บทที่ 17 คลังแสงและมิติวิเศษที่ตามมา

บทที่ 17 คลังแสงและมิติวิเศษที่ตามมา

ตกดึกคืนนั้น ถังลู่เหมยฝันว่าเธอได้กลับไปที่เซฟเฮ้าท์ ซึ่งเป็นที่กบดานของทีมเธอในชีวิตที่แล้ว ภายในที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกต่าง ๆ มากมาย รวมไปถึงห้องเก็บอาวุธ โดยมีทั้งอาวุธต่อสู้ธรรมดาไปจนถึงอาวุธหนัก แล้วยังมีอาหารและยาที่ครบครันอีกด้วย

“ทำไมฉันถึงกลับมาที่นี่ได้ล่ะ ในเมื่อฉันตายจากยุคนี้แล้ว”

หญิงสาวพูดขึ้นมาอย่างตกใจมากกับสิ่งที่เห็น อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าเธอนั้นกลับมาที่นี่ได้อย่างไร เรื่องนี้มันน่าแปลกใจมาก

“หรือว่าฉันจะมีมิติเหมือนในนิยาย แบบนี้ก็ดีน่ะสิ ต่อไปก็ไม่ต้องห่วงแล้วว่าบ้านรองจะโดนคนจากคนบ้านใหญ่รังแก หึหึ แบบนี้ดีมากเลย” หญิงสาวพูดออกมาอีกครั้งด้วยความดีใจ เมื่อคิดได้ว่าเธอน่าจะมีมิติในนิยายอย่างที่เคยฟังจากแม่ค้าแถวที่พักชอบพูดคุยกัน มันสนุกจนเธอไปซื้อมาอ่านในยามว่าง จึงยิ้มกว้างอย่างดีใจ

“ไปสำรวจบ้านดูดีกว่า ว่าจะใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง”

พูดจบเธอไม่รอช้า รีบวิ่งสำรวจบ้านว่ามีทุกอย่างเหมือนเดิมหรือไม่ เพราะก่อนที่เธอจะตายในหน้าที่ ได้ซื้ออาหารและของใช้หลายอย่างมาเก็บไว้ รวมถึงข้าวของและเสื้อผ้าที่เธอตั้งใจจะเอาไปบริจาคให้คนบนดอย ซึ่งเสื้อผ้าที่นั่นกับยุคนี้ก็ไม่ต่างกันมากนัก 

การสำรวจบ้านของถังลู่เหมยทำให้รู้ว่าข้าวของทุกอย่างยังมีเหมือนเดิม ไม่ว่าอาหารสำเร็จรูปที่เคยซื้อไว้ หรืออาหารปรุงสุกรวมไปถึงอาหารสด ก็มีเต็มครัวไปหมด

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างมีครบ จึงเดินไปหยิบขนมปังเอามากินทว่าสายตาเหลือบไปเห็นแซนด์วิชไว้ต่าง ๆ ที่มีมากกว่าสิบชิ้นที่เธอซื้อไว้ แถมของทุกอย่างยังดูสดใหม่ จึงได้หยิบเอามากินชิ้นหนึ่ง พอเธอสามารถกัดกินมันได้ ก็รู้สึกแปลกใจมาก เพราะทุกอย่างมันดูเหมือนจริง จนตอนนี้ความคิดของเธอดูสับสนไม่น้อย

“นี่คือความจริงหรือความฝันนะ แต่ทำไมฝันเหมือนจริงแบบนี้นะ ถ้านี่คือความจริง ถ้าเรามีมิติเหมือนในนิยายจริงๆ แล้วเราจะเอาของพวกนี้ออกไปได้หรือเปล่า ถ้าทำได้จะเข้าออกมิตินี้ได้ยังไง” หญิงสาวครุ่นคิดไปด้วยกินแซนด์วิชไปด้วย เพราะปัญหาของเธอในตอนนี้คือ เธอไม่แน่ใจว่าข้าวของเหล่านี้จะเอาออกมาได้หรือเปล่า หรือว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

ในขณะที่หญิงสาวกำลังกินแซนด์วิชด้วยความอร่อย จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง เธอจึงรีบหยิบแซนด์วิชมาด้วยมือทั้งสองข้างด้วยความตกใจ

