เผชิญหน้ากับความจริง

กัสนั่งนิ่งๆ ก่อนที่จะไปท้องพระโรง เขาคิดย้อนเหตุการณ์เมื่อเสือเข้มพามาถึงยังหมู่บ้านกองโจร ซึ่งคนละที่กับซุ้มเสือเข้ม เพียงแค่เข้าไปถึงแม้จะไม่ประหลาดใจ แต่ก็ต้องอึ้งกับผู้คนในที่แห่งนี้ ที่มีหลากหลายอายุคละกันไป และมีการฝีกปรือฝีดาบอย่างขะมักเขม้น แต่เขาก็พยายามมองผ่านและเดินตามเสือเข้าไปข้างใน

“แม่นมข้ากลับมาแล้ว” เสือเข้มวิ่งเข้าไปกราบแท่บเท้าของ มัณฑนานางกำนัลเก่าแห่งเมืองเมฆาบุรี

“หายไปนายมากเลยนะ แม่อดคิดถึงเอ็งไม่ได้เลย เอ้า แล้วพาใครมาด้วยล่ะนะ” มัณฑนามองมายังกัสที่ยืนนิ่ง แต่แล้วเมื่อเห็นสายตาของมัณฑนาเขาก็ต้องนั่งลงแต่โดยดี

“เพื่อนข้าเอง” เสือเข้มอมยิ้ม

“เพื่อนเอ็งเป็นใครกัน ทำไมผิวพรรณยังกับคนในรั้วในวัง รูปร่างก็บอบบางยังกับอิสตรี เอ็งไปรู้จักกับเขาได้อย่างไรกัน”

“ข้าเจอโดยบังเอิญชื่อโสภณ เป็นโอรสลับๆ ของสนมแห่งเมืองโสรยานคร”

กัสรู้สึกประดักประเด่อพอสมควร เพราะเขากับเสือเข้มได้ตกลงตอนเดินทางมาที่แห่งนี้ ความคิดเช่นเดิมได้เกิดครั้งแรกที่เขาได้เจอแม่ทัพวิศรุฒ แต่ได้ปดมดเท็จว่าเป็นองค์ชายโสภณ กัสจึงทำตามเช่นเคยซึ่งเสือเข้มก็เห็นพ้องไม่ทัดทาน

“อ่อ องค์ชายตกยาก คงจะเป็นคนองค์ชายที่เหลืออยู่องค์สุดท้าย เพราะเมืองโสรยาถูกแม่ทัพวิศรุฒเผาจนวอดวายไปแล้ว ช่างน่าสงสารชีวิตช่างเหมือนของเอ็งเลย”

“ใช่แม่ แต่ข้ายังมีบ้านเมืองกู้เอาคืนมา แต่ไอ้โสภณไม่มีอะไรเหลือแล้ว ข้าเลยพามันมาเป็นตัวแทนข้าไงแม่”

“ตัวแทนอะไรแม่ไม่เข้าใจสิ่งที่เอ็งพูดแม้แต่นิดเดียว” มัณฑนานางกำนัลที่เลี้ยงดูเสือเข้มมาตั้งแต่แบเบาะ ถึงแม้เสือเข้มจะรู้ว่านางไม่ใช่แม่ที่แท้จริง แต่ก็นับถืออย่างแม่แท้ๆ ไม่มีเป็นอื่นแต่อย่างใด

“ไอ้โสภณออกไปข้างนอกก่อน” เสือเข้มใช้สายตาอันดุดันจ้องมองไปยังโสภณ ซึ่งเขาก็ไม่สามารถที่จะทัดทานสายตานี้ แวบแรกที่เห็นจึงรีบลุกขึ้นยืนและเดินออกไปในทันที

“เล่ามา แม่งงไปหมดแล้ว”

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่จะเห็นไอ้โสภณเป็นองค์ชายเมธีแทนข้า ส่วนข้าก็จะเป็นองครักษ์เข้ม”

“เอ็งเป็นอะไร อยู่ๆ จะยกตำแหน่งองค์ชายให้คืนอื่น”

“แม่ฟังข้าก่อน แม่ก็รู้นี่ในเมืองนั้นมีแต่เสือสิงกระทิงแรด ขนาดราชาเมฆาที่ว่าแน่ยังสิ้นพระชนม์อย่างน่าสงสัย แล้วในวังนั้นมีแค่อำมาตย์มงคลที่ไว้ใจได้ ส่วนคนอื่นแต่ละคนเขี้ยวลากดินกันทั้งนั้น ยิ่งแม่ทัพวิหคกับลูกของมันร้ายกว่าใคร มีอำนาจเหนือกว่าราชาเมฆาอีก”

