บทที่ 15 ปะทะกับย่าถัง

บทที่ 15 ปะทะกับย่าถัง

“ไหนว่าไม่สบายยังไงล่ะ คนไม่สบายที่ไหนกันออกไปเที่ยวเล่นจนกลับมาเย็นค่ำแบบนี้กัน” ย่าถังที่นั่งอยู่กับลูกสะใภ้คนโปรดก็พูดจากระทบกระทั่งหลานสาวสติไม่ดีทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา

ถังลู่เหมยทำท่าจะไม่ยอมและกำลังจะสวนกลับ แต่โดนพี่ชายห้ามไว้เสียก่อน

“อาเหมยเข้าห้องไปดีกว่านะ เดินมาเหนื่อยไม่ใช่เหรอ” ถังอี้คุนพูดขึ้นพร้อมกับลากเธอเดินไปห้องที่บ้านรองพักอาศัยอยู่

“พี่ดึงฉันมาทำไม คนแก่กะโหลกกะลาปากเสียแบบนั้นสมควรจะต้องโดนเอาคืนเสียบ้าง” ถังลู่เหมยพูดออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว

“แต่นั่นคือแม่ของพ่อนะ จะทำอะไรก็คิดถึงพ่อบ้าง อีกอย่างพี่กลัวพวกเขาจะสังเกตว่าพี่ซุกซาลาเปาไว้ เกิดมีเรื่องแล้วมันหล่นออกมา จะโดยแย่งไปทั้งหมดนะ” ถังอี้คุนรีบบอกน้องสาวออกไป

“อย่างนั้นจะปล่อยผ่านไปให้สักครั้งก็แล้วกัน” ถังลู่เหมยกอดอกพูดอย่างไว้ท่า เธอคิดว่าอีกไม่นานจะต้องมีเรื่องให้เอาคืนแน่

และเวลานั้นก็มาถึง เมื่อถึงเวลาที่ต้องกินมื้อเย็น กลายเป็นว่าถังลู่เหมยถูกย่าถังสั่งห้ามไม่ให้กินข้าว แม้ว่าเธอจะกินซาลาเปาจนอิ่มท้องแล้วก็ตาม แต่มีเหรอที่เธอจะยอมให้หญิงชราคนนี้กลั่นแกล้ง พอคิดแผนการได้ เธอจึงแสร้งทำเป็นร้องไห้ แล้วรีบวิ่งออกมาหน้าบ้านถัง เธอวิ่งไปรอบๆ บ้าน แล้วร้องตะโกนออกไปทั้งน้ำตา

“ฮือ ๆ ย่าใจร้าย ไม่ให้กินข้าว อาเหมยหิว หิว” หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงนั้น ยิ่งเห็นชาวบ้านออกมามุงดูมากขึ้น ถังลู่เหมยยิ่งโวยวายหนักมากกว่าเดิม

จนชาวบ้านทนไม่ไหว ต้องตะโกนเรียกบ้านใหญ่ถังออกมา

“นังเฉาซื่อ หล่อนกล้ารังแกหลานสาวอย่างนั้นหรือ จิตใจหล่อนทำด้วยอะไร ถึงปล่อยให้อาเหมยอดข้าว แค่เกิดมาสติไม่ดีไม่เหมือนคนอื่นก็น่าเวทนาแล้ว นี่กลับโดนย่าอย่างหล่อนรังแกอีกเหรอ”

“นั่นสิ แก่ไม่มีสมองจริง ๆ รังแกหลานสาวที่สติไม่ดีได้ลงคอ”

ชาวบ้านหลายคนต่างก็ส่งเสียงด่าย่าถังเข้าในบ้านใหญ่ จนทำให้ย่าถังเริ่มเสียหน้า อีกทั้งยังโดนสามีมองอย่างไม่พอใจ

“เป็นอย่างไรล่ะ โดยชาวบ้านด่าทอเช่นนี้ ทำอะไรไม่รู้จักคิดให้ดีเสียก่อน” ปู่ถังกระแทกช้อนแล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจย่าถัง