เสียงนั่นเป็นเสียงเปิดปิดประตูจากเหนียงฟาง เพราะเธอต้องออกไปเตรียมตัวทำอาหารเช้าให้กับบ้านใหญ่ จึงทำให้ถังลู่เหมยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา 

“เห้อ กำลังกินอย่างอร่อยเชียว”

พอเห็นแม่ไปแล้วถังลู่เหมยก็ถอนหายใจออกมาและบ่นเบา ๆ อย่างเสียดาย เพราะเธอยังอยากกินแซนด์วิชชิ้นนั้นอยู่ แต่แล้วความรู้สึกบางอย่างบ่งบอกว่ามีอะไรอยู่ในมือ เธอจึงค่อย ๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา ซึ่งในมือมันเป็นแซนแซนด์วิชวิชที่เธอกัดกินก่อนหน้านี้

‘นี่มันอะไรกัน หรือว่าไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือความจริง เรามีมิติเหมือนในนิยายเหรอเนี่ย’

พอคิดได้ดังนั้นใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มอย่างดีใจ ใจนั้นอยากจะกลับเข้าไปที่นั่นซะเดี๋ยวนี้ แต่กลัวว่าพ่อและพี่ชายที่กำลังหลับจะตื่นมาเสียก่อน

‘เราอาจจะต้องลองผิดลองถูกก่อน เพราะไม่รู้ว่าการที่เข้าไปในมิตินั้น เข้าไปทั้งตัวหรือว่าแค่จิตสำนึก!!’

หญิงสาวคิดได้อย่างนั้นจึงรีบซุกแซนด์วิชสองชิ้นไว้ แล้วทำทีลุกขึ้นจากที่นอน และเดินออกมาจากห้อง เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่คิดนั้นคือเรื่องจริงหรือเปล่า

“จะไปไหนเหรอลูก” เหนียงฟางถามลูกสาวเมื่อเห็นว่าเธอเดินมาทางนี้

“อาเหมยอยากเข้าห้องน้ำ” หญิงสาวตอบออกมาพร้อมกับกุมท้องไว้ ไม่มีสถานที่ไหนเหมาะไปกว่าห้องน้ำอีกแล้วในเวลานี้ เธอต้องการพิสูจน์บางอย่าง จึงคิดว่าใช้เวลาไม่นาน

“อย่างนั้นหรือ รีบไปรีบกลับไปนอนพักเถอะ ฟ้ายังไม่สว่าง น้ำค้างก็ลงแรง เดี๋ยวจะไม่สบายอีก” ผู้เป็นแม่พูดด้วยความเป็นห่วง ลูกสาวเพิ่งหายป่วยเธอกลัวว่าจะกลับมาป่วยเหมือนเดิมอีก

“จ๊ะแม่ อาเหมยจะรีบกลับ” ถังลู่เหมยพูดและพยักหน้ารัว ๆ ก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องน้ำด้วยความตั้งใจ 

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ ถังลู่เหมยก็หลับตาและนึกถึงเซฟเฮ้าล์อีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้นร่างของเธอก็ปรากฎในบ้านหลังนั้นทันที

“แสดงว่าเข้ามาได้แบบนี้ ก็คงไม่ใช่ความฝันสินะ” พอคิดได้ดังนั้นเธอจึงได้หยิกที่แขนพร้อมกับตบหน้าตัวเอง

“โอ๊ย!!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ นี่จึงเข้าใจได้ทันทีว่าไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน

“ฮ่าๆ ดีจริงๆ เลย ไปดูดีกว่าว่ามีอะไรบ้าง” หญิงสาวหัวเราะลั่นทันที ก่อนจะเดินสำรวจห้องต่าง ๆ แม้กระทั่งห้องของหัวหน้า พอเห็นคลังแสงส่วนตัวของหัวหน้าเธอก็พึมพำออกมาอย่างไม่พอใจสักเท่าไร

 “อาวุธดี ๆ ทั้งนั้น ว่าแต่มีมิติพวกนี้ทำไมกัน แทนที่จะเป็นข้าวสารอาหารแห้ง อย่างน้อยก็มีของประทังชีวิต รวมถึงยังสามารถช่วยเหลือคนที่ลำบากได้ อาวุธพวกนี้จะให้เอาไปช่วยสงครามหรือว่าให้ฉันไปสมัครเป็นตำรวจแล้วช่วยจับโจรกันล่ะ”

ถังลู่เหมยไม่เข้าใจเลยว่าจะมีมิติที่เต็มไปด้วยอาวุธทำไม โดยที่เธอไม่รู้ว่าอาหารและเสบียงทั้งหมดที่มีในนี้ สามารถใช้ได้ไม่มีวันหมด!!

