บทที่ 14 ยังคงแกล้งบ้าเหมือนเดิม

บทที่ 14 ยังคงแกล้งบ้าเหมือนเดิม

“ดีแล้ว ในเมื่อทั้งสองคนมีเอกสารมาด้วย จะได้เปิดบัญชีพร้อมกัน” หมอจางพูดสนับสนุนให้สองพี่น้องเปิดบัญชีของรัฐ แต่เขาไม่มั่นใจว่าหญิงสาวที่สติไม่ดีคนนี้จะสามารถเปิดได้ไหม จึงพูดขึ้นมาอย่างกังวลใจเล็กน้อย

 “แต่ฉันไม่มั่นใจนะว่าอาเหมยจะสามารถเปิดบัญชีได้หรือไม่ เนื่องจากเธอเป็นบุคคลที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้” หมอจางพยายามหลีกเลี่ยงคำว่าสติไม่ดีหรือเป็นบ้า เพื่อรักษาจิตใจของสองพี่น้อง จึงพูดเพียงว่าไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

ถังอี้คุนมองหน้าน้องสาวอย่างคล้ายกับจะปรึกษา เพราะเงินพวกนี้เธอเป็นคนหามา จะฝากบัญชีเขาคนเดียวก็คงไม่ได้ และเขาเองก็ไม่คิดจะเอาเงินของน้องด้วย

“พี่ใหญ่เก็บไว้ เก็บเงินไว้เยอะ ๆ เลยนะ เอาไว้ซื้อขนมให้อาเหมย นะนะ ฮ่า ๆ ชอบกินขนม” ถังลู่เหมยพูดขึ้นพร้อมกับปรบมือเหมือนเด็ก ๆ ที่สนใจแต่ขนมเท่านั้น

นี่คือสัญญาณของเธอเพื่อที่จะบอกพี่ชายว่าให้เอาเงินทั้งหมดฝากไว้ที่เขา เพราะอย่างไรเธอก็คือครอบครัวของบ้านรองถังไปแล้ว

เมื่อได้ยินน้องสาวพูดแบบนี้ ชายหนุ่มจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งไปให้เธอ เพราะถึงอย่างไรเขาก็คิดว่าเงินนี่ก็คือของถังลู่เหมยอยู่ดี

“ตกลง พี่จะเก็บไว้ให้ ถ้าอาเหมยอยากเอาไปซื้อขนม บอกพี่ได้เลยนะ” ถังอี้คุนตอบกลับน้องสาวไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

“เอาล่ะในเมื่อตกลงกันได้แล้วก็รีบไปธนาคารของรัฐกันดีกว่า เดี๋ยวจะปิดทำการเสียก่อน ว่าแต่ยังมีของล้ำค่าพวกนี้อีกไหม ถ้ามีสามารถเอามาขายได้ตลอดนะ ฉันยินดีรับซื้อ” หมอจางกลัวว่าธนาคารของรัฐจะปิดทำการเสียก่อน แต่ก็ไม่วายที่จะบอกทั้งสองคนว่าหากมีสินค้าแบบนี้ก็นำมาขายให้เขาได้อีก เขารับซื้อไม่อั้น

“ครับเถ้าแก่” ถังอี้คุนตอบไปก่อน ส่วนจะมีหรือไม่มีเอาไว้ค่อยว่ากันวันหลัง

หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงพากันเดินทางมายังที่ธนาคารของรัฐเพื่อฝากเงิน ซึ่งถังอี้คุนเก็บเงินไว้ในบัญชีตัวเองก่อนทั้งหมด ส่วนหลังจากนี้จะทำอย่างไรกับเงินที่มีค่อยปรึกษาน้องสาวอีกที

เมื่อจัดการเรื่องเงินฝากเรียบร้อยแล้ว สองพี่น้องจึงแยกจากหมอจาง เพราะทั้งสองคนต้องรีบกลับบ้าน และทั้งสองเลือกที่จะฝากส่วนใหญ่เงินทั้งหมดไว้ที่ธนาคารของรัฐ โดยนำติดตัวไว้เพียงเท่าที่จำเป็น

และพอทั้งสองคนเดินผ่านร้านขายซาลาเปา ก็ได้มองสบสายตากัน พร้อมกับถังลู่เหมยที่ยิ้มกว้างออกมา

