กลับมาพบกับความเปลื่ยนแปลง

กัสสะดุ้งตื่นจนรู้สึกกลัวโดนทำร้ายร่างกาย พอลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบๆ บริเวณ ซึ่งเป็นสถานที่เขาคุ้นเคยนั่นคือห้องนอนของตัวเอง กัสจึงยิ้มได้ในทันทีและรู้สึกโล่งใจ ที่ไม่ต้องอยู่บนความกดดันอีกต่อไป

สายตาของกัสพลันเห็นหน้าจอโน๊ตบุ๊คเปิดอยู่ เขาจึงเลื่อนดูและนั่นเป็นนิยายที่ตัวเองเขียน กัสจึงอ่านหน้าย่อหน้าสุดท้าย ซึ่งเป็นตอนที่เขาใช้ดาบแทงแม่ทัพวิศรุฒ สายตาและความคิดของกัสเริ่มกลัวและรู้สึกไม่ค่อยดี และใคร่ส่งสัยใครเป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อจากเขา

ความคิดของกัสนั้นหลากหลายความรู้สึกมากมายเข้ามาในหัว และหนึ่งในนั้นพลางคิดไปว่ายิวอาจออกมาจากนิยายเรื่องนี้มีความเป็นไปได้ และแต่งเติมเรื่องราวต่อจากเดิม อีกใจหนึ่งคิดว่าเป็นเขื่อนต่อเติมเรื่องราว

ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากโลกในนิยาย จึงทำให้กัสรู้สึกง่วงนอน เขาจึงปิดโน๊ดบุ๊คและหยุดคิดเรื่องราวต่างๆ ไว้ก่อน แล้วล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนล้าเต็มทน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างยาวนาน

กัสรู้สึกตัวขึ้นมาเขาก็เดินไปเปิดประตูห้อง ซึ่งคนตรงหน้าเป็นพีคนั่นเอง เขารู้สึกดีใจอย่างมากจนทำอะไรไม่ถูก

“เมื่อไรจะให้พี่เขาไปในห้องซะทีล่ะ” พีคยืนยิ้ม

“ครับ พี่พีคมีธุระอะไรเหรอ”

กัสเดินนำหน้าพีคมายังในห้องและนั่งบนเตียงนอน ส่วนพีคนั่งบนเก้าอี้ที่ข้างๆ เตียงนอน สายตาของกัสจ้องมองพีคตลอดเวลา

“ทำไมมองพี่อย่างนั้นล่ะ พี่มีอะไรแปลกประหลาดไปเหรอ”

“คือ พี่มีธุระอะไรเหรอครับ” กัสถามด้วยความสับสนและมึนงง

“อ้าว ก็วันนี้เรานัดซ้อมบทละครกัน เรามาซ้อมกันตั้งหลายครั้งแล้ว และครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะซ้อมใหญ่ที่ชมรมละครของเรา”

“ทำไมต้องมาซ้อมที่นี่ล่ะครับ”

“อืม กัสเป็นอะไรมากหรือเปล่า” พีคลุกขึ้นยืนใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของกัส

ความรู้สึกของกัสตอนนี้ดีใจอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เคยได้คาดคิดว่าจะได้ใกล้ชิดและได้รับความห่วงใหญ่จากพีคมากขนาดนี้

“ไม่เป็นไรหอรกครับ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยเลยมึนงง”

“ถ้ากัสไม่ไหวพักก่อนก็ได้นะ นอนเลยเดี๋ยวพี่จะมาหาใหม่ดีไหม”

“ไม่ดี อยู่นี่แหละครับ” กัสรีบพูดขึ้นในทันที

“อ่ะ” พีคมีสีหน้าที่งงพอสมควร และสังเกตเห็นได้ว่าพฤติกรรมของกัสนั้นเปลื่ยนไป

“ถ้าย่างงั้นกัสขออาบน้ำก่อนนะครับ”

“อืม ได้ เดี๋ยวพี่นั่งรออยู่ตรงนี้แหละนะ”

กัสรีบเปลื่ยนเสื้อผ้าและเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยิ้มไม่หุบตลอดเวลาที่อยู่ในห้องน้ำนั้น เขาจึงรีบอาบอย่างรวดเร็วจะได้ออกมเจอพีค ไม่นานกัสก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าเต่อจนสร็จจึงมานั่งคุยกับพีค

“ถ้าอย่างนั้นเราซ้อมกันเลยนะ”

“ครับพี่พีค” กัสยิ้มอย่างยินดีและปลาบปลื้มอย่างมาก จนพีคอดสงสัยไม่ได้อีกว่าทำไมกัสเปลื่ยนไปอีกแล้ว

นิวนั่งครุ่นคิดเรื่องราวรักสามเส้า ระหว่างตัวเขาเองกับวินและมีนจะจบลงอย่างใด ในช่วงเวลานั้นเอง มีนเดินเข้าจากด้านหลังพร้อมกับโอบกอด พรหมจูบทั่วแก้มทั้งสองข้างของนิว