“แล้วไง แม่ไม่เข้าใจ”

“ก็เอาไอ้โสภณบังหน้าไง ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น มันนั่นแหละต้องตายก่อนข้า” เสือเข้มหัวเราะออกมา

“ลูกแม่ สิ่งที่แม่สอนไม่ใช่อย่างนี้นะ” มัณฑนารู้สึกเสียใจอย่างมาก เพราะเธอไม่คาดคิดว่าคนที่เธอฟูมฟักเลี้ยงมาตั้งแต่เยาว์วัยจะเปลื่ยนไป แต่เธอก็ไม่แปลกใจเท่าไรหนัก เพราะเสือเข้มเริ่มโตเป็นหนุ่มอำมาตย์เมธีก็พาไปยังซุ้มเสือ ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่ค่อยได้พบหน้าตาเสือเข้มสักเท่าไร

“แม่อย่าคิดมากเลย แม่อย่าลืมว่าท่านอำมาตย์เมธีไม่รู้ว่าข้าคือโอรสของราชาเมษา ไม่ใช่ราชาเมฆาที่พึ่งสิ้นพระชนม์ไป”

“เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากแม่และสาลินี ซึ่งแม่ก็ไม่รู้นางไปอยู่ไหน ส่วนโอรสของราชาเมฆาเป็นตายร้ายดีอย่างไรแม่ก็ไม่รู้ได้ แม่ว่าท่านอำมาตย์ไม่น่าจะมีพิษภัยอะไรหรอก ตราบใดที่ไม่รู้ว่าเอ็งเป็นใคร”

“ใช่ไง ข้าเลยเอาโสภณเป็นโล่กำลังเพื่อป้องกัน ถ้ามีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น แม่อย่าลืมนะโอรสของราชาเมฆายังอยู่ แล้วเราก็ไม่รู้นางกำนัลสาลินีได้บอกอะไรไว้บ้าง”

“นางไม่บอกหรอกแม่เชื่อใจสาลินี นางคงเลี้ยงแบบสามัญชนคนธรรมดา หรือไม่ป่านนี้ไม่อยู่บนโลกใบนี้ก็ได้”

“แม่ มันมีอีกหลายเรื่อง ยิ่งพวกขุนนางแต่ละคนคงไม่ปล่อยให้ข้าอยู่สบายหรอก คงจะวางแผนฆ่าจนวุ่นวาย และอีกอย่างข้าไม่ใช่โอรสราชาเมฆา แต่ข้าคือโอรสราชาเมษา ข้าไม่อยากเป็นโอรสของคนที่ฆ่าพ่อแม่ข้า แม่รู้ไหมข้าจะรอโอกาสเป็นองค์ชายเมธาโอรสของราชาเมษา”

“เอาล่ะ ลูกก็โตแล้วคงตัดสินใจเอง แม่ไม่ทัดทานหรอก ออกไปหาโสภณได้แล้ว หลังจากนั้นตกลงคุยกันดีๆ อย่าให้ผิดพลาดเป็นอันขาด เพราะนั่นมันคือชีวิตของคนคนหนึ่งเชียวนะ” มัณฑนารู้สึกผิดและสงสารกัสที่อยู่ในร่างของโสภณอย่างสุดซึ้ง

“คิดอะไร อำมาตย์มงคลมาแล้ว” เสียงของเสือเข้มดังขึ้น

กัสได้สติขึ้นมาทันทีเขาจึงลืมตาโพลง แล้วหันไปมองเสือเข้มด้วยโดยความไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้นอกจากนิ่งใส่อย่างเดียว

“จะไหวเหรอ” อำมาตย์มงคลยืนกอดอก พร้อมด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

“ไหวคอยดูก็แล้วกัน” กัสพูดเสียงหนักแน่น

“ถ้าไหวก็ไปที่ท้องพระโรงได้แล้วองค์ชายเมธี” อำมาตย์ยังไม่วายมองทั้งกัสและเสือเข้ม ซึ่งมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน

ร่างอันสูงเคียงบ่าเสือเข้มและไม่ได้ล่ำแม้แต่น้อย เดินนำหน้าโดยอำมาตย์มงคลกับเสือเข้มซึ่งตอนนี้กลายเป็นองครักษ์เข้มไปแล้ว ในห้วงเวลานี้กัสตื่นเต้นยิ่งนัก ถึงแม้จะรู้ว่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นนั้น เขาน่าจะรับสถานการณ์ได้ แต่ยังแอบหวั่นเพราะเขายังไม่ได้เขียนบรรยายอย่างละเอียด เป็นเพียงแค่โครงร่างคร่าวๆ แต่ถึงกระนั้นในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใด เขาก็พร้อมจะสู้ฟันฟ่าอุปสรรคไปให้จงได้

