เจ็บกายมิเจ็บใจ

เพียงดาบแทงอยู่กลางอกข้างขวา ไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่ากับใจที่ร้าวราน เมื่อคนแทงนั้นคือโสภณตามความคิดของแม่ทัพวิศรุฒ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ แต่เวลาไม่ได้มีมากนัก แม่ทัพวิศรุฒจึงจับดาบที่ทิ่มอกดึงออก จนเลือดกระฉูดออกมากระจายเต็มหน้ากัส

“ถอย” แม่ทัพวิ ศรุฒตะโกนขึ้นอย่างดัง พร้อมกับดึงร่างของกัสมาไว้ข้างหน้าตัวของเขาเอง เสือเข้มไม่รอช้าจะเข้าไปช่วย แต่โดนจอมมาขัดขวางไว้

ช่วงเวลานั้นแม่ทัพวิศรุฒ ได้นำตัวของกัสมาไว้ข้างหน้าตัวเขาแล้ว หลังจากนั้นจึงบังคับม้าหันกลับแล้วให้วิ่งไปอย่างรวดเร็ว โดยมีจอมกับรองแม่ทัพทันป้องกันหลังจากเสือเข้ม และ แม่ทัพวิจารณ์อย่างองอาจ เมื่อแม่ทัพวิศรุฒได้พากัสได้ไกลพอสมควร ทั้งสองจึงถอยทัพกลับในทันที

แม่ทัพวิศรุฒใจร้าวรานและไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง เขาจึงต้องรีบไปให้ถึงค่ายทหารเมืองศิลานครโดยไว เพื่อจะได้สอบความจริงจากปากโสภณในความคิดเขา ว่าไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร เพราะก่อนหน้ายังอยู่ทีเรือนบ้านของเขา

เพียงเวลาไม่นานแม่ทัพวิศรุฒก็มาถึงค่ายทหาร เขาจับร่างของกัสและผลักลงจนล้มนอนลงกับพื้น

“มัดติดต้นไม้ไว้” แม่ทัพวิศรุฒสั่งทหารนายหนึ่งให้มัดร่างของกัสติดไว้กับต้นไม้ ส่วนตัวเขาก็เข้าไปในห้องชั่วคราวเพื่อรักษาบาดแผลอันเจ็บลึก

ค่ำคืนอีกฝากฝั่งหนึ่งยิวได้เปิดคอมเพื่ออยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น เพียงเปิดหน้าจอเขาก็พบแฟ้มเอกสารเวิร์ดที่ชื่อ นักรักบันลือโลก ยิวคลับคล้ายคลับคลาว่านี้ชื่อเรื่องนิยายที่เขาอ่าน ยิวจึงรีบดับเบิ้ลคลิกเข้าไปดูได้ทัน

เพียงกัสได้เห็นบทแรกของนิยายเขาจำได้ทันที นี่คือนิยายที่ได้อ่านเพียงตอนเดียว หลังจากนั้นเขาก็หลงไปในโลกสมมุติ ด้วยความอยากรู้จึงอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนที่สามสิบแปด เนื้อเรื่องยังค้างอยู่ที่ยิวถูกจับมามัดไว้กับต้นไม้

ในระหว่างที่กำลังสับสนมึนงงอยู่นั้น ได้เกิดแสงประหลาดแล้วดูดวิญญาณของเขาเข้าไปในโน๊คบุ๊ค ร่างกายล่องลอยท่ามกลางแสงสว่างในความมืด หลังจากนั้นความรู้สึกของยิวสูญสิ้นไปชั่วคราว มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อแสงแดดสาดส่องทั่วเรือนร่าง และสัมผัสได้ว่าน้ำในกระจายเปียกทั่วตัวของเขา ยิวจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นทีละน้อย และมองตรงไปยังข้างหน้าซึ่งเห็นผู้คนยืนอยู่มากมาย แต่ที่เด่นสง่ามีอยู่สามคน เขาจำได้ทันทีคนแรกอยู่ตรงกลางคือแม่ทัพวิศรุฒ ที่ถอดเสื้อและมีผ้าผันรอบอก ฝั่งขวาเป็นทันส่วนฝั่งซ้ายเป็นจอม เมื่อยิวเห็นเป็นทั้งสามคนที่สนิทคุ้นเคยเขาจึงยิ้มให้ทันที