“มีนอย่า” นิวพยายามดิ้นและสลัดตัวให้หนีห่าง เพราะกำลังกลัดกลุ้มใจ

“มีอะไร ทำไมถึงเย็นชากับเราอย่างนี้” มีนยังกอดร่างของนิวไว้อย่างแน่นเฉกเช่นเดิม

“นายก็รู้ดีนิว่าวินไม่ยอมตกลงอยู่กันสามคน แต่วินยอมเป็นฝ่ายไปแต่นายทำไมไม่ยอมให้วินไปล่ะ” นิวพยายามดิ้นให้หนีห่างอีกครั้ง

“อย่าพึ่งพูดเรื่องนี้เลย เรามาหาความสุขกันก่อนดีกว่าไหม” สองมือของมีนล้วงเข้าไปในเสื้อของนิวพร้อมขย้ำเนินอกอย่างทะนุถนอม

“นายก็คิดแต่เรื่องนี้ ทำไมไม่ตัดสินใจเลือกใครสักคน ตอนแรกเราก็อยากให้อยู่กันสามคน แต่ตอนนี้เราอยากให้นายเลือกสักคน” ที่นิวพูดเช่นนี้เพราะเขาเห็นโอกาสมาถึง ในเมื่อวินไม่ยอมอยู่กันสามคน นี่แหละจึงทำให้นิวช่วงชิงมีนมาครอบครองฝ่ายเดียว

“ไม่ได้เลือกก็เหมือนเลือกนั่นแหละ เพราะตอนนี้วินไม่ได้สนใจเราแล้ว”

เมื่อนิวได้ยินคำนี้อารมณ์ขึ้นทันที แต่พยายามเก็บความรู้สึกไว้อย่างมิดชิดไม่ให้มีนได้เห็นแม้แต่น้อย เพราะคำพูดนี้เหมือนกับเป็นตัวสำรอง เมื่อวินไม่ต้องการมีนจึงมาหา ยิ่งคิดนิวยิ่งปวดใจอย่างหนัก

“พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไรหรอก ก็แค่เรารักสองคนเมื่อก่อนน่ะ แต่ตอนนี้รักนิวคนเดียวเท่านั้น”

“ไม่อยากเชื่อ” นิวดิ้นน้อยลงนิดหน่อย

นิวดึงของมีนออกจากเนินอกของเขา และดันร่างของมีนให้ห่างออกจากร่างกายตัวเอง หลังจากนั้นเขาแกล้งไปนั่งบนเตียงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

“นายเห็นเราเป็นแค่ของเล่นใช่ไหม”

“ไม่ใช่เราเห็นนายเป็นของจริง”

มีนเดินตามมานั่งบนเตียงข้างๆ นิวพร้อมกับยื่นใบหน้าไปสัมผัสแก้มใสๆ ส่วนนิวแสร้งเอียงอายเอนตัวหลบจนเซเกือบล้มลง มีนจึงประคองร่างไว้แล้วค่อยบรรจงจูบริมฝีปากก่อนประคองร่างของนิวล้มตัวลงนอนบนเตียง

ในบทละครจะจบเพียงฉากนี้ แต่ทั้งสองยังนิ่งอยู่อย่างเดิม ใจของกัสในตอนนี้สั่นระรัวอย่างให้พีคได้ทำต่อ แต่เขายังไม่กล้าที่จะสานต่อเอง จึงคิดหาวิถีทางเพื่อได้พีคมาครอบครองในช่วงเวลานี้ เพราะเป็นจังหวะที่เหมาะสมอย่างที่สุด

“พี่ขอโทษ” พีคเอ่ยขึ้นเมื่อได้สติขึ้นมา

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ” กัสยังกอดร่างของพีคไว้แน่นอยู่เช่นเดิม

สายตาทั้งสองประสานกันอย่างต่อเนื่องและยาวนาน กัสพยายามอย่างสุดความสามารถใช้สายตาเพื่อพิชิตใจของพีคให้ได้ แต่แล้วสายตานั้นไม่ได้เป็นประโยชน์แต่อย่างใด เพราะพีคค่อยๆ ดึงมือออกมาจากเรือนร่างของกัสและนั่งลงอยู่บนเตียง

กัสรู้สึกเสียหน้ามากแต่พยายามเก็บอาการไว้ไม่ให้พีคได้เห็น เมื่อไม่เป็นดั่งหวังเขาจึงลุกขึ้นนั่งข้างๆ พีค ด้วยใจที่ผิดหวังและอับอายอายนิดหน่อย

“พรุ่งนี้อย่าลืมนะซ้อมใหญ่ฉากสำคัญ”

“ครับ” กัสยังนิ่งเงียบอยู่เช่นเดิม

“พี่กลับก่อนนะ” พีคค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องด้วยความรู้สึกที่เปลื่ยนไปนิดหน่อย เพราะรู้สึกได้ว่ากัสวันนี้เปลื่ยนไปจากวันวาน