“พี่ใหญ่ ๆ ข้าอยากซื้อซาลาเปา เอา เอาไปฝากกลับไปฝากพ่อกับแม่” ถังลู่เหมยพูดพร้อมกับเขย่าแขนพี่ชายเหมือนเด็กคนหนึ่งที่อยากได้ขนม เธอคิดว่าถ้าอยู่นอกบ้านก็จะต้องเล่นบทคนบ้าให้แนบเนียน ‘ทำเหมือนคนบ้าก็ดีเหมือนกันนะ ถือว่าได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งก็แล้วกัน’ เธอคิดอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาอีก“ได้สิ อย่างนั้นพี่จะซื้อให้อาเหมยหลายๆ ลูกเลย” 

ถังอี้คุนก็ยิ้มกลับไปให้น้องสาว พร้อมกับลูบหัวเธออย่างเอ็นดู

“ป้าครับ เอาซาลาเปาสิบลูกครับ แยกเป็นถุงหนึ่งสองลูก อีกหนึ่งถุงใส่แปดลูกนะครับ” ถังอี้คุนหันไปสั่งแม่ค้าที่ยืนมองอยู่

“ได้ ๆ เดี๋ยวป้าแยกถุงให้นะ พ่อหนุ่มนี่ดีนะดูท่าทางจะรักน้องสาวมากแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ ” แม่ค้าพูดออกมาด้วยท่าทางเอ็นดูหญิงสาว ก่อนจะส่งถุงซาลาเปากลับมาให้ พร้อมกับบอกว่า

“ส่วนนี่ ป้าแถมให้แม่หนูนี่หนึ่งลูกนะ” ป้ายื่นถุงใส่ซาลาเปาให้หญิงสาวเพราะความเอ็นดู

“แถมๆ ป้าคนสวยใจดีแถมด้วย ขอบคุณค่า” ถังลู่เหมยปรบมืออย่างดีใจ พร้อมกับรับมาด้วยรอยยิ้ม

“น่าเอ็นดูจริงๆ ปากหวานเสียด้วย ฮ่าๆ” ป้าแม่ค้าพูดขึ้นมา

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกมาเพื่อกลับบ้านพร้อมซาลาเปาสองถุง

“พี่ใหญ่ เราเอาซาลาเปาพวกนี้กลับบ้าน ถ้าพวกบ้านใหญ่เห็นจะไม่ถูกแย่งชิงไปเหรอ” ถังลู่เหมยถามขึ้นมาเบาๆ ขณะที่กำลังกัดกินก้อนซาลาเปาขาวอวบไส้เนื้อด้วยความเอร็ดอร่อย ท่าทางการกินของเธอก็ยังเหมือนคนบ้าอยู่ดี

“พี่จะเอาแอบไว้ในเสื้อ เพราะพวกเราเดินกว่าจะถึงบ้าน พ่อกับแม่น่าจะเลิกงานแล้ว ย่ากับบ้านใหญ่ไม่ค่อยสนใจพี่สักเท่าไรหรอก อาเหมยไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่น้องจะเอาเงินพวกนั้นไปทำอะไรเหรอ”

ถังอี้คุนมองว่าบ้านใหญ่และย่าถังไม่สนใจเขาเท่าไรนัก การที่เขาจะเอาซาลาเปาแอบไว้กับตน คงไม่มีใครมาตรวจค้นแน่ ส่วนเรื่องเงินก็ไม่ต้องห่วงเช่นกัน เพราะเงินพวกนั้นอยู่ในที่ปลอดภัย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงความต้องการของน้องสาว

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ส่วนเรื่องเงินฉันยังไม่คิดจะนำไปใช้ทำอะไร แต่อยากให้บ้านเราแยกบ้านออกมาก่อน ว่าแต่ถ้าจะทำการค้า เราต้องขออนุญาตก่อนใช่ไหมพี่ใหญ่ พี่ล่ะอยากแต่งงานไหม ฉันจะนำเงินพวกนี้ไปขอผู้หญิงให้” หญิงสาวตอบกลับมาอย่างที่คิดไว้ เธออยากทำการค้าเพื่อหาเงินเข้าบ้านรอง แต่ติดที่บ้านใหญ่กับบ้านรองยังไม่แยกบ้าน ก่อนจะเอ่ยหยอกล้อพี่ชายเรื่องว่าที่พี่สะใภ้ตนเอง

