บทที่ 10 ค่าจ้างสิบหยวน

บทที่ 10 ค่าจ้างสิบหยวน

ถังอี้คุนพาหญิงสาวเดินมาถึงสุดซอยของตลาดมืด ซึ่งร้านจะอยู่ในซอกแคบๆ เนื่องจากร้านนี้ขายของต้องห้ามอย่างนาฬิกาและพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าอีกหลายอย่าง

“ถึงแล้วครับ” ชายหนุ่มหยุดอยู่ตรงหน้าร้านหนึ่ง ซึ่งมีคนเฝ้าด้านหน้าและชายคนนั้นมีร่างกายกำยำดูน่ากลัวไม่น้อย

“เอ่อ...คุณจะกลับแล้วเหรอคะ” เหมยฮวาเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อยหากต้องเดินไปด้านในคนเดียว

“ครับ ผมมีงานต้องไปทำต่อ ด้านในร้านไม่น่ากลัวหรอกครับ”

ชายหนุ่มตอบกลับ และที่ว่าต้องไปทำงานนั่นคือเขาจะต้องไปหางานเพิ่ม เพื่อจะซื้อยาไปให้น้องสาวที่กำลังป่วย รวมถึงอาหารดี ๆ สักอย่างเพื่อไปบำรุงเธอด้วย

“อ่อ..” พอเจอคำตอบแบบนี้ เหมยฮวามีสีหน้าหนักใจ แม้ว่าเธอจะมีธุรกิจอยู่ที่นี่ แต่ก็เพิ่งมาสานต่อกิจการของครอบครัว ยังไม่ได้มีคนรู้จักมากนัก ยิ่งสถานที่น่ากลัวแบบนี้เธอไม่เคยมา หากไม่เพราะต้องการหาของขวัญวันเกิดให้คุณพ่อ เธอคงไม่กล้ามาตลาดมืดแห่งนี้เพียงลำพังอย่างแน่นอน

ถังอี้คุนเหมือนจะเข้าใจหญิงสาว และเห็นว่าเธอมาเพียงลำพัง จึงตัดสินใจพูดขึ้นมาว่า “ถ้าคุณกลัว อย่างนั้นเดี๋ยวผมจะเข้าไปด้วย แต่คงไม่ได้อยู่นานนะ เพราะผมต้องไปหางานรับจ้างครับ”

เรื่องหางานรับจ้างทำ ถังอี้คุนไม่รู้สึกว่ามันคือเรื่องน่าอับอาย ยิ่งครอบครัวยากจนแบบบ้านเขา การหางานรับจ้างทำคือสิ่งที่น่าภาคภูมิใจต่างหาก

“เอาอย่างนี้ดีไหม ฉันจะจ้างคุณสิบหยวนเพื่อให้คุณช่วยฉันซื้อนาฬิกาจนเสร็จสิ้น”  เหมยฮวาตัดสินใจพูดขึ้นมา เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มจะรีบไปหางานทำ อย่างนั้นเธอจ้างเขาไปเลยคงจะดีกว่า

“หา!! คุณจะจ้างผมทำอะไรตั้งสิบหยวน ถึงแม้ว่าผมอยากจะได้เงินมากแค่ไหนก็ตาม แต่นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย” ถังอี้คุนส่งเสียงดังออกมาพร้อมกับมีสีหน้าตื่นตกใจ เงินสิบหยวนไม่น้อยเลยสำหรับคนอย่างเขา

“ใจเย็นก่อนค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไร ฉันชื่อเหมยฮวานะ  ฉันเพิ่งมาทำธุรกิจที่เมืองนี้ และฉันไม่รู้จักใครสักเท่าไรนัก ผู้คนส่วนใหญ่ที่เข้ามาหาก็หวังแค่ผลประโยชน์ ซึ่งต่างจากคุณที่ฉันเสนอให้แต่กลับปฏิเสธ เอาเป็นว่าฉันขอจ้างคุณสิบหยวนในการพาฉันดูการค้าต่าง ๆ ของเมืองนี้ รวมถึงพามาเลือกซื้อนาฬิกาที่ร้านนี้ หรือว่าสิบหยวนมันน้อยไป คุณก็สามารถเรียกเพิ่มได้นะ” เหมยฮวาถามกลับเพราะเธอกลัวว่าเงินค่าจ้างมันน้อยไป สำหรับงานที่เธอจะให้เขาทำ