“มึงยิ้มอะไร” เสียงของแม่ทัพวิศรุฒเปลื่ยนไปและหนักแน่นขึ้น พร้อมกับเรียกขานไม่เหมือนแต่ก่อน

“ก็ยิ้มให้นายไงท่านแม่ทัพ” ยิวพยายามจะลุกขึ้นแต่ไม่สามารถทำได้ เขาจึงขยับร่างไปมาและมองรอบตัว จึงรู้ได้ทันทีว่าโดนมัดไว้

“นายมัดเราไว้ทำไม” ยิวจ้องหน้าแม่ทัพวิศรุฒ

“นี่ยังน้อยไปที่มึงทำกับกูไอ้เมธี”

“เราไม่ได้ชื่อเมธีน่ะนายจำผิดแล้ว”

“หยุดปดซะที มึงคือองค์ชายเมธี ปลอมตัวมาหลอกกูจนตายใจ กูอุตส่าห์เชื่อใจมึงแต่มึงดันหักหลังกู แทงกูจนปานตาย” แม่ทัพวิศรุฒย่อตัวนั่งลงและจับปากของยิว พร้อมกับจ้องหน้าอย่างอาฆาตมาดร้าย

“นายจะทำอะไรท่านแม่ทัพ” ยิวรู้สึกหวั่นกลัวเพราะเขาเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ต่างๆ มากขึ้น เนื่องด้วยก่อนหน้านี้ได้อ่านนิยายที่เขาคิดว่ากัสเป็นคนเขียน

“มึงมาอยู่ในค่ายศัตรูจะเป็นอะไรได้ล่ะไอ้เมธี” แม่ทัพวิศรุฒลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าอันราบเรียบ

“เราไม่ใช่องค์ชายเมธี เราคือโสภณไงเราถูกบังคับให้ปลอมตัวเป็นองค์ชายเมธี” ยิวพยายามพูดเท่าที่จำได้ในนิยายที่พึ่งอ่านมา

“บังคับให้เป็นองค์ชายนี่นะ ช่างน่าขันดีแท้จะปดทั้งทีน่าจะให้ดูแนบเนียนหน่อย”

“นายจะให้เราทำอย่างไร เรายอมทำทุกอย่างเลยนะ”

“หมดโอกาสนั้นแล้ว ต่อไปนี่มึงต้องเป็นทาสเท่านั้น อย่าคิดหวังว่าจะได้กลับไปเป็นองค์ชายอีกเลย”

“นายจะทำกับเราแบบนี้ไม่ได้นะท่านแม่ทัพ” ยิวมีสีหน้าไม่สู้ดีนักเพราะหวาดหวั่นกลัวทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

“ทำไมจะทำไม่ได้ มึงอยู่อย่างนี้ไปก่อนเถอะ” เมื่อแม่ทัพวิศรุฒพูดจบเขาก็เดินจากไปพร้อมทัน ปล่อยให้จอมยืนนิ่งมองยิวด้วยสายตาที่ไม่สามารถบ่งบอกความรู้สึกได้

“พี่โสภณ ไม่ใช่สิ องค์ชายเมธี” จอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ยิว

“จอมนี่พี่เองโสภณ จำพี่ได้ไหม ช่วยแก้มัดให้พี่ด้วยนะ” ยิวมีแววตาขอร้องอ้อนวอนอย่างเห็นเด่นชัด

“ข้าทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกพี่ การตอบแทนวิธีอื่นก็แล้วกัน ที่พี่ได้ช่วยเหลือผมได้มาเป็นทหารของท่านแม่ทัพวิศรุฒ”

