ไม่ ฮึ่กๆ เราไม่อยากให้เขามา...” ฉันไม่รู้จะบอกยังไงกับพิงค์ดี ได้แต่พูดประโยคเดิมซ้ำไปมา ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อมีสายโทร.เข้ามาอีกครั้ง แต่พอก้มลงไปมองกลับเป็นวิดีโอคอล และครั้งนี้ก็ทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะคนที่โทร.มานั่นคือพี่เคน เขาคงอยากจะเห็นหน้าเด็กที่ชอบโกหกเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยากจะรู้ว่าฉันพูดจริงหรือเปล่า

“เขาวิดีโอคอลมา รีบรับสายเขาเถอะเดี๋ยวเขาจะโกรธเอานะ” พิงค์ที่เหลือบตามามองหน้าจอโทรศัพท์ของฉัน พูดขึ้นมาเธอคงไม่อยากเห็นฉันโดนปลายสายดุมั้ง ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า ให้ฉันไปรอข้างนอกไหม?

“...ไม่เอา พิงค์อยู่กับเรานั่งอยู่ตรงนี้แหละ” ฉันบอกพร้อมปาดน้ำตา ก่อนจะกดไปที่ปุ่มสีเขียวที่เป็นรูปกล้องวิดีโอ

“...”

[กว่าจะกดรับ...แล้วนี่ร้องไห้ทำไม] พี่เคนที่วิดีโอคอล ถามฉันเสียงนิ่งแต่ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววความเป็นห่วงออกมาเหมือนทุกครั้ง

“ปวดหัว! แพรอยากนอนแล้ว” ฉันบอกคนที่วิดีโอคอลเสียงอ้อนในประโยคท้าย ส่วนหนึ่งเพราะฉันรู้ว่าทำยังเขาถึงจะทำตามที่ฉันขอโดยไม่มีข้อแม้ และการกระทำนี้ก็คือส่วนหนึ่งเท่านั้น “...แต่ยังไม่ได้กินข้าวเลย”

[ก็ไปกินสิ ถือโทรศัพท์ไปด้วย...แล้วนี่อยู่กับใคร!] ประโยคแรกเขาบอกอย่างเอาแต่ใจ แต่กับประโยคที่สองเขากลับถามฉันเสียงเข้ม จนฉันที่ปวดหัวอดขมวดคิ้วสงสัยกับอารมณ์เขาไม่ได้ แต่ก็ตอบเขากับไปเสียงอ้อนๆเหมือนเดิม

“เพื่อนค่ะ ชื่อพิงค์เป็นผู้หญิง...สวยมั้ย”

ฉันบอกกับเขาในตอนที่ไหลตัวลงไปนอนบนตักนุ่มของพิงค์ ก่อนจะส่องกล้องไปทางคนที่นั่งอยู่บนเตียงเหมือนอวดพี่เคนไปด้วย ว่าฉันมีเพื่อนแล้วนะ แต่ในตอนที่ฉันส่องกล้องไปทางพิงค์นั่น เธอกลับขมวดคิ้วเป็นปม พร้อมกับทำหน้าสงสัยอะไรสักอย่าง ...แต่ฉันคิดว่าเธอคงจะเขินกล้องแหละ

[...ไปกินข้าวแล้วก็นอนพักไป] พี่เคนบอกฉันในตอนที่ฉันยกกล้องมาตรงหน้าเหมือนเดิม ก่อนจะสูดน้ำมูกเมื่อรู้สึกเหมือนมันจะไหลออกมา

“แล้วเรื่องวันพรุ่งนี้...” ฉันบอกกับเขาก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า “พี่เคนจะมามั้ย”

[หนูแพรอยากให้พี่ไปหรือเปล่า...ถ้าอยากพี่ก็จะไป แต่ถ้าไม่พี่ก็จะไม่ไป]

ประโยคนี้พี่เคนบอกกลับมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันไปสั่งอะไรกับเพื่อนของเขาไม่รู้ ฮืม...นี่คุยมาตั้งนานเพิ่งรู้นะ พี่เคนอยู่มหาวิทยาลัยหรือเนี่ย ดีๆ แบบนี้เขาจะได้ไม่มีเวลามาหาฉันอย่างที่บอกเอาไว้ ขอให้งานเยอะๆนะ ฉันคิดในใจอย่างลิงโหลด ก่อนจะส่งยิ้มหวานบอกเขาเสียงอ้อน อย่างต้องการเอาใจ

“อย่าเลยค่ะ แพรไม่อยากให้พี่เคนขาดเรียน” คำพูดเหมือนมีเหตุผล แต่ความหมายคือฉันไม่อยากให้เขามา

[หึ! ร้ายนะ...แต่รู้ไว้ถ้าพี่จะไปหนูแพรหรือว่าใครก็ห้ามพี่ไม่ได้] เขาบอกเสียงเรียบ