“ผมชื่ออี้คุน เงินค่าจ้างที่คุณเสนอมามันมากไปด้วยซ้ำครับ ผมเองพาไปดูร้านค้าต่าง ๆ ในเมืองได้ แต่ก็ไม่ค่อยสนิทเท่ากับคนในตลาดมืด ผมกลัวว่าคุณจะเสียเงินเปล่า ๆ อีกอย่าง วันนี้ผมไม่มีเวลามากนัก เพราะต้องหาเงินซื้อยาให้น้องสาวที่กำลังป่วย ผมอาจจะช่วยคุณได้ไม่มาก ไม่สมกับเงินที่คุณจะจ้างผม” ชายหนุ่มไม่คิดปิดบัง นั่นคือความจริงที่เขาไม่อาจจะรับงานนี้ได้เต็มเวลา ไม่ว่าจะอยากได้เงินมากแค่ไหน แต่น้องสาวอย่างถังลู่เหมยก็สำคัญกับเขามากกว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาแบบนี้ วันนี้คุณช่วยพาฉันซื้อนาฬิกาให้คุณพ่อก่อน ส่วนเรื่องสำรวจร้านค้าของเมืองนี้ เอาไว้เมื่อไรที่คุณจัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ค่อยมาพาฉันไปสำรวจร้านค้าในเมืองก็ได้ อีกอย่าง คุณจะได้เอาเงินค่าจ้างไปซื้อยารักษาน้องสาวด้วย หรือมันอาจจะมากพอที่คุณจะพาน้องสาวมาหาหมอที่โรงพยาบาลได้”

เหมยฮวาพูดอย่างคนใจกว้างมากพอที่จะให้เงินค่าจ้างทั้งหมดก่อน อย่างน้อยผู้ชายตรงหน้าคนนี้จะได้มีเงินพาน้องสาวไปหาหมอ ดูแล้วเขาไม่น่าจะใช่คนเลวที่จะมาหลอกเอาเงิน เพราะเธอเองที่เสนอการจ้างงานวันนี้ด้วยตัวเอง 

ถังอี้คุนคิดไม่นานก็ตอบกลับว่า “ตกลงครับ อย่างนั้นตามผมมา”

จากนั้นชายหนุ่มเดินนำเข้ามาในร้านหนึ่ง เพื่อพาหญิงสาวเข้ามาเลือกซื้อนาฬิกาอย่างที่เธอต้องการ

ทั้งคู่เข้าไปในร้านพักใหญ่ ในที่สุดเหมยฮวาก็ได้นาฬิกาที่ต้องการ

“ต้องขอบคุณคุณอี้คุนอีกครั้งที่พาฉันมา จนสามารถซื้อนาฬิกาให้คุณพ่อได้” เหมยฮวากล่าวขอบคุณอย่างดีใจที่ได้ของตามที่ต้องการ ก่อนจะพูดต่อว่า “อย่างนั้นคุณช่วยไปส่งฉันที่ร้านได้ไหมคะ เวลาที่คุณว่างพาฉันเดินดูเมืองนี้ จะได้ไปหาถูก”

ชายหนุ่มคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ “ถ้าอย่างนั้นเอาตามที่คุณพูดมาก็แล้วกันครับ ว่าแต่คุณยังต้องการซื้ออะไรอีกหรือไม่”

“ไม่แล้วค่ะ ว่าแต่คุณจะซื้อยาอะไรเหรอคะ ฉันพอจะรู้จักร้านขายยาดี ๆ ให้ฉันพาไปดีกว่า” ไม่พูดเปล่า เหมยฮวาพูดจบก็รีบเดินนำเขาออกมาทันที ซึ่งเธอไม่ได้แวะร้านขายยาที่มีในตลาดมืด เธอเข้าใจดีว่าร้านค้าในนี้มักจะมีของที่ด้านนอกไม่มี แต่ร้านขายยานั้น เธอมองว่าควรซื้อด้านนอกดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าประสิทธิภาพของยาที่ขายในตลาดมืดดีจริงไหม

แต่สำหรับถังอี้คุน เขามองว่าร้านยาข้างนอกนั้นราคาค่อนข้างแพง แต่ก็เข้าใจว่าคุณหนูคนนี้คงชินกับการจ่ายเงิน ซึ่งถ้าไปดูแล้วยาเหมือนกันและราคาแพงกว่าในนี้ เขาคงกลับมาซื้อที่นี่

เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงรีบเดินตามเธอไป แต่พอออกมาหน้าตลาดมืด กลับมีรถยนต์คันหรูจอดอยู่ เขาจึงมองหน้าเธออีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“รีบขึ้นรถเถอะค่ะ” หญิงสาวพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินขึ้นมาประจำที่นั่งคนขับ

ถังอี้คุนไม่รู้จะทำอย่างไร ทำเพียงเดินขึ้นไปนั่งข้างเธอ ก่อนที่รถคันนี้จะแล่นทะยานไปสู่จุดหมายที่ต้องการ

เหมยฮวาขับรถมาจอดหน้าร้านยาที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ จากนั้นจึงชวนให้ชายหนุ่มลงมา พอเข้ามาในร้านเถ้าแก่ก็กล่าวทักทายอย่างคุ้นเคยกันดี

“สวัสดีครับคุณหนู วันนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” หมอจางเถ้าแก่ของร้านสอบถามด้วยความกังวล เมื่อเห็นว่าเหมยฮวาเข้ามาในร้าน

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกหมอจาง แต่สหายของฉันคนนี้น้องเขาไม่สบายน่ะ หมอจางช่วยจ่ายยาให้หน่อยได้หรือไม่” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มเพื่อคลายความกังวลในใจของหมอจาง