“ก็นังเด็กนั่นมันดื้อด้าน อ้าว นั่งอยู่ทำไมล่ะอาเฉียว รีบไปลากนังเด็กไร้ประโยชน์เข้ามาในบ้านสิ จะให้พวกนั้นด่าฉันไปถึงไหนกัน”  เมื่อถูกตำหนินางจึงได้ให้บอกหลานชายจากบ้านใหญ่ออกมาลากหลานสาวไร้ประโยชน์เข้ามาในบ้าน

“เดี๋ยวผมไปตามน้องเองครับ” ถังอี้คุนพูดขึ้น แต่โดนย่าถังห้ามไว้ พร้อมกับพูดขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว

“ไม่ต้อง แกนั่งลง ให้อาเฉียวในฐานะหลานชายจากบ้านใหญ่ไปลากมันมานั่นแหละดีแล้ว คนจะได้รู้ว่าบ้านใหญ่ใส่ใจนังเด็กบ้านั่น”

นั่นทำให้ชายหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นและเดินออกไปที่หน้าบ้าน

“ไม่ อาเหมยไม่ไป ย่าจะตี ไม่ไป”

หญิงสาวแกล้งร้องออกมาอย่างหวาดกลัว เธอไม่รู้หรอกว่าพี่ชายคนนี้จะเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า จากความทรงจำที่มี ถังเจี้ยนเฉียวคนนี้ดีกับเจ้าของร่างเดิมมากพอสมควร และเป็นเพียงคนเดียวจากบ้านใหญ่ที่ทำดีกับเธอและไม่เคยรังแกเธอสักครั้ง

“อาเหมย เข้าบ้านกับพี่ก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวพี่แบ่งข้าวให้อาเหมยกินเอง” ถังเจี้ยนเฉียวพูดกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น สายตาของเขาบ่งบอกว่าจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ

แต่ถึงอย่างนั้นถังลู่เหมยก็ไม่คิดที่จะยอม  เธอพูดไปส่ายหน้าไป อย่างไม่ยอมจะกลับเข้าไปในบ้าน

“ไม่ ไม่ อาเหมยไม่ไป ย่าใจร้าย ยายแก่ใจร้าย ย่าบอก บอกว่าอาเหมยตัวซวย ไร้ประโยชน์ สมควรตาย ฮือ ๆ อาเหมยไม่อยากตาย ไม่อยากตาย” หญิงสาวไม่เพียงพูดอย่างเดียว แถมยังทำท่าหวาดกลัวและทึ้งผมตัวเองไปด้วย

ภาพของหญิงสาวที่ไม่สมประกอบคนหนึ่งร้องไห้ฟูมฟายทำให้ผู้พบเห็นอดสงสารไม่ได้ ชาวบ้านจึงมองไปยังบ้านถังที่เวลานี้ไม่มีใครกล้าออกมาสักคน นอกจากถังเจี้ยนเฉียว และบ้านรองที่ออกมายืนมองอยู่

ส่วนสาเหตุว่าทำไมบ้านรองถึงไม่ห้ามถังลู่เหมย นั่นก็เพราะว่าถังอี้คุนรู้ดีว่าน้องสาวต้องการเล่นงานย่าตนเอง เขาจึงได้ห้ามพ่อกับแม่ไว้ และมองดูน้องเล่นละครพร้อมกับกลั้นยิ้มไว้ ในใจนั้นก็คิดเอ็นดูนางไม่น้อย

‘ไม่คิดว่าอาเหมยจะแสบไม่น้อยเลยทีเดียว’

“บ้านถังนี่ก็ยังไง ปล่อยให้หลานอดอยาก ไม่ยอมให้กินข้าว จิตใจทำด้วยอะไรกัน”

นางหลู่พูดขึ้นมาด้วยความรังเกียจ ขณะเดียวกันก็หันไปซุบซิบนินทากับชาวบ้านคนอื่น ในเรื่องที่ย่าถังใจร้ายและใจดำขนาดนี้ ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยกับนาง

