บทที่ 18 จุดประสงค์การใช้ของในมิติ

บทที่ 18 จุดประสงค์การใช้ของในมิติ

คำพูดนี้ของน้องสาวทำให้ชายหนุ่มเกิดความสนใจ เลยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะตื่นเต้น “เรื่องมหัศจรรย์ อะไรบอกพี่ได้ไหม”

“ได้สิ พี่ใหญ่เป็นพี่ชายของฉัน ทำไมฉันจะบอกไม่ได้ พี่คอยดูอะไรนะ” หญิงสาวพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม เพราะถ้าหากไม่ไว้ใจพี่ชายคนนี้ เธอคงไว้ใจใครไม่ได้อีกแล้วและเธอคงไม่บอกว่าหายบ้าแล้วหรอกนะ

ถังลู่เหมยมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครมาเห็น ก่อนจะแบมือออกตรงหน้าพี่ชายแล้วนึกถึงแซนต์วิช เท่านั้นแหละ แซนต์วิชสองสามชิ้นก็วางอยู่บนมือของเธอ

“เฮ้ย!!” นี่คือคำอุทานของถังอี้คุน แม้จะตกใจมากแค่ไหนแต่เขากลับไม่ถอยหนีจากน้องสาว เขาทำเพียงสบตาเธอก่อนจะถามขึ้น “นี่คือเรื่องอัศจรรย์ของอาเหมยเหรอ”

“ใช่ค่ะ นี่แหละคือสิ่งมหัศจรรย์ที่ฉันจะบอกพี่ ไม่เพียงแค่ขนมเท่านั้น ยังมีอาหารและของกินอีกหลายอย่างรวมถึงเนื้อหมู่ ไก่ ปลา และพวกข้าวสาร ที่ฉันเรียกออกมาได้ราวกับเล่นกล” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างไม่ปิดบัง

“อาเหมยทำได้อย่างไร อย่าบอกนะว่าท่านตาคนนั้น...” ชายหนุ่มถามขึ้นมาอย่างตื่นตกใจ และนึกถึงท่านตาคนนั้นที่น้องสาวเคยเล่าให้ฟัง

“ใช่ค่ะ ฉันคิดว่าท่านตาคนนั้นคงให้ของวิเศษเรามา ท่านคงเห็นใจชะตาชีวิตบ้านเรา และการที่ท่านช่วยให้ฉันกลับมาเป็นปกติพร้อมกับให้ของวิเศษแบบนี้ คงอยากให้ฉันช่วยชาวบ้านที่ลำบากด้วยเหมือนกัน” ถังลู่เหมยเห็นพี่ชายพูดถึงท่านตาที่เธออ้างก็รีบรับสมอ้างทันที จากนั้นก็คล้ายกับอยากจะรู้ว่าพี่ชายจะมีความคิดเห็นว่าอย่างไร เธอจึงเลือกที่จะเงียบรอฟังเขาก่อน

“แบบนี้ก็ดีเลย ชาวบ้านที่อดยากไม่มีแม้แต่อาหารกินมีมากมายนัก เชื่อไหมว่าบางทีมียายชรามาหางานทำในตลาดมืดเหมือนกัน เพราะหวังว่าวันนั้น ๆ จะมีเงินพอซื้อข้าวกลับไปทำกินกับครอบครัว” ถังอี้คุนเอ่ยขึ้นมาอย่างเห็นด้วย เขานั้นมีน้ำใจงดงาม แต่ไม่มีกำลังทรัพย์ที่จะช่วย จึงได้แต่มองอย่างเห็นใจ และบางครั้งหยิบยื่นให้ตามกำลังที่มี

