ตอนที่ 16 โต้แย้งไม่จบสิ้น2

หญิงสาวยังมิทันได้เอื้อมมือไปสัมผัสอย่างสงสัยใคร่รู้ ฝ่ายชายหนุ่มกลับดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดแล้วรัดแน่น

“อ๊ะ!”

ไม่มีแล้วสามีเย็นชาเหมือนน้ำแข็งค้างผู้ชื่นชอบการพร่ำบ่นภรรยา

ยามนี้หมิงเยว่เห็นปีศาจราคะผู้เร่าร้อนตนหนึ่ง ผู้ซึ่งไม่พูดไม่จา เขาจับนางขึ้นนั่งบนตักแกร่ง ไม่ถามสักคำว่ายินยอมหรือไม่? เพียงส่งสายตาร้อนแรงบ่งบอกความต้องการที่มีแรงปรารถนาคอยผลักดัน

นางตีไหล่เขาหนึ่งที “เหตุใดไม่ไปเรือนอนุเล่า?”

เดิมทีนางก็หึงหวงหฤโหดอยู่หรอกนะ แต่เขาเปี่ยมกำลังวังชาเรี่ยวแรงเยอะยิ่งกว่าวัวตัวโต คึกคักเหนือม้าศึก ทำผู้อื่นแทบแหลกเหลวไม่เหลือดี เขาบดขยี้นางราวโกรธกัน “ยามนี้อนุนางนั้นคงประโคมแต่งกายงดงาม จุดโคมรอท่าน ชะเง้อหน้ามองจนลำคอยาวแล้ว”

หมิงเยว่ย่อมไม่รู้ว่าซู่หลินถูกสามีตนเอาดาบจ่อคอ ห้ามมาให้เห็นหน้าอีกตลอดชีวิต

“ไปหาอนุเถิด ปล่อยข้า”

หยางเจี้ยนเลิกคิ้ว “เหตุใดต้องไปหาสตรีอื่นไม่ทราบ ในเมื่อภรรยาอยู่ตรงหน้า”

“แต่นางผู้นั้นงดงามกว่าข้ามาก”

“รู้ตัวด้วยหรือ?”

หญิงสาวพลันชะงัก แววตาขึงตึง “ท่าน!”

“เจ้าช่างขี้ริ้วนัก กิริยาแข็งกระด้าง มารยาทยังต้องฝึกฝนอีกมาก อย่าเสียเวลาเปรียบเทียบกับผู้อื่นให้เหนื่อย”

หมิงเยว่พลันหน้าดำเป็นฝุ่นดิน เม้มปากแน่น

หยางเจี้ยนเห็นหญิงสาวหน้าดำหน้าแดงเถียงไม่ออกก็หัวเราะเบาๆ ส่งเสียงหึในลำคออย่างเย้ยหยัน ทว่าแววตากลับเปล่งประกายเพียงนั้น สีหน้ายังฉายแววพึงพอใจมาก มุมปากระบายยิ้มบางจนพาให้บรรยากาศผ่อนคลาย

อันที่จริงเขาพูดไปเช่นนั้นเอง ยามนี้ทรวงอกสล้างอวบอิ่มอยู่ตรงหน้ายอดถันสีหวานกำลังจะทิ่มตาอยู่รอมร่อ จำเป็นต้องรั้งรอไปหาใครที่ใด

ประโคมแต่งกายงดงามหรือจะสู้เรือนร่างผ่องใสหมดจดไร้อาภรณ์ปกปิด ภรรยานางนี้รูปร่างเย้ายวน สัดส่วนกลมกลึง ผิวพรรณนุ่มนิ่มนวลเนียนละเอียดลื่นมือ ทุกสิ่งชวนพิศมัยยิ่งยวด เขาจำเป็นต้องมองหญิงอื่นหรือไร?

แม้คิดชื่นชมเช่นนั้นทว่าชายหนุ่มกลับไม่พูดจา เพียงจับเอวคอดกิ่วของหญิงสาวขึ้นเพื่อจัดสรรท่าอันน่าอายได้เหมาะเจาะ แยกเรียวขางามคร่อมทับเอวสอบถนัดถนี่ จากนั้นเอื้อมมือขึ้นจับท้ายทอยนางกดให้ศีรษะก้มลงมา แล้วจุมพิตอย่างเผด็จการ สอดลิ้นตวัดชิมความหวานลึกล้ำ

เมื่อถูกริมฝีปากปิดกั้นลมหายใจ ถูกล่วงล้ำภายใน หมิงเยว่จึงหน้ามืดตาลายไปหมด

ความร้อนแรงที่เผาผลาญแผ่ซ่านออกจากร่างแกร่ง เป็นสิ่งที่เกินต้านทานเกินไปแล้วจริงๆ

ยามอกอิ่มกระเพื่อมไหว ได้ยินเสียงลมหายใจอึกอักราวจะขาดใจ หยางเจี้ยนจึงถอนริมฝีปากออกเพื่อคืนอิสระให้นาง แต่ก้มหน้าซุกซอกคอ ไล้เลียจุดอ่อนไหวส่วนอื่นแทน

หมิงเยว่ไหนเลยจะได้อิสระอย่างแท้จริง กลับยิ่งรู้สึกสั่นหวิวไปทั้งร่าง จนต้องหลุดเสียงคราง

“อา...หยางเจี้ยน”

และนั่นยิ่งเท่ากับกระตุ้นอารมณ์เร่าร้อนของบุรุษ 

เขาเล้าโลมหนักขึ้น กอดจูบเคล้าคลึงอย่างเหนือชั้น ก่อนที่ทุกส่วนจะเบียดชิดแนบสนิทจนไร้ช่องว่าง

เบื้องล่างของเรือนกายรับรู้ถึงการกลืนกินจนปริแน่น

“อื้อ...”