“อย่างนั้นเหรอครับ” หมอจางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันไปสอบถามถังอี้คุนว่า “น้องสาวของคุณมีอาการอย่างไรบ้าง รบกวนช่วยบอกหมอด้วย หมอจะได้จัดยาให้ถูกชนิดของโรค” 

“เธอมีอาการหนาวสั่นและตัวร้อนทั้งคืนครับ แถมยังนอนไม่ได้สติ ก่อนหน้าที่จะเกิดอาการเหล่านี้ อาเหมยหลงป่าครับ” ถังอี้คุนตอบคำถามตามอาการของถังลู่เหมยอย่างไม่มีตกหล่น

“อ้อ อย่างนั้นรอสักครู่” หมอจางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องเก็บยาเพื่อจัดยาให้ถูกกับอาการของผู้ป่วย ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับห่อยา

“ต้มให้กินสามเวลาหลังอาหาร ไม่นานอาการก็จะทุเลาลง แต่ถ้าไม่ดีขึ้นก็รีบพาคนป่วยมาที่นี่ หรือว่าไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะ” พูดจบหมอจางก็ยื่นห่อยาให้ชายหนุ่มทันที พร้อมกับบอกวิธีการต้มยา 

“ขอบคุณครับหมอ ไม่ทราบว่าค่ายาเท่าไรครับ” ถังอี้คุนรับยามา พร้อมกับถามถึงจำนวนเงินที่เขาจะต้องจ่าย

“ยานี้...” หมอจางตอบได้เพียงเท่านั้นก็ต้องหยุด เมื่อหญิงสาวยกมือห้ามไม่ให้หมอจางตอบ ก่อนจะพูดแทรกขึ้นมา“หมอจางลงบัญชีฉัน แล้วส่งคนไปเก็บเงินที่ร้านด้วยล่ะ แต่ฉันขอยาฝรั่งเพิ่มได้ไหม ประสิทธิภาพจะดีกว่ายาต้ม” เหมยฮวารีบเอ่ยบอก ก่อนจะสอบถามถึงยาลดไข้ของพวกฝรั่ง

“คุณหนูต้องการด้วยเหรอครับ” หมอจางถามเพื่อความแน่ใจ เพราะใครต่างก็รู้ว่ายาพวกนี้ราคาแพงแค่ไหน

“ใช่ค่ะ จัดยาฝรั่งพวกนั้นเพิ่มเข้าไปด้วย ส่วนค่าใช้จ่ายทั้งหมดส่งคนไปเก็บที่ร้าน” หญิงสาวตอบกลับเหมือนเป็นเรื่องปกติ แถมใบหน้ายังเรียบเฉยอีกต่างหาก

“ครับคุณหนู รอสักครู่” พูดจบหมอจางเดินกลับไปยังห้องเก็บยาอีกครั้ง

“เอ่อ...ผมว่าไม่ต้องหรอกครับ ยาฝรั่งเหล่านั้นมีราคาแพงมาก เงินค่าจ้างผมอาจจะไม่พอ” ชายหนุ่มพูดขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหมอจางเดินเข้าไปข้างในแล้ว

อีกอย่างต่อให้จ่ายค่ายาต้มหมดทั้งสิบหยวนเขาก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ถ้าต้องซื้อยาฝรั่งไปด้วย เขาคิดว่าเงินสิบหยวนนี้คงไม่พอแน่ ใบหน้าของเขาเวลานี้จึงดูกังวลไม่น้อย

“คุณไม่ต้องคิดมากหรอก คิดซะว่านี่เป็นเงินพิเศษที่ฉันให้ก็แล้วกัน ส่วนค่าแรงสิบหยวนฉันยังคงให้คุณตามปกติ และอย่าคิดมาก ฉันมองว่ายาฝรั่งพวกนี้น่าจะมีคุณภาพมากกว่ายาต้ม มันคงช่วยให้น้องสาวคุณหายป่วยเร็วขึ้น” เหมยฮวาตอบกลับอย่างไม่คิดอะไรมาก คนป่วยก็ต้องรักษาด้วยยาที่ดีที่สุดสิ

“ขอบคุณครับคุณหนู” ถังอี้คุนรู้สึกซาบซึ้งใจและยกย่องผู้หญิงตรงหน้าเป็นคุณหนูไปแล้ว นั่นก็เพราะว่าเขาได้ยินหมอจางเรียกเธออย่างนั้น

ไม่นานหมอจางก็ออกมาพร้อมยาหนึ่งกระปุก เขาส่งยาให้ถังอี้คุนพร้อมกับบอกวิธีกินยาลดไข้ “นี่คือยาลดไข้ กินหลังอาหารสามมื้อ ครั้งละสองเม็ดนะ”

“ขอบคุณครับเถ้าแก่”  ชายหนุ่มรับมาและไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณเถ้าแก่กลับไป

“อย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะเถ้าแก่ อย่าลืมไปเก็บค่าใช้จ่ายที่ร้านนะคะ” หญิงสาวบอกลาเถ้าแก่อย่างมีมารยาท

 หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ออกจากร้าน และมุ่งหน้าไปยังร้านค้าของเหมยฮวาทันที