หลังจากสำรวจจนพอใจแล้ว หญิงสาวจึงได้ออกมาจากมิติ เธอหลับตาแล้วนึกถึงห้องน้ำ พอลืมตาขึ้นร่างของเธอก็กลับมาอยู่ในห้องน้ำของบ้านถังอีกครั้ง

แต่เพราะอยากลองเรียกอาหารออกมาเหมือนในนิยาย จึงแบมือออกแล้วนึกถึงเนื้อหมูสามชั้นที่มีในบ้านพัก ทันใดนั้นเนื้อที่มีก็โผล่มาอยู่ในมือ และเพราะอยากรู้อีกนั่นแหละ จึงแขวนถึงเนื้อไว้ข้างฝาห้องน้ำ ก่อนจะหายเข้ามิติอีกครั้ง และเห็นว่าเนื้อที่เธอเรียกออกไปนั้นยังมีอยู่เท่าเดิมก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“หรือว่าสามารถเอาของในนี้ไปกินไปใช้ได้ไม่มีวันหมดแบบที่เคยอ่านนิยาย แบบนี้ก็ดีนะสิ ฉันเห็นหลายครัวเรือนยากจน บางคนก็ไม่มีข้าว บางครอบครัวก็ไม่เคยได้กินเนื้อ หึ หึ ฉันจะช่วยเอง แต่บ้านใหญ่ถังน่ะฝันไปเถอะ ต้องหาโอกาสบอกพี่ใหญ่ จะได้มีคนช่วย” หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และเรื่องนี้เธอตั้งใจจะบอกพี่ชาย เนื่องจากเรื่องราวที่เธอจะทำนั้นต้องได้รับความช่วยเหลือจากถังอี้คุน

พอออกมาจากมิติ เธอก็หัวเราะดังลั่นในห้องน้ำอย่างลืมตัว ซึ่งเวลานี้แม่ของเธอทำงานอยู่เพียงคนเดียว แต่คนบ้านใหญ่เริ่มตื่นแล้ว เสียงหัวเราะของถังลู่เหมย ทำให้คนบ้านถังส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

ทันทีที่หญิงสาวเดินออกมา ก็รีบวิ่งกลับห้องตัวเองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ส่วนเนื้อน่ะเหรอ เธอก็เอาไปเก็บไว้ในมิติก่อนน่ะสิ เพราะหากถือออกมาอาจจะผิดสังเกตได้

“พ่อไปไหนหรือพี่ใหญ่”

ถังลู่เหมยถามขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง แล้วเห็นพี่ชายกำลังนั่งพับที่นอนเพียงลำพัง เห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกสงสาร ในใจนั้นคิดว่าต้องหาเรื่องแยกบ้านให้เร็วเสียแล้ว เธอและพี่ชายจะได้มีห้องนอนส่วนตัวเสียที นั่นก็เพราะทุกคนต้องมีพื้นที่ส่วนตัวเพื่อที่ว่าเธอจะได้ทำอะไรสะดวกกว่านี้ อีกอย่างพี่ชายโตจนเลยวัยแต่งงานแล้ว จะมานอนรวมแบบนี้ได้อย่างไรกัน และหากวันหนึ่งเกิดแต่งงาน เธอล่ะสงสารพี่สะใภ้เหลือเกิน 

“ขึ้นเขาไปวางกับดักสัตว์น่ะ อาเหมยไปไหนมาเหรอ พี่ตื่นมาไม่เจอ กำลังจะออกไปตามหาพอดี” ชายหนุ่มตอบน้องสาวในเรื่องที่เธอถาม ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“มีเรื่องอัศจรรย์บางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน พ่อกับแม่ยังไม่กลับมาเวลานี้ใช่ไหม” หญิงสาวเดินเข้าไปหาพี่ชายและกระซิบถามเธอตัดสินใจว่าจะบอกพี่ชายเรื่องมิติวิเศษ