เพียงกัสย่างเท้าเข้าไปในท้องพระโรง เขาก็ต้องพบกับสายตาอันดุดัน และดูไม่เป็นมิตรแต่อย่างใด ถึงจะหวั่นไหวแต่ก็ต้องเผชิญหน้าต่อไป กัสจึงเดินมองตรงไปยังบัลลังก์ที่ทำด้วยทองคำแกละสลักวิจิตตระการตา เมื่อเขาเดินไปถึงก็ก้าวเท้าขึ้นบันไดไปสามขั้น แล้วหันหน้ามายังบรรดาขุนนางที่เฝ้ามองอย่างไม่กะพริบตาแม้วินาทีเดียว แม้ว่าสายตาจะไม่เป็นมิตรแต่น้ำเสียงกับดังกึกก้องคำนับโดยดุษฎี

“ถวายบังคมพระเจ้าค่ะ”

ศีรษะของกัสพยักหน้าลงเป็นการรับรู้ ต่อจากนั่งเขาจึงนั่งลงตรงบัลลังก์ พร้อมกับหันขวาไปหาอำมาตย์มงคลชั่ววินาที ประหนึ่งอยากขอคำแนะนำจากท่าอำมาตย์ว่าจะพูดว่าอะไรต่อจากนี้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่กัสคิดผิด เพราะท่านอำมาตย์เป็นคนพูดแทน

“นี่คือองค์ชายเมธี โอรสของราชาเมฆาและราชินีมาริสา ซึ่งในเมื่อทั้งสองสิ้นพระชนม์ไปแล้ว องค์ชายเมธีก็คือรัชทายาทก็จะต้องขึ้นครองบัลลังก์ต่อไป”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรกันว่านี้คือองค์ชายเมธี” แม่ทัพวิหคเอ่ยขึ้นด้วยความไม่เชื่อ

“ข้ามีราชสาส์นของราชาเมฆา พร้อมประทับตรามิขาดตกบกพร่อง และสิ่งสำคัญคือธำมรงค์ที่อยู่พระดัชนีขององค์ชาย น่าจะเป็นเครื่องยืนยันได้นะท่านแม่ทัพวิหค”

“องค์ชายเมธี ข้าขอให้ท่านพระราชทานธำมรงค์ ให้แกขุนางทั้งหลายได้ตรวจสอบ”

กัสดึงแหวนออกจากนิ้วชิ้และยื่นให้เสือเข้มไปมอบให้แก่ท่านอำมาตย์มงคล ซึ่งเมื่ออำมาตย์มงคลได้รับมาแล้ว จึงเดินไปหาแม่ทัพวิหคให้ได้ตรวจสอบ และส่งต่อไปยังขุนนางท่านอื่นๆ อีกหลายคน

หน้าตาของกัสวิตกกังวลยิ่งหนัก ถึงแม้จะรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นแบบคร่าวๆ แต่ยังอดหวั่นใจไม่ได้ สายตาของกัสจึงมองไปยังขุนนางทุกคนที่ตรวจสอบ ความเป็นองค์ชายเมธีอย่างเคร่งเครียด

เมื่อขุนนางทุกท่านตรวจสอบและเห็นพ้วงต้องกันว่าเป็นองค์ชายตัวจริง กัสถึงกับโล่งอกและรีบรับธำมรงค์มาสวมใส่ไว้ตามเดิม

“ข้อนี้กระหม่อมรับอย่างไม่มีข้อสังสัย แต่เรื่องความสามารถที่จะครองนครแห่งนี้ กระหม่อมยังไม่มั่นใจในตัวพระองค์พระเจ้าค่ะ” แม่ทัพวิหคเอ่ยขึ้นมาพร้อมยิ้มที่มุมปาก

“ท่านแม่ทัพวิหคพูดเยี่ยงนี้จะให้ข้าทำกระไรรึ” กัสกลั้นใจพูดออกมาแต่ยังสั่นกลัวอยู่

“ช่างกล้าหาญดีมากองค์ชายเมธี”

“ว่ามาจะให้ข้าทำอะไร”