“ใช่แล้วล่ะทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็รู้ว่าบ้านรองทำงานหนักขนาดไหน ถังเยี่ยกับอี้คุนได้คะแนนการทำงานสิบแต้มเต็มมาตลอด แม้กระทั่งสะใภ้อย่างเหนียงฟางก็ได้เจ็ดถึงแปดแต้ม ในฐานะที่เป็นผู้หญิง แต้มขนาดนี้ถือว่าเก่งมากแล้ว บ้านรองทำงานหนักขนาดนี้เพื่อเอาเงินเข้ากองกลาง แต่ลูกสาวอย่างลู่เหมยต้องอดข้าว แบบนี้มันจะใจดำมากเกินไปแล้ว” นางจางที่อยู่บ้านใกล้กับบ้านถังก็พูดขึ้นอย่างที่เห็นมาตลอด

“หรือต่อให้อาเหมยไม่ทำงานในคอมมูน แต่ก็ไปช่วยหาผักหาหญ้ามาให้ไก่กิน บางครั้งก็ช่วยทำงานบ้าน นี่ขนาดสติไม่สมประกอบยังถูกใช้ขนาดนี้ ถ้าสติดีจะถูกใช่แรงงานขนาดไหน แล้วยังจะให้อาเหมยอดข้าวอีกเหรอ” นางหลู่พูดเสริมขึ้นมาอีกครั้ง

“พวกหล่อนอย่าพูดเลย ฉันได้ข่าวว่าอาเหมยไม่สบาย อี้คุนต้องวิ่งขึ้นเขาไปหายาสมุนไพรกลางดึกเพื่อนำมาต้มให้น้องกิน เพราะอาเยี่ยคุกเข่าขอเงินนังเฉาซื่อ เพื่อพาลูกไปหาหมอแต่ก็ไม่ได้ ทั้งที่เงินส่วนใหญ่ของบ้านถังมาจากแรงงานของบ้านรอง นี่ยังมาถูกสั่งให้อาเหมยอดอาหารอีก ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย” นางหลันพูดขึ้นมาบ้าง บ้านนางอยู่ติดกับห้องที่บ้านรองอยู่ จึงไม่แปลกที่จะรู้เรื่องนี้

เสียงซุบซิบนินทาที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้หญิงชราต้องออกมาจากบ้าน

“พวกหล่อนพูดอะไรกัน รู้หรือไม่ว่านังเด็กนี่มันแกล้งป่วย เมื่อเช้าทำเหมือนจะเป็นจะตาย แต่ดูเวลานี้สิ กล้ามาโวยวายเรื่องนี้” ย่าถังไม่ยอมเสียหน้าเพียงลำพัง จึงรีบหาข้ออ้างเพื่อที่จะเล่นงานหลานสาว

“ไม่จริง ๆ อาเหมยไม่สบาย ไปหาหมอ พี่ใหญ่พาไป กินยา ขมปี๋” ถังลู่เหมยส่ายหัวไปมาแบบรัว ๆ พร้อมกับเถียงกลับทันที เพราะรู้ว่าชาวบ้านเห็นเธอและพี่ชายตอนที่เดินกลับบ้าน

“หน็อย มีเงินกันหรือไงถึงได้พานังเด็กนี่ไปหาหมอ”

พอรู้ว่าหลานชายจากบ้านรองพานังเด็กไร้ประโยชน์คนนี้ไปหาหมอ ย่าถังจึงได้หันมาเอาเรื่องกับบ้านรอง

“ย่าครับ ย่าจะโกรธทำไม บ้านรองและบ้านของเราคือครอบครัวเดียวกัน อารองอาจจะหยิบยืมเงินจากคนรู้จัก แล้วให้อี้คุนพาอาเหมยไปหาหมอก็ได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะมีอาการดีขึ้นได้อย่างไร ย่าเข้าบ้านเถอะนะครับ” ถังเจี้ยนเฉียวรีบพูดออกหน้าให้กับบ้านรอง เขาเห็นด้วยที่อี้คุนพาอาเหมยไปหาหมอ ตอนที่รู้เรื่องว่าอาเหมยไม่สบายเขาจะเอาเงินส่วนตัวไปให้ ก็ไม่พบใครในบ้านรองแล้ว พอเห็นว่าย่าจะโวยวายในเรื่องนี้ จึงรีบห้ามปราม