“พี่เข้าใจ” ถึงแม้ยิวจะกลัวหลายสิ่งแต่ก็พูดออกมา และเข้าใจในตัวของจอมเป็นอย่างดี

“ข้าไม่เข้าใจพี่ ในเมื่อพี่เป็นถึงองค์ชาย แล้วทำไมต้องมาตกระกำลำบากในขบวนนั้นด้วย หรือเป็นแผนของพี่ในฐานะองค์รัชทายาทเมืองเมฆาบุรี” จอมมีสีหน้าสงสัยอย่างมาก

“พี่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไงให้จอมเข้าใจได้นะ”

ยิวไม่รู้จะพูดหรืออธิบายอย่างไรให้กับจอมและผู้คนเหล่านี้ให้ได้เข้าใจ ในตัวของเขาว่าไม่ใช่องค์ชายเมธี ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มและโกรธเคืองกัสผู้แต่งนิยายเรื่องนี้ ที่ทำให้ชีวิตของเขาตกระกำลำบาก และอีกอย่างหนึ่งในเมื่อเขามาสู่ในนิยายแล้ว แทนที่จะทำให้ชีวิตอยู่ในที่สว่าง กลับพาตัวเองมาสู่ด้านมืด

“ข้า ต้องไปก่อนนะ” จอมเอ่ยขึ้น

“ไปไหน”

“บอกไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้พี่ไม่ได้เป็นคนเมืองศิลานคร แต่พี่เป็นองค์รัชทายาทเมืองเมฆาบุรี” ก่อนไปจอมมองใบหน้าของยิวด้วยความรู้สึกเสียดาย ที่ต้องกลายเป็นศัตรูกัน

ยิวเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขาจึงไม่พูดอะไรมากและรู้สึกโกรธตัวเอง ไม่น่าไปอ่านนิยายเรื่องนั้นเลย จนทำให้เขากลับเข้ามาในนี้อีกครั้ง เพราะรู้สึกว่าชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงนั้นสมบูรณ์แบบและมีความสุขมากกว่าเข้ามาอยู่ในนี้ มีแต่อันตรายรอบด้าน ผู้คนก็ร้ายกาจแต่งแก่งแย่งชิงความเป็นใหญ่

ยิวนั่งนิ่งสักพักก็มีทหารหนึ่งนายมาแก้มัด และพาตัวยิวเข้าไปในห้องชั่วคราวของแม่ทัพวิศรุฒ เมื่อเข้ามาถึงยิวยืนเฉยๆ มองไปยังแม่ทัพวิศรุฒ แต่ไร้การตอบสนองมีแต่ความเย็นชาเลือดเย็นเข้ามาแทนที

“ยืนทำไมนั่งลสิง ทหารจัดการมันสิ” ทหารนายนั้นจับกดยิวให้คุกเข่าลงกับพื้น

“นายจะมาทำกับเราแบบนี้ไม่ได้นะ” ยิวรู้สึกโกรธและโมโหที่แม่ทัพวิศรุฒเปลื่ยนไปอย่างมาก ไม่ได้ดูอบอุ่นอย่างแต่เคย

“เลิกพูดจาแปลกประหลาดได้แล้ว ตอนนี้ความจริงได้เปิดเผยหมดว่ามึงคือรัชทายาทเมืองเมฆาบุรี ช่างน่าอายปลอมเป็นหญิงเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง โดยไม่สนใจความถูกต้องซะเลย” แม่ทัพวิศรุฒมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

“เราบอกนายแล้วไงว่าเราไม่ใช่องค์รัชทายาทเมืองเมฆาบุรี เรายังเป็นโสภณคนเดิมเป็นเมียนายไง” ยิวเอ่ยขึ้นพยายามยิ้มเพื่อให้แม่ทัพวิศรุฒใจอ่อน

“หุบปากจนป่านนี้ยังไม่ยอมรับผิดอีก ไม่สมกับเป็นรัชทายาทเอาเสียเลย”

“พูดอะไรไปนายก็ไม่เชื่อ แล้วแต่นายก็แล้วกันเราไม่พูดแล้ว” ยิวมองค้อนแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่รู้จะพูดอะไรหรือว่าไม่กล้าพูด”