โป๊ก! เสียงเคาะหน้าผากดังขึ้น

“อุ้ย..เจ็บนะพี่ใหญ่” ถังลู่เหมยหดตัวร้องออกมาเบาๆ พร้อมกับลูบหัวตัวเองปอย ๆ เธอถลึงตาใส่พี่ชายเล็กน้อย

“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ คิดอะไรแก่แดดใหญ่แล้วเรา พี่ยังไม่พร้อมที่จะมีครอบครัวหรอกนะ อีกอย่างบ้านเรายากจนขนาดนี้ จะมีพ่อแม่ผู้หญิงที่ไหนจะยอมให้ลูกสาวแต่งเข้ามาล่ะ อีกอย่างทุกคนก็รู้ว่าน้องเป็นอย่างไร ถ้าเกิดแต่งเข้ามาแล้วต่อหน้าแกล้งดีด้วย แต่ลับหลังกลับทำร้ายน้องสาวพี่ พี่ไม่เอาหรอกนะ พี่จะอยู่กับพ่อแม่และอาเหมยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ”

ถังอี้คุนตอบน้องสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เรื่องแต่งงานเขายังไม่คิดอะไร ด้วยเหตุผลหลายประการ แต่ที่สำคัญที่สุดคือการอาการของน้องสาวก่อนหน้านี้ เขารู้ว่ามันยากที่จะมีผู้หญิงคนไหนมายอมรับอาการของน้องสาวเขาได้ และหากจะต้องเลือก เขาขอเลือกที่จะอยู่ปกป้องน้องสาวดีกว่า

ถังลู่เหมยได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้ายังเข้าใจและซาบซึ้งใจในความรักของพี่ชายที่มีต่อน้องสาว ใจหนึ่งก็สงสารที่พี่ชายยังไม่แต่งงานเสียที อีกใจหนึ่งก็รู้สึกภูมิใจแทนเจ้าของร่างเดิมที่มีแต่คนรักเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนสติไม่ดี

“พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วงนะนะ หลังจากนี้ต่อไป ฉันสัญญาเลยว่าฉันจะทำให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้น และผู้หญิงที่จะมาเป็นภรรยาของพี่ใหญ่ในอนาคต จะต้องเป็นผู้หญิงที่ดีด้วยเหมือนกัน” ถังลู่เหมยพูดขึ้นมาด้วยท่าทางจริงจัง

“หึ ขี้โม้ใหญ่แล้วนะเราน่ะ” ชายหนุ่มจับศีรษะน้องสาวโยกไปมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะพูดขึ้นอีกด้วยท่าทางอ่อนโยน “อย่างนั้นเรามาทำชีวิตให้ดีขึ้นด้วยกันนะ ขอแค่อาเหมยกับพ่อแม่อยู่ดีมีความสุข พี่ก็ดีใจแล้ว”

“ค่ะ” ถังลู่เหมยตอบรับพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะรีบยัดซาลาเปาเข้าปาก ด้วยท่าทางของหญิงบ้า เพราะอีกไม่นานก็จะถึงหมู่บ้านแล้ว

สองพี่น้องเดินพูดคุยหยอกล้อกันจวบจนมาถึงหมู่บ้าน

พอกลับมาถึงบ้านแทนที่จะมีความสุขด้วยการแบ่งปันซาลาเปาให้พ่อแม่ได้กินด้วยกัน กลับเจอผู้เป็นย่านั่งอยู่กับป้าสะใภ้นั่งดักอยู่ที่หน้าบ้าน หญิงสาวจึงต้องกลับมาเป็นคนสติไม่ดีอีกครั้งเพื่อตบตาทุกคน

‘ปกติอยู่ข้างนอกเธอแค่แกล้งบ้านิดหน่อย แต่กับย่าถังคนนี้คงจะต้องจัดชุดใหญ่ให้ซะแล้ว’ หญิงสาวคิดในใจพร้อมกับเปิดยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับมองโน้นนี่นั่นไปเรื่อย