“นครของเรากว้างใหญ่ไพศาล ก็เพราะมาจากฝีมือเหล่าแม่ทัพ ตั้งแต่อดีตไม่ว่าจะยุคของราชาเมษา ต่อมาถึงราชาเมฆา ส่วนราชานั่งบนบัลลังก์ไม่ได้แสดงฝีมืออะไรเลย แล้วแบบนี้ขุนนางและประชาชนจะไว้ใจได้อย่างไรกัน เพราะอดีตที่ผ่านก็เห็นกันอยู่ว่าแต่ละพระองค์แท่บไม่เคยออกรบทำสงคราม” แม่ทัพวิหคใช้สายตาอันดุดันมองกัสอย่างอาฆาต

“ท่านวิหคท่านจะมากเกินไปแล้วกระมั้ง นี่คือรัชทายาทที่กำลังจะขึ้นครองบัลลังก์ ถ้าให้ไปออกรบแล้วเกิดเหตุไม่คาดฝัน พวกเราจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไรกัน” อำมาตย์มงคลมีสีหน้าที่เกรี้ยวกราดพอสมควร

“หาคนใหม่ ว่าไงพวกเราเห็นด้วยกับข้าไหม” แม่ทัพวิหคพูดขึ้นเสียงดัง

“เห็นด้วยกับท่านแม่ทัพ” เสียงขุนนางกึกก้องทั้งท้องพระโรง

“ไม่ต้องกลัวท่านอำมาตย์ ข้าจะให้บุตรของข้าไปด้วย รับรองปลอดภัยหายห่วง”

“รองแม่ทัพวิจารณ์น่ะเหรอ” อำมาตย์มองไปยังบุตรชายของแม่ทัพวิหค ที่ยืนสง่านิ่งขรึมแต่ภายในใจเก็บความใฝ่สูงไว้เต็มอุรา

“ใช่ ดูแล้วพระชันษาน่าจะเท่ากับองค์ชายนะพระเจ้าค่ะ” แม่ทัพวิหคยิ้มอย่างผู้มีชัยต่อหน้ากัส

“อือ” กัสพยักหน้าตอบรับและหันไปมองเสือเข้ม ซึ่งเสือเข้มก็พยักหน้าไปการตอบรับ

“ได้ข้าจะออกศึกในครั้งด้วย”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ถึงจะสมเป็นว่าที่ราชาแห่งเมฆาบุรี ถ้างั้นที่แรกพระองค์ต้องไปออกศึกรบกับเมืองศิลานคร ซึ่งในเพลานี้แม่ทัพวิศรุฒได้ยกทัพมาประชิดชายแดน ถ้าเรายังไม่ไปช่วยสกัดกั้นไว้อีกไม่นานคงจะมาประชิดประตูเมืองอย่างแน่นอน”

“แล้วทำไมท่านไม่ไป ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาแล้วพวกเราจะทำอย่างไรกัน” อำมาตย์มงคลไม่คาดคิดว่าแม่ทัพวิหคจะมาไม้นี้

“ข้าอยู่นี้ทั้งคนจะกลัวไปใย และอีกอย่างที่ชายแดนก็มีแม่ทัพตุลาอยู่นั่น ไหนจะบุตรของข้าอีก เผลอๆ องค์ชายเมธีแค่ไปนั่งเป็นขวัญเหล่าทหารแค่นั้นแหละ องค์ชายเมธียังไม่กลัวเลย ท่านจะกลัวไปใยอำมาตย์มงคล” 

“เอาล่ะเลิกเถียงกันได้แล้ว ในเมื่อข้าตกลงจะไปก็คือไป ไม่ต้องไม่พูดอะไรกันอีกแล้ว เป็นอันว่าพรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทาง ใครที่จะติดตามข้าโปรดเตรียมตัวให้พร้อม เลิกประชุมได้ข้าจะกลับตำหนัก”

น้ำเสียงของกัสถึงจะดังปานใด แต่ไม่ได้มีพลังอำนาจเหนือผู้อื่น จึงสร้างความขบขันภายในใจเหล่าขุนนาง แต่กัสก็ไม่สนเขารีบลงจากบัลลังก์และเดินอย่างเร่งรีบ โดยไม่มองหน้าใครแม้แต่คนเดียว เพราะเขารู้สึกหวั่นใจคนที่จะต้องออกรบด้วยนั่นคือแม่ทัพวิศรุฒ ซึ่งเก่งกาจสามารถเหนือคนอื่น ถ้าเกิดต้องประจันหน้ากันกัสไม่รู้ว่าจะวางตัวอย่างไร เพราะในนิยายตัวเขาคือยิวที่แม่ทัพวิศรุฒเริ่มมีใจใคร่เสน่หา