ถังลู่เหมยคิดไม่ผิดว่าพี่ชายคนนี้เป็นอย่างไร เธอจึงพูดขึ้นมาในเชิงปรึกษาอีกครั้ง

“พี่ใหญ่ ฉันตั้งใจจะเอาของที่มีในมิติออกมาช่วยชาวบ้านโดยที่ปิดบังตัวตน เพราะไม่อยากให้บ้านใหญ่มายุ่งวุ่นวาย เงินเราก็มีเกือบแสนหยวนแล้ว จะว่าไป ฉันก็เสียดายเงินที่ต้องเอามาแจกหรือช่วยเหลือชาวบ้าน แต่เมื่อไรที่ฉันร่ำรวยและเป็นเศรษฐีจนเหลือเก็บ เมื่อนั้นฉันจะเอาออกมาช่วยชาวบ้าน แต่ตอนนี้เรามีอาหารที่สามารถนำมาใช้อย่างไม่มีวันหมด ฉันตั้งใจว่าจะทำเป็นชุดแล้วให้พี่เอาไปแขวนหน้าบ้านของคนยากไร้ พี่เห็นว่าอย่างไร แต่การที่จะช่วยหมู่บ้านอื่นคงลำบากกับการเดินทาง แต่ถ้าพี่ขับมอเตอร์ไซค์เป็นคงดีไม่น้อย เพราะในมิติมีรถมอเตอร์ไซค์อยู่น่ะ” หญิงสาวคิดไกลถึงขนาดจะเอารถออกมาใช้เพื่อความสะดวกเลยทีเดียว

หมู่บ้านของเธอและหมู่บ้านใกล้เคียง ถังลู่เหมยมองว่าช่วยได้ไม่ยุ่งยากมากนัก แต่ถ้าหมู่บ้านห่างไกล ที่ต้องใช้เวลาในการเดินทางย่อมต้องมีปัญหาถ้าไม่ใช้รถ

 “เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกนะ พี่ขับเป็น เคยขับของหมู่บ้านน่ะ ของหัวหน้าคอมมูน” ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างจริงจัง เรื่องขับมอเตอร์ไซค์เขาเคยขับและขับได้ดี จึงไม่มีปัญหาอะไร

“เอาตามนี้นะพี่ใหญ่ ฉันจะบรรจุของเป็นถุงเองยามว่าง ส่วนกลางคืนพอพ่อกับแม่และทุกคนเข้านอนแล้ว เราจะแอบไปช่วยชาวบ้านกัน ตกลงไหม” หลังจากได้บทสรุป เธอจึงนัดแนะกับพี่ชาย

“ตกลง ว่าแต่อาเหมยไม่เสียดายของเหรอ ที่ต้องเอามาแจกชาวบ้าน” ชายหนุ่มถามกลับอีกครั้งอย่างสงสัย

“ไม่ล่ะ ในเมื่อของพวกนี้เราไม่ได้ซื้อมา และที่สำคัญของพวกนี้มีมากมาย จนชาตินี้น่าจะกินไม่หมด แต่ความดีด้วยการแบ่งแบบนี้ ต่อให้เรารวยแค่ไหนก็ไม่สามารถใช้เงินซื้อได้ ความดีจะทำให้เราสุขสบาย พี่ใหญ่เชื่อฉันสิ แต่ดีจนโง่ก็ไม่เอานะฮ่า ๆ ๆ” ถังลู่เหมยพูดจบก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เธอโตมากับบ้านเด็กกำพร้า เธอจึงอยากจะบริจาคให้เด็ก ๆ พวกนั้นด้วยเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่ายุคนี้จะมีสถานที่แบบนั้นหรือเปล่า ก่อนจะนึกบางอย่างได้ จึงรีบบอกกับพี่ชาย

“จริงสิ ขุมสมบัติของพวกเรายังมีอีกนะพี่ใหญ่ วันนี้ช่วงเที่ยงเราเจอกันในป่านะ ฉันมีมิติวิเศษ แล้วสามารถเก็บของได้อย่างไม่กลัวใครมาแย่งชิง  เราค่อย ๆ เก็บแล้วค่อยเอาไปขายวันหลังจะดีกว่า หากไปขายติด ๆ กันจะโดนสงสัยเอาได้”

“หา!!” ชายหนุ่มได้ยินก็อุทานออกมาอย่างตกใจแทบสิ้นสติ เขาตกใจเรื่องนี้มากกว่ามิติวิเศษที่เธอบอกก่อนหน้านี้เสียอีก เพราะราคาโสมกับเห็ดหลินจือนั้นแพงมาก ๆ

“ต้องหาสิ ถ้าไม่หาแล้วจะเจอได้อย่างไรละพี่ใหญ่ ฮ่าๆๆๆ”

ถังลู่เหมยพูดจบหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งพี่ชาย เรื่องเห็ดหลินจือและต้นโสมนั้นเธอไม่ได้โกหก ในป่าแห่งนั้นยังมีอีกหลายจุด ที่เธอจำได้ตอนเป็นวิญญาณล่องลอย

