บทที่ 19 มาหาเรื่องเองแล้วจะมาโทษใคร

บทที่ 19 มาหาเรื่องเองแล้วจะมาโทษใคร

ถังลู่เหมยเรียกเอาขนมปังออกมาจากมิติหนึ่งก้อน แล้วฉีกกลางแบะออก จากนั้นจึงเรียกยาถ่ายที่มีในมิติออกมา ก่อนจะโรยใส่ตรงกลางด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เธอมาหาเรื่องเองนะถงซิน” ถังลู่เหมยแสยะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเจ้าเล่ห์

จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู แล้วทำท่าเหมือนคนสติไม่ดีแบบเดิม พร้อมกับกัดกินขนมปังตรงที่ไม่ได้โรยยาถ่ายไว้

“เรียกทำไม” ถังลู่เหมยถามไปแบบหาเรื่อง แต่พอนึกได้จึงทำท่าเอาขนมปังไปแอบด้านหลังเหมือนกลัวอีกคนจะเห็น

“นั่นอะไร แกเอาอะไรซ่อนไว้นังลู่เหมย นังบ้า เอาออกมาดูสิ” ถังถงซินตาลุกวาว พอเห็นว่าอีกฝ่ายแอบซ่อนของกินอะไรไว้ จึงเอ่ยถามทันที

“ถงซินบ้า บ้ากว่าอาเหมย ไม่สวยแล้วยังบ้า บ้า คนนี้คนบ้า ฮ่าๆ” หญิงสาวไม่ตอบแต่ยังลอยหน้าลอยตาด่ากลับ และพูดซ้ำ ๆ คำพวกนี้ไม่หยุด

เธอหลอกด่าจนผู้มาเยือนเริ่มโมโห “นี่นังบ้า แกด่าฉันเหรอ” ถังถงซินตวาดกลับไปทันทีเหมือนกัน

“นี่นังบ้า แกด่าฉันเหรอ” ถังลู่เหมยพูดย้อนกลับไปเหมือนอีกฝ่ายทุกคำแถมยังยกมือชี้หน้าไปด้วย จนถังถงซินโมโหและพุ่งเข้าหาเธอ เพื่อหวังทำร้ายพร้อมกับแย่งชิงขนมปังไป

“นี่แกแอบซ่อนขนมปังใช่ไหม นังบ้า เอามานี่นะ” ถังถงซินเอื้อมมือจะแย่งไปเอามา แต่ถังลู่เหมยก็เบี่ยงตัวหนี

“ไม่ให้ ไม่ได้ซ่อน ลุงหมอให้มา” ถังลู่เหมยลอยหน้าลอยตาตอบอีก เธอเตรียมคำแก้ตัวไว้หมดแล้ว จึงได้อ้างว่าหมอจางให้มา

“หน็อย ของดี ๆ แบบนี้มันไม่เหมาะกับแกหรอกนังบ้า เพราะแกมันคนบ้า ฮ่า ๆ ๆ คนบ้าต้องไปหาหมอ เอาขนมปังมานี่” ถังถงซินเคยเห็นขนมคล้ายแบบนี้ขายในตลาดมืดและมีราคาแพงมาก แต่เมื่อวานได้ยินว่าถังอี้คุนพาถังลู่เหมยไปหาหมอในเมือง จึงไม่สงสัยอะไรกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมา ก่อนจะเข้าไปแย่งอีกครั้งและครั้งนี้เธอได้ขนมไปสมใจ

“ของอาเหมย อย่ามาแย่งสิ เอาคืนมานะ ช่วยด้วย คนบ้าแย่งขนมอาเหมย” หญิงสาวทำท่าไม่ยินยอม แม้ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน แต่ถ้าให้ดี ๆ ก็คงผิดปกติ จึงได้พุ่งไปเพื่อแย่งคืนมา และร้องโวยวายออกมาเสียงดัง จนนางหลันที่อยู่บ้านข้าง ๆ ต้องออกมาดู

“รู้ว่าลู่เหมยสติไม่ดี แล้วยังมาแย่งชิงของเธอไปอีก ถงซินจิตใจหล่อนทำด้วยอะไรกัน” นางหลันพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า หลานสาวจากบ้านใหญ่ถังจะรังแกแม้กระทั่งคนบ้า