“ได้ๆ ย่าจะเข้าบ้านเดี๋ยวนี้” ย่าถังตบที่หลังมือหลานชายจากบ้านใหญ่เบา ๆ และพูดกับเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันมาพูดกับถังลู่เหมยด้วยน้ำเสียงที่ต่างกัน “ยังไม่รีบเข้าบ้านอีกเหรอนังลู่เหมย ชอบทำให้ฉันเสียหน้านักนะ ไร้ประโยชน์สิ้นดี”

“นังย่าแก่สิไร้ประโยชน์ เอาแต่ กิน นอน เอาแต่บ่น ๆ ด่า ๆ หนวกหู หนวกหูมาก” ถังลู่เหมยพูดไปก็ยกมือขึ้นปิดหูไปด้วยเหมือนไม่อยากฟังย่าถังบ่นและด่า

เธอยังคงใช้ความบ้าเอาคืนหญิงชราคนนี้ ด้วยการหลอกด่า ต่อให้อีกฝ่ายคือย่าของร่างเดิม แต่เธอไม่คิดที่จะญาติดีด้วย ถ้าไม่เพราะถูกหญิงแก่คนนี้หลอกเข้าป่าจนจับไข้ ถังลู่เหมยคงไม่ต้องตาย!!ชาวบ้านที่ได้ยินและเห็นท่าทางนั้น บ้างก็อมยิ้ม บ้างก็หัวเราะ แต่ไม่มีใครคิดว่าถังลู่เหมยกำลังลามปามผู้ใหญ่เลย นั่นก็เพราะทุกคนรู้ดีว่าเธอมีสติไม่เหมือนคนอื่น

“ฮ่าๆ เขาว่าคนสติไม่ดีจะไม่โกหก คงจะเป็นเรื่องจริงสินะ” นางหลู่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจพร้อมกับพูดขึ้นมา

“นังหลานสารเลว แก..”

ย่าถังโกรธจนลมออกหู นางด่าทอออกไปและเตรียมจะหันกลับมาฟาดหลานสาว แต่กลับถูกถังเจี้ยนเฉียวดันหลังให้เดินเข้าบ้าน “ย่าเข้าบ้านเถอะครับ ผมขอร้อง”

ในขณะที่ดันหลังย่าถังเข้าบ้านไป เขาก็หันมาส่ายหน้าให้กับถังลู่เหมยเพื่อให้เธอหยุดทำกิริยาแบบนี้ด้วย

พอทั้งสองคนเข้าบ้านไปแล้ว ถังอี้คุนจึงไม่รั้งพ่อกับแม่อีก ทำให้ทั้งคู่รีบเข้ามาหาลูกสาวด้วยความห่วงใย

“อาเหมยเป็นอย่างไรบ้าง ดูสิ เลอะฝุ่นไปหมดเลย”  เหนียงฟางพยุงลูกสาวที่นั่งอยู่ที่พื้นขึ้นมา เธอใช้สายตาทั้งสองข้างสำรวจร่างกายของลูกสาว โดยมีสายตาของผู้เป็นพ่อมองดูอย่างห่วงใยเช่นกัน

“ค่อยคุยกันเถอะครับ ตอนนี้พวกเราเข้าบ้านก่อนดีกว่า” ถังอี้คุนไม่อยากให้คนนอกรับรู้มากนัก จึงชักชวนพ่อกับแม่เข้าบ้าน

“ถ้าอาเหมยรวย อาเหมยจะเลี้ยงซาลาเปาทุกคนนะ อาเหมยได้กินข้าวแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” ถังลู่เหมยทำทีเหมือนคนบ้าหันมาบอกกับชาวบ้านที่มุงดูในครั้งนี้ จนทำให้ทุกคนหัวเราะชอบใจ และพูดชมเชยเธอ

“คิดดูสิว่าขนาดอาเหมยที่เป็นคนสติไม่ดี ยังมีน้ำใจมากกว่ายัยแก่คนนั้นเสียอีก”