“เดี๋ยวเถอะ ล้อพี่เล่นเหรอ เด็กแสบ” ชายหนุ่มทำท่าทีจะเขกหัวน้องสาว ถังลู่เหมยก็ทำท่าหดคอรอ

“ฮ่าๆ ๆ”

แต่เมื่อทั้งสองสบตากันก็หัวเราะออกมาลั่นห้อง ในใจทั้งสองคนนั้นคิดเหมือนกันว่า จะได้ทำบุญต่อคนยากไร้โดยที่ไม่เดือดร้อนใคร แค่คิดก็รู้สึกอิ่มเอมใจแล้ว

หลังจากทุกคนไปทำงาน ถังลู่เหมยจึงเข้าไปในมิติอีกครั้ง เธอนำของใส่ถุงไม่ต่างจากถุงยังชีพในยุคปัจจุบัน ในถุงผ้านี้มีทั้งข้าวสาร อาหารแห้ง เธอเอาเนื้อหมูและผักสดแยกใส่ถุงพลาสติก ก่อนจะเอามารวมใส่ถุง และเธอไม่ลืมที่จะใส่ยาสามัญประจำบ้านไปด้วย

“น่าแปลกนะ ทำไมของในบ้านหลังนี้จึงเป็นภาษาจีนทั้งหมดล่ะ มีตรามีฉลากบอกว่าเป็นอะไร แต่ไม่ระบุยี่ห้อ พวกปลากระป๋อง อาหารกระป๋องต่าง ๆ เหมือนกัน แม้จะไม่มีตราหรือยี่ห้อแต่กลับระบุวันหมดอายุ”

ถังลู่เหมยสำรวจดูสิ่งของแล้วพูดขึ้นอย่างแปลกใจ แต่ไม่รู้จะถามใคร จึงได้แต่นั่งทำงานต่อ เวลาผ่านไปสักพักเธอเพิ่งทำได้สามสิบถุงก็บ่นออกมาเล็กน้อย

“ถ้ามีพันบ้าน ฉันไม่ต้องนั่งใส่ถุงพันถุงหรอกหรือ แต่เดี๋ยวนะ ในเมื่อเราหยิบของในนี้ได้ งั้นลองออกไปแล้วเรียกดูดีกว่า”

คิดได้อย่างนั้นหญิงสาวก็รีบออกมาจากมิติ แล้วลองเรียกถุงเสบียงออกมาห้าสิบถุง และถุงพวกนี้ก็ปรากฏตรงหน้าเธอตามที่ต้องการ

“เยี่ยมเลย แบบนี้เราก็ไม่จำเป็นต้องทำทั้งหมดก็ได้ เฮ้อ...เบาใจหน่อย ไม่งั้นคงเสียเวลาทุก ๆ ช่วงกลางวันทุกวันแน่ ๆ” หญิงสาวพูดกับตัวเองด้วยความดีใจ

หลังจากทดลองแล้ว เธอจึงเอาของทุกอย่างเก็บเข้ามิติอีกครั้ง เมื่อเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถังลู่เหมยไม่มั่นใจว่าเงินที่พ่อกับแม่แอบไว้จะปลอดภัยไหม จึงได้รื้อแผ่นไม้ออก แล้วเอาเงินเก็บเข้ามิติ ก่อนจะทำทุกอย่างเหมือนเดิม แต่จังหวะนั้นก็มีคนเคาะประตูเรียกเสียงดัง

ปัง ปัง 

“นังลู่เหมย ย่าให้มาเรียก”

เสียงของถังถงซินมาเรียกอยู่หน้าห้อง หล่อนเหมือนจะว่างงาน จึงหาเรื่องมากลั่นแกล้งถังลู่เหมย

เมื่อมีคนมาเรียกและรู้ว่าเป็นใคร ถังลู่เหมยจึงได้ถอนใจและกลอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่าย

ในเมื่อมาหาเรื่องถึงที่ ก็คอยดูว่าคนบ้าอย่างเธอจะเอาคืนอย่างไร นั่นเพราะมีความทรงจำเดิมเกี่ยวกับญาติผู้พี่คนนี้ในทางที่ไม่ดีเลยอย่างไรล่ะ