“อยากจะคิดอะไรก็คิดไป เราไม่สนแล้วจะทำอะไรก็ทำ” ยิวหมดปัญญาที่จะต่อกรทางคำพูด

“มึงพูดเองนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มึงต้องทำงานเยี่ยงทาสชดใช้ความผิด เพราะใจมึงดำยิ่งกว่าอีกา มึงกล้าแทงกูทั้งๆ ที่กูช่วยมึงตั้งหลายครั้งหลายครา” สีหน้าของแม่ทัพวิศรุฒบ่งบอกว่าเสียใจอย่างสุดซึ้ง

“เราไม่ได้แทงแต่เป็นคนอื่น”

“มึงแทงกูเห็นอยู่” แม่ทัพวิศรุฒไม่พอใจอย่างมาก เขารีบเดินมาถึบหน้าอกของยิวจนล้มลงกองกับพื้น

“โอ๊ย เจ็บ”

“นี่มันยังน้อยไปที่ทำกับกู เรื่องแทงกูยังไม่เท่ากับที่มึงทำแผนตีเมืองเมฆาบุรีพังทลาย” แม่ทัพวิศรุฒใช้เท้าเหยียบที่หน้าอกของยิวไว้แล้วกดลง

“เราหายใจไม่ออก เดี๋ยวตายไปทำอย่างไง” ยิวจับเท้าของแม่ทัพวิศรุฒไว้ แล้วพยายามยกขึ้นแต่ไม่เป็นผลเท่าที่ควร

“มึงจะได้รู้สึกว่าความเจ็บปวดเป็นอย่างไร”

“ท่านแม่ทัพเราเจ็บ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” ด้วยความเจ็บและแน่นหน้าอกจนทำให้น้ำตาของยิวหลั่งใหลออกมา

“นี่มันยังน้อยกว่าที่มึงทำกับกูไอ้โสภณ ไม่ใช่ ไอ้เมธี” แม่ทัพวิศรุฒยกเท้าออกและเตะไปที่ซี่โคร่งของยิวอยู่หลายครั้ง

“เราเจ็บพอแล้วอย่าทำเราเลย เรายอมทำทุกอย่างเลย”

“กูไม่ต้องการอะไรจากมึงทั้งนั้นหรอก” แม่ทัพวิศรุฒยังเตะยิวไม่ยอมหยุด

“นายไม่อยากได้เราเป็นเมียแล้วเหรอ” ยิวพูดขึ้นด้วยความกลัวและแอบสู้

แม่ทัพวิศรุฒหยุดนิ่งเป็นชั่วครู่ ส่วนยิวได้ทีเลยรีบลุกขึ้นนั่งทันที และจ้องมองหน้าแม่ทัพวิศรุฒว่าจะมีอาการใดต่อจากนี้อีก

“เมื่อก่อนใช่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ ความจริงข้าจะมีเมียสักกี่คนก็ได้ หรือแม้แต่จะเอาผู้ชายเป็นเมีย ในค่ายทหารมีตั้งเยอะกูจะเอาไส้ศึกอย่างมึงมาทำไม แต่กูจะให้มึงเป็นเมียทหารทั้งค่ายเลย” แม่ทัพวิศรุฒหัวเราะเสียงดัง

“อย่านะ” ยิวร้องไห้น้ำตาไหลรินออกมาดั่งสายน้ำ

“ไม่ต้องมาร้องไห้ ทหารมาเอาทาสคนนี้ไปทำงาน”

แม่ทัพวิศรุฒยืนมองทหารสองนายลากตัวยิวออกไปนอกห้อง ด้วยใจอันสับสนมีทั้งเกลียดและรักในสองความรู้สึก เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง นอกจากสงสารและแค้นยิวแล้ว ยังรู้สึกไม่ค่อยดีอีกอย่าง เพราะความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่ต้องห้าม ผู้ชายจะรักกันไม่ได้ถึงรักกันก็ต้องแอบซ่อน ทางสมหวังแท่บจะไม่มีให้เห็นผลสำเร็จ