กัสรู้สึกเสียดายและเสียอารมณ์อย่างมาก และที่สุดคืออารมณ์ค้างไม่สามารถไปต่อจากนี้ได้ เขาจึงสุดแสนเซ็ง

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ความรู้สึกกัสกลับมาดีใจอีกครั้ง เพราะเขาคิดว่าน่าจะเป็นพีคอย่างแน่นอนที่กลับเข้ามาหา กัสจึงรีบเปิดประตูห้องทันที เมื่อเห็นคนตรงหน้ารู้สึกตกใจพอสมควร เพราะเป็นเป็กเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ได้สนิทกันเท่าไร คุยกันนับคำได้เลยและยิ่งแปลกใจนักเข้าไปใหญ่ ว่าเป็กรู้จักห้องได้ไงและมาที่นี่ทำไม จนพลางคิดไปว่ายิวคงไปทำอะไรไว้ เพราะตอนนี้เขาแน่ใจเต็มร้อยแล้วว่ายิวได้เข้ามาอยู่ร่างอย่างแน่นอน

“มีอะไรเหรอเป็ก” กัสเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวนี้จะมาหานายก็ต้องมีอะไรด้วยเหรอ มาด้วยความคิดถึงไม่ได้ใช่ไหม ต้องให้ไอ้พี่พีคมาคนเดียวน่ะสิ” เป็กไม่รอให้กัสอนุญาต เขาเดินเข้ามาในห้องทันที เหมือนกับเป็นห้องของตังก็ไม่ปาน

กัสมึนงงกับพฤติกรรมของเป็กไม่หาย แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา ได้แต่มานั่งข้างๆ บนเตียงนอนเช่นเดิม

“เราต้องขอโทษนายวันนั้นด้วยนะที่แสดงอาการไม่เหมาะสมกับนาย” เป็กเอ่ยขึ้นด้วยความสำนึกผิด

“เรื่องอะไร” กัสมีสีหน้าที่มึนงง

“ที่เรา เอ่อ เอาเป็นว่านายให้อภัยเรานะ”

“เราไม่ได้โกรธนาย นายไม่ต้องมาขอโทษเราหรอก” กัสพูดตามความรู้สึก และความไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงที่เขาไม่อยู่

“ใจนายนี่มันได้เลย ดีมากเลยเราคิดไม่ผิดจริงๆ” เป็กยิ้มอย่างดีใจและหมดห่วงในทันใด

ด้วยกัสเป็นคนพูดน้อยและเก็บความรู้สึกได้ดี เขาจึงไม่ได้พูดอะไรต่ออยู่นิ่งๆ เช่นเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งเป็กมานั่งใกล้ๆ

“นายจะทำอะไร”

“ขอหอมหน่อย” เป็กยื่นใบหน้าและใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มใสๆ ของกัส

“นายทำอะไรน่ะ เราไม่ได้” กัสพูดไม่ทันจบเป็กใช้นิ้วชี้และกลางปิดปากของกัสไว้ทันที

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก เราทำแค่นี้แหละถ้านายยังไม่พร้อมเราก็จะไม่ทำอะไรนาย แค่หอมนิดๆ หน่อยๆ ให้ชื่นใจแค่นั้นก็พอแล้ว

กัสยังงงงวยกับคำพูดของเป็ก เขาพยายามปะติดปะต่อจนพอจะเข้าใจในภายหลัง เนื่องด้วยยิวเป็นคนสนุกสนานและเข้ากับคนง่าย อาจเป็นด้วยเหตุนี้หรือเปล่าจึงทำให้เป็กนั้น มีความรู้สึกแบบนี้กับตัวเขา ยิ่งกัสคิดยิ่งปวดหัวหนักขึ้น พออยู่ในนิยายก็สับสนอลหม่านพอสมควร เมื่อได้กลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงเจอความวุ่นวายมากมายหลายเท่าอีก

แต่นั่นยังไม่เท่าไรกับสิ่งที่เขาสงสัยอีกอย่างหนึ่ง เขื่อนหายไปไหนทำไมถึงไม่กลับมาห้อง เสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างได้หายไปพร้อมกับตัวของเขื่อน กัสจึงหยิบมือถือโทรหาด้วยความสงสัย

“โทรมาทำไม” เขื่อนพูดห้วนๆ

“ทำไมนายพูดอย่างนี้ นายอยู่ไหนไม่เห็นกลับห้องเลย”

“เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ เราย้ายออกมาอยู่คนเดียวแล้ว เชิญอยู่ตามสบายเลยไม่กลับไปอยู่กับนายอีกต่อไป แค่นี้แหละไม่ต้องโทรมาอีกนะ”

กัสปะติดปะต่อเรื่องราว และค่อนข้างแน่ใจอีกครั้งคนที่ก่อเรื่องราวน่าจะเป็นยิวอย่างแน่นอน แต่กัสก็แอบดีใจที่เหตุการณ์เป็นสิ่งนี้