“ฉันไม่ได้แย่งเสียหน่อย อย่ามาพูดลอย ๆ นะ ขนมพวกนี้ฉันซื้อมาเอง บ้านรองจะมีเงินมาซื้อขนมแพง ๆ แบบนี้ได้อย่างไร” ถังถงซินพยายามหาข้อแก้ตัว โดยบอกว่าขนมเป็นของตนเอง

แต่นางหลันได้ยินถังลู่เหมยบอกว่าขนมชิ้นนี้หมอในเมืองให้มา และนั่นคงเป็นเพราะสงสารถึงมอบขนมที่มีราคาให้เธอ เมื่อคิดถึงตรงนี้นางหลันจึงพูดออกไป

“คนเราทำอะไรย่อมรู้อยู่แก่ใจ เธอเองถึงวัยออกเรือนแล้ว แต่เพราะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้อย่างไรล่ะ ถึงไม่มีใครมาขอเสียที ลู่เหมยไปเล่นที่อื่นเถอะ หรือไม่ก็กลับเข้าห้องไป แล้วนี่กินอะไรหรือยัง หิวไหม บ้านฉันมีมันเผาอยู่เอาไหม เดี๋ยวจะเอามาให้” นางหลันส่ายหน้าอย่างระอากับกิริยาของหลานสาวบ้านใหญ่ถัง ก่อนจะหันมาถามลูกสาวบ้านรองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซึ่งถังลู่เหมยรู้ดีว่าบ้านของนางหลันไม่ได้ร่ำรวยนัก ครอบครัวนี้ก็ยากจนเหมือนกัน มันเผาก้อนหนึ่งมีค่ามากเลยนะสำหรับคนไม่มีเงิน แต่อีกฝ่ายกลับมีน้ำใจมอบให้หญิงบ้าเช่นเธอ 

“ป้ากินเถอะนะ อาเหมยอิ่มแล้ว อาแหมยไปเล่นก่อน”

หญิงสาวหันมาตอบและยิ้มให้อย่างจริงใจ ขณะเดียวกันกลับไปปิดประตูแล้วเดินออกจากบ้าน โดยไม่คิดจะมองญาติผู้พี่คนนี้อีกเลย พอนึกถึงภาพที่อีกฝ่ายถ่ายท้องจู๊ด ๆ ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่า ๆ ๆ”

ชาวบ้านที่ได้ยินเธอหัวเราะ ก็ไม่มีใครแปลกใจในเรื่องที่ถังลู่เหมยหัวเราะแบบไร้เหตุผล เพราะพวกเขาเห็นเป็นประจำอยู่แล้ว

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักหญิงสาวก็รู้สึกเบื่อที่ต้องอยู่แต่ในห้องจึงคิดหาทางไปเดินเล่น โดยตั้งใจว่าจะเดินขึ้นเขาสักหน่อย

“ไปบนเขาดีกว่า เดี๋ยวจะได้เก็บโสมกับเห็ดหลินจือใส่มิติ”

คิดได้อย่างนั้นเธอก็เดินออกมาจากบ้าน แต่ทว่าในตอนนี้ทางที่ถังลู่เหมยเดินนั้นไม่ใช่ทางไปขึ้นเขา เธอกลับเดินมาที่คอมมูน ที่ที่ครอบครัวเธอทำงานอยู่เวลานี้ ในใจนั้นขบคิดตลอดทางว่า ในเมื่อเธอจะแจกจ่ายอาหารให้ชาวบ้านยากไร้ได้ เธอต้องทำให้ครอบครัวอิ่มท้องและมีความเป็นอยู่อย่างสบายก่อน ถึงแม้ว่าจะยังไม่สามารถแยกบ้านได้ก็ตาม เธอเชื่อว่าพ่อกับแม่จะเก็บความลับเรื่องนี้ได้เหมือนกัน 

กลับมาทางด้านถังถงซิน หลังจากที่ออกมาจากบ้านรองถัง เธอก็รีบเอาขนมที่แย่งชิงมาได้แอบเข้าไปกินในห้องตัวเองอย่างอร่อย โดยไม่คิดที่จะแบ่งให้ใคร

พอเวลาผ่านไปสักพักเธอเริ่มรู้สึกไม่ดี แต่เหมือนจะไม่ทันการแล้ว ทั้งเสียงดัง ทั้งกลิ่นโชยออกมา จนวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน!!

