ตอนที่ 16 โต้แย้งไม่จบสิ้น3

หมิงเยว่ครางเสียงหวาน ร้อนผ่าวไปทั้งร่าง น้ำในถังคล้ายไม่มีอยู่จริง ทุกการเคลื่อนไหวสอดประสานในจังหวะกร้าวแกร่งดุดัน จึงเสมือนไร้สิ่งใดกีดขวางโดยสิ้นเชิง

เสียงครางผะแผ่วสอดประสานกับเสียงน้ำกระฉอกขึ้นลงตามจังหวะขยับกายลึกล้ำ

หมิงเยว่จับบ่ากว้างแน่น เล็บจิกแผ่นหลังแกร่งจนได้เลือดซึม รู้สึกลุ่มหลงในห้วงอารมณ์อย่างไม่เคยมีมาก่อน

นางจึงปลดปล่อยตัวเองตามใจสามี ยินยอมถูกความรู้สึกหวามไหวครอบงำเนิ่นนาน

ในขณะที่หยางเจี้ยนยิ่งนานยิ่งกำซ่าน เพลิงอารมณ์ไม่มอดดับโดยง่าย จากถังไม้คับแคบคู่ยวนยางจึงมาเล่นน้ำต่อที่เตียงนอนกว้าง ท่วงท่ารัญจวนหลากหลายมากกว่าเดิม เพิ่มความร้อนแรงแห่งเพลิงพิศวาสปานเยี่ยมแดนสวรรค์

หมิงเยว่ครวญเสียงหวิว “ท่านสร้างห้องอาบน้ำใหม่ ให้ใหญ่กว่าเดิมได้ไหม?”

มีเพียงเรื่องนี้ที่หยางเจี้ยนยอมตามใจนาง “อืม...”

สนทนาสิ้นสุดเพียงเท่านั้น เหลือแค่เสียงกลิ้งตัวเสียดสีไปบนเตียง เคล้าเสียงหอบกระเส่าเกิดขึ้นตลอดราตรี ทั้งนางและเขามิได้พูดจาอันใดอีกเลยแม้ครึ่งคำ

แบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องถกเถียงกัน ถึงอย่างไรเราสองสามีภรรยาก็มิใช่คู่ที่ชอบสนทนาพาทีหรือร่วมอ่านหนังสือคัดอักษรขับกลอนโต้ตอบบทกวีเหมือนคู่รักอื่น

ยิ่งมิใช่ยวนยางร่วมชื่นชมแสงจันทร์ อ้าปากทีไรเป็นต้องโต้แย้งกันไม่จบไม่สิ้น

ดึกสงัด ลมหนาวพาใจเย็นเยือก เจ็บไปถึงกระดูก

ซู่หลินรู้สึกได้อย่างนั้น เนื่องจากทำได้แค่นั่งซึมเศร้าอยู่ภายในเรือนหยกงามทั้งวันทั้งคืน เมื่อชะเง้อคอมองไปทางเรือนหลักของแม่ทัพหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกหดหู่เหลือเกิน ทว่ายังนับว่าดีไม่น้อยที่นางไม่ถูกส่งกลับบ้านเดิม มิเช่นนั้นคงไม่แคล้วต้องแขวนคอตายเพื่อหนีความอัปยศอับอาย

เรื่องนี้อาจเป็นเพราะได้รับโชคดีจากการที่นังพี่สาวหนังเหนียวของนางที่ไม่ถึงขั้นตาย แค่เจ็บป่วยอ่อนแรง ป่านนี้ย่อมหายดีเป็นปลิดทิ้ง เพราะหากอีกฝ่ายเป็นอะไรไป  ย่อมมิใช่แค่ถูกหยางเจี้ยนแอบสืบสาวเรื่องราวแบบเงียบๆ แล้วปล่อยเยี่ยงนี้ แต่นางคงถูกทางการตามจับกุมเพื่อพาตัวไปไต่สวนเอาผิดแน่นอน

ซู่หลินยามนี้ยังคงคิดที่จะฝากชีวิตไว้ในจวนหยาง  ถึงอย่างไรที่นี่ย่อมดีกว่าที่บ้านเดิมของนาง

หากแต่การอยู่อย่างไร้ตัวตนไม่อาจส่งผลดีต่อนาง หยางเจี้ยนผู้นั้นยิ่งไม่ควรเข้าใกล้แม้ครึ่งก้าว

หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งร้อนรุ่มดั่งมีไฟสุมทรวง

ขืนปล่อยเอาไว้เยี่ยงนี้โดยที่ไม่มีบุตรเป็นหลักยึด ภายภาคหน้าเมื่อแก่ชราลงคงไร้ที่พึ่งแล้ว

‘มีคนกล่าวว่าสตรีก็เหมือนสมบัติของบุรุษ สามารถโยกย้ายหรือยกให้ใครก็ได้ ในเมื่อรับเข้ามาแล้วทว่าผู้มีฐานะเป็นภรรยาเอกไม่ยินยอมให้สามีรับอนุ มิสู้มอบให้ท่านอาไป  อาสะใภ้จิตใจกว้างขวางออกปานนี้’

เสียงของหมิงเยว่คล้ายลอยมาตามลมแล้วเข้ายึดตรึงพื้นที่ในโสตประสาทของซู่หลิน

ม่านตาดำของหญิงสาวค่อยๆ หดแคบ เร่งพินิจถึงความเป็นไปได้

แน่นอนว่านางย่อมสืบเรื่องราวของทุกคนในจวน นายท่านใหญ่มีอนุหลายคนและยามนี้สุขภาพมิใคร่จะดีแล้ว

ในขณะที่นายท่านรองไม่มีอนุเลยสักคน แม้เขาจะเข้าวัยกลางคนแล้วแต่กลับยังคงหล่อเหลาสง่างามปานนั้น

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายคล้ายหยางเจี้ยนถึงสี่ส่วน บุคลิกท่าทางหรือก็สุภาพเรียบร้อย มองแล้วเพลินตาไม่น้อย

กลีบปากอวบอิ่มค่อยๆ ยกโค้ง เกิดรอยยิ้มพิลาส งามอย่างมีเสน่ห์ดุจนางฟ้า เมื่อซู่หลินนึกถึงเจียวหั่วขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ท่านน้าหั่วดีต่อนางมากจริงๆ หลังจากที่พี่สาวของนางเจ็บป่วยนอนซมไม่อาจตบแต่งได้ ท่านน้าหั่วถึงขั้นชี้นำและทำให้นางได้แต่งเข้าจวนหยางอย่างราบรื่น  โดยไม่ยอมเปลี่ยนใจไปคว้าแม่นางจากจวนอื่น

ซู่หลินยิ้มกริ่ม เมื่อนึกถึงเป้าหมายใหม่...