ย่าถังนั่งมองหลานสาวคนโปรดวิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำด้วยความสงสัย นางหันไปถามสามี “นั่นซินเอ๋อร์เป็นอะไร ทำไมต้องวิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำบ่อยขนาดนั้น”

“ฉันนั่งกับแกจะรู้ได้อย่างไรล่ะ อยากรู้ก็ไปดูสิ”

 ปู่ถังไม่สนใจสิ่งที่ย่าถังถาม เขานั่งพ่นยาสูบด้วยความสบายใจ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากบ้าน เพื่อจะไปโขลกหมากรุกและจิบน้ำชากับสหายวัยเดียวกัน

ย่าถังแม้จะห่วงหลานสาว แต่จะให้ไปสอบถามถึงหน้าห้องน้ำก็ไม่ไหวนะ จึงนั่งเฉยและรอให้ถังถงซินเดินออกมาเอง

แต่เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็ไม่เห็นหลานสาวเดินออกมา จึงได้เดินไปดูด้วยตัวเอง

“ซินเอ๋อร์ เป็นอะไรหรือเปล่า” ย่าถังตะโกนถาม

ถังถงซินแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว เธอถ่ายท้องไม่หยุด พอย่าถังมาเรียก จึงตอบออกไปอย่างหมดแรง

“ฉะ ฉัน ท้องเสียน่ะย่า” เสียงของเธอนั้นกระท่อนกระแท่นยิ่งนัก

ย่าถังได้ยินก็ตกใจมาก เวลานี้คนในบ้านก็ไม่มีใครอยู่เสียด้วย เนื่องจากออกไปทำงานกันหมด ส่วนสะใภ้ใหญ่ก็ออกไปหาผัก แล้วแบบนี้จะให้ใครช่วยล่ะ

“แล้วเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงท้องเสียล่ะ กินอะไรเข้าไปหรือ” นางยังคงตะโกนถามหลานสาวด้วยความห่วงใย เนื่องจากอาหารที่กินมื้อเช้าก็กินเหมือนกันทุกคน แต่ทำไมถังถงซินถึงท้องเสียคนเดียวล่ะ

“นังลู่เหมยค่ะย่า มันเอาขนมเน่าเสียมาให้ฉันกิน จนฉันท้องเสียแบบนี้” ถังถงซินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงโกรธอีกคน

พอได้ยินอย่างนั้น ย่าถังจึงเรียกชื่อถังลู่เหมยด้วยความเกลียดชัง “นังลู่เหมย!!”

ถังลู่เหมยไม่รู้เลยว่าเวลานี้งานจะเข้าเธออีกแล้ว หญิงสาวนั่งมองพ่อแม่และพี่ชายทำงานใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยความสงสาร เธอรู้สึกสงสารทั้งสามคนมาก ที่ต้องทำงานหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินแบบนี้ การที่เธอตัดสินใจบอกพ่อกับแม่เรื่องความลับของเธอ คงเป็นเรื่องที่ควรกระทำที่สุดแล้ว จากนั้นก็รอแค่เวลาแยกบ้านเท่านั้น สุดท้ายแล้วเธอเชื่อว่าถ้าพ่อแม่รู้เรื่องมิติคงเก็บความลับเป็นอย่างดี และที่สำคัญคงต้องหาทางแยกบ้านแน่ ๆ

ขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ก็มีเสียงคุ้นเคยทักทายขึ้นมา

“ไม่ร้อนเหรออาเหมย”

“พี่เฉียว” พอเห็นว่าเป็นใคร เธอทักทายด้วยรอยยิ้ม มือทั้งสองข้างก็ดึงทึ้งหญ้าขึ้นมาเล่น

“วันนี้ไม่นอนที่บ้านล่ะ หายป่วยแล้วหรือไง” ไม่พูดเปล่า ถังเจี้ยนเฉียวยกมือข้างหนึ่งสัมผัสหน้าผากของเธอด้วยความห่วงใย